Dziś obchodzimy Międzynarodowy Dzień Dziecka Zaginionego. Z okazji tego Dnia chciałyśmy na łamach Bloga W Roli Mamy zamieścić informację autorstwa Fundacji ITAKA – zwróćcie szczególną uwagę na podstawowe zasady dla rodziców, których przestrzeganie może uchronić Wasze dziecko przed zaginięciem.

Każdego roku w Polsce policja poszukuje ponad 500 zaginionych dzieci poniżej 12 roku życia. Jak twierdzą specjaliści z Fundacji ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych większości zaginięć można byłoby uniknąć gdyby rodzice otaczali swe pociechy większą uwagą i nie lekceważyli zagrożeń wynikających z nieprawidłowej opieki.

Obchodzony każdego roku na całym świecie Międzynarodowy Dzień Dziecka Zaginionego jest okazją  by zwrócić uwagę na przyczyny zaginięć małych dzieci i wskazać metody właściwej opieki. Czasem by zapobiec nieszczęściu wystarczy przestrzegać kilku prostych zasad:

• Małego dziecka nie zostawiaj nigdy bez opieki nawet na chwilę. Pamiętaj! Nie zostawiaj dziecka wózku przed sklepem.
• Dziecko NAJWCZEŚNIEJ JAK TO MOŻLIWE powinno znać nie tylko swoje imię, ale też nazwisko. Pamiętaj! Dziecko musi wiedzieć, jak się nazywają jego rodzice (lub inni opiekunowie) i znać nazwę miejscowości, w której mieszka.
• Do 10. roku życia dziecko nie powinno zostawać samo w domu. Dziecko starsze może zostać, ale NA KRÓTKO. Pamiętaj! Dziecko musi wiedzieć, gdzie są rodzice, znać ich numer telefonu i potrafić do nich zadzwonić.
• Dziecko samo w domu powinno wiedzieć, że kiedy ktoś puka do drzwi, nie może ich NIKOMU otwierać. Nie powinno zdradzać, że jest bez opieki. Lepiej powiedzieć przez drzwi, że „mama śpi, a u nas w domu mamy się nie budzi. Proszę przyjść później”. Podobnie, gdy dzwoni telefon: „mama śpi.” Pamiętaj! Naucz dziecko, aby nie dało się przekonać NIKOMU.
• Podwórko przed domem (i w mieście, i na wsi) nie jest miejscem całkowicie bezpiecznym. Jeśli to możliwe, powinno być ogrodzone, a furtka zamknięta na klucz. Dzieci młodsze niż siedmioletnie nie mogą bawić się bez opieki dorosłych. Pamiętaj! Wyglądanie przez okno raz na kilka minut, to nie jest właściwa opieka nad dzieckiem.
• Kiedy dziecko wychodzi z domu razem z rodzicami, to RODZICE PILNUJĄ dziecka. W miejscach publicznych (np. supermarkety, masowe imprezy plenerowe) rodzice powinni być szczególnie ostrożni. Pamiętaj! Małe dziecko trzymaj za rękę.
• Pamiętaj! W miejscach publicznych (np. w supermarkecie) rodzice towarzyszą dziecku, gdy idzie do toalety.
• Jeżeli droga do szkoły wiedzie przez niezamieszkałe okolice, dziecko NIGDY nie powinno nią iść bez opieki dorosłego. Pamiętaj! Jeśli zorganizowanie takiej opieki jest trudne, dzieci powinny chodzić do szkoły w grupie rówieśników.
• Kiedy dziecko jest zaczepiane przez obcego, który budzi jego niepokój musi OD RAZU krzyczeć: „nie znam tego pana! to nie jest mój tatuś!” Pamiętaj! Dorośli, kiedy słyszą krzyk dziecka muszą NATYCHMIAST zareagować.
• Dziecko, nawet duże, NIGDY nie powinno korzystać z autostopu (tzw. okazji). Pamiętaj! Dziecko nie powinno stać samo na przystanku autobusowym. Naucz dziecko, że jeżeli zatrzyma się przy nim kierowca, który pyta o drogę, dziecko musi stanąć w odległości co najmniej metra od samochodu, udzielić krótkiej odpowiedzi i odejść. Pamiętaj! Dziecko musi wiedzieć, że kiedy nieznany kierowca (lub pasażer) nagle wysiada, trzeba uciekać.

