Media rozpisują się o historii sprzed kilku dni, gdy 17-letnia dziewczyna zostawiła zaraz po urodzeniu synka w „oknie życia” i została przesłuchana przez policję. Dlaczego wmieszała się w to policja? Ideą utworzenia „okien życia” jest anonimowe oddanie noworodka, a policja ją naruszyła?

Według mnie najwięcej szkody w całej tej sprawie wyrządzili nieodpowiedzialni dziennikarze, którzy szukając sensacji, zatytułowali swoje teksty: „Chciała anonimowo zostawić dziecko w oknie życia. Namierzyła ją prokuratura”, „Zostawiła dziecko w oknie życia. Matkę znaleźli i przesłuchali policjanci”, „Okno życia to pułapka na matkę” itd. Obawiam się, że to oni zaprzeczyli idei anonimowości miejsca, jakim jest „okno życia” i taki fałszywy komunikat poszedł w świat!  

Cyniczne, chwytliwe tytuły sugerują, że policja ściga za zostawienie dziecka w oknie życia i straszą prokuraturą. Zaprzeczają istnieniu anonimowych bezpiecznych miejsc, gdzie można zostawić nowonarodzone bez konsekwencji karnych. Boję się, że przez takie przedstawienie problemu następna matka będąc w dramatycznej sytuacji, z lęku przed sankcjami może wybrać gorszą opcję porzucenia dziecka.

Dlatego podkreślam jeszcze raz NIC nie grozi matce za zostawienie dziecka w oknie życia. Okno życia to miejsce, w którym dziecko będzie miało zapewnione opiekę i bezpieczeństwo, a matka ma gwarancję anonimowości. To od jej poczucia bezpieczeństwa zależy, czy maluszek nie trafi np. na śmietnik.

Dlaczego więc policja szukała mamy, która zostawiła chłopca? Prokuratura wyjaśniła, że policja wszczęła procedurę odszukania matki, ponieważ otrzymała informacje, że jej zdrowie lub życie może być zagrożone. Nie dlatego, że zrobiła coś złego! Ale mogła też zdarzyć się inna sytuacja – dziewczyna urodziła niemowlę poza szpitalem, do którego zgłosiła się później z komplikacjami poporodowymi. A placówka musi w takiej sytuacji zawiadomić odpowiednie służby, które mają obowiązek sprawdzić, co stało się z dzieckiem, czy nie zostało zamordowane, porzucone. Po ustaleniu, że niemowlę jest bezpieczne, żadne konsekwencje nie grożą mamie.

Pamiętajmy, gdy ktoś otwiera okno, DOPIERO po dwóch minutach rozlega się dzwonek, by osoba, która włożyła dziecko, mogła oddalić się, zachowując ANONIMOWOŚĆ.

Uporczywy katar, kaszel, ból głowy i mięśni – znasz to? Niestety sezon grypowy w pełni. Zdaniem lekarzy większa liczba zachorowań to efekt naszej słabnącej odporności. Warto więc ją zwiększyć najlepiej stosując odpowiednią dietę i dostarczać organizmowi naturalne substancje, m.in. witaminę C oraz środki antyseptyczne. Podzielę się dziś z Wami przepisem na miksturę, która powinna zagościć na stałe w naszym codziennym menu – domowa antygrypina.

Składniki antygrypiny:

•        ząbek czosnku
•        mała cytryna
•        grejpfrut
•        2 łyżki miodu
•        800 ml wody

Sposób przygotowania antygrypiny:

1.      Grejpfruta obieram ze skórki i dzielę na kilka części. Pestki zostawiam!
2.      Obieram cytrynę, przepoławiam i tym razem wybieram pestki.
3.      Owoce, ząbek czosnku i dwie łyżki miodu wkładam do urządzenia miksującego i blenduję na gładko.
4.      Do zmiksowanych składników dodaję 800 g wody – dokładnie mieszam.

Koktajl jest gotowy do wypicia. Można podawać go także na ciepło podgrzewając do temperatury nie większej niż 50 stopni. Wtedy dodatkowo rozgrzewa, więc taka forma podania jest przydatna w trakcie przeziębienia. Profilaktycznie – ja i moja rodzina preferujemy na zimno, a w zasadzie w temperaturze pokojowej. Polecam wypicie świeżego napoju, zaraz po przygotowaniu. Dobra wiadomość jest taka, że w smaku nie wyczuwa się czosnku! Z podanych składników wychodzi 6 szklanek takich jak na zdjęciach (200 ml).

