Emocje 22 czerwca 2012

Bo bycie Tatą, to życiowa rola

Dziś w święto wszystkich ojców – kolejny wpis jednego z tatusiów. Jan (mąż Racheli) pisze o tym, jak odnalazł się w swojej nowej życiowej roli – roli taty.

11 czerwca 2012. To już rok.

Nigdy nie zapomnę 12 godzin trzymania żony za rękę w oczekiwaniu na poród. Momentu przecinania pępowiny. Jego pierwszego krzyku. Ważenia tego małego chucherka. Pierwszych chwil tylko w trójkę. Pierwszej nocy, gdy musiałem powiedzieć dobranoc i wyjść. Oczekiwania do następnego ranka aby ponownie ich zobaczyć. Długich godzin gapienia się w skrzywiony nosek małej ludzkiej istoty. Żmudnych prób przykładania do piersi. Pierwszej śmierdzącej kupy i nader ostrożnej jazdy samochodem. Pierwszej kąpieli w misce z odrobiną wody. Pierwszego spaceru w wózku. Pierwszego kichnięcia i ziewnięcia. Noszenia na rękach leniwca i krzyku przy pierwszym szczepieniu. Pierwszego upadku i łez z obawy o jego zdrowie. Pierwszej zabawy w a kuku zainicjowaną przez niego. Pamiętam także pierwszy uśmiech na jego twarzy, tam wtedy, podczas karmienia. Pamiętam pierwsze wyciągnięte ręce, proszące – podnieś mnie. Pamiętam jego wtulanie się we mnie. Uśmiech na mój widok po powrocie z ciężkiej pracy. Ręce podnoszące książkę z prośbą – przeczytaj. Pierwsze wypowiedziane – tata. Pierwsze chwile raczkowania. Nie zapomnę pierwszego dnia, gdy musiałem zostawić go opiekunce. Ciężar bagaży przy każdym wyjeździe. Pierwszego święta w szerszym gronie. Wtulania się w sierść psa i gonitwy za ogonem kota. Nie zapomnę pierwszego zjedzonego mlecza i gołych rąk przemierzających po betonie. Wspólnych codziennych modlitw wieczorem i piosenek. Radości z huśtawki i każdego kęsa pokrojonego jabłuszka. Pisku szczęścia na widok zwierzaka mijanego na spacerze.

Ten rok odmienił moje życie. Początkowo bunt – praca, obowiązki – później zamienił się w spokój – chęć spędzania czasu z żoną i synem. Jest piękny. Mały dzielny odkrywca. Mam za co dziękować Bogu i żonie. Dziękuję.

Subscribe
Powiadom o
guest

12 komentarzy
najstarszy
najnowszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments
Uherba
Uherba
11 lat temu

Pięknie napisane!

Madzia_857
Madzia_857
11 lat temu

Pięknie 🙂

Basia Wawrzyczek
11 lat temu

Mężowie, macie nam za co dziękować! Za te nasze małe SKARBY! 🙂

Katarzyna Jaroszewicz
11 lat temu

Takie niby zwykłe dziękuję, a jak wiele znaczy!:)

Bombel
Bombel
11 lat temu

C U D O W N E !!!! :))))

Wszystkiego dobrego z okazji Dnia Ojca 🙂

ania
ania
11 lat temu

Piękne!!

Aleksandra Greszczeszyn

Poezja dla uszu każdej mamy… Gratuluję!

Paulina Zawadzka
11 lat temu

Pięknie napisane! Miło jest przeczytać coś napisanego przez tatusia. Też mam list do naszej ówcześnie 6 miesięcznej córeczki napisany przez tatusia. Coś cudownego, mam nadzieję że listów będzie więcej

gabi hekokf
gabi hekokf
11 lat temu

Aż łezka w oku mi sie zareciła podczas czytania.

Marta Ulińska
11 lat temu

Czy naprawdę trzeba to komentować ? Szkoda, że tak mało mężczyzn chce w tym cudzie tak aktywnie uczestniczyć.

Weronika Konopelska
Weronika Konopelska
11 lat temu

wspaniały tata, gratulacje http://www.zwyczajnamama.blogspot.com

Emocje 21 czerwca 2012

W roli taty…

Po raz pierwszy w historii bloga W Roli Mamy autorem wpisu jest tata. Nasz czytelnik – Bartek Wieczorek – tuż przed Dniem Ojca dzieli się z nami swoimi refleksami na temat roli, którą odgrywa od ponad 2,5 roku. Liczymy, że podobnie jak my, przyjmiecie z entuzjazmem debiut mężczyzny na naszym blogu.

