Chyba ciężko spotkać człowieka, który w ostatnim czasie nie usłyszał magicznego słowa gender. Społeczna dyskusja trwa, a z nią tworzy się masa interpretacji odbiegających od prawdy.

Czym jest gender?

Gender to nic innego jak określenie płci (nie z punktu biologicznego), szerzej – płci kulturowej, społecznej. Dokładniej oznacza to określone zachowania, role i stereotypy przypisane płci w danej kulturze. Przekazywane są one w procesie socjalizacji. Nauka polega na mimowolnej obserwacji otoczenia i powtarzaniu zachowań innych osób tej samej płci.

Nie jest to niczym nowym, zaskakującym a już na pewno nie kontrowersyjnym. W praktyce ma polegać na programie równościowym i w przedszkolach właściwie jest od zawsze, a przynajmniej od czasu kiedy to ja do niego chodziłam. Kąciki zabaw tworzone były (i są) pod względem tematycznym, chłopcy bawili się lalkami, dziewczynki urządzały wyścigi samochodowe. Żadnych stereotypów że chłopcy mają klocki a dziewczynki misie. Nauka polegała na przedstawianiu zawodów, a nie klasyfikowaniu na żeńskie i męskie.

Jak do tej pory nie widzę w tym niczego niewłaściwego. Dziwię się głosom, że gender to zło i trzeba chronić przed nim nasze dzieci. Nie wiem też skąd wzięło się przeświadczenie, że dziecko ma wybrać czy chce być dziewczynką czy chłopcem? Ono ma nadaną płeć zaraz po urodzeniu i nikt jej zmieniać nie będzie. Płeć z punktu biologicznego ma określone cechy i przekształcić je można jedynie operacyjnie (tu faktycznie może zakrawać o kontrowersję).

Istnieje rozróżnienie w języku angielskim słowa „płeć”: sex – płeć biologiczna, gender – płeć społeczna. Ta druga to nic innego jak zespół stereotypów i podziału ról powszechnie uznanych za właściwe dla danej płci. I to nad tym chcą pracować między innymi pedagodzy. Dziecko może wybrać czym chce się zajmować, a co jest ze społecznego punktu widzenia przypisane konkretnej płci, natomiast nie jest jednoznaczne z jej zmianą.

Jest też spora różnica między prawem wyboru a przymusem – dziecko MOŻE łamać stereotyp, ale NIE MUSI. Dorośli zatem nie powinni determinować tych zachowań, pozwalając by dziecko mogło intuicyjnie dokonywać wyborów. Założę się, że większość z Was zgadza się z założeniami zmian wprowadzanych za sprawą gender, a konkretniej z programem równościowym,  a nawet o tym nie wie.

Kto z Was zgadza się z tym, że chłopaki nie płaczą, dziewczynki nie biegają, rolą ojców jest utrzymanie rodziny, a matek wychowanie dzieci i prowadzenie domów, że fryzjerką jest tylko kobieta, a kierowcą zawodowym mężczyzna? Jeśli odpowiedzieliście przecząco to znaczy, że bliski jest Wam program mówiący o gender.

Idąc dalej – pewnie od dawna wychowujecie dzieci w myśl jego założeń nie utrwalając stereotypów płci – sama obserwuję to od dawna. Łamiąc je nikt nie odbiera męskości czy kobiecości danej osobie. Nie wiem skąd wzięło się tyle bredni na ten temat. Gdyby nie równość płci w naszym kraju pewnie dziś nie potrafiłybyśmy pisać i czytać, bo wiadomo, że dostęp do edukacji dziewczynek na przestrzeni wieków był ograniczony. Nie miałybyśmy równych szans awansu zawodowego.

Żyjąc w myśl tych założeń budujemy świadomość społeczną – bez względu na płeć mamy takie same prawa na płaszczyźnie życia prywatnego, zawodowego, politycznego czy społecznego.

Kilka dni temu usłyszałam w telewizji wypowiedź mamy, kiedy jej córka zapytała czy jest zaszczepiona przeciw gender…. Słysząc poglądy pewnej grupy społecznej wygłaszanych na forum, zastanawiam się czy ta „szczepionka” im przypadkiem nie zaszkodziła i pozbawiła umiejętności logicznego myślenia. Mam nadzieję, że według ich nauk jednak będą potrafili oddzielić ziarno od plew, a ziarnem tym będą tylko rzetelne informacje.

Źródło zdjęcia: Flickr

Ostatnio na naszym funpage’u zarzuciłyście brak na blogu dzieciowych tematów. Mam nadzieję, że uda mi się zaspokoić Wasz niedosyt w najbliższym czasie, niech to będzie moja obietnica, której postaram się dotrzymać. Pomysłów w głowie mam od groma, teksty w myślach gotowe, tylko kompletny brak czasu na wklepanie ich do komputera.

Jak wiecie mam dwójkę szkarbów: Maja – 2,9 oraz Mati – 9 miesięcy. Roboty przy  nich co nie miara. Na dodatek ostatnio aura sprzyja różnorodnym choróbskom, no i nas te paskudy niestety nie omijają. W związku z czym doba stała się dla mnie zbyt krótka by pogodzić wszystkie sprawy, a o chwili dla siebie nie wspomnę. Takie chwile po prostu nie istnieją.

