Dzisiaj kilka słów na temat Skanu, czyli USG, które w Irlandii wykonywane jest zasadniczo dwa razy w czasie ciąży. Raz ok. 11-14 tygodnia podstawowe określające liczbę płodów oraz ich stan, a następnie drugie – tzw. duży skan – jest wykonywane ok 22 tygodnia ciąży. Wtedy określa się czy dziecko rozwija się prawidłowo, czy wszystkie narządy są w porządku no i pozostałe konieczne parametry.

Ja miałam to USG wykonywane nieco później z uwagi na problem z ustaleniem dogodnego terminu. Lekarka wykonująca badanie zaprosiła mnie do gabinetu i poprosiła o zajęcie wygodnej pozycji na „leżance”. Z uwagi na niedogodności ciążowe owa „leżanka” była wygodnym łóżkiem szpitalnym, na którym umieszczona jest ogromna poduszka wypełniona czymś co świetnie dopasowuje się do ciała i pozwala ułożyć się wygodnie, tak by móc dokładnie obejrzeć na monitorze swoje maleństwo.

Udzieliłam kilku niezbędnych do badania informacji jak dane osobowe czy termin ostatniej miesiączki. Po tym pani doktor przystąpiła do badania. Pokazywała mi na monitorze wszystkie poszczególne narządy, dokonując przy okazji koniecznych pomiarów oraz wykonując zdjęcia. Zmierzony został także poziom wód, odsłuchałyśmy czy serduszko bije miarowo i w odpowiednim tempie a następnie lekarka sprawdziła również przepływy. Okazało się, że wszystko jest w normie, czyli Nasze Maleństwo rozwija się jak najbardziej prawidłowo. Na koniec dowiedziałam się również, że jest dziewczynką :) zobaczyłam również potwierdzenie tej informacji na monitorze,  zdecydowanie nie wyglądało to na chłopca ;)

Większość wykonanych przez lekarkę zdjęć było na potrzeby szpitala, jednak kilka otrzymałam dla siebie na pamiątkę. Po około godzinie czasu, uzbrojona w pakiet zdjęć i szczęśliwa, że moje dzieciątko jest zdrowe, opuściłam gabinet, aby jak najszybciej wrócić do domu i pochwalić się wszystkimi nowinami mężowi i synkowi :)

Następne kilka wizyt odbyło się jak poprzednie, bez żadnych problemów. Słuchałam serduszka maleństwa, miałam robione badanie moczu oraz krwi, badane ciśnienie a lekarze i położne odpowiadali na wszystkie dręczące mnie pytania. Zatem opieka nade mną i maleństwem była cały ten czas bardzo troskliwa i spełniła moje oczekiwania.

Teraz zostało mi zaledwie 2 tygodnie do terminu porodu. Czekam cierpliwie na Naszą Nikolcię (takie otrzymała imię) razem z mężem i synkiem. Nie możemy się doczekać aż wrócimy z nią do domu i będziemy cieszyć, powiększeniem naszej rodzinki.

Obiecuję pochwalić się córeczką jak tylko pojawi się na świecie :) Koleżanki redaktorki z pewnością przekażą Wam tę radosną nowinę jak tylko ją otrzymają.

Na koniec chciałabym zapytać Was o Wasze doświadczenia z opieką w czasie ciąży. Czy byłyście/jesteście z niej zadowolone? Jakie macie zastrzeżenia i co chciałybyście zmienić w podejściu lekarzy i położnych do ciężarnej?

Zaglądnij do pozostałych części:

Ciężarówką przez Irlandię cz. 1
Ciężarówką przez Irlandię cz. 2
Ciężarówką przez Irlandię cz. 4

Źródło zdjęcia: Flickr

Dłuższy czas zastanawiałam się, czy warto w ogóle opisywać to, czego byłam świadkiem w trakcie organizowania pomocy dzikiemu zwierzęciu, ale przeszkody i ludzka obojętność jakie spotkały mnie w jej czasie, nie mogą pozostać bez komentarza.