Zastanawiałem się długo, jak bym mógł zacząć mój wpis gościnny – jestem przecież pierwszym facetem, który ma w ogóle przyjemność pisania na blogu, no i oczywiście trema mnie przez to zjada 🙂

Początek zmieniałem już wiele razy, ale ostatecznie postanowiłem zostać przy słowach „W roli taty…”, może właśnie dlatego, że propozycję napisania tego wpisu otrzymałem jako wyróżnienie, dzięki temu, że udzieliłem się w konkursie, który zaczynał się od słów ” W roli mamy…” 🙂

W roli taty… debiutowałem 14 października 2009 roku. Tak naprawdę poczułem się nim już 12 marca, zaraz po tym, kiedy to dostrzegłem na teście ciążowym drugą kreskę – na moment dosłownie przed wyrzuceniem go do śmietnika.

Śmieszna sprawa – byliśmy razem z Karoliną w domu moich rodziców i wychodziłem właśnie sam na spacer z psem bo ona nie czuła się najlepiej. Przy okazji zabrałem ze sobą śmieci bo był już pełen kosz. Zrobiliśmy jakieś 20 minut wcześniej test ciążowy i okazało się,że Karolina nie jest w ciąży mimo spóźniającego się prawie 2 tygodnie okresu.
Przed samym wyrzuceniem śmieci coś mnie tchnęło i raz jeszcze spojrzałem na test  – byłem w szoku kiedy to okazało się, że miejsce na drugą kreseczkę, które wcześniej było białe „zaczerwieniło się” ….

Nasz synek nie jest ani owocem wpadki, ani też zaplanowanym dzieckiem. Mama Michałka zawsze mówi o Nim, że został poczęty w „afekcie”. Było nam w tamtej chwili tak dobrze ze sobą i byliśmy tacy szczęśliwi, że nie myśląc o tym jakie mogą być tego konsekwencje na przyszłość, po prostu odłożyliśmy na bok racjonalne myślenie i….stało się 🙂

Wiadomość o tym, że zostaniemy rodzicami to ja oznajmiłem jej, a nie jak w większości przypadków kobieta – swojemu partnerowi… i to dopiero po TYGODNIU czasu !!! 🙂
Spanikowałem… miałem milion myśli na minutę. Byłem wtedy na spacerze sam, więc miałem czas na to by ochłonąć. Wróciłem do domu a Karolina niczego po mnie nie poznała. Nie wiem czemu tak zareagowałem, ale cały tydzień zajęło mi bym zebrał się na odwagę i wyznał jej prawdę. Ona niczego nie świadoma, myslała, że po prostu lada moment dostanie okres, który z resztą czasami się jej spóźniał.

Od kiedy na świat przyszed Michał – maluszek który ważył zaledwie 1550g cały mój świat wywrócił się do góry nogami.
Niezapomniane są dla mnie momenty, kiedy to miałem możliwość po raz pierwszy Go nakarmić czy utulić do snu. Uwielbiałem, gdy usypiał na mnie a ja czułem bicie jego małego serduszka. Nawet przewijanie sprawiało mi ogromną radość. Później zaczęło się raczkowanie, następnie pierwsze kroki, które miały miejsce przed pierwszym rokiem życia (co i tak było nie lada gratką jak na chłopca i jednocześnie wcześniaka, którym był).  Pierwszym słowem, które wypowiedział było słowo: TATA –  byłem dumny i szczęśliwy jak nigdy, kiedy taki właśnie prezent otrzymałem od Niego na moje urodziny. To zasługa mamy Michałka, gdyż potajemnie by zrobić mi przyjemność powtarzała mu to słowo częściej niż inne. Niesamowite przeżycie… choć teraz kiedy ma już te 2 latka i 8 miesięcy podoba mi się najbardziej. Jest dzieckiem bardzo wesołym i ciekawym świata. Wszystkiego musi dotknąć, spróbować, o wszystko pyta i nic nie umknie jego uwadze. Bardzo lubię i sprawia mi wielką przyjemność, kiedy przychodzi do mnie, przytula się i mówi: Tatusiu kocham Cię! Najpiękniejsze słowa jakie dziecko może powiedzieć rodzicowi 🙂

Niestety, jestem tylko „weekendowym ojcem”. Pracuję w firmie, która większość zleceń ma poza miejscem mojego zamieszkania i niestety mojego synka widuję zazwyczaj tylko w soboty niedziele i święta – bardzo nad tym ubolewam… Wymaga tego ode mnie zawód jaki wykonuję i nie jestem w stanie nic z tym zrobić…cieszy mnie tylko kiedy się okazuje, że następna robota jest gdzieś na miejscu, ale zdarza się to naprawdę bardzo rzadko.
Wydaje mi się, że zrobię wszystko by jego dzieciństwo mimo tego, było jak najbardziej udane i szczęśliwe. Staram się dawać w te 2 dni tygodniu tyle z siebie, by Michał jak najmniej odczuwał brak taty w ciągu pozostałych pięciu dni.

