– Mamusiu, czy to tutaj pan doktor wyciągnął mnie z twojego brzuszka kiedy byłem małym dzidziusiem?? – spytał Jaś gdy weszliśmy do budynku szpitala, odebrać wyniki moich ostatnich badań.
– Tak synku. I tutaj też przyjdzie na świat twoja siostra.
– Czy to dziś mamo???? – spojrzał na mnie tak wielkimi oczami, że od razu dostrzegłam w nich niezwykłą ekscytację, radość i ciekawość!
– Nieee, jeszcze nie dziś. Ale niebawem….. (za niecałe 3 miesiące!). 

Kiedy urodził się Jaś, przekonałam się jak wielkie drzemią we mnie pokłady bezwarunkowej i bezgranicznej miłości. Cieszyłam się, a właściwie to celebrowałam, każdą spędzaną z nim chwilą, każdy jego pierwszy raz, wszystkie kroki milowe… I choć nie zawsze było miło i łatwo, czerpałam z tego mnóstwo energii oraz radości.

Jedyną rzeczą, która w pewnym sensie spędzała mi sen z powiek była myśl o drugim dziecku. Co w sumie było nieco dziwne, bo przecież marzyłam o nim. Od początku wiedziałam, że nie chcę by Jasiek był jedynakiem (sama mam dwóch braci i wiem jakie to szczęście!), ale prawda jest taka, że bałam się tego jak na nie zareaguję, gdy już się pojawi! Czy będę je kochać tak samo mocno jak pierworodnego? Czy będę traktować równo, nie pozwalając na żadną faworyzację? Wreszcie, czy będę miała w sobie tyle sił, chęci i cierpliwości by znosić trudy wychowywania?

Zastanawialiście się kiedyś nad tym? Błagam, powiedzcie, że nie tylko mi towarzyszyły takie rozterki!

Niebawem, po raz drugi zostanę mamą. Tym razem, rzekomo córeczki. I powiem Wam jedno, niejednokrotnie słyszałam od podwójnych mam, że druga ciąża jest inna, nie taka ekscytująca jak pierwsza, bo gdy ma się pod opieką przynajmniej jedno dziecko, człowiek nie ma czasu na pełne jej przeżywanie. A także na wskazany w tym okresie odpoczynek.

I owszem, zgodzę się z tym – nie czytam tak nałogowo wszystkich artykułów dotyczących ciąży, porodu oraz pielęgnacji noworodka, bo wiele już wiem. Nie odliczam chorobliwie dni do kolejnej wizyty u gina bo nie mam do tego głowy, poza tym czas tak szybko teraz biegnie, że ani się obejrzę, a tu kolejna kartka spada z kalendarza. Nie stresuję się też każdym ukłuciem czy twardniejącym sporadycznie brzuchem i innymi huśtawkami nastroju, bo wiem, że to normalne.

Ale jest w tym wszystkim coś, czego nie doświadczyłam w pierwszej ciąży, a daje mi to mnóstwo radości i powodów do wzruszeń. Wiecie co to takiego? Dzielenie się tym czasem z synem!

Taak, wyczekiwanie z własnym dzieckiem przyjścia na świat nowego członka rodziny jest niesamowite. Uwielbiam nasze wieczorne rozmowy na temat tego co będzie gdy dzidzia pojawi się na świecie, wspólne wybieranie i kompletowanie wyprawki, głaskanie brzucha, przytulanie się do niego, całowanie i mówienie – z głębokim przekonaniem, że siostra słyszy brata i nawet mu odpowiada! =)

Rozczula mnie gdy Jasiek sam z siebie chwali się wkoło, że będzie miał rodzeństwo, gdy ni stąd ni zowąd oznajmia, że „już nie może się doczekać kiedy ten dzidziuś w końcu wyjdzie z brzucha”, albo kiedy troszczy się o mnie, przypominając mi, że nie mogę dźwigać i się denerwować. A piernik ma dopiero cztery lata!

Zdaję sobie sprawę z tego, że gdy przyjdzie co do czego, rzeczywistość może okazać się inna, mniej kolorowa, że bycie starszym bratem może szybko się znudzić, ale póki co, nie przejmuję się tym. Wręcz przeciwnie, cieszę się tym co mam i jestem dobrej myśli. A co przyniosą realia, to się okażę… w lutym. = )

A Wy jak przeżywacie lub wspominacie swoją drugą ciążę? Pochwalcie się też JAK powitało malucha starsze rodzeństwo??

Z roku na rok poszukuję najlepszej formy by ukazać synowi adwent – ten wyjątkowy czas oczekiwania. Pragnę zarazić go atmosferą świąt, pokazać także, że dorosły potrafi cieszyć się z małych prezentów (mężowi też szykuję kalendarz – ale cicho sza, nic o tym nie wie =D). Kalendarz adwentowy to wspaniały pomysł by wyjaśnić im czym jest czas adwentu, oraz dlaczego te święta są dla nas ważne.

