Do kogo jest podobne?? – to jedno z pierwszych pytań, które pada w stronę świeżo upieczonych rodziców.
Jak mnie ono działa na nerwy to nie macie pojęcia! Bo jak można oceniać małego pulchnego, łysego, spuchniętego i sinego człowieczka??
Leży to takie zwinięte w kokon, że ruszyć się nie może, z wielką czapką na głowie, przez co widać mu tylko pyzate policzki i te spuchnięte oczka.
Leży i tak się gapi podejrzanie, choć jeszcze nic nie widzi, ewentualnie drze klamota bo mu się nie podoba, że ktoś go wyciągnął z jego przytulnego domku, pod sercem mamy. A jak się drze to wygląda jak postać z japońskiej bajki – wielka paszcza i kreski zamiast oczu – no i jak tu oceniać takiego potworka?!? Do kogo ono może być podobne?? Przecież to takie istotne w tym momencie….

Ale jak podrośnie i nabierze bardziej ludzkich kształtów oraz charakterystycznych cech to wcale nie jest lepiej. Rzekłabym nawet gorzej. Wtedy ludzie intensywnie się licytują, na poważnie, na śmierć i życie – z kogo ma więcej, po kim co odziedziczył… angażują się w te analizy tak, jakby to miało jakieś znaczenie. Jakby kwestia tego, do kogo dziecko jest bardziej podobne, miała mu zapewnić lepszy start w życiu!

I zauważcie, że zazwyczaj każdy widzi w maluchu to co chce widzieć – rodzina taty dopatruje się w nim ich korzeni, a rodzina mamy ich, dokopując się przy tym nawet do pra pra pra dziadków.
No litości!

A w kwestii dziedziczenia, bawi mnie jeszcze jedna rzecz! Mianowicie, wszystkie atuty brzdąca – piękne oczy, gęste włosy, zamiłowanie do sportu czy książek, inteligencja (!), etc. jest po mamie, a wszystko co złe – krzywe zęby, niekształtne nogi, gapowatość, wredny charakter, życiowa nieudolność… są po tacie. I odwrotnie.
Noo, w skrajnych przypadkach, pewne cechy dzieci dziedziczą po… teściowych lub listonoszu! 😉

Nie wiem jak was, ale mnie ten temat bawi, a czasem wręcz irytuje! Bo nie rozkminiam na co dzień, kogo bardziej przypomina moje dziecko. Ważniejsze jest dla mnie to, czy ono jest zdrowe, radosne, najedzone i ogólnie – szczęśliwe!

Ale jak mi ktoś po raz setny wyjeżdża z tekstem, że „To cały tatuś” to zaczyna mnie mdlić!
Choć i tak, nic nie pobije tekstu w stylu cioci mojego szanownego małżonka – „Z ciebie to on NIC nie ma!”. Nosz kuźwa, czy to w ogóle jest moje dziecko?! – ciśnie mi się wówczas na usta!
Może mój luby zrobił je sobie sam, tak jak pewien nietoperz z Bali sam się potrafi „zblołdżobować”…. ?!? 😉  

Jak co roku, we wrześniu w naszym domu na stole królują warzywa, a w szczególności papryka zarówno żółta, czerwona jak i zielona. Papryki jemy na śniadanie, na obiad i na kolację. Czasem nawet jest dla nas przekąską na równi z marchewką, a czasem sycącym posiłkiem. Podobno zmniejsza apetyt, przyśpiesza spalanie tłuszczu, a do tego o tej porze roku jest tania!

Ponadto czerwona papryka dostarcza nam dużo beta-karotenu – tylko 100g tej papryki pokryje 70% dziennego zapotrzebowania na witaminę A. Zielona papryka zawiera dużo kwasu foliowego, a żółta wzbogaci nas między innymi o witaminę E. Warto także podkreślić, że podczas obróbki termicznej niewiele stracą ze swych właściwości.  Zachęceni do wcinania papryki?

Poniżej przepis na proste, szybkie danie z udziałem papryki w roli głównej, czyli faszerowane papryki prosto na wasz stół.

Składniki:

8 średnich papryk (kolor dowolny)
1 średnia marchewka
1 cebula
5 plasterków boczku
3 torebki ryżu długoziarnistego ( po 100g każda)
350-400 g mięsa mielonego (np. wołowe, wieprzowe, wołowo-wieprzowe)
sól, pieprz, zioła, olej lub margaryna

Przygotowanie:

1. Każdą paprykę nacinam z góry i delikatnie usuwam nasiona i błony. Oczyszczone kapelusze wraz z wydrążoną papryką dokładnie płuczę pod letnią wodą i odstawiam do wyschnięcia.
2. Wstawiam wodę na ryż i gotuję go według przepisu na opakowaniu.
3. Drobno siekam cebulę, boczek. Marchewkę ścieram na tarce na grubych oczkach. Te wszystkie składniki wrzucam na niewielką ilość oleju i lekko duszę.
4. Po chwili dodaję mięso mielone, dokładnie mieszam i podsmażam przez kilka  minut, tak by nie było już widać surowego mięsa.
5. Podsmażone mięso dodaję do wcześniej ugotowanego ryżu. Mieszam dokładnie i doprawiam solą, pieprzem i ziołami.
6. Kiedy farsz przestygnie, za pomocą łyżki nadziewam każdą paprykę i ustawiam ściśle obok siebie w naczyniu np żaroodpornym, i przykrywam kapeluszami z papryki.
7. Zalewam do połowy wodą oraz dodaję odrobinę tłuszczu – np margaryny.
8. Naczynie z paprykami zamykam i wstawiam do nagrzanego piekarnika – ok. 180 stopni i piekę około 40 minut.
9. Do tak przygotowanych papryk można dodać ziemniaki. Ja osobiście wolę zjeść je same. Smacznego!

