Poniedziałek godzina 9.55 – Aleks z noskiem przyklejonym do szyby. Za 5 minut przyjdzie „nasza niania na medal” – tak wszyscy mówimy o Sylwii, która od roku opiekuje się naszym synkiem. Aleks polubił ją od pierwszego wejrzenia. Zdarzało się również, że płakał, gdy jej czas pracy się kończył i wychodziła do domu. Czy nie jestem zazdrosna? – pytają mnie często koleżanki. Skąd taki pomysł! Jestem szczęśliwa, że moje dziecko ma kolejną cudowną osobę w swoim życiu, że kreatywnie spędza czas i że dzięki tej fajnej dziewczynie mam dwa razy w tygodniu trochę czasu dla siebie.

Skąd „nasza niania na medal” się u nas wzięła?

Jako rodzice pracujący szukaliśmy najlepszego sposobu, by Aleks miał z kim spędzić czas, gdy pracujemy. Mimo że mój mąż pracuje w domu i w razie czego jest pod ręką, to jednak większość swojego czasu musi poświęcić firmie. Od razu założyliśmy, że nie chcemy by Aleks był dla kogokolwiek obciążeniem – jeśli dziadkowie chcą z nim spędzić czas, to świetnie, ale nie wyobrażaliśmy sobie, by było to na zasadzie przymusu i ich obowiązku. Podzieliliśmy się z naszymi rodzicami pomysłem o zatrudnieniu niani, a z ich strony wyszła propozycja dodatkowej pomocy: mama męża z wielką przyjemnością zarezerwowała wtorki, zależało jej, by mieć wspólny dzień babci i wnuka, a mój tata postanowił obstawić dwa dni na spędzanie czasu ze swoim jedynym wnusiem – super! Z prostego rachunku matematycznego wyszło, że niania potrzebna byłaby 2 dni w tygodniu.

Z jednej strony ulga, że nie zrujnujemy naszego domowego budżet, z drugiej – wątpliwości:

Która opiekunka będzie na tyle dyspozycyjna, by poświęcić czas od rana do popołudnia naszemu dziecku, rezygnując z pracy na pełen etat i pozwoli sobie na pracę tylko dwa razy w tygodniu?

Nianię postanowiliśmy szukać w Internecie. Znalazłam portal, który pomaga znaleźć opiekunkę. Zamieściłam ofertę pracy, dokładnie opisując, czego oczekujemy (pomocy tylko w dwa dni w tygodniu), żeby na wstępie uniknąć nieporozumień. Jakie było moje zaskoczenie, gdy w ciągu pierwszych 24 godzin zainteresowanych pracą było ponad 30 pań!

To był moment, kiedy dokładnie musieliśmy się określić, kogo tak naprawdę szukamy. I jak wybrać ze stosu ofert nianię idealną? Śmialiśmy się, że decydującym kryterium będzie uroda potencjalnej niani – tylko że w tej kwestii ja i mąż mieliśmy skrajne opinie ;). Mąż zostawił mi etap przebrnięcia przez wszystkie nadesłane cv. Na wstępie postanowiłam wyeliminować oferty, które intuicyjnie mi się po prostu nie podobały. Następnie odrzuciłam wszystkie starsze panie – Aleks ma dziadków i pradziadków, więc nie potrzebował kolejnej babci. Poza tym wydawało mi się, że młode dziewczyny zazwyczaj mają więcej energii, jeszcze im się chce, a zabawę umieją organizować tak, by dzieci się rozwijały. Z racjonalnego punktu widzenia, odrzuciłam też mieszkanki miast, z których do naszego domu miałyby ponad 15 km. Nie zależało mi też szczególnie na doświadczeniu – przyjęłam, że młode dziewczyny, szybko się uczą, mają zapał i są pomysłowe, najważniejsze jest, żeby po prostu lubiły dzieci. Zostało kilka ciekawych propozycji, muszę w tym momencie dodać, że mimo wcześniejszego założenia nie dyskryminowałam dziewczyn ładnych ;).

Przyszedł czas na rozmowy w cztery oczy. „Casting” odbywał się z udziałem moim, męża i Aleksa (jest on otwartym chłopcem i dobrze znosi kontakt z nowymi ludźmi). Niestety, mimo iż był bardzo komunikatywny (choć niewiele jeszcze wtedy mówił), większość kandydatek nawet nie próbowała nawiązać z nim kontaktu. Jedna – na wszelkie próby naszego synka, by zwróciła na niego uwagę – odpowiadała półsłówkami (których zresztą nie trawię): cio? nio! Za to każda na nasze pytania odpowiadała tak, jak przystało na wzorcową nianię.