Pamiętajmy jednak, jeśli przyjmujemy jakieś leki, to przez około 4 godziny po ich zażyciu nie powinniśmy spożywać grejpfruta, gdyż może on zwiększyć albo osłabić działanie farmaceutyków.

Czy antyrgypinę możesz podawać dzieciom?

Sprawdziłam i zgodnie z zaleceniami specjalistów poszczególne składniki koktajlu można podawać maluchom, które skończyły pierwszy roku życia. Konsultowałam też z lekarzem pediatrą, który potwierdził, że jeżeli dziecko nie jest uczulone to można spróbować podawać po 12 miesiącu życia (ze względu na miód, gdyż występuje niewielkie ryzyko botulizmu i nie podajemy go dzieciom <12 m.ż.).

Zdjęcia: Basia Heppa-Chudy

Zarabianie pieniędzy w domu – marzenie, prawda? Chciałam to mam. I nie narzekam, broń Boże! Cieszę się, że mogę pracować w domu, bo poza nim nie mogę. Ale taka praca to nie tylko zalety, w dłuższej perspektywie także wady.

To nie tak, że chciałabym codziennie rano zrywać się z łóżka i pędzić na autobus lub pociąg. To nie tak, że chciałabym mieć szefa, który będzie się na mnie wyżywał, jak będzie miał gorszy dzień. To nie tak, że chciałabym pracować po godzinach, bo rzadko komu dziś udaje się wyjść z pracy punktualnie. Ale chociaż raz w tygodniu chciałabym musieć wyjść do pracy. Ten jeden raz w tygodniu wrócić i pomyśleć: jestem w domu, pora odpocząć.

Praca poza domem pozwala na jedną ważną rzecz – zmianę środowiska. I chociaż można narzekać na dojazdy, na sztywne godziny pracy, na szefa, współpracowników, niskie pensje, to fakt pozostaje faktem. Praca to praca, dom to dom. Ja nie mam takiego rozgraniczenia. Sztywnych godzin pracy też nie mam, chociaż to akurat nie byłoby złe. Ale nie — są zlecenia, to muszę je wykonać. Mogę oczywiście odmówić, powiedzieć, że nie dam rady, proszę mi zostawić połowę. Naprawdę mogę i nikt mnie za to z roboty nie wyrzuci. Ale czy ja jestem głupia albo liczyć nie umiem?

Niemniej jednak gdzieś mi się zatarła granica między pracą a domem. Nie umiem się całkowicie wyłączyć z myślenia o pracy i dopóki ostatnie zlecenie nie zostanie dopięte i odesłane, mentalnie jestem w pracy nawet o północy. Nie umiem bez wyrzutów sumienia zająć się czymś innym niż praca, dopóki mam pracę. Nawet sprzątanie ciężko mi idzie, bo w końcu kurz nie ucieknie, może poczekać, a termin goni termin i kurz nie będzie usprawiedliwieniem. Niestety ostatnio także książki pokrywają się kurzem…

Zazdroszczę mojemu mężowi. Nawet nie pracy, ale tego, że wychodzi z domu, żeby pracować. Czas pracy ma nienormowany, więc zrywać się nie musi. Za to musi dojeżdżać, co w sumie daje półtorej godziny w pociągu. Ileż to jest możliwości! Mogłabym tu wymienić mnóstwo rzeczy, które bym robiła, gdybym jeździła pociągiem, ale nie wiem, czy wystarczyłoby Wam cierpliwości, żeby to przeczytać. No i po całym dniu pracy wraca do domu i się relaksuje. Nie, żeby nic w domu nie robił, robi owszem i to sporo. Mimo wszystko ma ten swój moment powrotu do domu i ponownego ładowania akumulatorów. Ja nie mam.

Praca w domu to fajna sprawa, naprawdę. Dziecko dopilnowane, zakupy zrobione, dom ogarnięty i jeszcze kasa wpada. Niemniej jednak, jeśli planujecie tę formę zarabiania pieniędzy, to od razu na sztywno wyznaczcie sobie granice i choćby się paliło i waliło, to ich nie przekraczajcie. Inaczej wpadniecie w pułapkę domowego pracoholizmu, a wyleczyć się z tego jest naprawdę ciężko. Wiem, co mówię, przez weekend muszę napisać coś około dwudziestu tekstów. Straciłam rachubę. I wiem, że dopóki nie napiszę wszystkich, nie będę umiała o niczym innym myśleć.

Od jakiegoś czasu trenuję mentalne przełączanie się z trybu „praca” na tryb „dom”, ale szczerze mówiąc, wychodzi mi gorzej niż kiepsko.