Moje dzieciństwo było niezbyt udane. Gdybym mógł i miał wtedy na to jakiś wpływ to bym je zmienił. Wydaje mi się, że właśnie przez to, jakie relacje łaczą mnie z rodzicami, nie zawsze postępowałem słusznie. Nie chciałbym, żeby mój syn popełnił w życiu takie błędy jakie ja popełniłem i staram się, żeby Michał mógł kiedyś powiedzieć, że „DAŁEM RADĘ”.
Często jest tak, że syn chce być taki jak jego ojciec i właśnie na tym najbardziej mi zależy. Chcę by w przyszłości mówił, że „tata jest super i chcę być taki jak on”. Zrobię wszystko, żebym kiedyś był dla Niego przyjacielem, żebyśmy mogli rozmawiać na każdy temat. Chcę po prostu, by wiedział, że w każdej sytuacji, nie zawsze przyjemnej, może na mnie liczyć, i że zawsze będę starał się mu pomóc na tyle, na ile będę mógł i potrafił.  Wiadomo – życie nie składa się tylko z dobrych momentów, są też chwile trudne i ciężkie – zwłaszcza podczas dorastania. Ja często w trudnych dla mnie chwilach, jako dorastający chłopiec i później już nastolatek, zostawałem z problemami sam. Tłumiłem wszystko w sobie, nie mówiłem o swoich problemach i przez to wkroczyłem na złą drogę.

Dziś już mam ten okres życia za sobą. Pomagała mi Karolina przez wiele lat, z różnymi rezultatami – było raz lepiej raz gorzej. Dopiero obecność MICHAŁKA postawiła mnie definitywnie i raz na zawsze na nogi. To właśnie dziecko sprawiło, że zebrałem się w sobie i grubą kreską odciąłem się od przeszłości. Dziś jestem szczęśliwym człowiekiem. Z radością będę też obchodził dzień OJCA, który wypada na szczęście w tym roku w weekend. Będzie to mój PIERWSZY dzień ojca razem z synkiem, (mimo, że powinien być już trzeci) więc jestem z tego powodu potrójnie ZADOWOLONY.
Na pewno zapewnię synkowi dużo atrakcji, a on odpłaci mi się uśmiechem od ucha do ucha, który jest dla mnie cenniejszy niż cokolwiek innego na świecie.

Subscribe
Powiadom o
guest

19 komentarzy
najstarszy
najnowszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments
Anna Kopeć
11 lat temu

I się spłakałam…

Julia Bąk Orczykowska

Bez kitu… Ja też się poryczałam!!!! Na prawdę są na tym świecie jeszcze tacy mężczyźni, dla których ojcostwo jest tak ważne i którzy tak pięknie o tym piszą i nie wstydzą się tego?! Pogratulować małżonce i synkowi! Jestem pod wrażeniem;)))

Bombel
Bombel
11 lat temu

Ja również dołączał do grona szlochających.. 🙂
Gratuluję Bartku odwagi podzielenia się z nami swoimi emocjami, odczuciami i przemyśleniami! 🙂
Myślę, że zarówno Twój syn jak i partnerka są szczęściarzami, bo mają tak wspaniałego Tatusia 🙂

Z okazji nadchodzącego Dnia Ojca życzę Ci samych radości w życiu, pociechy z syna, siły i wytrwałości w tej niemocy bycia „codziennym Tatusiem” oraz spełnienia marzeń, na początek tego, abyś mógł pracować bliżej domu i wracać każdego dnia do swej rodziny!! 😉
Powodzenia!

I jeszcze pozwolę sobie podziękować Ci za to, że tak dzielnie reprezentujesz tutaj płeć męską! 🙂

WSZYSTKIEGO DOBREGO!

Katarzyna Jaroszewicz
11 lat temu

Najpierw ciarki przeszły po plechach, a potem moje oczy zamieniły się w jeziora i popłynęły strumienie łez:)
Tak trzymaj Tatusiu!
Ojcem każdy może zostać (no prawie każdy), ale na bycie Tatą trzeba sobie zapracować!:) Tobie to wychodzi super!

