…i ja je doskonale rozumiem! Żadne dziecko nie chce odrabiać lekcji, kiedy pogoda za oknem nie tyle namawia, co wręcz zmusza, do porzucenia książek i zeszytów na korzyść beztroskiej zabawy. A jeszcze jak za progiem stoi koleżanka z sąsiedztwa, to doprawdy ciężko o atmosferę do nauki.

Moje dziecko jest dzieckiem. Kropka. Czy naprawdę musi uczyć się zarówno w szkole jak i w domu? Czy aby na to nie jest za wcześnie? I w końcu – czy reforma szkolnictwa, na mocy której do pierwszej klasy trafiły sześciolatki nie obiecywała nam – rodzicom, że prac domowych nie będzie? Miało być jak nigdy, wyszło jak zawsze. W sumie norma.

– Mamusiu, w szkole to jest fajnie, bo mogę robić to co chcę, a w domu to robię to, co muszę.

– A co takiego możesz robić w szkole?

– No mogę pisać w ćwiczeniach, uczyć się literek, pisać w zeszycie…

– No i to samo masz zadane do domu przecież.

– Tak, ale w domu to ja chcę się bawić a nie uczyć.

Doprawdy trudno odmówić logiki temu myśleniu.

Nie wiem jak Wy, ja nigdy nie lubiłam obowiązkowych prac domowych. Odrabiałam, owszem, bo tak trzeba, ale żeby to lubić? Miałam wpojone poczucie obowiązku i tyle. Za to bardzo lubiłam prace dodatkowe, dla chętnych. Mogłam godzinami przesiadywać w bibliotece (tak, tak – jestem tak stara, że pisałam referaty bez pomocy wujka G. 😛 ), wertować opasłe tomy dostępne tylko w czytelni i… ręcznie przepisywać potrzebne fragmenty. Później trzeba było to wszystko poskładać w spójną całość i wygłosić przed klasą. Wymagało to naprawdę dużo pracy ale i satysfakcji dawało dużo. Powód? Prosty – nikt nie zgłasza się na ochotnika do robienia czegoś, co go ani trochę nie interesuje. Nigdy nie napisałam żadnego referatu z fizyki ani z chemii i nawet wizja możliwości uzyskania dobrej oceny mnie nie przekonała.

Niestety ciekawych, ambitnych prac domowych jest jak na lekarstwo. Zdarzają się owszem, nawet w pierwszej klasie, ale to kropla w morzu. Większość to nudne przepisywanie czy rozwiązywanie prostych zadań. Ja rozumiem, naprawdę rozumiem, że dziecko musi ćwiczyć rękę, że musi trenować systematyczność, dostosować się do reguł panujących w szkole i wreszcie, że szkoła to nie przedszkole, żarty się skończyły. Mimo wszystko nie rozumiem, dlaczego to szkoła może decydować o tym, jak spędzi czas po lekcjach moje dziecko, a co za tym idzie, również i ja. Teraz i tak jest lajtowo, jedna nauczycielka od wszystkiego, która naprawdę dużo nie zadaje. Pewnie dlatego, że sama jest matką i wie, jak to wszystko wygląda od drugiej strony. Przy czym uściślijmy – moim zdaniem nie zadaje dużo. Ale gdy zza okna maj woła: „chodź się bawić” a Duśka ma dwie strony do odrobienia, to nagle się okazuje, że to jednak jest dużo. A co będzie za kilka lat, gdy nauczycieli będzie kilku(nastu)?

Od wielu lat toczy się dyskusja czy prace domowe powinny być zniesione, czy rzeczywiście są potrzebne i wreszcie – czy to nie jest aby za dużo dla biednych uczniów. Biednych? No policzymy. Uczeń czwartej klasy szkoły podstawowej ma przeciętnie sześć lekcji dziennie, czyli łącznie z przerwami przebywa w szkole prawie sześć godzin. Jeśli do tego dorzucimy dwie – trzy godziny na odrabianie lekcji i czytanie lektur to okaże się, że „etat” takiego ucznia przekracza ośmiogodzinny dzień pracy jego rodziców. Przeciętny gimnazjalista ma od siedmiu do ośmiu lekcji dziennie. Podobnie jest w liceach. W technikach mają gorzej, osiem lekcji dziennie to standard. Nie wyssałam tego z palca, pooglądałam sobie ogólnie dostępne w internecie plany lekcji. Czyli uczniowie codziennie wyrabiają nadgodziny. Przygotowanie do pracy w korporacji?

