Ciocia Dobra Rada – (w jej subiektywnym odczuciu) osoba bardzo oczytana, wszechstronnie doświadczona i uzdolniona. Zawsze służy dobrą radą i rzetelną oceną. Uwielbia pouczać, poprawiać, krytykować i wymądrzać się.

Kiedy urodził się Jaś, jak grzyby po deszczu wyrosły wokół nas osoby czujące silną potrzebę pouczania i poprawiania mnie w kwestii wychowywania swojego pierworodnego. Dla mnie, dla osoby, która nie boi się pytać gdy czegoś nie wie, a jednocześnie nie znosi nachalnych – nieproszonych porad, było to niezwykle frustrujące i zniechęcające do spotkań w gronie potencjalnych Cioć Dobrych Rad.

Na szczęście Jaś szybko wyrósł na dorodnego pięciolatka (swoją drogą nie wiem kiedy to się stało?!) dzięki czemu mogłam trochę odetchnąć. Ale wtedy pojawiła się Pola. Początkowo nie przejmowałam się rodzinnymi (i nie tylko) spotkaniami, bo wierzyłam, że zdołałam się już na nie uodpornić. Poza tym, to jest moje drugie dziecko, sądziłam więc, że skoro pierwszemu krzywdy nie zrobiłam, to ludzie zakumają, że daję sobie radę i nie muszą mnie już pouczać.

Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że tak nie jest! Ciocie Dobre Rady nie wrzuciły na luz, a ja wciąż dostaję białej gorączki gdy je spotykam.

Weźmy dla przykładu taką sytuację…

Jest ciepły, żeby nie powiedzieć – gorący dzień. Każdy normalny człowiek śmiga wówczas w krótkich spodenkach, krótkiej bluzce i bosych stopach. Śmiga więc i Pola. A tu taka reakcja na jej widok:

– „Ojej! Ona nie ma skarpetek?! Przeziębi się!” – no jakoś dotychczas się nie przeziębiła.
– „Ona nie ma czapki?! Uszy jej przewieje i będzie miała zapalenie, tak jak ten mały od Kryśki!” – kimkolwiek jest Kryśka i jej mały…?!
– „Nie ubierzesz jej? Ma zimne nogi, mogłabyś ją ubrać!”
– „Weź ją przykryj kocem, albo chociaż ręcznikiem bo na pewno jest jej zimno!” – skoro tak grzecznie leży to faktycznie musi przymarzać…

Albo taka sytuacja:
– ”Ile ona ma – 5 miesięcy? I pije tylko mleko?!” – żałuję, że nie mogę Wam tego pokazać, ale oczy tej kobiety prawie wyszły z orbit!
– ”Heh! Ten mały od Kryśki to już dawno je inne rzeczy, nawet zupki zjada!” – no i fajnie, na zdrowie temu małemu od Kryśki!

Albo jeszcze taka sytuacja… Impreza rodzinna, Pola zasnęła na moich rękach:
– „Czemu nie odłożysz jej do wózka?” – bo się obudzi, niech śpi, NIE PRZESZKADZA mi ona…”
– „No, tak ją nauczyłaś!”

No i ręce mi w tym momencie opadają! Ludzie, kurde! Kto Wam powiedział, że tak ją nauczyłam!? Kto Wam powiedział, że moje dziecko śpi tylko na rękach, że „ciągle” ją noszę i cokolwiek tam jeszcze (źle) robię?!

Widzimy się pierwszy raz – w ogóle lub od jakiegoś czasu, spędzamy ze sobą raptem godzinę, może dwie…. A Wy wyciągacie te swoje wnioski jak asy z rękawa, jak byście znali nas na wylot!

No litości! Czy ja Wam się wpierniczam z butami w życie?! Czy ja Wam mówię, że źle się dziś ubraliście, źle nakarmiliście swojego kota czy chomika, i macie złe postrzeganie świata, bo jest odmienne od mojego?!

Nie! Ja – niepytana o zdanie, nikogo nie poprawiam i nie pouczam, wychodząc z założenia – to nie moja sprawa! Jeśli np. moja koleżanka ma tendencje do przegrzewania swojego dziecka, to mnie się to może nie podobać, ale ja jej o tym nie mówię. Bo to nie mój interes. I jeżeli jej dziecko na skutek przegrzania organizmu zachoruje, to ona będzie się z tym dzieckiem bujać po lekarzach i zarywać nocki, nie ja!