Bartek Wieczorek
11 lat temu

Witam wszystkie czytelniczki mojego wpisu i cieszę się ,że wpis się podoba.
Dziekuję również za mile słowa – staram się być ojcem na 200% i zamierzam to robić zawsze!
Uważam ,że każdy ojciec powinien ,bo dziecko tego potrzebuje i kiedyś wpłynie to na jego rozwój a okazywanie naszych uczuć (bo my mężczyźni też takie posiadamy! 🙂 ) nie jest czymś złym, (choć pewnie wielu tak uważa) a wydaje mi się ,że wręcz przeciwnie.
POZDRAWIAM wszystkie wzruszone mamy 😉

Katarzyna Jaroszewicz
11 lat temu

Tak trzymać!:)

Hedzia
Hedzia
11 lat temu

Musi mi Pan zwrócić koszt za zużycie 10 opakowań chusteczek higienicznych;p
A tak na prawdę to gratuluję!:)

Aleksandra Greszczeszyn

Okazywanie uczuć przez mężczyznę jest czymś wspaniałym, bo oni nie płaczą na telenowelach – oni płaczą w wyjątkowych chwilach. Widać to choćby w Twoim wpisie – bo przecież bycie tatą może wzruszać tak samo jak bycie mama i to jest cudowne!:)

Magdalena446
Magdalena446
11 lat temu

Bartku, wpis piękny. Jak i postawa jaką prezentujesz. Jesteś częścią fantastycznej rodziny i syn będzie z Ciebie dumny. Będzie mówił, że ma super tatę. Gwarantuję!

Hedzia
Hedzia
11 lat temu

Piękne… Aż popłakalam się jak bóbr! Trzeba nam takich właśnie ojców! Cieszę się, że też mam takiego męża i ojca swojego dziecka! Gratuluję Panu!

Paulina Garbień
11 lat temu

cudowny, pełen emocji i uczuć tekst, co w wykonaniu mężczyzny jest często zaskakujące 🙂 przynajmniej wg stereotypów, ale cieszę sie ze są mężczyźni którzy tak jak Ty Bartku przełamuja te stereotypy i dbają o dobre relacje z dziećmi, wzruszyłam sie niesamowicie i popłakałam, życzę Ci samych cudownych chwil spedzonych z synkiem 🙂

Basia Wawrzyczek
11 lat temu

Pięknie! I to jest wpis mężczyzny?! Wspaniały tekst, przeczytałam jednym tchem! Życzę jak najwięcej wolnych dni od pracy a spędzonych razem z Michałkiem! Pozdrawiam! 🙂

Karolina Wawrzyniak
11 lat temu

I ja się popłakałam…. nie sądziłam ,że masz aż tak duże zdolności do pisania :p i ,że aż tak ładnie obierzesz w słowa to co czujesz… lepiej sama bym tego nie napisała! 🙂
jestem z Ciebie dumna !!!! Cieszę się ,że jesteś takim wspaniałym tatą :*

Agnieszka Fimiak
11 lat temu

Super, oby więcej takich mężczyzn:-)

Aleksandra Greszczeszyn

Też jestem zdania, że bycie tatą to życiowa rola, tak samo, jak bycie mamą. A jeśli chodzi o czas spędzany z dzieckiem: to nie liczy się ilość, ale jakość. Synek jest dla ciebie najważniejszy na świecie i jestem pewna, że mały to czuje! Życzę Wam, aby Wasza relacja zawsze była tak fantastyczna jak teraz!

Paulina Zawadzka
11 lat temu

I mi łezka poleciała. Na pewno Bartku DASZ RADĘ! Można to „wywróżyć” z Twojego wpisu! Pięknie napisane, chociaż nie wiem co bym zrobiła na miejscu Karoliny, gdyby mój maż tak ważna informację jak ciąża ukrywał przede mną tydzień czasu 🙂 Mam nadzieję, że będziecie mogli spędzać więcej czasu ze sobą, mimo że jest tak jak Aleksandra pisze- nie liczy się ilość, ale jakość. Mój tata też był „weekendowy” i pamiętam że nie mogłam się doczekać soboty, kiedy przyjeżdżał bo wiedziałam że te 2 dni są tylko nasze!

gabi hekokf
gabi hekokf
11 lat temu

Znowu się wzruszylam, wspaniale, że mężczyzna potrafi się tak otworzyć i opowiedzieć o swoich uczuciach i ojcostwie. Brawo!

Marta Ulińska
11 lat temu

Myślę, że do roli ojca tak samo jak do roli mamy trzeba dorosnąć. Nam kobietą jest łatwiej ponieważ nosimy maleństwo pod sercem przez 9 miesięcy, czując jego ruchy i widząc go na USG. Tatusiowi tego nie doświadczają przynajmniej nie w ten sposób, widzą tylko nasze powiększające się brzuchy. Dlatego zachęcam mojego męża aby jak najczęściej rozmawiał z maluszkiem i go podsłuchiwał. Dziś po raz pierwszy dostał od małego w ucho które miał przyłożone do brzucha 🙂 sprawiło nam to dużo radości.

