Temat kontrowersyjny, to nie podlega dyskusji. Ale czy któraś z nas, mam „nie probówkowych”, zastanawiała się nad tym, jak to jest? My z mężem podjęliśmy decyzję o powiększeniu rodziny i za pierwszym razem się udało. A co się dzieje, gdy wysiłki idą na marne? Czy jest rozwiązanie, które pozwoli stać się upragnioną rodziną? Czy probówka daje szczęście?

O zapłodnieniu in vitro jest mnóstwo informacji. Każdy ma swój punkt odniesienia do tego tematu. Jedni krytykują, inni chwalą. Ja, kobieta naturalnie odczuwająca instynkt macierzyński, nie wyobrażam sobie mojej przyszłości bez gromadki dzieci, szalejących i śmiejących się wokół mnie. Dom bez dzieci nie jest dla mnie pełny, nie spełnia swojej funkcji. Moje marzenia powoli się spełniają, mamy naszą Maję, dom się buduje. W planach na przyszłość jest rodzeństwo dla córki.

Co jednak przeżywa kobieta, a w zasadzie para, która próbuje spełnić swoje sny, ale niestety coś nie działa? Na to pytanie, mogą odpowiedzieć tylko osoby, które to dotknęło. Ja mogę natomiast wyrazić swoją opinię, o jednym ze sposobów rozwiązania tego problemu. Bo czyż nie warto walczyć o to, by zobaczyć uśmiech kruszynki, który rozbraja serce? Nie chcę tu wchodzić w konwenanse moralne, religijne, etyczne czy polityczne, bo ci ostatni też się w ten temat wtrącają. Pragnę wypowiedzieć się jako kobieta, matka, jako istota pragnąca przekazać ludzkości cząstkę siebie w postaci potomstwa.

Niestety można powiedzieć, że problem bezpłodności powoli staje się chorobą cywilizacyjną. Zawrotne tempo życia, stres, pogoń za karierą i pieniędzmi. Zmiana priorytetów – najpierw własny rozwój, później rodzina. Wiek kobiet decydujących się na pierwsze dziecko zdecydowanie się zmienił, a jak wiemy, zegar biologiczny tyka nieubłaganie.

Sprawa jest bardzo trudna i indywidualna. Mogę wyrazić swoją opinię i stwierdzić, że jestem za podjęciem prób zapłodnienia pozaustrojowego, ale tylko pod pewnymi warunkami. Jeśli para wykorzystała już wszelkie możliwe sposoby naturalnego poczęcia. Pragnę tu zaznaczyć, że nie ma to być produkcja dzieci na skalę światową, a jedynie próba ostateczna. Taka ostatnia deska ratunku. Ileż razy można przeżywać rozczarowania oczekując dwóch kresek? Oczywiście metoda ta nie daje gwarancji powodzenia, ale daje szansę, możliwości, i … nadzieję.

Istnieją różne techniki przeprowadzania zabiegów In vitro. W jednej z nich chodzi o pobrania jak najmniejszej próby komórek. Wówczas nie dochodzi do „redukcji” zbędnych, a zapłodnionych już komórek. Zdaję sobie sprawę, iż taka metoda jest długotrwałym procesem, ale tę opcję jestem skłonna przyjąć. Gdyż uważam, że zapłodniona komórka jest już maleńką istotką, która zaczyna się rozwijać, czuć … żyć. A „eliminacja tych zbędnych” to dla mnie już morderstwo.

Tak naprawdę, myśląc o tym temacie, targają mną różne, czasem zupełnie sprzeczne emocje. Wszystko zależy, z jakiej perspektywy spojrzeć na problem. Niemniej jednak, jak wspomniałam wcześniej, nie będę się rozpisywać tu o tak osobistych odczuciach, jak wiara, etyka czy moralność każdego z nas. Kwestia wydaje mi się tak intymna, że każdy musi się sam nad nią zastanowić i spróbować określić swoje stanowisko.

Oczywiście w tak krótkim tekście nie jestem w stanie i nawet nie próbuję, ująć wszystkich możliwości, technik, sposobów, kwestii finansowych czy regulacji prawnych, które powinny być jasno i rzeczowo określone. Jednakże temat co jakiś czas wraca na tapet i chciałam poznać Wasze podejście do tego zagadnienia. Odpowiadając na pytanie zawarte w tytule, ja odpowiem – TAK probówka może dać szczęście.

Innym rozwiązaniem jest adopcja, ale tym tematem zajmę się może w kolejnym felietonie. Tymczasem  czekam na Wasze opinie dotyczące zapłodnienia pozaustrojowego. Popieracie czy odrzucacie? Czy zdecydowałybyście się, gdyby nie było innej metody?

Żelki, lizaki, mordoklejki, landrynki, batoniki, wafelki, karmelki, kolorowe cukierki, dropsy, nadziewane czekoladki… Takim słodyczom w diecie mojego dziecka mówię NIE! I w oczach wielu (również młodych) ludzi jestem wyrodną matką! Oto lista zarzutów:

Pozbawiam swojego syna szczęśliwego dzieciństwa.

