Znasz to uczucie kiedy masz ochotę na coś dobrego i dosłownie czujesz, że TO COŚ za Tobą chodzi?! Ja to znam doskonale 😉 I żeby daleko nie szukać, dopadło mnie dzisiaj!

Wzięłam się więc za pieczenie kruchego ciasta z malinami i jeżynami, ale że przepis nie jest mój, nie będę go tutaj wklejać. Zresztą nie o cieście chciałam Wam powiedzieć! Chodzi za mną coś dobrego i zdrowego. Opcja przygotowania zakłada – szybkość i łatwość oraz dostępność produktów – znaczy tego, co mam aktualnie w domu.

Robię krótki, acz dokładny rekonesans domowych zapasów i już wiem!

Brzoskwinie, to jest to, na co mam akurat ochotę!

A więc będzie deser z brzoskwiniami!

Składniki:

• jogurt naturalny x 2 sztuki,
• brzoskwinie w puszce,
• herbatniki,
• płatki żytnie i owsiane,
• płatki migdałowe,
• gorzka czekolada.

Sposób przygotowania jest banalny i opiera się jedynie na zblendowaniu brzoskwiń, a następnie zabawie w przekładanie poszczególnych warstw deseru.

Ja to zrobiłam tak…

Na dno szklanki dałam jogurt (około 2 łyżki), następnie płatki owsiane oraz żytnie, znowu jogurt, mus brzoskwiniowy, pokruszone herbatniki, ponownie jogurt i mus……

W związku z tym, że użyłam wysokiej szklanki, zrobiłam dwa takie przekładańce.

Wierzch natomiast oprószyłam startą gorzką czekoladą i płatkami migdałowymi.

Gotowe!

Prawda, że szybkie i łatwe w przygotowaniu?!

Na koniec dodam jedynie, że wbrew pozorom deser nie jest słodki. Ale z założenia miał być raczej zdrowy (!), aniżeli przesłodzony.

Jeśli jednak Twoje kubki smakowe domagają się cukru, możesz oczywiście dodać go do jogurtu.

Smacznego!

Zdjęcia: Fizinka

Co Wy na to, że nowo poznana osoba, matka z dwójką dzieci pod pachą, przedstawia się w ten sposób? Niemożliwe? Pewnie nie, bo przecież kto o zdrowych zmysłach przyzna się, że bije swoje pociechy, z reguły bezbronne dzieciaki. Albo baba głupia albo bezczelna albo zmyśla. Ja na pewno nie zaczynam od tego rozmowy, choć gdy się ktoś mnie zapyta, czy biję moje dzieci, odpowiem – nie, lecz kiedyś zdarzyło mi się dać klapsa.

I to pewnie nie tylko mi. Poprawność polityczna narzuca odpowiedź “klaps jest zły, nie biję swojego dziecka”. Ja w wielu przypadkach wyczuwam tu hipokryzję. Dobrze jest gdy faktycznie rodzic stosuje się do hasła “kocham, nie biję”, ale gorzej gdy tylko ktoś tak mówi a w czterech ścianach to wygląda zgoła inaczej.

Otóż to, nie biję, choć w ostateczności padł  klaps (tak, wiem, już słyszę gdzieś w tle “co za różnica”). Było to bardziej efektem złości, bezsilności czy rozpaczy. Z pewnością nie napawało mnie to dumą.

Szczęśliwie nie mam takiej potrzeby żeby na co dzień karać w ten sposób moje dzieci. Choć może powinnam zaznaczyć – moje starsze dziecko, bo niemowlęcia uderzeniem nie mogłabym “poczęstować”. Zresztą klaps nigdy nie miał na celu zadać bólu, ale otrzeźwić młodego gdy ostro przegiął ze swoim zachowaniem. Otrzeźwić – nie upokorzyć czy fizycznie niszczyć. Nie powinnam się wypowiadać w cudzym imieniu, ale nie tylko ja rozgraniczam to w ten sposób.

W pierwszej kolejności stosuję w wychowywaniu dzieci “pokojowe” metody, rodem z programów o super niani. I cieszę się, że działają, bo głowa mnie o to nie boli co mam dalej robić, jak działać, gdy nie starcza mi sił, pomysłów czy żelaznej konsekwencji w zaprowadzaniu ładu i składu u syna. Wolę tłumaczyć, ale gdy to zawiedzie, zdarza mi się podnieść głos, a nawet uderzyć po ręku gdy ten, mimo moich próśb i innych środków zaradczych, po raz milionowy wyciąga rękę tam gdzie nie powinien – np. w stronę odkręconego palnika z ogniem.

Niestety, tragiczne historie dzieci, które mało nie spaliły się od podpalenia flanelowej piżamy, usprawiedliwiają w moich oczach strzał po ręku, bo jeśli nie po dobroci i w tłumaczeniu, to może tak dziecko “jak nie zrozumie to zapamięta”. I nie uwierzę, że tylko mi się taka sytuacja zdarzyła, a reszta rodziców jest absolutnie na “NIE” i nigdy czegoś takiego nie zrobiła.