Związek 19 czerwca 2012

I że cię nie opuszczę aż do śmierci…

Na początku zazwyczaj jest miłość. Romantyczna, intensywna, pełna uniesień, z nieśmiałymi planami na przyszłość, które z każdym miesiącem stają się bardziej konkretne. Stopniowo budowane są coraz mocniejsze relacje z ukochaną osobą, wzajemne poznawanie i docieranie się. W końcu pojawia się decyzja – chcemy być ze sobą na dobre i na złe – bardzo się kochamy i nie możemy bez siebie żyć!

Większość par formalizuje swój związek i staje się małżeństwem. Cudowny ślub, pierwszy taniec przy dźwiękach ulubionej piosenki, sesja zdjęciowa – każde ujęcie zakochanych emanuje miłością. Miesiąc miodowy (czasem daleko poza domem, czasem bez urlopu, ale najważniejsze że razem) trwa krótko i zaczyna się powoli zwykła codzienność, a wraz z nią małe kłopoty lub całkiem duże problemy.

Życie rzadko bywa usłane różami, nie wszystko idzie po myśli dwojga ludzi, czasem wręcz odwrotnie – większość rzeczy, które ich spotyka, wydają się pojawiać po to, by dokopać młodemu małżeństwu. Rzeczywistość bywa brutalna – i wśród trosk związanych z pogonią za dobrami materialnymi, z brakiem pieniędzy, niesatysfakcjonującą pracą, teściową, która zawsze wie lepiej, cieknącym kranem, ciągle płaczącym dzieckiem – są ona i on – jeszcze niedawno niewidzący poza sobą świata i żyjący tylko miłością.

Wieczorem oboje są już tak bardzo zmęczeni dniem, że nie mają siły by wspólnie spędzić ze sobą czasu, by zrobić razem coś szczególnego, by porozmawiać o mijającym dniu, o planach, marzeniach… Nie kultywują już swoich narzeczeńskich rytuałów – nie wychodzą razem do kina, nie umawiają się na randki poza domem, nie wychodzą na spacery po parku, nie mają nieplanowanych weekendowych wyjazdów. Tracą spontaniczność, stają się wygodni. Jedyną rzeczą, którą robią razem jest patrzenie w telewizor – niby obok siebie, a jednak osobno… Przestają się starać, przestaje im zależeć.

Coraz częściej mają do siebie żal – o to, że żona trzyma zawsze stronę swojej mamusi, że męża wiecznie nie ma i późno wraca do domu… Coraz częściej wybuchają kłótnie – bo ona nie słucha, co on do niej mówi, a dla niego liczą się bardziej koledzy i piwo niż własna rodzina. A związki wymagają przecież nieustannej pracy, słuchania drugiego człowieka i pewnych kompromisów. Czasem byle błahostki urastają do tak wielkich problemów, że nasi bohaterowie podejmują decyzję o rozstaniu.

Wokół  tyle rozbitych małżeństw, tak wiele osób jest w trakcie lub po rozwodzie. Często mają małe dzieci. Na przetrwanie miłości nie ma recepty, choć każdy chciałby ją znać. Jedno jest pewne – miłość zostawiona samej sobie zaczyna usychać.

Czy nie można było tego uniknąć, czy rozstanie to naprawdę ostateczne wyjście z sytuacji? Czy miłość, która kiedyś była tak mocna i piękna może minąć, jak ręką odjął? Czy dwoje, nie tak dawno bliskich sobie osób nie ma już siły i chęci walczyć o swoich partnerów? A przecież ślubowali sobie, że będą razem nie tylko na dobre, ale także na złe. Związek nie wytrzymał tej próby, która miała być tylko doświadczeniem, z którego mieli wyciągnąć wnioski i wyjść silniejsi. Kiedyś rozstanie nawet na klika godzin było dla nich wiecznością, a teraz sami świadomie decydują się na życie bez tej drugiej osoby.

A jakie są Wasze refleksje na ten temat? Wiele znacie rozwiedzionych par? Czy z Waszego punktu widzenia podjęli słuszną decyzję? A może sami przeżyliście rozstanie, albo właśnie się wahacie, czy nie dokonać radykalnych zmian w swoim życiu? Podzielcie się swoimi doświadczeniami, opowiedzcie swoją historię…

Subscribe
Powiadom o
guest

78 komentarzy
najstarszy
najnowszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments
Aleksandra Greszczeszyn

Bycie razem wymaga ciągłego wspólnego pielęgnowania uczuć, wspólnych marzeń, planów, drobnych gestów… Związek jest jak roślinka – jeśli przestajemy o niego dbać usycha. Czasem taka roślinkę da się odratować, ale czasem jest już za późno…

Agnieszka Fimiak
11 lat temu

Znam kilka par, które się rozstały nawet po długoletnim związku, jednak trudno mi mówić o tym co było przyczyną tych rozstań. Wiem, że o związek trzeba dbać, słuchać drugiej osoby, rozumieć ją i szanować jej uczucia. Związek trzeba pielęgnować, żeby byc w nim szczęśliwym.

