Mówi się, że prawdziwy mężczyzna powinien: zbudować dom, zasadzić drzewo i spłodzić syna. Lecz, gwoli ścisłości, na tym płodzeniu jego rola się wówczas nie kończy. Wręcz przeciwnie, dopiero się zaczyna. I choć bywa trudna do odegrania, wymagająca, a nawet dość męcząca, to jednak mimo wszystko jest wyjątkowa i warta niejednego poświęcenia.

Rola taty, wciąż bywa niedoceniana, pomijana, spychana na dalszy plan. Coraz częściej odkładana „na później”, w imię kariery czy dobrej zabawy, jako singiel. Co prawda postrzeganie mężczyzny, jako istotnego elementu w rodzinie, zmieniło się na przestrzeni ostatnich lat, ale i tak jest to dość smutne, że wciąż często pozostają gdzieś w tyle.

A przecież tata jest tak samo potrzebny dzieciom jak i mama. Tym bardziej, że zupełnie się od siebie różnią – nie tylko płcią i wyglądem zewnętrznym. Pełnią inne funkcje, dają różne wzorce, przekazują odmienne doświadczenia, stawiają inne wymagania…

Generalnie, mama i tata, we wszystkim się różnią, ale przy tym, wzajemnie uzupełniają. Dlatego tak istotna jest obecność w życiu dzieci obojga rodziców, a także obcowanie z nimi – bo samo „być” to nie to samo co uczestniczyć i wspólnie działać.

Na całe szczęście, dziś coraz częściej obserwuje się ojców uczestniczących w życiu codziennym ich rodziny. Coraz więcej tatusiów można spotkać na placach zabaw, obiektach sportowych, w przedszkolach i szkołach, a nawet na zakupach, choć to akurat chyba lubią najmniej 😉
Ale ja też za tym nie przepadam, więc im się nie dziwię 😉

Zastanówcie się przez chwilę i powiedzcie: kto najlepiej potrafi zbudować super kosmiczny pojazd z klocków, albo kartonów? Kto pokaże co skrywa pod maską auto, jak zmienić w nim koło i do czego służą te wszystkie wiertarko-wkrętarki? Kto pozwoli na nadprogramowe łakocie (za plecami mamy)? Kto podrzuci dziecko tak wysoko, że dotknie chmur, zwiąże włosy w kucyk za pomocą odkurzacza, albo zawinie swojego malucha taśmą i przyklei go do ściany, żeby nie uciekał?

No pewnie, że tata! To on jest skarbnicą szalonych pomysłów i technicznej wiedzy. Złotą rączką, siłaczem i zabawiaczem. No i ochroniarzem, swoich małych księżniczek 😉 Pełni jeszcze wiele innych ról, dzięki którym jest super tatą. Bo właśnie bycie tatą, to najfajniejsza sprawa!

I tak się składa, że w styczniu tego roku, ruszyła nowa kampania społeczna Fundacji Mamy i Taty, dedykowana właśnie ojcostwu. Celem akcji jest zwrócenie uwagi społeczeństwa i samych mężczyzn, jak wielką rolę odkrywają, jako ojcowie. Mówcie więc im o tym, chwalcie i zachęcajcie, bo warto! Dla waszych dzieci! 😉

Więcej o akcji przeczytacie tutaj http://www.fajniebyctata.pl/

Panuje powszechne przekonanie, że jedynacy to egoiści, że nie umieją i nie chcą się dzielić, że z reguły wyrastają na egocentryków, z którymi trudno się porozumieć. Taaa, popatrzcie na moje dziecko. Powinnam jej na drugie dać Empatia.

Robiłam zakupy w Biedronce. Zgodnie z moim przewidywaniami na karcie zabrakło mi pieniędzy. Nic to, byłam przygotowana, miałam ze sobą także gotówkę. Tłumaczę kasjerowi, ile może zdjąć z karty, a resztę gotówką.

– To ile chce pani gotówką zapłacić?

– No całą resztę.

– To znaczy ile, bo najpierw muszę gotówkę wbić.

Kurcze, kasjer w końcu, nie? Ja mam mu mówić? Spojrzałam na plakietkę, czy czasem nie ma statusu biedronkowego ucznia, ale nie, całkiem pełnoprawny kasjer. Hmmm… Nie wiem, kogo oni teraz zatrudniają, ale w pamięci liczyć nie umiał. No dobrze, policzyłam. Zakupy zrobiłam. Co sobie pomyślałam, o zatrudnianiu sierot, które liczyć nie umieją to inna rzecz. No w końcu kasjer, kto ma umieć liczyć, jak nie on?