Sama nie kojarzę dzieciństwa z lizakami i słodyczami, nie widzę też potrzeby, żeby w ten sposób kojarzyło się mojemu dziecku. Za to doskonale pamiętam pierwsze wizyty u dentysty – od zawsze miałam słabe zęby i mnóstwo dziur, a pani stomatolog swoim „miłym” nastawieniem do małej pacjentki była bezpośrednią przyczyną mojej traumy stomatologicznej (dla przykładu – denerwowała się, że mam dużo śliny, na samo wspomnienie – brrrryyyy).
Mój 2,5 latek był już na dwóch kontrolach dentystycznych i nie tylko on, ale i mama została pochwalona, za kawał dobrej roboty. Ząbki ma zdrowe! I zrobię wszystko co mogę (na geny nie mam wpływu), by takie pozostały jak najdłużej.

Ale cukier ma duże znaczenie dla organizmu człowieka.

Rzeczywiście węglowodany są do życia niezbędne – źródło energii i ciepła, a dzieci rosną i potrzebują mnóstwo energii. Tylko warto się zastanowić, czy energii mają dostarczać właśnie słodycze? Cukier jako taki organizmowi nie jest potrzebny – węglowodany to nie tylko cukier! Poza tym potrzebujemy ich znaczniej mniej niż nam się często wydaje. A cukru dostarczamy i tak w dużych ilościach np. jedząc owoce.
Aleks owoce uwielbia – za winogrona dałby się pokroić. Poza tym je jogurty, dżemy (roboty mojej babci), zajada się orzechami, żurawiną i rodzynkami. Maluch jedząc suszone owoce i orzeszki przy okazji dostaje wiele witamin i składników mineralnych (choć uwaga, są one kaloryczne).
Reklamy przekonują do łakoci argumentem, że do cukierków i batonów dodaje się wiele cennych substancji, np. witaminy lub wapń. Fakt, dzieci potrzebują witamin i mikroelementów, ale czy nie lepiej dostarczać je jedząc właśnie owoce i warzywa. Jeśli natomiast dziecko je za dużo słodkości, wtedy traci apetyt i nie dostarczane są do jego organizmu cenne wartości odżywcze.

Pomrze to dziecko od cukierka, oj pomrze.

To ironicznie hasło, przeczytałam kiedyś w dyskusji na temat słodyczy na jednym z forów – czy jednak nie ma tam źdźbła prawdy? Niespalona glukoza odkłada się w komórkach ciała w postaci zbędnego tłuszczu i jest przyczyną podwyższonego cholesterolu, a w konsekwencji miażdżycy. Inne choroby cywilizacyjne związane ze spożywaniem cukru to cukrzyca i otyłość.
Cieszę się, że daję Aleksowi zdrowy start w życie i dbając o jego dietę, troszczę się o jego zdrowie. Myślę przyszłościowo – fundują mu „posag zdrowia” na wszystkie lata i dobre nawyki żywieniowe. Co zrobi z tym w dorosłym życiu to już jego sprawa, ale ma dobrą bazę.

Chemia jest wszędzie i tak się jej nie uniknie.

Słodycze zawierają liczne barwniki, emulgatory i inne składniki, które nie dostarczają organizmowi niczego, czego potrzebuje, a wręcz szkodzą. Nie jestem naiwna – wiem, że chemiczne dodatki do żywności znajdę praktycznie wszędzie i ich nie uniknę. Ale jeśli mam wybór to przynajmniej minimalizuję ich ilość.

Popadanie w skrajności też jest szkodliwe.

Do drugiego roku życia synka byłam restrykcyjna. Prosiłam wszystkich odwiedzających o nieprzynoszenie słodyczy – chciałam uniknąć dantejskich scen wyrywania słodkiego prezentu z małych rączek. Ciocie, babcie i prababcie (w większości) przynoszą więc owoce, jogurty, serki i paluszki z sezamem.
Obecnie Aleks zna już smak czekolady – całkowity zakaz jedzenia słodyczy trzylatkowi wg mnie nie ma już sensu. Można natomiast kontrolować ich spożywanie – synek typowe słodycze je okazjonalnie i unikamy słodkości „byle jakich”. Nie przechowujemy w szufladach i szafkach zapasu łakoci (owoce i bakalie są zawsze i pod ręką) – czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. W moim domu słodycze nie zastępują posiłków, nie są też nagrodą albo środkami przekupstwa. I bardzo pilnuję mycia zębów – nigdy nie pozwoliłam zjeść lub napić się czegoś słodkiego tuż przed snem, po umyciu ząbków.
Aha i denerwują mnie panie ekspedientki w małych sklepikach, które częstują moje dziecko cukierkami, albo co gorsza chińskimi lizakami.

Litość wzbudza dwulatek, który nie wie, co to jest lizak.

Moją litość wzbudzają biedne głodujące dzieci w Afryce, niemowlęta maltretowane przez ojców, noworodki porzucone przez matki… Jesteśmy różni i każdy wychowuje swoje dziecko tak jak uważa, więc nie krytykujmy innych rodziców tylko dlatego, że mają odmienne zasady i inne niż Wasze zdanie na temat słodyczy w diecie dziecka.

A właśnie… jakie jest Wasze zdanie na ten temat?