Hedzia
Hedzia
11 lat temu

Trzeba miłość „odświeżać”. Raz kiedyś zrobić coś innego, nietypowego a nie wpadać w rutynę i gubić się w tym wszystkim co narzuca nam świat. Rutyna to zabójcza trucizna w sumie we wszystkim co się robi

Agata Sztole
11 lat temu

A ja uważam tak: jeżeli dwoje ludzi nie łączy już żadne uczucie i mają sie ze soba męczyć rozstanie to dobra decyzja ale jest to decyzja ostateczna bo jeżeli się tylko chce wszystko można naprawić ale musza tego chcieć obydwie strony jeżeli tylko jedna będzie ie starać to jest to staranie na marne i według mnie nie ma sensu. Jeżeli miłość jest prawdziwa to przetrwa największą burzę.

Katarzyna Jaroszewicz
11 lat temu
Reply to  Agata Sztole

Też uważam, że nic na siłę. Jeżeli w związku się nie układa to nie ma co ciągnąć tego w nieskończoność, tym bardziej, że zła atmosfera niestety odbija się na dzieciach:(

Bombel
Bombel
11 lat temu

Moim zdaniem jesteśmy: LENIWI i WYGODNI.

Leniwi – bo nie chce nam się starać, nie chce nam się dbać o siebie, nie chce nam się pielęgnować naszych uczuć, nie chce nam się adorować partnera/kę, ogólnie nie chce nam się NIC!

Wygodni – bo po co dbać i się starać, skoro tak łatwo można wziąć nogi zapas i uciec?! Po co się męczyć? Nie ten/ta to następny/a…. i tak w kółko.

Osobiście się z tym NIE zgadzam, ale niestety w wielu przypadkach taka jest właśnie prawda.

Magda Kupis
11 lat temu
Reply to  Bombel

Niestety się zgadzam 🙁 Do tego jesteśmy bardzo roszczeniowi, chcemy wszytko nie dając nic z siebie. Wg mnie praca nad związkiem powinna zacząć się od nas samych, zmienić podejście, zarazić radością z błahostek, druga osoba mimowolnie nam tym samym odpłaci. Trudno jest być miłym dla kogoś kto stracił szacunek w naszych oczach, ale po pierwsze nie można pozwolić na taki stan, na wypalenie uczucia. Miłość to ciężka praca, nie tylko uniesienia, życie z głową w chmurach i motyle w brzuchu. Ma ona wiele etapów- jest młodzieńcza-szalona, jest stateczna-wspierająca, zapominamy o tym i często domagamy się tego co było kiedyś, próbując… Czytaj więcej »

Bombel
Bombel
11 lat temu
Reply to  Magda Kupis

Zawsze to powtarzam (również samej sobie) – chcesz coś dostać, daj najpierw od siebie!

Z miłością jest trochę tak, jak z rodzicielstwem. Rola rodzica nie kończy się na spłodzeniu i urodzeniu dziecka. Nie zostawia się przecież bobasa samemu sobie, żeby sam się wychowywał – to jest NASZA ROLA. Tak samo nie zostawia się miłości samej sobie, bo zrobi z nami co zechce..

Katarzyna Jaroszewicz
11 lat temu

Żyjemy w takich czasach kiedy zepsute rzeczy zamiast naprawić – się wyrzuca, to samo z miłością. Czasem naprawdę szkoda!

Basia Wawrzyczek
11 lat temu

W każdym małżeństwie są kłótnie, ale są też szczęśliwe chwile i to właśnie ich jest zdecydowanie więcej! Pojawiają się dzieci, które ubarwiają nasz świat. Trzeba się dzielić obowiąkami z mężem i rozwiązywać problemy wspólnie, u mnie tak jest, dlatego jesteśmy ze sobą szczęśliwi 🙂

Paulina Zawadzka
11 lat temu

My mamy na razie krótki staż. Bywa różnie – jak w każdym małżeństwie, ale wydaje mi się, że nie zmieniło się wszystko aż tak bardzo. Po urodzeniu córeczki zmieniły się priorytety – to fakt. Mimo wszystko nadal umawiamy się na wieczorne oglądanie filmu, gdy córeczka śpi. Cały dzień myślimy jaki film to będzie 🙂 Nie mamy Tv więc nie ma męża leżącego na kanapie z piwkiem w ręku 😀 Mąż po powrocie do domu zawsze się pyta jak nam miną dzień i fascynuje się każdym nowym osiągnięciem córeczki. Za to w moim otoczeniu są małżeństwa, które „się trzymają na siłę”.… Czytaj więcej »