Uczniowie są różni, jedni bardziej ambitni, inni mniej. Ci najbardziej ambitni pewnie chcieliby chodzić na jakieś zajęcia dodatkowe, ale kiedy? Jak odrobią lekcje? Czy oni czasem nie muszą sypiać? A może nie, może ja czegoś nie wiem. Dawno do szkoły chodziłam, może coś zreformowano. W końcu ciągle coś reformują.

Chciałabym być dobrą mamą. Chciałabym powiedzieć: „nie chcesz, nie odrabiaj, nie ma sprawy”. Ale przecież to nieprawda. Jest sprawa. Póki ktoś wreszcie nie zdelegalizuje prac domowych będą one legalne, a co za tym idzie – obowiązkowe. Dlatego z bólem serca (bo naprawdę nie cierpię tego robić!) wygłaszam utarty slogan: najpierw obowiązek potem przyjemność.

No właśnie jak lepiej się biega? Samemu, oddając się własnym myślom i przyjemności, czy może raczej z towarzystwem, bo w kompanii zawsze raźniej? To chyba w dużej mierze kwestia charakteru człowieka, wedle uznania, kto co preferuje. Ja jednak wolę samotne bieganie i to chyba nie dla tego, że jestem jakimś aspołecznym typem jednostki, a raczej wybitną indywidualistką, nieprzepadającą za sportami drużynowymi.

Po pierwsze lubię skupić się tylko na sobie, oczyścić umysł, uporządkować natłok myśli. Niestety nie pomaga mi w tym obecność innej osoby. Poza tym głupio tak oddawać się rozmyślaniom i emocjom im towarzyszącym. W dodatku założę się, że kiedy tak intensywnie przeżywam, to pewnie moja mimika odzwierciedla to wszystko i zdecydowanie muszę głupio wyglądać wywracając oczyma, albo ciesząc się sama do siebie. A wiem że potrafię 🙂

Kolejna sprawa to moje zamiłowanie do słuchania głośnej muzyki, do tej pory nie udało mi się biec w towarzystwie, jednym uchem słuchając muzyki a drugim słów dobiegających ze strony kolegi, opcjonalnie męża. Niby podzielność uwagi posiadam, jednak nie jest ona aż tak super rozwinięta. Mogłabym zrezygnować z muzyki, ale wtedy to już nie będzie to samo, a ja nie lubię zadowalać się półśrodkami.

Jest jeszcze inny aspekt, nazwijmy to „kulturalny” wspólnego biegania, mianowicie swoboda obyczajów na powietrzu, jeśli wiecie co mam na myśli 😉 A jeśli nie, to miejcie świadomość, że jelita pracują, i to tak, że czasem aż człowiek się cieszy, jeśli wiatr od frontu wieje.

Z drugiej strony jednak towarzystwo się przydaje, bo chyba nic lepiej nie motywuje do zwiększonego wysiłku niż oddalające się plecy kolegi/koleżanki, które jeszcze przed chwilą były na wysokości naszego ramienia. Pewnie, że nie chodzi mi o bieganie na złamanie karku, w myśl zasady ”choćby nie wiem co, nie dam się przegonić” tylko o pozytywnego kopniaka – skoro on/ona może to ja pewnie też . Najwyżej można poprosić o zwolnienie tempa, w końcu korona z głowy nie spada.

Ważna jest kwestia bezpieczeństwa, szczególnie gdy biegamy w oddali od ludzkich osiedli, bo mi się raz zdarzyło zasłabnąć i miałam kłopot z powrotem do domu z olbrzymim bólem brzucha, a będąc z towarzystwem, zawsze można liczyć, że otrzymamy pierwszą pomoc. Telefon mam zawsze przy sobie, ale w lesie jest kłopot z zasięgiem, więc o wezwanie pomocy trudno. A przy skręconej kostce, ktoś może udawać woła pociągowego i zawsze do domu to łatwiej na cudzych plecach trafić 😉 No i inna sprawa, że ścieżki którymi stale biegamy, po pewnym czasie się nudzą, powszednieją, a podłączając się pod kogoś, jest szansa że pobiegniemy trasą której do tej pory nie znaliśmy i włączymy ja do stałego repertuaru ulubionych ścieżek.

Wielkim pozytywem, w przypadku biegania z profesjonalistą, są cenne wskazówki, jak nie wolno biegać. Mogłoby się wydawać, że wystarczy ruszać nogami i już jest dobrze. A tu się okazało, że nogi, ręce, biodra, oddech i dopiero można nazwać to efektywnym biegiem. Zawsze takie uwagi to krok do ominięcia błędów popełnionych przez innych.