Sylwia na „rozmowę kwalifikacyjną” przyszła punktualnie w spodniach i sportowych butach (jej poprzedniczka miała tak wysokie szpilki, że moja wizja przedstawiająca ją, pchającą terenowy wózek z Aleksem była wręcz komiczna). Chyba miała też kucyki. I była ładna. Usiadła na podłodze. Aleks dał jej kartkę i kredkę i domagał się, żeby narysowała mu : „hau, hau” Narysowała. Potem jeszcze jednego psa i jeszcze następnego… Z nami rozmawiała, jakby przy okazji, ale bardzo rzeczowo…Była opanowana i spokojna. Okazało się, że jest dyspozycyjna, bo studiuje w weekendy i mieszka od nas rzut kamieniem …

I została „naszą nianią”. Każdego dnia coraz bardziej zjednuje nas, a co najważniejsze serce Aleksa. Może godzinami z naszym maluchem malować farbami, ja zazwyczaj szukam czystszych zabaw z moim synem. Świetnie organizuje czas, który z nim spędza. Niejednokrotnie zauważa coś, co mi gdzieś umknęło (ostatnio przyniosła Aleksowi nowe farbki, bo po starych zostały puste słoiczki).

Czy jest idealną nianią? Hmm… pewnie nie (znalazłoby się kilka niedociągnięć), tak samo, jak ja nie jestem idealną mamą.

Teraz przebywam na urlopie wychowawczym, ale niania z nami została. Nadal przychodzi dwa razy w tygodniu, a ja w tym czasie nadrabiam domowe zaległości, lub po prostu mam czas dla siebie. Aleks w poniedziałkowe i piątkowe ranki budzi się z pytaniem „Kiedy będzie niania?” – uwielbia ten czas, który z nią spędza. I jest o nią zazdrosny – gdy wchodzę do pokoju, oni lepią z ciastoliny, słyszę prośbę mojego najukochańszego synka: Mamooo, idź! I wychodzę… z uśmiechem… Chyba mamy szczęście do ludzi!

Fot. pasja1000/Pixabay

Poniższy post jest pierwszym na naszym blogu wpisem gościnnym autorstwa Pati – młodej mamy do szaleństwa zakochanej w swoim synku i mężu. Szalonej wariatce z sercem na dłoni. Uzależnionej od czekolady i sałatki greckiej. Zespół bloga W roli mamy dziękuje za pracę nad stworzeniem interesującego wpisu. Strach o dziecko

Każda kobieta pragnąca dziecka, w dniu, kiedy dowiaduje się, że zostanie mamą, jest najszczęśliwszą osobą na świecie. Tak było i w moim przypadku. Pozytywny test ciążowy, potwierdzony badaniem lekarskim wprawił mnie i męża w stan euforii. Moje życie uległo już wtedy zmianie – wszystko, co robiłam, było tylko dla maleńkiej istotki pod moim sercem. Czytałam dużo książek o ciąży i macierzyństwie, „buszowałam” po Internecie. Chciałam wiedzieć wszystko. No i zaczęło się wielkie planowanie, co i kiedy kupimy, kiedy zaczniemy przygotowywać pokoik dla dziecka, szkoła rodzenia, aerobik dla ciężarnych itd… itd… Dzidziuś rozwijał się świetnie, czułam ruchy i byłam w świetnej formie…

Pewnego dnia pod koniec 21 tc obudził mnie ból brzucha, pojechałam do szpitala i okazało się, że mam rozwarcie (!!) Lekarze podali mi leki, co na szczęście zahamowało akcję porodową, ale i zahamowało moje szczęście i radość oczekiwania. Okazało się, że do końca ciąży muszę leżeć plackiem. Zaczęła się walka o każdy dzień małego w moim brzuchu, o jego życie i zdrowie. Zastanawiałam się całymi dniami, dlaczego to właśnie mnie spotkało, dlaczego jak inne mamy nie mogę cieszyć się ciążą, spędzać aktywnie czasu, kupować wyprawki. Nie przyszło mi nawet do głowy, że coś pójdzie nie tak, bo przecież te wszystkie kobiety w ciąży w reklamach, filmach czy na zdjęciach są takie szczęśliwe i uśmiechnięte. Nie mówi się i nie pokazuje tych leżących w szpitalu i walczących o swoje maluszki. Moje wyobrażenie o ciąży brutalnie się zmieniło. W szpitalu było ciężko, czasem nawet bardzo. Ja – kobieta aktywna, która nie mogła usiedzieć w miejscu dłużej niż godzinkę, nagle musiała leżeć plackiem przez kilka tygodni w szpitalu, podłączona do kroplówek (na widok igły zawsze ogarniała mnie panika).