• Dziecko musi wiedzieć, że nigdy i OD NIKOGO obcego nie przyjmuje słodyczy i innych prezentów. ZAWSZE ODMAWIA. Pamiętaj! Naucz dziecko, by – jeśli spotkała je taka sytuacja – powiedziało Ci o tym przy najbliższej okazji.
• Dziecko nie powinno bać się powiedzieć NIE komuś dorosłemu (także znajomemu), kto dotyka je w sposób, który budzi zdziwienie, niepokój, zawstydzenie lub ból. Pamiętaj! Dziecko powinno wiedzieć, że jeśli taka sytuacja wydarzyła się, to nie jest jego wina. I że powinno o tym powiedzieć osobie dorosłej, do której ma się największe zaufanie.
• Dziecko, które korzysta z Internetu, powinno chronić swoje dane. Pamiętaj! Rozmawiaj ze swoim dzieckiem na ten temat. Przekonaj je, aby nie podawało w Internecie nikomu swoich danych kontaktowych.
• Podczas wyjazdów na wakacje ubieraj dziecko w jaskrawe kolory. Pamiętaj! Naucz dziecko nazwy pensjonatu (hotelu ), w którym mieszkacie.
• Pamiętaj! Naucz dziecko, że jeśli się zgubi, ma stać w miejscu i czekać aż dorosły je znajdzie. Jeśli to możliwe, niech poprosi osobę dorosłą o pomoc. Niech to będzie policjant, ochroniarz, sprzedawczyni w sklepie, tak by zminimalizować anonimowość tej osoby.

PAMIĘTAJ! KIEDY GINIE DZIECKO POSZUKIWANIA ROZPOCZYNA SIĘ NATYCHMIAST!

Gdy moje dziecko zaginie

Jak twierdzą specjaliści ds. poszukiwań z Fundacji ITAKA, przy zaginięciu małego dziecka szczególnie ważna jest pierwsza godzina od zaginięcia. Należy wtedy przeszukać najbliższą okolicę i zgłosić sprawę w komisariacie policji. Pamiętajmy, że policjant nie ma obowiązku czekać 24h na przyjęcie zgłoszenia.

116 000 Telefon w sprawie zaginionego dziecka

Fundacja ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych prowadzi całodobowy, bezpłatny telefon, pod którym można zgłosić zaginięcie małego dziecka. Można na niego dzwonić z terenu całego kraju, zarówno z telefonów komórkowych, jak i stacjonarnych.

Fundacja ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych

Fundacja ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych jest jedyną organizacją w Polsce całościowo zajmującą się problemem zaginięć. Pomaga w poszukiwaniach, wspiera rodziny i bliskich osób zaginionych. Specjaliści ITAKI udzielają wsparcia psychologicznego, doradzają w kwestiach prawnych i socjalnych. Fundacja każdego roku prowadzi ok. 1400 spraw. W Warszawie ITAKA prowadzi Punkt Wsparcia Bezpośredniego, zaś w Warszawie, Lublinie i Krakowie funkcjonują Grupy Wsparcia. Oprócz działań poszukiwawczych i wspierających ITAKA prowadzi programy profilaktyczne mające na celu zmniejszenie liczby zaginięć: program Nie uciekaj, kierowany do nastolatków, akcja Bezpieczna Praca, adresowana do osób planujących wyjazd do pracy za granicę oraz Stop depresji dla osób borykających się z tą chorobą.

ITAKA poszukuje obecnie 22 dzieci, których poszukiwania trwają już co najmniej kilka, a nawet kilkanaście lat. W przypadku długoletnich poszukiwań małych dzieci jednym z narzędzi poszukiwawczych jest progresja wiekowa. Jest to symulacja wyglądu osoby po upływie określonego czasu.

Bycie grzecznym dzieckiem nie jest proste. Ktoś oczekuje zachowania zupełnie dla niego nie zrozumiałego, tylko dlatego, że nazywa się to „dobrym wychowaniem”. Prawdopodobnie w całym tym zamieszaniu najgorzej mają się jedynacy. Nie dzielą się (w naturalny sposób) z rodzeństwem z oczywistych przyczyn, więc muszą to robić z obcymi dziećmi, napotkanymi na palcu zabaw. Ta umiejętność oczywiście jest pozytywną cechą życia w społeczeństwie. Należy się dzielić, ale również należy nauczyć dziecko jak to robić.

Płaczący w piaskownicy Smyk, który nie chce oddać swojego wiaderka nowemu koledze nie jest niczym nowym. Właściwie jest to normalna sytuacja. Zdrowy rozsądek nakazuje wytłumaczyć dziecku, że należy podzielić się zabawką z kolegą („bo trzeba się dzielić”). Jakże się z tym nie zgodzić? To jest jedna z nauk, jakie przekazujemy naszym dzieciom. „Dzielić się trzeba, nie wolno być samolubnym”. Bywa i tak, że rodzic który nie reaguje, lub co gorsza głośno wyraża opinię, że jak dziecko nie chce się podzielić to nie musi, może spotkać się z dezaprobatą pozostałych dorosłych. Z ogromną chęcią poprosiłabym te osoby o to, by dały mi „pobawić się” ich telefonem, torebką lub portfelem (bo niby dlaczego nie?). Reakcja byłaby oczywista – to są ich prywatne, osobiste rzeczy. Tu przejawia się hipokryzja dorosłych, bo dziecko też ma swoje własne, osobiste rzeczy. Mają tylko nieco inną formę, są pod postacią zabawek: foremek, lalki, samochodu etc.

