„Być kobietą, być kobietą (…)” a jak to jest być kobietą w jednej z największych religii świata? – w Chrześcijaństwie?

           Podstawą religii chrześcijańskiej jest uznawanie Biblii – składającej się ze Starego Testamentu i Nowego Testamentu – za objawienie Boże, pismo natchnione przez Boga. W myśl doktryny chrześcijańskiej człowiek winien starać się nawiązać osobistą więź z Bogiem. Nakazy Boże zobowiązują go m.in. do miłości bliźniego, poszanowania życia. Zasady etyczne chrześcijaństwa przyjmowane są w znacznej mierze przez ludzi niewierzących, którzy traktują je jako uniwersalne prawdy humanizmu.

W Biblii jako autorytecie chrześcijańskiej wiary, możemy odnaleźć informacje o kobietach, ich statusie społecznym i ich rolach. Zacznijmy od momentu, gdzie wszystko się zaczęło: „I stworzył Bóg człowieka (hebr. adam) na obraz swój. Na obraz Boga stworzył go. Jako mężczyznę i niewiastę stworzył ich” (1 Mojż. 1; 27).  Przed Bogiem człowiek od samego początku stoi razem, dosłownie „jako męskość i żeńskość”.  Między mężczyzną i kobietą z założenia jest równość i partnerstwo. W innym fragmencie dotyczącym początków człowieczeństwa (1 Mojż. 2;20-23) czytamy, że, ponieważ mężczyźnie jest źle gdy nie ma pokrewnej duszy, Bóg stworzył z żebra mężczyzny kobietę. Dopiero ona – jako jego odpowiednik – może z nim naprawdę współ-być. I tak oboje się potrzebują i wzajemnie uzupełniają. Kobieta jest wyposażona w umiejętność zaspokajania potrzeb mężczyzny – czyli szanowania go. Mężczyzna jest wyposażony w umiejętność zaspokajania potrzeb kobiety – czyli kochania jej.

A czemu kobieta została stworzona akurat z żebra mężczyzny? Pewien midrasz żydowski świetnie ten obraz tłumaczy. Czytamy tam, że kobieta nie została stworzona z jego głowy, aby jej nie podlegał, ani nie z jego nóg, aby jej nie podeptał, ale z jego boku, aby była mu równą, spod jego ramienia, aby ją chronił, i blisko jego serca, aby była przez niego kochaną.

Adam i Ewa będąc w raju (inaczej mówiąc – te nasze archetypy w stanie idealnym), byli równorzędnymi partnerami. Zauważmy, że dopiero po scenie przedstawiającej bunt i samowolę kobiety oraz bezczynność mężczyzny (historia upadku w grzech) – w kobietę ugodziła podwójna kara. Pierwsza w jej powołanie jako matki, a druga to panowanie nad nią mężczyzny (w momencie kiedy Adam „nazwał żonę swoją Ewa”, zaczął nad nią dominować; I Mojż. 3,20). Takie podejście nie jest zgodne z wolą Bożą, lecz stanowi następstwo upadku i załamania się samego człowieka. Oboje mają się z czego „spowiadać”. Np.: on – z nieprzejmowania odpowiedzialności, ona – z przesadnego przejmowania odpowiedzialności a może z czegoś jeszcze?

W Starym Testamencie kobiety przedstawione są zarówno pozytywnie, jak i negatywnie. Ale różnicuje je nie stan społeczny czy zawód, tylko stosunek do Boga i ich relacja z Nim. Np. królowa Saby to kobieta, która bez względu na wysiłek i koszty dążyła do tego, by być mądrzejszą i zaprzyjaźnić się człowiekiem, który zna Boga. Na przykładzie Debory widzimy, jakie może być życie kobiety, która swoje życie powierzy Bogu, która wszystkie swoje decyzje podejmuje wyłącznie w oparciu o żywą łączność z Bogiem. Rut to wspaniała i wierna towarzyszka, odważna i niewzruszona, pokorna i miła. Natomiast negatywne, nieufające Bogu, niewierne Mu to np.: żona Lota, która zlekceważyła Bożą łaskę, Orpa, która podjęła błędna decyzję czy bezbożna manipulantka – królowa Izebel.