A potem się opamiętałam. No i co z tego, że kasjer, może ma akurat ciężki dzień? Może go głowa boli albo w ogóle ma początki infekcji? Może kota pochował? A może żona mu zaczyna rodzić, a on musi wysiedzieć do końca zmiany? Czy mnie się coś stanie, jak sobie sama policzę? No przecież trzeba być człowiekiem, prawda?

No więc może i Duśka coś tam w genach przejęła, ale tego, co ona ma, ja na pewno nie mam.

– Mamusiu, zadzwoń do cioci, zapytaj, czy Zosia może wyjść na dwór. – Duśka nie pójdzie sama do Zosi, bo u Zosi jest duży pies, a ona się boi psów. Dzwonię. Ciocia nie odbiera.

– Mamusiu, nie poddawaj się, do trzech razy sztuka!

– A idź, zobacz, czy samochód cioci stoi.

– Nie stoi – zaraportowała po chwili.

– To nie możemy dzwonić bez przerwy. Widocznie ciocia nie może odebrać.

– Ale dlaczego nie możemy?

– Bo może ciocia akurat jedzie samochodem i nie może odebrać. Jak będzie słyszała, że telefon bez przerwy dzwoni, to pomyśli, że to coś ważnego. Wystarczy, że na chwilę odwróci głowę, żeby sięgnąć do torebki i może się coś stać.

– Może mieć nawet wypadek?

– Może. I dlatego nie będziemy teraz dzwonić. Poczekamy, aż ciocia oddzwoni. Rozumiesz?

– Rozumiem, nie chcę, żeby cioci i Zosi coś się stało.

Do tej pory w porządku, tak powinno być. Odróżnia rzeczy ważne od nieważnych.

O tym, że moje dziecko dzieli się jedzeniem, już pisałam. Na początku mi to nie przeszkadzało, problem zaczął się robić, gdy wychodziła ze szkoły głodna. Musiałam wyznaczyć granicę.

– Możesz oddać codziennie jedno monte i jedną bułkę, resztę zjadasz sama, jasne?

– Dobrze.

Co wcale nie znaczy, że tak robi.

– Mamusiu, ale Laura tak mnie prosiła, no nie mogłam się powstrzymać, żeby jej nie poczęstować.

– Przecież zawsze częstujesz Laurę?

– No tak, ale najpierw dałam jedno monte Zuzi.

Albo tak:

– Mamusiu, dałam dwa monte Natalce, ale ona była taka głodna, tak strasznie głodna i tak mnie prosiła, nie mogłam jej nie dać.

– Kto to jest Natalka?

– No dziewczynka, a kto? Ona nie chodzi do mojej klasy, ale ją znam. I dziś jej dałam dwa. Możemy iść po bułki, bo jestem głodna?

– To bułek też nie masz?

– No nie, bo Laura zjadła jedną jak zawsze, a drugą Natalka.

Tak, moje dziecko nakarmi cały świat, a potem umrze z głodu. Głodnych nakarmić, spragnionych napoić.

– Dusia, gdzie masz długopis?

– Ojej, pożyczyłam Oli i zapomniała mi oddać.

– Ale jak to pożyczyłaś Oli? To czym ty pisałaś?

– Wkładem, a czym?

– Jak to wkładem? Jedyny długopis pożyczyłaś, a sama pisałaś wkładem?

– No tak, bo Ola nie miała i mnie poprosiła.

– To nie mogłaś jej wkładu zaproponować?

– Ale przecież trzeba się dzielić lepszym nie gorszym, nie wiesz?

Nie wiem. Słowo daję, nie wiem, kto jej to powiedział. Nie mam pojęcia, kto ją nauczył, że najpierw trzeba dbać o cudze interesy, a potem o własne. Może to i szlachetne, ale kompletnie niepraktyczne. Przynajmniej w takich sytuacjach jak powyżej opisana. No bo kto potem zarwie jedynkę za pisanie jak kura pazurem?

Na koniec: empatia w wydaniu Duśki – level hard.

– Tatusiu, ale jak ty możesz chcieć zabić tego robaczka, nie widzisz, że on jest mały?

– I co z tego, że mały, może gryzie?