Czy zmuszanie dzieci do dzielenia się takimi rzeczami faktycznie sprzyja jego prawidłowemu rozwojowi? Być może to wiaderko jest właśnie dla dziecka najbardziej osobistą rzeczą jaką posiada, więc dlaczego ma się nim dzielić? Czy na prawdę chcemy nauczyć go, że musi się dzielić wszystkim co ma?

Dla mnie histeria dziecka, które nie chce oddać swojej zabawki jest zupełnie zrozumiała, w przeciwieństwie do histerii z powodu, że nie otrzymało pozwolenia na zabawę od swojego kolegi. Myślę, że słuszniej byłoby nauczyć dziecko, że nie może zawsze dostawać tego czego chce tu i teraz; że są zabawki którymi wcale nie musi się dzielić; że należy mu się w domu taki kąt, gdzie nawet mama nie ma wstępu, bez jego zaproszenia. Nie uczmy dzieci czegoś tylko dlatego, że tak wypada, że inni tego oczekują. Być może nasze dziecko zostanie uznane za źle wychowanego, ale czy „dobre wychowanie” oznacza podporządkowywanie się oczekiwaniom często obcych ludzi? Na te wszystkie pytania każdy rodzic musi odpowiedzieć sobie sam.

Kochane mamy czy pozwalacie dzieciom odmawiać dzielenia się z innymi? Czym dla Was jest „dobre wychowanie”? Odpowiedź dzieci czasem nie jest taka oczywista 🙂

Zresztą same posłuchajcie!

Patriotyzm, to słowo kojarzące mi się z najwyższymi wartościami. Bóg, Honor, Ojczyzna. Słowa te niosą bardzo emocjonalny przekaz – wpajano mi to w szkole, wpajano w rodzinie. Jak wielkie mają one znaczenie, rozumiem jeszcze mocniej, jako nauczyciel historii. To co dla innych jest tylko zakurzoną przeszłością, dla mnie żyje w pamięci o czynach i bohaterstwie przodków.

Jako Matka i Polka chcę wpoić mojemu synkowi szacunek dla tradycji, świadomość pochodzenia oraz dumę z bycia Polakiem. Przeraża mnie to, że często trafia mi się młodzież, dla której marszałek Piłsudski to „ pan z wąsem”, a Kościuszko kojarzony jest z tego że był. Nie wiem jak można budować przyszłość kraju, nie mając świadomości jego przeszłości, jak unikać błędów, popełnianych już wcześniej. Nie chcę, aby mój syn w dobie europeizacji, postrzegał Polskę jako „wieś” i wstydził się kiedykolwiek pochodzenia. Odnoszę nieodparte wrażenie, że chcąc dogonić Zachód pod wieloma względami, zatracamy się w tym dążeniu, i jeszcze chwila, a dzieciaki zalewane falą angielszczyzny, nie będą umiały wysłowić się poprawną polszczyzną.

Nie wiem, w jaki sposób inni rodzice planują budować, lub już budują świadomość narodową swoich dzieci, i czy dla nich samych jest to sprawa bliska sercu, ale jedno wiem na pewno – kilka godzin historii w szkole tej sprawy za nich nie załatwi. Nie namawiam nikogo do zamęczania „na dobranoc” pociechy opowieściami o bitwie grunwaldzkiej, ale wybranie się z dzieckiem na inscenizację takiego wydarzenia, jak najbardziej.

Świetną lekcją historii i jednocześnie doskonałym wzmocnieniem więzi między pokoleniowych są rozmowy młodych ze starymi. Kto lepiej opowie o wojnie czy czasach komuny, niż ten kto sam tego doświadczył? Nie trzeba ślęczeć nad książkami, aby orientować się w przeszłości, są muzea, są tematyczne wystawy. Wystarczy tylko odrobinę zaangażowania, aby barwy biało – czerwone nabrały szczególnego znaczenia nawet dla najmłodszych, a dla starszych orzeł na piersi pojawiał się nie tylko z okazji meczów polskiej reprezentacji.

To są moje przekonania, moje wartości, a jak Drogie Matki Polki wygląda Wasz ogląd na sprawę? Podzielcie się Waszymi przekonaniami, tym czy Wasze dzieci są dumne z bycia Polakami, i czy dla was samych ta kwestia ma tak wielkie znaczenie jak dla mnie?

Źródło zdjęcia: SXC