Natomiast w Nowym Testamencie nie znajdujemy sytuacji, w których Jezus traktowałby kobietę jako kogoś gorszego. Odnosi się do kobiet na równi z mężczyznami. Co więcej, w czasach, gdy pobożny mężczyzna dziękował Bogu za to, że nie stworzył go kobietą, Jezus Chrystus właśnie kobiecie powierza misję pierwszego zwiastuna jego zmartwychwstania!

Ale są w Piśmie Świętym takie fragmenty, które potrafią rozpalić do czerwoności nie tylko feministki. Na przykład, gdy apostoł Paweł w liście do Efezjan (5;22) i Kolosan (3;18) mówi o kobietach jako poddanych swym mężom „uległe mężom swoim jak Panu” (ten cytat jest wielokrotnie wykorzystywany w dyskusjach przez kogoś, kto chce podkreślić, że to kobiety powinny być posłuszne i uległe mężom). Niemniej, zarówno ten jak i wiele innych tekstów warto zawsze prześledzić w szerszym kontekście – wtedy może irytować się nie będziemy.  Tym bardziej, że  w  Bożych oczach wszyscy jesteśmy równi: „Nie masz Żyda, ani Greka, nie masz niewolnika ani wolnego, nie masz mężczyzny ani kobiety; albowiem wy wszyscy jedno jesteście w Jezusie Chrystusie”. (Gal. 3,28). Może więc warto wrócić do początków? Do tego, co było pierwotnym zamiarem Stwórcy? On nam ponadto – w Jezusie Chrystusie – Pomocniku jak mężczyzny, tak i kobiety – umożliwił żyć tak, abyśmy osiągnęli cel!

Ale jesteśmy za to współodpowiedzialni oboje – mężczyzna i kobieta – bo będąc razem, jesteśmy współzależni.

Dlatego „niech każdy z was miłuje żonę swoją jak siebie samego a żona niechaj poważa męża swego” (Efezjan 5,33). „Mężowie miłujcie żony swoje i nie bądźcie dla nich przykrymi” (Kolosan 3;19).

Pierwsza Gwiazdka na niebie, zapach Świąt unoszących się nad białym obrusem, migoczące światełka choinki, prezenty i gwar zewsząd płynących życzeń … a gdzieś w tym galimatiasie sprawca całej tej „świątecznej afery” – małe Dzieciątko!  To jego narodziny  postawiły na głowie porządek i ład dawnego świata…

Narodziny Boga – celebrowane przez tysiąclecia, przez dużych i małych, wierzących w Jego przyjście i  nie, tych obchodzących jedynie „świeckie” Święta  i tych którzy adorują szopkę z święta Rodziną – wydarzenie tak wzniosłe i zwyczajnie ludzkie zarazem, co rok, o tej samej porze powraca, abyśmy mogli na swój jedyny sposób je przeżywać.

Nikogo nie zdziwi stwierdzenie, że co roku, choć Święta Bożego Narodzenia niezmiennie nikt ni e odwołuje, ten czas znaczy dla nas coś innego… za każdym razem widzimy Boże Narodzenie trochę inaczej: gdy jesteśmy dziećmi – święta ( i całe przygotowania do nich) są jak zaczarowane, pełne magii, gdy dorastamy gubimy trochę ich iluzji w wirze pracy i codzienności. Jednak nadchodzi w naszym życiu taki moment , kiedy magia powraca ze zdwojoną siłą, a słowa starej kolędy nabierają nowego znaczenia…

„ Lulajże Jezuniu moja perełko

Lulaj ulubione me pieścidełko.