Na jeden kalendarz adwentowy potrzebujecie:

drewniany wieszak
24 haczyki
24 woreczki
24 mini klamerki z cyframi (od 1 do 24)
oraz “coś” do wypchania woreczków

opcjonalnie
łańcuch choinkowy do ozdoby
srebrną lub złotą nitkę

Drewniany wieszak znajdzie się w każdej szafie, a haczyki możecie nabyć w sklepie budowlanym. Jeśli chodzi o woreczki to najlepiej uśmiechnąć się do babci, cioci, czy krawcowej na osiedlu. Woreczki najlepiej jeśli będą różnych rozmiarów, tak samo jak sznureczki. Natomiast mini klamerki udało mi się znaleźć w jednej sieciówce za śmieszną kwotę.

Na drewnianym wieszaku za pomocą markera zaznaczacie miejsca, w które później będziecie wkręcać haczyki. Najlepiej poprosić męską rękę o wkręcanie lub przynajmniej nawiercenie 24 malutkich otworków. Będzie zdecydowanie łatwiej się wkręcać.

I voila. Można rzec, że podstawa do kalendarza adwentowego jest gotowa. Zawieszacie woreczki – oczywiście wypełnione. A czym? W tym roku stawiam na mały samochodzik lego – którego klocki rozdzielę, wg stron instrukcji. Wcześniej skseruje strony i co drugi woreczek uzupełnię jedną stroną z instrukcji i właściwymi klockami do budowania. Ponadto Marcin znajdzie też ulubioną gumę rozpuszczalną, bilet do kina czy cyrku, kolorowanki.

Na koniec doczepiam jeszcze mini klamerki z cyframi – nie po kolei, nieco chaotycznie, i w nocy przed pierwszą niedzielą adwentu (a w tym roku to już 29 listopada) zawieszę na ścianie w jego pokoju. Wieszak można także ozdobić łańcuchem choinkowym, lampkami. Ja wolę go jednak w tej prostej formie.

Jak pewnie zauważyliście, w tym roku mamy aż 26 dni adwentu – stąd na dwóch haczykach będą wisieć jeszcze dwa woreczki, bez klamerek – na ostatnie dwa dni z ukrytym…

…. no właśnie na to jeszcze nie wpadłam może mi podpowiecie?

Zdjęcia: Rachela

Zobacz także:

Herbaciany kalendarz adwentowy

…w listopadzie. Zostawcie sobie tę przyjemność na grudzień, by poczuć w pełni magię nadchodzących świąt. W okresie świątecznym Listy do M. 2 to pozycja obowiązkowa.

Czy miałam obawy, że trudno będzie dorównać pierwszej części, która wysoko postawiła poprzeczkę? Oczywiście! Bałam się, że ktoś chciał wykorzystać sukces Listów do M. sprzed czterech lat i ponownie ściągnąć do kin miliony widzów, którzy tym razem nie wyjdą już tak zadowoleni. Część z nich, szczególnie krytyków, których recenzje czytałam w internecie, rzeczywiście nie jest usatysfakcjonowana, ale biorę na to poprawkę – wszystkim się nie dogodzi. Zresztą trzeba być wyjątkowym malkontentem by krytykować tę produkcję. Jestem pewna, że cała reszta – nie tylko kochających komedie romantyczne – nie rozczaruje się.

Od pierwszej części Listów do M. minęło cztery lata – zarówno w rzeczywistości, jak i w życiu filmowych bohaterów. Na przykład – pamiętacie narodziny Kazika? Poznajemy go teraz jako czteroletniego chłopca. Znów jest wigilia i akcja rozgrywa się w ciągu tego jednego zimowego dnia. Maciej Stuhr ponownie ma dyżur przy radiowym mikrofonie i wprowadza zarówno słuchaczy jak i nas – widzów w świąteczny nastrój. Pojawiają się też nowe osoby, których losy zgrabnie krzyżują się z pozostałymi tworząc spójną, ale i zaskakującą całość. Może co poniektóre wątki są przewidywalne, a i bohaterowie nieco stereotypowi, ale nie o ambitne i głębokie historie przecież w tym filmie chodziło.

I choć na ekranie widzimy głównie ładne bogate wnętrza nowoczesnych mieszkań, to bardzo podobało mi się, że akcent jest postawiony na wartości uniwersalne. To miłość, szacunek, obecność bliskich osób, rodzina są w filmie najważniejsza. Zwróćcie uwagę na kwestię „świątecznego prezentu”, która pojawia się w kilku wątkach.

Obsada jest znakomita…wszystkie role są znakomicie i idealnie dobrane. Świetnie też spisały się dzieci, grające w filmie.

Film jest lekki, choć dotyka kilku poważnych spraw, bardzo przyjemnie się go ogląda. Przez większą część seansu miałam uśmiech na twarzy, uroniłam też łzę, ale i wielokrotnie były wybuchy śmiechu na sali. Z pełną odpowiedzialnością namawiam Was gorąco, by wybrać się do kina… ale tak jak wspomniałam na początku – najlepiej w zimowy grudniowy wieczór.