Więc błagam Was ludzie, zajmijcie się w końcu sobą! Zostawcie mnie i moje dzieci w spokoju! Póki co, świetnie daję sobie z nimi radę – nie chorują, są zdrowe i szczęśliwe. A ja wraz z nimi.

To oczywiste, że kochasz swoje dziecko, chcesz, żeby było szczęśliwe i czuło się kochane. Mówisz mu o tym często – przed wyjściem do pracy i szepczesz przed zaśnięciem. Świetnie! Słowa mają moc – wielką moc, ale… same nie wystarczą, by nasze dziecko czuło tę miłość. Potrzebne są czyny, by okazać swoje uczucia! Zabrzmiało patetycznie?

A chodzi o naprawdę drobne sprawy, które nie wymagają specjalnego przygotowania i uroczystej oprawy. Ale by się udało to zrealizować, potrzebne są nasze chęci, zaangażowanie, czas i obecność.

Gdy Twoje dziecko coś Ci opowiada – oderwij wzrok od tego, czym się zajmujesz i spójrz mu w oczy.

Gdy Twoje dziecko chce Cię rozbawić – uśmiechnij się.

Gdy Twoje dziecko pyta – odpowiedz.

Gdy Twoje dziecko mówi – wysłuchaj go do końca i zapamiętaj.

Gdy Twoje dziecko rzuca piłkę, rozgrywa mecz – kibicuj mu.

Gdy Twoje dziecko chce samodzielnie podjąć decyzję – pozwól mu.

Gdy Twoje dziecko jest niepewne – dodaj mu odwagi.

Gdy Twoje dziecko narysowało dla Ciebie obrazek – doceń i przyczep na lodówce.

Gdy Twoje dziecko zbudowało z klocków wieżę czy sondę kosmiczną – pochwal, doceń szczegóły.

Gdy Twoje dziecko wychodzi rano do przedszkola/ szkoły – przytul go.

Gdy Twoje dziecko kładzie się spać – poczytaj mu.

Gdy Twoje dziecko ma występ, pokaz, mecz – siedź na widowni.

Gdy Twoje dziecko chwali się czymś – podzielaj z nim jego zachwyt.

Gdy Twoje dziecko skądś wraca – czule uściskaj go na powitanie.

Gdy Twoje dziecko boi się – bądź z nim.

Gdy Twoje dziecko zasypia – pocałuj go na dobranoc.

Gdy Twoje dziecko zrobi coś źle – wytłumacz, co było nie tak w jego zachowaniu.

Gdy Twoje dziecko chce się z Tobą pobawić – odłóż telefon i zrób to.

Gdy Twoje dziecko próbuje wymusić coś np. krzykiem – zachowaj spokój i nie bój się stanowczości.

Gdy Twoje dziecko płacze – utul.

Gdy Twoje dziecko zrobi coś nie po Twojej myśli – powiedz, że je kochasz bez względu na wszystko.

Gdy Twoje dziecko krzyczy, płacze i denerwuje się – pozwól mu okazywać także te uczucia.

Gdy Twoje dziecko długo się ubiera – cierpliwie czekaj.

Gdy Twoje dziecko jest smutne z Twojego powodu – nie bój się przeprosić.

A poza tym pokazuj dziecku, jak ciekawy jest świat, zabieraj go na lody i od czasu do czasu kup cukrową watę!*

 
*Koleżanka zwierzyła mi się ostatnio: Wiesz, moja 26-letnia córka powiedziała nam w weekend, że ma do nas – rodziców pewien żal… Nie zgadzaliśmy się, by jadła w dzieciństwie cukrową watę. A ona zawsze tak o niej marzyła.

Jak komuś kiedyś przyjdzie do głowy napisać moją biografię, to co najmniej jeden rozdział poświęci moim perypetiom z zębami, mówię Wam. U mnie nie ma, że coś tam zaboli, to się zaplombuje, u mnie jak już coś zaboli to od razu pół szczęki i się zaczyna karuzela. I nie, żebym regularnie nie chodziła do stomatologa. Chodzę jak najbardziej. A i tak raz na jakiś czas mam w ustach polkę z przytupem.