Sadystyczne podejście? Nie wydaje mi się. Wyraźnie rozgraniczam klaps od bicia, tym łatwiej, że w dzieciństwie nie raz ojciec skórę sprał więc wiem, na czym to polega. Mówi się, że dupa nie szklanka, nie pęknie, co potwierdza moje doświadczenie. I może taka nauka nie należała do najprzyjemniejszych, jednak była skuteczna, drugi raz tych samych błędów nie popełniłam. Nasi rodzice nie mieli wątpliwości jak wychowywać dzieci, zresztą wtedy większy szacunek był i dla zasad i dla człowieka. Rodziców moich kocham i podziwiam za to, że dali sobie z nami radę, a my wyrosłyśmy na przyzwoitych ludzi. Nie została mi trauma z dzieciństwa, nie noszę na ciele ani na duszy śladów ojcowskiego paska, nie jestem wypaczona ani zaprogramowana na agresję względem moich dzieci.

Mam też świadomość że klaps jest karalny, choć osobiście wolę, aby państwo nie ingerowało w wybrane przeze mnie metody wychowawcze, tak, że za chwilę nie będę mogła podnieść głosu na dziecko. Co więcej uważam, że to nie stosowanie klapsa daje przyzwolenie na bicie i tworzenie patologii, ale spaczona psychika człowieka.

Żeby była jasność sytuacji, nie namawiam do dawania klapsów ani stosowania przemocy, sama trzymam się od tego jak najdalej mogę, ale zwyczajnie i po ludzku rozumiem, że błędy a nawet ten nieszczęsny klaps każdemu rodzicowi mogą się przydarzyć. Najważniejsze żeby każdy z tego odpowiednie wnioski wyciągnął. Rodzic powinien sam sobie odpowiedzieć jak chce dziecko wychowywać, i robić to tak, aby móc uczciwie spojrzeć dziecku prosto w oczy z pewnością, że zrobiło się wszystko, żeby było szczęśliwe. Bez przegięcia w jedną czy drugą stronę.

Poniedziałek już za nami. Szkoda, że minął – ciiii, może nikt nie usłyszy, bo aż trudno się przyznać, że lubię poniedziałki. Ten był wyjątkowy w całej swej postaci. Niepowtarzalny jak chwila, gdy grubymi płatkami sypie z wolna śnieg, oryginalny jak błysk światełek na miejskiej iluminacji, aromatyczny jak lilie w holu jednego z najlepszych hoteli w Warszawie, był po prostu DELUXE, a  wszystko dzięki Panache!

Ten dzień wypełniło swoją delikatnością i seksapilem wydarzenie Press Day Panache, który odbył się w Hotelu Bristol w Warszawie. Na zaproszonych gości czekała nie tylko lampka wyśmienitego szampana, ale także jedyna w swoim rodzaju atmosfera, ciepła, otwartości, uśmiechu, miejsca gdzie nawet marzenia mogą się spełnić.

Nie zabrakło wielu ciekawych dyskusji, a także atrakcji. Wszędzie kolory, …. Zalewały i zachęcały do dotykania, a im człowiek zagłębił się w tym dotyku to już nie chciał puścić tej wyjątkowej bielizny. Tak moi Drodzy, bielizny, nie byle jakiej, po prostu wyjątkowej. Jak jedna z wielu chętnie skorzystałam z porady brafitterki, i nie tylko ja byłam w błędzie. Otóż Moje kochane Panie, większość z nas, o czym przekonałam się w poniedziałek, nosi źle dopasowane biustonosze. Przyznaję się, ja też się myliłam i to  o 10 cm, i dwie miseczki. Komfort dopasowanego biustonosza – przykro mi, ale nie do opisania. Podejrzewam, że także niewiele z Was wie, że źle dopasowany biustonosz może być przyczyną częstego bólu głowy i napięcia mięśni szyji. Dlatego jeśli macie możliwość szukajcie porad, dobierzcie swój prawidłowy rozmiar, np. tutaj. Wam także należy się komfort!

Rozpieszczaniu nie było końca. Każdy mógł skorzystać z manicure OPI w wykonaniu dziewczyn z Depilove. Kolory i tutaj zachęcały i nęciły – gdyby nie praca zdecydowałabym się na jakiś pomarańcz, albo soczysty żółty odcień.

I na koniec ważna informacja : wiosenno-letnia kolekcja bielizny marek Panache wchodzi właśnie do sklepów specjalizujących się w profesjonalnym doborze bielizny. Baza adresowa sklepów dostępna na stronie www.panache.pl . Gorąco polecam każdej z WAS!

Serdecznie dziękuję So Chic za to wyjątkowe zaproszenie dla naszego bloga!

Zdjęcia: Rachela

Wpis jest elementem współpracy z Panache