gabi hekokf
gabi hekokf
11 lat temu

My jesteśmy małżeństwem od 2 lat, mamy 4 miesieczna corcie i niestety dzieje sie u nas dokladnie tak jak napisała Basia w swoim artykule. Euforia minela i dopadla nas codzienność, on już się nie stara ja powoli też odpuszczam, dla niego liczy sie bardziej zdanie swoich rodziców zwlaszcza ojca niż moje a kiedyś tak nie było. Przykro pisać ale mam wrażenie ze dziecko zamiast nas polaczyc to jeszcze bardziej podzielilo. Ja mysle coraz czesciej o rozstaniu tylko zal mi malutkiej, ciezko podjac taka decyzje kiedy w sercu ma sie mile chwile spedzone razem, czas kiedy jeszcze nam zalezalo- wiele bym… Czytaj więcej »

Zycienaszpilkach
Zycienaszpilkach
11 lat temu

Według mnie najpierw to trzeba pomieszkać ze sobą kilka lat, przeżyć awantury o rozrzucone skarpetki, bałagan, czepianie, zakupy, rachunki itp i dopiero wtedy się pobierać, a nie chodzić za rękę do kina i przyrzekać, że nie opuszczę cię aż do śmierci.

Marta Ulińska
11 lat temu

Rozmawiałam na ten temat w gronie znajomych i doszliśmy do wniosku, że jeśli ludzie decydują się na ślub tym bardziej kościelny. Powinni mieć świadomość tego, że sama przysięga w kościele nie gwarantuje cudownego małżeństwa. Właśnie walka o tą codzienność i troska o druga osobę pokazuje czy faktycznie łączy ludzi miłość czy zauroczenie/przyzwyczajenie.

Kamil Serafin
Kamil Serafin
11 lat temu

Ja i moja żona, za miesiąc z hakiem, będziemy świętować dziesięciolecie naszego małżeństwa. Bywa różnie, jednak z roku na rok jesteśmy co raz bardziej zżyci. Stanowimy jedność. Nie mamy dzieci, co bardzo ułatwia nam pokonywanie codziennych trudności. Nie dlatego, że tak nam wygodnie. Chcemy, ale Bóg nie daje. Nie mamy wspólnych pasji, a mimo to nie nudzimy się ze sobą. Jesteśmy konserwatywni. Wiele par już dawno się porozchodziło. Jednak my (mając 31 lat!) i siostra żony ze szwagrem (34 i 35 lat), trwamy już dekadę. Baa… Ja wcale nie jestem łatwym do życia gościem, bo silna ze mnie jednostka. Jednak… Czytaj więcej »

Bombel
Bombel
11 lat temu
Reply to  Kamil Serafin

Gratuluję Kamilu 😉 Dekada – to już jest COŚ 🙂

Ewelina
Ewelina
11 lat temu

Kiedy z mężem chodziliśmy na spotkania przygotowujące do małżeństwa, to powiedziano, nam że to ciekawe, ale w kulturze żydowskiej odnotowuje się dużo mniej rozwodów niż w naszej. Dlaczego? Bo my naoglądaliśmy się amerykańskich superprodukcji, gdzie życie usłane jest różami i często ludzie stając przed ołtarzem uważają, że teraz to już będzie tylko lepiej. Natomiast w kulturze Żydowskiej od początku zakłada się, że może być źle i każdy pracuje nad swoim związkiem od początku. Nie mieszkaliśmy ze sobą z mężem przed ślubem, nie odbyliśmy kłótni o porozrzucane skarpetki itd., a jednak już od ponad roku jestem najszczęśliwszą żoną na świecie, ale… Czytaj więcej »

milena
milena
11 lat temu

Niestety coraz częściej wśród znajomych słyszę „to koniec rozchodzimy się”, znam bardzo dużo par, które biorą rozwód a co najgorsze są to pary bardzo młode i z bardzo krótkim stażem. znam coraz więcej par, które nie formalizują swoich związków. zgadzam się z Katarzyną, że „Żyjemy w takich czasach kiedy zepsute rzeczy zamiast naprawić – się wyrzuca, to samo z miłością”.

Budująca Mama
10 lat temu

To chyba nawet nie zawsze Ci którzy się rozstali wiedzą o powodzie rozstania (takim konkretnym). Ja mam taki sposób – zawsze zakańczam złe sytuacje przed snem (nie zasnę pokłócona i tyle), a poza tym? rozmawiać, rozmawiać rozmawiać. Bez rozmów nie ma związku, ale my chyba jacyś inni jesteśmy, bo mój mąż jest moim przyjacielem, a ja jego przyjaciółką… U nas nie ma żadnych tajemnic (oprócz prezentów niespodzianek :P)

Olga Stępień
8 lat temu

we wrześniu też cukrowa 😀

Anna Rogóż
8 lat temu

U nas na koniec marca stuknela cukrowa rocznica 😉

Dagmara Strugała
8 lat temu

Gliniana

Edyta Leśniowska
8 lat temu

My w maju obchodzilismy rowniez drewniana

Marta Daft
8 lat temu

W sierpniu kwiatowa 🙂

Emilia Permus
8 lat temu

Niedługo koronkowa 😉

Polishgirlolga - żona i matka  nieidealna

My w tym roku kwiatowa.