Zapytacie, a gdzie mąż? W dwójkę przecież raźniej? Otóż mąż jest, ale w pracy.

Aktualnie siedzieć tam będzie 10 dni, bo skoki narciarskie w Wiśle jednak się odbędą, więc dostał takiego bonusa w postaci dodatkowych dyżurów. Nie myślcie sobie, że jest jednym ze skoczków, niestety odgrywa nieco mniej znaczącą rolę ;)

No więc matka została sama na placu boju. Aby uatrakcyjnić jej czas, Maja postanowiła złapać jakąś żołądkową paskudę i ciągle by się na rękach nosiła oraz w tej pozycji spała! Tylko że na dole  – w parterze – jest Mati, który usilnie próbuje wszędzie wstawać, a jak wiadomo przy nogach mamy jest najfajniej (a nóż się zlituje i podniesie jego zacne cztery literki). No więc kobieto, nie pozostaje ci nic innego jak tylko się sklonować! Albo chociaż  wyposażyć w dwie dodatkowe pary rąk. Tak dwie, bo jedna – aktualnie zajęta – dla Maji, druga – zarezerwowana – dla Mateusza, a dla trzeciej zawsze jakaś robótka się znajdzie.

I tak mijają dni, każdy podobny do poprzedniego. Rąk do odrobienia się ciągle mało. W każdym tym dniu daje 200% siebie komuś – dzieciom. I co? Nawet jak jestem styrana, resztkami sił ogarniam dom, żaby następnego dnia znów doprowadzić go do ruiny, to i tak odnajduję w sobie siłę na codzienną walkę, tą siłą są moje dzieci.

Jak już dom wypełnia błoga cisza, wokoło panuje względny porządek, a moje pokłady energii zostały już zupełnie wykorzystane, to spoglądam na te moje małe potworki, które w końcu słodko śpią i zapominam o całej tej codziennej tyradzie. W końcu idę spać i w tych skrawkach snu, które są mi dane, odzyskuje siły by kolejnego dnia dać dzieciom już nie 200 a 300% . Aby w zamian za to dostać 1000% bezgranicznej miłości.

Macierzyństwo nie jest łatwe, nie opływa lukrem i już na pewno nie wygląda tak jak widzimy je w TV, ale z całą pewnością jest wyjątkowe, jest cudowne.

I wiem, że jeszcze nie raz uraczę Was jakimś cięższym tekstem, będę się  skarżyć, że jest mi niedobrze, że mam dość. Jednak wierzę, że będzie on zawsze zakończony happy endem, że warto!

Źródło zdjęcia: Flickr

Do czego ma służyć reklama, to chyba jest jasne. Ma ona na celu zachęcić do zakupu towarów lub usług. Aby zadziałała odpowiednio motywująco na potencjalnego konsumenta powinna być pomysłowa, zapadająca w pamięć i wpływająca na pozytywne kojarzenie danej rzeczy. Zaryzykowałabym stwierdzenie, że powinna wręcz “wyprać mózg” odbiorcy tak, żeby ten uwierzył że koniecznie potrzebuje super extra nowoczesnej (i w dodatku kosztującej krocie) ściereczki do ścierania kurzu wykonanej z materiałów stosowanych przez NASA. I to już kwestia wyboru Pani lub Pana Kowalskiego czy zechce posiadać taką ściereczkę czy też nie. I ok, temu ma to służyć.

A co jeśli reklama działa demotywująco na zakup? Czy w ogóle jest taka możliwość, skoro na jej powstanie wyrzucono zapewne niemałe pieniądze? Moim zdaniem tak. Niestety istnieją reklamy które sprawiają że dzień brzydnie mi od chwili niefortunnego włączenia telewizora, gdzie przemiła starsza pani odpowiada młodzianowi na “proszę Dafi” “ Dafi bardzo”!!! Boże Drogi!!!

Przeraziła mnie również reklama środka przeciwbólowego, gdzie pan w srebrnym wdzianku śpiewa “przed użyciem zapoznaj się, z treścią ulotki dołączonej, do opakowania bądź skonsultuj się, z lekarzem, lub farmaceutą, …” Ktoś musiał się dobrze nałykać tego leku, skoro takie pomysły wpadły do głowy, a co gorsza zostały zrealizowane “z rozmachem”. No chyba że jest to kryptoleklama, jak ktoś słusznie zauważył,  dopalacza, to ok, “jestem na tak” dla podobnej koncepcji.

Oczywiście, nie są to jedyne irytujące mnie niemiłosiernie reklamy. Okropnie wyszczerzone uśmiechy, infantylne teksty oraz “pani Ania z Wrocławia” która ewidentnie po polsku nie mówi, ale co tam, podpis jest, podkład w ojczystym języku też się znalazł.

Chwilami wydaje mi się że pewne reklamy urągają mojej inteligencji, że po ich obejrzeniu raz za razem leci w dół jej poziom… Choć prawdę mówiąc nikt nie zmusza mnie do oglądania takiego chłamu, a jednak coś mnie “przyciąga”, więc oglądam i się wstydzę…Wioska śpiewa, wioska tańczy!

A oto moje TOP 3 najgłupszych reklam:

Na podium

Miejsce drugie

http://www.youtube.com/watch?v=sDm73ND2-Wc

Miejsce trzecie

Macie swoje typy :) ?