– Taki mały? Może jak urośnie, to będzie gryzł, na razie jest mały.

– No i co z tego??

– No tatusiu, jak ty tak możesz? Przecież to jest mały, niewinny robaczek. Skąd wiesz, może on się zgubił? Może on teraz płacze i chce do mamy? Może on jej właśnie szuka? A ty chcesz mu w tym przeszkodzić? Tatusiu, jak możesz chcieć zabić niewinne dziecko?!

Dokładnie rok temu – w niedzielę, 24 stycznia – przyszłaś na świat. Trochę nas zaskoczyłaś bo miałaś urodzić się w lutym, tuż przed moimi 30-tymi urodzinami. Miałaś być moim super prezentem 🙂 Postanowiłaś jednak inaczej, więc wybacz, że nie czekał na Ciebie gotowy pokój, ani nawet łóżeczko. Chociaż, nie! Łóżeczko w zasadzie czekało, tyle że złożone – ale to tylko drobny szczegół, prawda? Najważniejsze jest to, że JA na Ciebie czekałam i byłam gotowa na Twoje przyjście w każdym momencie! 

Gdy urodził się Jaś – Twój starszy brat – myślałam, że ogrom miłości jaki wtedy do niego poczułam zdarza się tylko raz i trudno będzie to powtórzyć. Bałam się, że drugiego dziecka nie będę w stanie tak mocno pokochać, i że On, jako ten pierworodny zawsze będzie stał na piedestale. Jakże się myliłam! I jak szybko o tym przekonałam!

Pokochałam Cię równie mocno i totalnie zwariowałam na Twoim punkcie, zupełnie tak, jak sześć lat temu, gdy po raz pierwszy zostałam mamą! Moje obawy i troski były więc zbędne, ale skąd mogłam o tym wiedzieć? 😉

Sięgając pamięcią wstecz, wspominam też jak dużo swobody dawałam Jasiowi by mógł poznawać otaczający go świat. Grzebał więc w kuchennych szafkach do woli. Wyciągał z nich garnki i inne skarby, a ja bez zbędnych emocji patrzyłam jaki jest skupiony i zaciekawiony tą zabawą. A potem oczywiście sprzątałam cały ten bałagan, po to, by za chwilę znowu go zobaczyć.

Cierpliwość to była moja mocna strona w tamtym czasie, która została solidnie wyeksploatowana. Dlatego miałam duże obawy, czy tych resztek starczy również na Twoje podboje. W zasadzie byłam pewna, że przy Tobie będzie inaczej, że już nie pozwolę grzebać w szafach i wywracać wszystkiego do góry nogami. Jakże się myliłam! Ku mej radości, okazało się, że zasoby mojej cierpliwości mają podwójne dno i zdolność regeneracji, dlatego każdego dnia pozwalam Ci na wyciąganie, rozrzucanie, kruszenie, chlapanie i palcowanie. Do znudzenia… 😉

Pamiętam, że uwielbiałam nosić, przytulać, całować i podgryzać maleńkie stópki Twojego brata. Lubiłam też gdy zasypiał w moich ramionach, wtulony w ciepłą pierś. Wielu ludziom się to nie podobało i złośliwie komentowało, że „to moje pierwsze dziecko i z drugim będzie inaczej”, a tymczasem z Tobą mam zupełnie tak samo! Nic się nie zmieniło! Wiesz dlaczego? Bo Cię kocham. Tak jak kocham Twojego brata. Nie ma więc znaczenia, czy jesteś starsza czy młodsza. Pierwsza czy druga.

Chcę, żebyś o tym wiedziała i zawsze pamiętała. Nawet jak się kiedyś pokłócimy lub wyfruniesz w końcu z gniazda, a to nastąpi szybko, wiem o tym, bo czas pędzi jak szalony. Przecież dopiero co się urodziłaś, a już skończyłaś pierwszy rok życia! Jeszcze niedawno byłaś takim Okruszkiem, co to nie ważył nawet 3kg, a dziś jesteś małą, śliczną dziewczynką, która za chwilę pójdzie na własnych nóżkach w świat! Niesamowite. Aż chce się krzyczeć – chwilo trwaj! Choć tak się nie da 😉

Dlatego, chwilo leć, ale dalej w zdrowiu, radości i miłości, tak jak do tej pory – i tego Ci właśnie życzę Kruszynko moja, z okazji Twoich pierwszych urodzin 🙂