Ale nie o tym dziś chciałam tak naprawdę. Chociaż wszystkie przemyślenia, złość, żal, rozgoryczenie wzięły się właśnie z wizyty w gabinecie dentystycznym. Jeśli w tej chwili pomyśleliście, że mnie jakoś źle potraktowano, odmówiono pomocy, olano, albo zrobiono krzywdę, to spieszę was uspokoić. Mnie tam naprawdę dobrze traktują 😉

Generalnie w mojej przychodni lekarze i pielęgniarki traktują pacjentów bardzo dobrze. Serio. Mili, uśmiechnięci, serdeczni, chyba nikt tam na mnie nie naburczał. No ale właśnie, za takie traktowanie należy się jakaś wzajemność, prawda? Tymczasem co usłyszałam niedawno od pomocy dentystycznej, jak sobie wdepnęłam zapytać, czy są wolne miejsca na czerwiec?

– Nieee, miejsc to już nie ma, w ostatni poniedziałek czerwca będą zapisy na lipiec. No ale szkoda, że pani wczoraj nie przyszła. No niech pani sobie wyobrazi, trzech pacjentów na wizyty nie przyszło i nawet nie odwołali, pani doktor półtorej godziny w ścianę się gapiła.

No ludzie, czy was pogięło całkiem?! Czy to tak można, czy to tak wypada?! Ja rozumiem, że można nie przyjść, ale to się dzwoni! To się mówi, że nie mogę, nie chcę, już mnie nie boli, nie chciało mi się czekać, zrobiłem prywatnie. Czy to tak dużo kosztuje? Serio, odwołanie wizyty to taki problem?! I niech mi nikt nie mówi, że może się zdarzyć. Może owszem, sama odwoływałam, jak przez dwa miesiące miałam katar i kaszel wykluczający wizytę. Ale dzwoniłam! I nie, nie robię z siebie świętej, po prostu nie jestem egoistką. Skoro ja nie mogę, na moje miejsce może przyjść ktoś inny. I na pewno do kogoś innego zadzwonią. Skąd wiem? Bo bywało, że do mnie też dzwonili, jak się coś zwalniało. Tak to działa. Zwykła ludzka przyzwoitość, umiejętność widzenia czegoś więcej, niż czubek własnego nosa.

Szczególnie problematyczni są pacjenci pierwszorazowi. Nie wiem jak u innych lekarzy, ale u stomatologów tak jest. Zapisują się i nie przychodzą. Efekt? Oddzielna pula dla pierwszorazowych, oddzielna dla kontynuujących. Przy czym ta dla świeżaków naprawdę nie jest duża. Bo oni i tak nie przyjdą. Skąd wiadomo? Ano z doświadczenia. I dlatego tak trudno dostać się do stomatologa na NFZ. Jak już komuś się uda, to sobie spokojnie będzie leczenie kontynuował, nie ma problemu. Ale pierwszy raz? Toć trzeba się z łóżka przed świtem zerwać i być pod przychodnią jeszcze przed otwarciem. A i tak nie wiadomo, czy się uda.

I powiem wam, że wcale mnie nie dziwi, że ta pula dla pierwszorazowych jest mała. Nieobecny pacjent to pacjent, za którego NFZ nie zapłaci. A lekarz nie musi za przeproszeniem pierdzieć w stołek. Że niby lekarze dużo zarabiają? Śmiem wątpić, czy wszyscy. Ale nawet jeśli tak jest, to prawdopodobnie mają większe zobowiązania finansowe, które muszą pokrywać. Poza tym nieobecny pacjent to strata dla przychodni. A rzadko która przychodnia prywatna, nawet ta z umową z NFZ-em lubi generować straty. Państwową się po prostu zamknie, jak będzie miała ujemny wynik finansowy, więc właściwie jadą na jednym wózku.

Czytałam niedawno na jakimś blogu (autorkę bloga przepraszam, ale nie pamiętam, co to był za blog), że w Anglii jak się nie przyjdzie na wizytę i się jej nie odwoła, to po prostu na zbity pysk wywalają z przychodni i tyle. I wiecie co? Mają rację.