Nie to było najgorsze – najgorszy był strach o dziecko, które tak beztrosko pływało u mnie w brzuchu i od czasu do czasu dawało znać o sobie kopniakiem. Dziecko, którego tak naprawdę nigdy jeszcze nie widziałam, nie znałam, a tak mocno kochałam, za które byłam gotowa oddać życie. Właśnie ta miłość przegoniła załamanie, które mnie dopadło po 3 tygodniach leżenia. Powiedziałam sobie wtedy – „to wojna! i ja ją wygram!!” Nie obyło się bez gorszych dni, ale nie pozwoliłam sobie na słabość dłuższą niż jednodniową. Najgorsze były święta, które musiałam spędzić w szpitalu. Od czasu do czasu, gdy najgorsze niebezpieczeństwo minęło, wychodziłam ze szpitala na kilka dni do domu.  Wyprawkę kupowałam przez Internet, bo nawet w domu musiałam ciągle leżeć (WC było jedynym miejscem do którego mogłam wyjść). Mąż przygotował wszystko z pomocą moich rodziców i jakoś wspólnymi siłami dotrwaliśmy do końca. W 36 tc urodziłam zdrowego chłopca. Ważył 3026 g. Bałam się o jego zdrowie, bo byłam faszerowana lekami. Na szczęście wszystko jest dobrze.  Jak zaczęła się akcja porodowa to poczułam ulgę, że dotrwałam i ogromną radość, że zobaczę swojego synka. I wiecie co?? Jestem cholernie dumna z siebie, bo wygrałam swoją „wojnę”.

Nie napisałam tego, aby kogoś straszyć, odwodzić od macierzyństwa – napisałam to po to, żeby przyszłe mamy wiedziały, że i takie coś może się zdarzyć. Ale to jest do przejścia! A mamom, które teraz leżą w szpitalu i może to czytają, życzę dużo siły! I pamiętajcie – będzie dobrze! Matka dla swojego dziecka zrobi wszystko i jest w stanie wiele znieść!

Pod moim sercem, inne bije serce…
Nieznane, a jakże bliskie i jakże kochane.
Pod moim sercem małe rączki dziecka,
cichutko pukają do mojego serca.
Myślę, sobie wtedy: może być wspanialej?
Noszę w sobie życie, które Bóg mi daje!

Fot. Parentingupstream/Pixabay

Noc to czas przyjemności snu, na który czeka z utęsknieniem każdy styrany rodzic. Odpoczynek- słowo klucz. Z reguły nie wiem jak wygląda noc, ponieważ mam zamknięte oczy, podobnie jak reszta mojej familii. Niestety jak to w moim życiu bywa, czasem nawet w nocy nie brakuje niespodzianek. I nie chodzi mi o zabrudzoną pieluszkę, czy nagły głód karmionego przed godziną smyka. Takie to uroki rodzicielstwa.

Gdy jak co noc zawlekałam się powłócząc nogami do sypialni i z ulgą runęłam jak długa na łóżko, zza szczebelków łóżeczka dobiegło mnie radosne „ma-ma”. Zazwyczaj, gdy moje syniątko mówi do mnie to cudowne słowo, jest dzień. W nocy dnia nie było, wiec dając całusa w czółko Młodego odłożyłam go na poduszkę. I tak było raz, piąty, dziesiąty. Przy setnym razie „ma- ma” i skakania po łóżeczku zerknęłam na zegarek – 1 nad ranem, zgroza, od godziny powinnam spać, a nie śpię. Ani ja, ani Bartek. Odkładanie nie pomogło, czas na zmianę taktyki. Ignorowanie, oto moja nowa broń w walce z wygłupami syna. Ignoruję, zamykam oczy, a Bartek na odwrót. Ignorowałam tak Młodego do 2 nad ranem. W tym czasie moje dziecię samodzielnie nakręcało karuzelę nad łóżeczkiem, do momentu aż jej nie rozkręciłam, szarpało baldachimem, który zdjęłam w akcie rozpaczy.

W trzeciej godzinie bartkowej zabawy należało po raz kolejny zmienić taktykę. Myślę sobie: Ja Matka – Ja każę, Ty Synek – Ty robisz. Gdy tym razem Młody wstawał, ja go odkładałam, kładłam się do łóżka, on wstawał, ja wstawałam, on rzucał się ze śmiechem na poduszkę. I tak w kółko. Pewnie pękłabym z dumy, że mam takie bystre dziecko, gdyby nie minęła tak kolejna godzina. Mimo heroicznej walki poniosłam klęskę, nawet wiedza z mądrych poradników nie pomogła okiełznać mojego syna, więc łamiąc wszelkie zasady położyłam dziecko do siebie. Padł jak kawka, a ja chwilę później musiałam wstać. Jawna niesprawiedliwość, jednak tak jest, Ty Synek –Ty każesz- Ja Matka – Ja robię. Póki co.

I nie chcę tu nikogo straszyć worami pod oczami po takiej imprezie, takie uroki rodzicielstwa, i czy ktoś lubi „tańczyć z gwiazdami” czy nie ma na to najmniejszej ochoty, to właśnie rodzic tańczy, jak mu dziecko zagra. A trzeba pamiętać, że nie zawsze gra czysto.

Fot. Jonathan Borba/Unsplash