Małgorzata Grędziok Ćwiękała

Dziś obchodzimy żelazną 🙂

Anna Stolarczyk
8 lat temu

My za 5 dni – 4 rocznica ślubu – kwiatowa 🙂

Paulina Korpus
8 lat temu

ślub ślubem ale czy ważne jest ile po ślubie? są pary które są 10 lat i dopiero wtedy biorą ślub i są np już 2 lata po ślubie. Są inne pary które biorą ślub po 2 miesiącach znajomości (sama takie poznałam) i są po ślubie już 12 lat. czy w takim razie te pary tak bardzo się różnią skoro ze swoimi partnerami są tak samo długo? 🙂

Sylwia Wojtyś
8 lat temu
Reply to  Paulina Korpus

to ja bym miała kość słoniową 🙂 Wiem,ze wiele osób posiłkuje się tymi nazwami ,by nie mieć problemu z kupnem prezentu 😉

Ewa Singh
8 lat temu
Reply to  Paulina Korpus

Ja jestem ze swoim mezem 2 lata w tym rok slubu 🙂

Paulina Korpus
8 lat temu
Reply to  Paulina Korpus

dla mnie ślub był częścią naszego wspólnego życia, czy coś zmienił? może trochę, ale to wszystkie lata są wyjątkowe i ważne -nie tylko te po ślubie 😉

W roli mamy - wrolimamy.pl
Reply to  Paulina Korpus

Fakt, my mieliśmy teraz 5 rocznicę ślubu a razem to 10 stuknęła;)

Edyta Skrzydło
8 lat temu
Reply to  Paulina Korpus

No to u nas 16 lat razem a 11 po ślubie.

Mariola Maja Pawłowska-Włodarczyk
Reply to  Paulina Korpus

My liczymy rocznice-tą ile lat jesteśmy…ślub…też, ale…

Sylwia Kotewicz
8 lat temu

4 😉

Emilia Szudrowicz
8 lat temu

Póki co bez ślubu, ale już 6 lat razem 🙂

Agnieszka Burliga
8 lat temu

7 – wełniana

Aneta Siemieniuch
8 lat temu

Mnie w tym roku czeka 7 rocznica ślubu czyli wg Twojej sciagawki wełniana

Justyna Skorubska
8 lat temu

Jutro mamy jedwabna rocznice

Kornelia O-ś
8 lat temu

Spiżowa była w maju 🙂

Marzena Cichocka
8 lat temu

28 lipca będzie skórzana 🙂

Olga Kloda
8 lat temu

W grudniu skórzana 😉

Anna Bonar-Oszywa
8 lat temu

u nas gliniana była 3.06 🙂

Sylwia Wojtyś
8 lat temu

stalowa już jedzie…

Monika A-k
8 lat temu

U nas drewniana za 6 dni 😉

Dorota Grześ
8 lat temu

15 września będzie 8 lat

Monika Kołodziej
8 lat temu

U na juz za miesiac 12 – płócienna 🙂

Michalina Hanko
8 lat temu

31.05 mieliśmy z Mężem 3 rocznicę – skórzaną

Kamilla Miller
8 lat temu

12 – płócienna, jedwabna lub lniana pykło w marcu 😉

Małgorzata Zarzycka

A my dziś obchodzimy cukrową 🙂

W roli mamy - wrolimamy.pl

o najlepsze życzenia duuużo miłości da całej redakcji:)

Joanna Szopińska
8 lat temu

31.07 drewniana 🙂

Magda EM
8 lat temu

ZA dwa lata porcelanowa.

Monika Kot
8 lat temu

ja kości sloniowej

Edyta Skrzydło
8 lat temu

Stalowa była w maju 🙂

Agnieszka Ordyniec
8 lat temu

U nas drewnianą w przyszły piątek 🙂

Karolina Kałuska
8 lat temu

my w tym roku mamy 10 – cynowa lub aluminiowa

Paulina Polna
8 lat temu

u nas 5.06 też drewniana była 🙂

Weronika Kunicka
8 lat temu

We wrześniu będzie drewniana 🙂

Marta Szewc
8 lat temu

My 3.07 drewniana 🙂

top-facebook top-instagram top-search top-menu go-to-top-arrow search-close