Na koniec jeszcze jedna mała wskazówka od naszej Basi, która mięsa nie podsmaża. Praktykuje ona by surowe mięso wymieszać ze wszystkimi składnikami i nadziewać tym farszem od razu papryki. Wypróbuję już wkrótce.

Zdjęcia: Rachela

Kilka lat temu pisałam o Sylwii, młodej cudownej kobiecie, która jako niania skradła serce mojego syna. Niedawno sama została mamą i przeżywa to, co jest najtrudniejsze dla każdej matki – chorobę dziecka.

Nie wiem, jak Wy, ale ja doskonale pamiętam, jak bardzo się bałam robiąc USG prenatalne w ciąży i jaką ulgę odczuwałam, gdy lekarz oznajmiał, że dziecko dobrze się rozwija. Sylwia nie usłyszała tych słów – w 21 tygodniu ciąży dowiedziała się o wadzie serca swojego maluszka. Lekarze nie dawali szans na jego przeżycie, mówili wprost, że młodzi rodzice powinni się przygotować na śmierć dziecka.

Ale życie bywa przewrotne – Emilka przyszła na świat 26 maja – w Dzień Matki robiąc niezwykły prezent swojej mamie. Teraz ma cztery miesiące, jest śliczną i niesamowicie dzielną dziewczynką. Żyje pomimo ciężkiej siniczej wady serca. Serca, które zaciekle walczy od pierwszej minuty życia.

Po trzech tygodniach od urodzenia, tuż przed operacją na otwartym serduszku, mama Emilki mogła wreszcie wziąć ją na ręce – bez żadnych kabelków, jedynie z diodami przypiętymi do klatki piersiowej i czujnikiem saturacji. Mogła po prostu utulić córeczkę, pochodzić z nią po sali – było to zupełnie inne doświadczenie od bezsilnego stania przy łóżeczku.

Operacja była trudna, długa i z komplikacjami. Tuż po niej rodzice mogli spędzić z córeczką pięć minut – bezbronne ciałko Emilki było podpięta pod liczną aparaturę, sześć pomp infuzyjnych i respirator. I znów słowa, których nikt nie chce słyszeć – stan jest ciężki. Ale i tym razem okazało się, że Emilka jest silną dziewczynką – w połowie lipca mogła opuścić szpital. Nareszcie dom i ogromna nadzieja, że wszystko się ułoży.

Miesiąc później podczas wizyty kontrolnej, na której miała zostać wyznaczona data kolejnej operacji, jako drugiego etapu leczenia – jak grom z jasnego nieba – kolejna zła wiadomość. Emilka będzie miała wykonaną operację dopiero wtedy, kiedy będą jej bardzo spadać saturacje i zacznie sinieć. Jak to? To brzmiało jak wyrok – czy nie powinna zostać zakwalifikowana na zabieg, gdy jej organizm jest w dobrej kondycji fizycznej? Tym bardziej, że Emilka tak ciężko zniosła pierwszą operację, jej serduszko jest bardzo obciążone, a stan przejściowy w jakim jest teraz – pomiędzy pierwszym a drugim etapem leczenia – powinien trwać jak najkrócej? Wszyscy kardiochirurdzy, którzy konsultowali dziewczynkę, twierdzą, że powinna mieć drugą operację w wieku 3-8 miesięcy życia.  W Polsce nie jest to możliwe.

 Profesor Edward Malec, który operuje w Niemczech w klinice w Münster (to ten sam lekarz, który uratował Kacperka, dla którego operację zbieraliśmy fundusze także na wrolimamy.pl) zadeklarował, że Emilkę zoperuje jeszcze w tym roku. Narodowy Fundusz Zdrowia nie dofinansowuje takich operacji za granicą…więc teraz wystarczy „tylko” zebrać potrzebne pieniądze, by “naprawić” to małe serduszko.

Koszt operacji to 36 500,00 EUR czyli około 154 000 zł – to kwota, której brak rzutuje na to, czy Emilka będzie po prostu żyła.

My mamy z wrolimamy.pl prosimy wszystkie mamy o pomoc! Przekażcie choć niewielką kwotę – jesteśmy przekonane o wielkiej wartości małych wpłat!

Emilce można pomóc dokonując wpłaty na rachunek Fundacji:

Fundacja na rzecz dzieci z wadami serca Cor Infantis 86 1600 1101 0003 0502 1175 2150 z dopiskiem „Emilia Gojowy”

Dla wpłat zagranicznych:

USD PL93 1600 1101 0003 0502 1175 2024 „Emilia Gojowy”
EUR PL50 1600 1101 0003 0502 1175 2022 „Emilia Gojowy”
Kod SWIFT dla przelewów z zagranicy: ppabplpk
Bank: BGŻ BNP PARIBAS oddział w Lublinie, ul. Probostwo 6A, 20-089 Lublin

Fundacja Cor Infantis nie pobiera prowizji ani żadnych dodatkowych opłat. Całość zebranych środków przeznaczona jest na leczenie dziecka.

Wpłat można dokonywać również na konto fundacji Siepomaga → https://www.siepomaga.pl/serce-emilki

Jeśli chcecie przeczytać więcej o Emilii, możecie to zrobić tutaj – na stronie fundacji.