Ale po kolei. Mieszkam w spokojnej okolicy, za moim osiedlem rozpościera się las, więc z wielką przyjemnością zabieram na spacer dziecko i psa, praktycznie każdego dnia. Wielokrotnie mijały nas dzikie zwierzęta, więc ich widok nie jest dla mnie żadnym zaskoczeniem, jednak gdy natknęłam się na rannego ptaka – do dziś nie wiadomo, czy był to młody kwiczoł, czy samiczka kosa – nie mogłam odejść obojętnie, nie udzielając mu pomocy. To było młodziutkie pisklę, z resztkami puchu, lecz jeszcze z nie wykształconymi “dorosłymi” piórami. Niestety gniazdo, z którego zapewne ptaszek wypadł, było zniszczone. Przez dłuższy czas obserwacji, nie pojawił się również żaden dorosły osobnik, który mógłby się nim zaopiekować. Mimo, iż nie jestem ekspertem od ptaków, postanowiłam udzielić pomocy skrzydlatemu, przede wszystkim ogrzać, gdyż był strasznie wyziębiony i nakarmić, w czym pomagał wujek Google, bo dla mnie nie było wcale takie oczywiste, co taki maluch powinien jeść.

Ptaszek początkowo miał się nieźle, szybko odzyskał siły, piórka zaczęły pokrywać jego ciałko, ale bardzo martwiła mnie jego wykręcona łapka i asymetryczne układanie po sobie jednego skrzydła, więc zaczęłam dzwonić po “specjalistach”, którzy powinni udzielić mi pomocy. Przynajmniej wtedy jeszcze tak mi się zdawało. Swoje “call center” uruchomiłam od telefonu wykonanego do jednego z weterynarzy w Gryficach, celem uzyskania pomocy. Zamiast tego usłyszałam, że jestem “taka, siaka i owaka” i najwyraźniej nie mam co w domu robić, skoro zajmuję się dzikim ptakiem.

Przyznaję, po takiej tyradzie łzy poleciały mi same, ale miałam jeszcze większą motywację żeby szukać pomocy dalej. Tylko jeden weterynarz w Gryficach zgodził się przyjąć mnie z ptakiem, dobry tydzień później, jednak jak zaznaczył w rozmowie telefonicznej, nie jest on specjalistą od ptaków i poza konsultacją nie będzie mógł mi pomóc. W zamian dostałam numer telefonu do pewnej fundacji w Szczecinie, która (ponoć) ma na celu ratowanie dzikich ptaków.

Z racji odległości i braku możliwości transportu ptaka aż 100 km, szukałam pomocy dalej na miejscu – kolejno obdzwoniłam nadleśnictwo gryfickie, Urząd Miasta i jedyne co usłyszałam, to że super nim się zajmuję, świetnie że mu pomagam, ale nie mają pieniędzy na pomoc dla ptaka, ewentualnie nadleśnictwo może zabrać ode mnie truchło. “Kłopot “ polegał na tym, że ptaszek – w międzyczasie otrzymał imię Karolczak – miał się bardzo dobrze, nie licząc okaleczonej łapki i ani myślał zdychać.

Napisałam więc maila do warszawskiego ZOO, azylu dla ptaków, gdzie otrzymałam mentalne wsparcie, na podstawie zdjęć wstępną diagnozę złamanej jednej łapki, a drugiej z początkami zaburzeń metabolicznych oraz dietę którą stosowałam już od tygodnia i adresy ośrodków gdzie należało ptaka przetransportować.

W międzyczasie Karolczak przestał opierać się na łapkach, chciał wzbić się w powietrze co uniemożliwiało mu złamanie i straszliwie tłukł się po pudle. I bez pomocy specjalisty wiedziałam że ptak nie wydobrzeje sam, więc w akcie desperacji wykonałam telefon do wspomnianej przez weta fundacji w Szczecinie. Wysłałam kolejne zdjęcia Karolczaka, i zostało ustalone że przyjadą po niego, bo mają pieniądze na transport, a mieli jechać z Trzebiatowa przez Gryfice do Szczecina. Pierwszego dnia czekałam i się nie doczekałam, mieli przyjechać drugiego dnia i nic, zero kontaktu, zadzwoniłam sama. Ok, w porządku, przyjadą – nie przyjechali, nie odebrali też telefonu, nie odpisali na moją wiadomość. Wielkie czyny nie poszły za wielkimi słowami.

Ostatnią deską ratunku okazała się wyszukana przez internet klinika weterynaryjna w Sikorkach, oddalona od Gryfic 30 km. Zadzwoniłam tam, doktor zgodził się nas przyjąć. Od osób które wożą tam swoje zwierzęta, usłyszałam że jest to świetny specjalista, człowiek od spraw beznadziejnych, z tym większą nadzieją oczekiwałam wizyty. Przyjął mnie tego samego dnia, i zrobił wszystko to, czego mogłabym oczekiwać od osoby która zajmuje się zwierzętami z potrzeby serca, a nie tylko pieniędzy.