Lulajże Jezuniu lulajże lulaj,

A ty go Matuniu w płaczu utulaj.

Zamknijże zmrużone płaczem powieczki,

Utulże zemdlone łkaniem wardżeczki.

Lulajże Jezuniu …”

… gdy zostajemy matkami – wszystko się zmienia, zaczynamy rozumieć co znaczy „ Moja perełka”, wzbogacamy nasze życie o nową miłość, miłość której nie da się poznać z wierszy czy opowiadań, miłość którą można poczuć tylko na własnej skórze… odkąd ja zostałam mamą, przeżywam Święta jeszcze piękniej niż kiedykolwiek wcześniej,  bo choć  gdy „ Bóg się rodzi, moc truchleje[…]”, to przeżyć cud narodzin, znaczyć poczuć i zrozumieć ( choć w małej części ) piękno i powagę tej chwili.

Zostać mamą, to znaczy zaczarować Święta na nowo …  zaczarować świat. Zakupy zamienić na opowiadanie dziecku o bliskości, wigilii i kolędach. Odczarować prezenty z „atrakcyjnych przedmiotów”  i zamienić na spełnienie marzeń, a Święta Bożego Narodzenia  zaczarować  na wyczekiwany czas, spędzany w gronie najbliższych, opływający w ciepło i miłość –  lecz nie  z pomocą  kanapy i telewizora, a za sprawą czarodziejskiej różdżki z cynamonu, piernikowej gwiazdki z nieba, szczypty zapachu choinki, krztyny wyczekiwania  na „cud narodzin” w stajence i nieskończonej miłości…

A co zmieniło się w Waszych sercach „ na święta” odkąd zostaliście rodzicami? Czy też wierzycie, że warto włożyć wysiłek w takie czarowanie i wyczarować to co najcenniejsze(?) – wiarę w Święta, w sercach Waszych dzieci i niezastąpione wspomnienia – wspomnienia które pozwolą im obdarzyć tym samym kiedyś Wasze wnuki!

We współczesnym świecie, coraz więcej nowoczesnych mam wraca do sposobów sprawdzonych przez nasze (i nie tylko ) prababki. Modna i wygodna chusta skradła już dawno nasze serca, a razem z nimi i umysły (przekupione całym potokiem argumentów wychwalających chusty).Na naszym blogu mieliśmy przyjemność opublikować już artykuł przybliżający Wam, drodzy Czytelnicy idee i historię chustonoszenia (jeśli jeszcze nie mieliście okazji oddać się lekturze, serdecznie zapraszamy: do lektury), więc tym razem zabierzemy Was w podróż z chustą… A podróżować będziemy po doświadczeniach naszych Mam!

Specjalnie dla Was –  Motały się:

Fizinka, zwolenniczka wolnych rąk i niezależności. Mama żyjąca w zgodzie z sobą, Jasiem i chustą.

„O rozpoczęciu przygody z chustą pomyślałam mniej więcej miesiąc po porodzie. Byłam wtedy w pełni zregenerowana i sprawna fizycznie . Miałam mnóstwo energii i siły do działania. Chciałam robić wszystko, lecz na „wszystko” nie  pozwalał mi syn 😉  On w przeciwieństwie do mnie miał ochotę tylko na jedzenie, sen  i bycie blisko mamy.

Żeby pogodzić jego potrzebę bliskości i moją chęć działania kupiłam właśnie chustę . Początek oczywiście nie był łatwy, ja – musiałam nauczyć się wiązać prawie 5-cio  metrowy kawał materiału ;-), a Jaś musiał przyzwyczaić się do tego rodzaju noszenia.