I chyba rzecz najważniejsza biegania grupowego, trudniej jest znaleźć wymówkę żeby się z domu nie ruszyć, bo samemu to jeszcze można się wykręcać, ale towarzystwu byle czego już na odczepnego nie wciśniemy. Zresztą we wspólnym bieganiu łatwiej jest osiągnąć zamierzony cel, bo zawsze trzyma nas motywacja z zewnątrz.

Tyle jeśli chodzi o moje spostrzeżenia w tej materii. Biegałam i z kimś i sama, więc doskonale wiem, z czym się obie sytuacje wiążą i swój typ już mam. A Wy? Wolicie biegać razem czy jednak osobno?

Blada, chuda i pozornie mało atrakcyjna. Przez wielu niedoceniana. Skrywana w blasku sławy i chwały rudej marchewki czy zielonego ogórka. A tymczasem (jak brzmi pewna piosenka) gruszka chce być jak pietruszka, dlaczego? Pewnie dlatego, że to warzywo chowa w sobie wiele skarbów. Jakich? Sprawdźcie sami!

Prawdziwe piękno ukryte jest w środku, czyli wnętrze pietruszki

Swe cenne właściwości pietruszka zawdzięcza takim skarbom jak:
– flawonoidy – chronią naczynia krwionośne, wpływają na syntezę kolagenu, stabilizują witaminę C, działają przeciwzapalnie i przeciwalergicznie, a także przyczyniają się do likwidacji wolnych rodników.
– substancje śluzowe – zastosowane powierzchniowo łagodzą podrażnienia, likwidują wypryski alergiczne, zmiękczają i nawilżają. W lecznictwie pełnią rolę środków delikatnie przeczyszczających, osłaniających, ochronnych i przeciwzapalnych.
– sole mineralne (mikro i makroelementy): wapń, żelazo, magnez, fosfor, potas, sód, cynk, miedź, mangan, selen, fluor – niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu, pełnią rolę budulcową i regulatorową,
– witaminy: A, C, E, K, kwas pantotenowy (B5), kwas foliowy, niacyna (PP), ryboflawina (B2), tiamina (B1),
– a także olejek eteryczny, który może zawierać substancje psychoaktywne – apiol i mirystycyna.

Ciekawostka!
Natka pietruszki stoi na piedestale pod względem zawartości witaminy C, wśród warzyw i owoców. Ma jej 3 x więcej (w 100g) niż osławiona cytryna czy kiszona kapusta!  

Pietruszka dla zdrowia i urody

Ze względu na swą bogatą zawartość, pietruszka wykazuje właściwości:
– moczopędne – korzeń pietruszki zwiększa ilość wydalanego moczu dlatego zalecany jest w stanach zapalnych nerek i pęcherza oraz w kamicy moczowej.
– wiatropędne – korzeń pietruszki można stosować w zaburzeniach trawienia, które objawiają się brakiem łaknienia, wzdęciami czy bólami brzucha.
– przeciwreumatyczne,
– napotne i przeciwgorączkowe – zalecana jest więc w okresie przeziębienia i grypy,
– odwadniające,
– przeciwbólowe – prawdopodobnie ze względu na duże ilości magnezu, który działa rozkurczowo
Ponadto:
– reguluje ciśnienie krwi, a więc wskazana jest w diecie przy nadciśnieniu.

Zastosowanie w kosmetyce:
– w przypadku nadmiernego pocenia się – zaleca się picie naparu z korzenia pietruszki (10g korzenia na 100g wody), po jednej filiżance, trzy razy dziennie, dwa razy w tygodniu.
– w przypadku przetłuszczającej się cery, trądzikowej, skłonnej do wyprysków – jw., można pić napar,
– pomaga usunąć zanieczyszczenia z organizmu, dzięki czemu oczyszcza również skórę.

Ze względu na zawartość witamin A, C i E:

– wpływa na poprawę nawilżenia i sprężystość skóry,
– hamuje procesy starzenia,
– wykazuje działanie ochronne przed promieniowaniem UVA i UVB,
– wzmacnia ścianki naczyń krwionośnych,
– zmiękcza i wygładza powierzchnię skóry oraz poprawia jej koloryt.

UWAGA!
Ze względu na zawartość olejku lotnego, nie powinno się używać tartego korzenia, ani liści, w maseczkach kosmetycznych, ponieważ w bezpośrednim kontakcie ze skórą mogą powodować stan zapalny, obrzęk i zaczerwienienie!

Reasumując, warto zaprzyjaźnić się z pietruszką (zarówno natką jak i korzeniem) i wprowadzić ją do codziennej diety.
Macie jakieś pomysły – co z nią zrobić, jak przyrządzić, do czego dodać, by wykorzystywać ją częściej niż tylko w rosole?