Wytłumaczył mi wszystko, spokojnie, rzeczowo choć rozwiał moje nadzieje na zdrowie dla ptaka. Co więcej osobiście wykonał telefony dalej, czy ktokolwiek przejmie ode mnie ptaka celem fachowej rehabilitacji. Niestety nic nie wskórał, co gorsza noga Karolczaka zrosła się pod kątem 45 stopni, druga była już z niedowładem, gdyż w warunkach domowych strasznie trudno jest temu zapobiec.

Ostatecznie pomoc dla ptaka przyszła za późno, mimo wsparcia doktora, należało podjąć niełatwą decyzję o uśpieniu. Nawet po operacji istniało ogromne ryzyko, że ptak nie będzie chodził i  latał, zmuszony załatwiać się pod siebie, więc ja tylko po to aby nie skazywać Karolczaka na odleżyny i długie cierpienia, pozwoliłam odejść mu w spokoju.

Do tej pory jak o tym wszystkim myślę, to krew się w żyłach gotuje, bo gdyby nie polityka spychologii, gdybym od razu trafiła na doktora z Sikorek, a nie na mur obojętności, ptak pewnie byłby sprawny jeśli nie na wolności – co byłoby trudne, lecz możliwe – to w wolierze w azylu dla skrzydlatych. Mam też przykrą naukę na przyszłość, że chyba nie warto pochylać się nad takimi zwierzętami, bo niewiele osób jest chętnych do rzeczywistej pomocy, a przez to zwierzę ostatecznie umiera, i nie wiem co lepsze, czy śmierć z głodu i wycieńczenia w lesie, czy od zastrzyku weterynarza.

Jeśli jednak komuś przytrafi się podobne “znalezisko”, proszę zapoznajcie się ze stroną Małopolskiego Towarzystwa Ornitologicznego, gdyż nie każdy młody ptak przebywający poza gniazdem, potrzebuje pomocy, a my mimo dobrych chęci możemy pisklęciu bardzo zaszkodzić.

Źródło zdjęcia: Flickr

„Ilekroć człowiek z czystym sercem podąży drogą wiary, zawsze uda mu się połączyć z Bogiem i czynić cuda.”
Paulo Coelho,  „Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam”

Nie tak dawno temu wspólnie przesyłaliśmy ciepło i życzenia – Od wielu serc dla jednego serduszka. Serdecznie dziękujemy wszystkim osobom, które otworzyły swoje serca oraz wsparły małego Michałka dobrym słowem i modlitwą. Choć droga po zdrowie jest kręta i długa, dziś nasz mały bohater uśmiecha się i bawi, a co najważniejsze jest z mamą. Warto wierzyć w cuda, bo zdarzają się tuż za progiem.

Aby dodać Michałkowi sił do walki o zdrowie oraz upewnić się, że uśmiech będzie sięgał od ucha do ucha – portal W Roli Mamy wraz z Przyjaciółmi zorganizował dla Michałka paczkę – wyjątkową paczkę-pomagaczkę.

Mamy ogromną nadzieję, że udało nam się przegonić smutek i nudę! Życzymy Michałkowi jak najszybszego powrotu do zdrowia! Michałku zanim się obejrzysz będziesz hasał po placach zabaw jak dawniej!

Bardzo dziękujemy Sponsorom Paczki dla Michałka – bez Was nie udałoby nam się wysłać „pudła” wypełnionego po brzegi radością! DZIĘKUJEMY!!!

„Paczkę dla Michałka” zasponsorowali:

Szczególnie serdecznie dziękujemy:

firmie Bobolider – za olbrzymią dawkę radości i osłodę trudnych chwil

Wydawnictwu Jedność – za “dobre zakończenia” i miło płynący czas

Wydawnictwu Drzewko Szczęścia – za godziny “wspólnego czytania”

Gdańskiemu Wydawnictwu Psychologicznemu – za przyjaciół ze świata zwierząt i dźwięków

Sklepowi Dalekojeszcze.com.pl – za możliwość dobrego “poukładania” sobie czasu

Łobuziakom – za ich muzyczną obecność i wsparcie

MiniMiniPlus – za eko przytulanie

Sklepowi Mamo Tato – za słodkie i piękne sny

oraz naszym redakcyjnym koleżankom za całą organizację!