Kilka prób, kilka błędów, kilka złości (moich i Jasia) …i chustonoszenie opanowane! Od tej pory mogłam zajmować się domem (sprzątać, prasować, gotować…. etc. ), jednocześnie tuląc do siebie syna, co mu ewidentnie odpowiadało, bo szybko wtedy zasypiał 😉

Chusta okazała się również  bardzo pomocna w wypadach na szybkie zakupy. Nie musiałam wówczas tarabanić się z wózkiem, zastanawiając się czy w ogóle wejdę do sklepu ( w marketach są „cudowne” bramki obrotowe uniemożliwiające wjazd wózkiem ), czy zmieszczę się pomiędzy regałami  i czy załaduję do kosza Jasiowego mobila tyle towaru ile potrzebuję?

Zaplątana w chustę wszędzie wejdę i wyjdę 😉  Schody, bramki, wąskie drzwi czy ścieżki pomiędzy regałami… nic nie stanowi przeszkody ! Aaa i ręce mam obie wolne, co podczas zakupów bywa przydatne 😉

Tak więc wszystkim mamom, które są zdane tylko na siebie i swoje „biedne” ręce, z czystym sumieniem mogę gorąco polecić CHUSTONOSZENIE ! ;-)”

Paulina,  zamotana dla przyjemności i pragmatyzmu. Dociekliwa amatorka tematu.

„Jeszcze będąc w ciąży czytałam trochę o chustowaniu i bardzo spodobała mi się ta idea, maluszek blisko, mogę wszędzie dotrzeć bez wózka i takie to naturalne. Przerażała mnie jednak myśl wiązania się w tą „długą szmatę”, wydawało mi się to „czarną magią”. Postanowiłam, więc znaleźć coś co pozwoli mi połączyć te dwa skrajne odczucia. Poszperałam troszkę po stronach internetowych i znalazłam…

Mój wybór padł na chustę kołyskę. Zakupiłam taką, oczywiście używaną, gdyby jednak użytkowanie okazało się nieciekawe dla którejś ze stron tj. noszonego czyli synka lub noszącego czyli mnie. Moje obawy się potwierdziły i noszenie w tym wynalazku okazało się niewygodne dla mojego synusia. Swoje niezadowolenie z obranej pozycji okazywał donośnym krzykiem przy każdej próbie zapakowania w nasz wynalazek. Pomyślałam, że się nie poddam i znajdę w końcu sposób na mojego małego krzykacza. Zdecydowałam się na chustę tkaną wiązaną i taką zakupiliśmy. Poszukałam filmików instruktażowych i poćwiczyłam motanie na lalce. W końcu odważyłam się i zamotaliśmy się z młodym. O dziwo zasnął jeszcze zanim skończyłam wiązanie. Poszliśmy sobie tak na spacerek, kiedy wróciliśmy wyciągnęłam go, żeby na początek nie siedział tak zbyt długo, w końcu trzeba robić wszystko powoli i małymi kroczkami.

Następnego dnia znów się zawiązaliśmy, było podobnie, młody spał sobie a ja mogłam robić prawie wszystko, a zwłaszcza spacerować bez wózka nie martwiąc się, że znowu zacznie się złościć w środku spaceru, jak to miał wtedy w zwyczaju. Nawet mój mąż jest zachwycony i choć sam nie potrafi się zamotać, to chętnie nosi młodego kiedy ich zawiążę.

Odtąd, codziennie przynajmniej raz pakujemy się w chustę napawając się wspólnymi chwilami i bliskością. Chodzimy na spacery, tulimy się w domu. Zawsze kiedy jest niespokojny, w chuście się wycisza i zasypia. Zauważyłam, że odkąd motamy się w chustę, młody mniej płacze, kolki które się pojawiały, przebiegały delikatniej. Jestem teraz wielką fanką chustonoszenia i polecam wszystkim spróbować, nawet jeśli sama idea nie do końca do nas przemawia, to naprawdę warto.”

Rachela, profesjonalistka, która omotała na dobre swoich ukochanych mężczyzn.

