Nazywam się Miliard, w oryginale  „One Billion Rising”, to akcja która dziś zjednoczyła ludzi na całym świecie, w ponad 200 krajach. Bez względu na wiek i płeć, protestowano na placach miast, w galeriach handlowych czy dworcach, przeciwko przemocy.

“One Billion Rising” to szeroko zakrojona akcja, która na celu ma zwrócenie uwagi na problem przemocy. Nie chodzi tu jedynie o przemoc fizyczną, ale również seksualną, psychiczną czy emocjonalną.

14 lutego, to przewrotna data, bo stała się właśnie symbolicznym dniem tej akcji. Nie tylko słodko, czerwono i walentynkowo. Inaczej, bo niejednoznacznie. Pamiętajmy że  przemoc wiele ma imion.

Ja również wzięłam w niej udział, najpierw stanęłam obok, jako reporter, chwilę później odbierałam to wszystko jako kobieta, która może kiedyś stać się ofiarą przemocy. Akcja zmusiła do refleksji poprzez kolorowy i ekspresyjny taniec różnych grup, przyciągnęła gapiów, którzy musieli zapytać o powód. Świetnie spełniła swój cel, każdy mówił o jednym, jak pomóc ofiarom. W rozmowie z jedną z uczestniczek akcji, Dorotą, padło poniższe stwierdzenie – takie spotkania dają pretekst do rozmowy, są o wiele skuteczniejsze niż ulotki, które leżą w wielu miejscach. Ulotki się opatrzyły, nie są specjalnie popularne, a przez takie spotkania możemy głośno mówić o przemocy względem kobiet i dzieci, a także co jest szczególnym problemem – wobec osób niepełnosprawnych. Nie można również zapominać o tym, że mężczyźni również stają się ofiarami agresji ze strony kobiet, ale wstydzą się o tym komukolwiek mówić.

Tańczymy, aby pokazać, że problem istnieje, a poprzez to chcemy wesprzeć te osoby, które potrzebują pomocy, a nie wiedzą dokąd po nią się udać. Te słowa chyba najlepiej oddają charakter dzisiejszego spotkania. Kto z Was, Drodzy Czytelnicy, wiedział o “One Billion Rising”, i kto zatańczył dziś przeciwko przemocy?

Wielkimi krokami zbliża się to mdłe święto zakochanych. A wraz z nim magiczne pytania “a co robisz w Walentynki”? Oooo, jak cudownie! A przepraszam, co mogę robić? Rano wstanę, zajmę się sobą, dziećmi, domem. Ugotuję obiad, posprzątam po obiedzie, a następnie po dzieciach i mężu też. Może zaszaleję i usiądę z książką w ręku, a na koniec pójdę spać. Tylko tyle i aż tyle, dzień jak co dzień.

Nie lubię Walentynek. Ba! Wręcz ich nienawidzę! Za te kiczowate, wstrętnie czerwone (opcjonalnie różowe) naciapane wszędzie serduszka. Za te “ochy”i “achy” oraz “ajlofjusołmacz” i “ajlofjutu” dobiegające z każdej strony do moich uszu. Za te słodkie, aż do porzygu komedie romantyczne…

Nienawidzę Walentynek, ot tak, po prostu jak i z konkretnego powodu. Nie hołduję “hamerykańskim” przyzwyczajeniom, więc nie zamieniam się w romantyczkę na ten jeden dzień w roku. Podobnie, jak nie zachwycam się rozbieganymi za cukierkami dziećmi, poprzebieranymi za “halołinowe” stwory. Tak się akurat składa, że jestem Polką, “co gorsza” mającą świadomość tego, skąd wywodzi się moja kultura. I nawet domieszka “obcej” krwi nie sprawia, że przerzucę połowę sklepów w mieście, szukając prezentu dla drugiej połowy. Bo przecież żeby tu o samą miłość chodziło! Nie zamierzam napędzać koniunktury, inni walentynkowicze chętnie czynią to za mnie. Nie wiem, ja po prostu tego nie czuję. I nie potrzebuję zrozumieć przykładu jednodniowego szczebiotania i spacerków za rączki, gdy na co dzień rządzi brak szacunku i kłamstwa wypowiadane w żywe oczy.

Gdybyście próbowali doszukać się mego nastawienia w jakiejś miłosnej traumie, to nie posiadam takowej. Natomiast jakże pięknie by było, aby ta wszechobecna miłość, tak intensywnie przeżywana każdego 14 dnia lutego, była widoczna na co dzień, a nie tylko od święta. Czego sobie i Wam życzę.

Obudziłam się rano i uświadomiłam sobie, że dziś jest Tłusty Czwartek. W taki dzień zgodnie z tradycją nie można przecież obejść się bez pączków. A żadne nie smakują tak dobrze, jak swojskie, domowe… Znacie już moje podejście do kulinarnych przygód – lubię proste i najlepiej błyskawiczne przepisy, z których wychodzi coś smacznego. A zatem proponuję sposób na przepyszne pączki z serka homogenizowanego.

Mogę się założyć, że wszystko, co potrzebne do przygotowania pączusiów, znajdziecie w swojej lodówce. Dodatkowym plusem jest ich szybkość wykonania – kilka chwil i pachnące, delikatne pączki będą kusiły podniebienia Waszych dzieci i nie tylko ich.

Składniki na pączki z serka homogenizowanego:

serek waniliowy (np. Danio) – ok. 180 g
1 szklanka mąki
3 jajka
1 łyżeczka proszku do pieczenia
olej do smażenia
cukier puder do posypania

Przepis na pączki:

1.       Serek mieszam z jajkami.
2.       Dodaję mąkę i proszek do pieczenia – dokładnie mieszam. Masa będzie gęsta.
3.       Rozgrzewam olej (używam niewielkiego garnka o średnicy 16 cm i nalewam ok. 0,5 – 0,75 litra oleju, wtedy z powyższych składników smażę w 3 turach, po około 7 pączusiów).
4.       Łyżeczką nabieram ciasto i wrzucam na gorący olej (pomocna jest druga łyżeczka, którą zgarniam to, co wcześniej nabrałam pierwszą).
5.       Smażę tak długo, by pączki nabrały złotego koloru.
6.       Usmażone pączusie odkładam do odsączenia z oleju na ręczniki papierowe.
7.      Po lekkim przestudzeniu obsypuję cukrem pudrem.

Pączusie najsmaczniejsze są świeże, tuż po usmażeniu. Uwaga szybko znikają z talerza!

Nie jestem dietetykiem, ale wydaje mi się, że polecane przeze mnie pączki będą mniej kaloryczne niż sklepowe, które zawierają tłuszcz oraz słodkie dodatki: lukier i nadzienie – sztucznie słodzony dżem (który często ma niewiele wspólnego z owocami). Tradycyjny pączek dostarcza około 300 kalorii i ma w sobie przeciętnie aż 9 łyżeczek cukru! Zgodnie z moim przepisem, do ciasta nie dodaje się go w ogóle. I co istotne – pączusie nie nasiąkają tłuszczem. Jeśli Was przekonałam, to nie pozostaje mi nic innego, jak życzyć Wam SMACZNEGO!

Zdjęcia: Basia