„Pamiętam, jak będąc jeszcze w ciąży, zachwalałam wśród innych znajomych noszenie dzieci  w chuście już od narodzin dziecka. Kiedy Marcin przyszedł na świat, stwierdziłam, że jest za mały, taki kruchy, bałam się, że coś mu zrobię, że źle zawinę chustę – mimo wcześniejszych ćwiczeń na pluszaku. Jednak po dwóch tygodniach zaczęłam się przełamywać i nawiązałam kontakt z osobą, która na co dzień wiąże swe pociechy. Miałam wiele pytań i trosk, ale najważniejszy był dla mnie moment, kiedy po raz pierwszy zawiązałam na sobie swojego syna. Był taki spokojny, i wkrótce potem zasnął. To było cudowne uczucie, być znów tak blisko maleństwa. Od tamtej chwili, kiedy tylko mogę wiążemy się do chusty, często muszę rywalizować z mężem, który także domaga się noszenia małego w chuście. Przyznam, że były momenty, kiedy mały marudził jak się wiązaliśmy, ale dziś uśmiecha się całą twarzą .

Jest to wspaniała alternatywa na nasze polskie chodniki, wejścia bez podjazdów, czy też wejście na klatkę bloku bez windy, itd. “

Żaklina Kańczucka, chuściana terapeutka, której żaden zwierz i  deszcz nie straszny.

„Chusta, chustowanie – te terminy zna już chyba każda Matka Polka. Ja też, najpierw ze zdjęć i artykułów wyszukiwanych w gazetach dla rodziców, instrukcji wiązań pokazywanych w telewizji i pochwał płynących z ust mam zamotanych na punkcie chusty. Pewnie sama z nudów nie sprawiłabym obie takiego cudeńka, gdyby nie moja bezsilność w walce z kolkami mojego synka. Od noszenia odpadały mi ręce, praktycznie nie mogłam się nigdzie ruszyć bez młodego przyklejonego do mojej piersi lub rąk. Wiecie drogie mamy, że w chuście można spokojnie nawet dziecko nakarmić? Ale po kolei.

W moim przypadku chusta okazała się być nie tylko pięknym, kolorowym długaśnym materiałem, który na początku motał się jedynie bez ładu i składu wokół moich kostek, ale prawdziwym wybawieniem, zwracającym mi możliwość eksploatacji rąk, podczas gdy Bartek spał spokojnie zamotany na mojej piersi. Nauka motania jest prosta, choć na pierwszy rzut oka wygląda na „czary-mary”, po kilku wiązaniach testowanych na miśku, odważyłam się zapakować moje zakolkowane dziecię. I eureka, podziałało, chodziłam z młodym po mieszkaniu, a on szybko się uspokajał. Dostawał i moje ciepełko i masaż zbolałego brzuszka jednocześnie. Ja z kolei chwaliłam sobie wolne ręce i odciążony kręgosłup, który w „bezchustowym czasie” chyba najbardziej dostawał w kość.

Teraz młody jest zbyt ciężki na chustowanie, z resztą sam woli ćwiczyć nóżki w chodzeniu, ale przyznam, że gdy pogoda za oknem nie nastraja do długich spacerów, a psa muszę wyprowadzić, łapię za chustę, motam dziecko, parasol w jedną rękę, smycz w drugą i poszli! Nie muszę targać wózka, myśląc, jak tu ogarnąć jeszcze psa i parasol jednocześnie. Wszystko mam pod kontrolą, a Bartek ma dobrą widoczność z zupełnie innej perspektywy. Tylko czasem, gdy nieco intensywnej przyglądają nam się zaciekawieni przechodnie, mam ochotę krzyknąć do nich hasłem jak z reklamy: Chustowanie? Gorąco polecam – Żaklina Kańczucka :)!”

(nie)Magda(lena), miłośniczka czterech kółek i długich wojaży. Mama – Toli, nad wyraz ceniącej sobie przestrzeń w  klasie biznes ( w tym rozkładane fotele).

“Nasza przygoda z chustonoszeniem była dość krótka. Zaczęła się mniej więcej między 3 a 4 miesiącem życia Lusi. Małej nie odpowiadała taka forma noszenia, a właściwie nie pasował jej moment motania. Wiem, że nie można szybko się zrażać, dlatego dzielnie ćwiczyłam i wykorzystywałam chustę do noszenia przy codziennych czynnościach – zmywanie, odkurzanie, pranie. Było mi łatwiej o tyle, że Tola była na rękach i nie płakała przez jakieś 15 min, poza tym fajna sprawa tylko jak ktoś ma długie ręce. Czas noszenia nie przekraczał 20-25 min o ile odwracałam jej uwagę, w innym wypadku była niezła awantura.

Przyszedł też moment, kiedy postanowiłam wyjść z domu. Zamotanie całkiem sprawnie mi poszło, ale niestety czułam się troszkę jak UFO z UFOludkiem na piersi.

Moje miasto liczy nieco ponad 70 tys mieszkańców i chyba w tej kwestii jest daleko, daleko… w lesie. Wszyscy się za nami oglądali, samochody trąbiły – istny szał. Panie w sklepie „dla biedaków” szturchały się nawzajem, coby nie przegapić atrakcji. Chusta + moja nieco mało słowiańska uroda = wielkie zamieszanie.

Poza tym wychodzimy na bardzo długie spacery, często wracamy dopiero na kąpiel, więc nie wyobrażałam sobie tak długiej wycieczki w chuście, bo po pierwsze długi spacer, to wiele niezbędnych rzeczy, które musiałabym nieść, po drugie większość spaceru to drzemki, a według mnie wygodniej jest jednak w wózku.

Ale wybierając między chustą a nosidełkiem, wybieram zdecydowanie chustę :)”

Hanna Szczygieł, modowy sceptyk – całkowicie obłaskawiony przez swoje chusty. Chustująca przy różnych okazjach, jednak bez utraty zdrowego rozsądku.

„ Moja przygoda z chustowaniem rozpoczęła się książkowo, już w ciąży – wiedziałam, że będę chciała zaopatrzyć naszą powiększoną rodzinę w taki właśnie wynalazek. Niestety jak to w życiu bywa, z różnych powodów mieliśmy „malutkie”( i tym razem to „malutkie” nie jest podszyte potężną porcją sarkazmu) opóźnienie. Pierwsze chustowanie rozpoczęliśmy, gdy Klara miała 2 tygodnie, a nasz wybór padł na chustę elastyczną – dobrą alternatywę tradycyjnej chusty, dla początkujących (łatwiejsza w wiązaniu). Chusta wszystkim nam przypadła do gustu, niektóre sposoby wiązania ewidentnie przewyższały inne w naszej hierarchii ulubionych motań. Chusta gości w naszym domu już od ponad roku i nie traci na swojej funkcjonalności. Z upływem czasu nasza kolekcja poszerzyła się i nabyliśmy tradycyjną chustę tkaną – Nie zastąpiona w noszeniu na plecach!

Chusta ma tyle zalet, ile tylko każda z nas zechce w niej znaleźć. Nam chusta pomagała raz częściej raz rzadziej, ale zawsze z dobrym skutkiem. Gdy Klara była noworodkiem – przy karmieniu, tuleniu i masowaniu. A przez cały czas, aż do dziś,  jest niezastąpiona podczas codziennych obowiązków i usypiania naszej córeczki. Uwalnia moje ręce i kręgosłup, pomaga uspokoić i ukołysać, umożliwia często sklepowy survival między regałami.
W naszym domu chusta nie wyparła wózka do lamusa, lecz doskonale zaczęła go wyręczać w sytuacja mniej konwencjonalnych.
Z przyjemnością muszę również powiedzieć, że choć Tatuś nie jest chętny do nauki samo-motania, to coraz częściej prosi aby go okręcić… niestety nie wokół palca :)”