Witaj Asiu, jestem położną, będę się dzisiaj Tobą opiekować… – czytaj: Postaram się uprzykrzyć Ci poród, tak by zwiększyć, a nie złagodzić ból. Być może dzięki temu, następnym razem będziesz się go bała, a w najgorszym wypadku, odechce Ci się mieć więcej dzieci! 

Co tu dużo mówić, poród nie był i nigdy nie będzie przyjemnym doznaniem dla kobiety. Nierozerwalnie połączony jest z bólem i niejako cierpieniem. Wiem, że tak jest i miałam tego świadomość, zarówno przy pierwszym porodzie, jak i przy drugim. Ale wiem też, że od tego jest personel oddziału położniczego, aby w miarę możliwości owego bólu i cierpienia, kobiecie rodzącej oszczędzić. Mają na to różne sposoby, wystarczą więc zwykłe chęci, odrobina troski i empatii, aby w jakimś stopniu umilić ten czas przyszłej mamie.

Trzeba mieć tylko szczęście, żeby trafić na odpowiednią położną, czego mi niestety zabrakło tym razem. I choć miałam duże szanse na to by wspominać drugi poród lepiej niż pierwszy, to jednak ten drugi raz był dla mnie zdecydowanie większym koszmarem. I zawdzięczam to właśnie położnej, która tak „wspaniale” się mną zaopiekowała.

Ale zacznijmy od początku…

Na porodówkę trafiłam w niedzielę, około godziny 7.00 rano, w 37 tygodniu ciąży, po odejściu wód płodowych. Od ordynatora oddziału dostałam informację, że moja sytuacja jest nieciekawa, bo nie ma akcji skurczowej, a ponieważ wody „odpływają” już od kilku godzin MUSZĘ urodzić DZISIAJ, najlepiej jak najszybciej, w przeciwnym razie czeka mnie cesarka – przed którą broniłam się rękami i nogami!

Nie pytając mnie o zdanie, personel odesłał mojego męża do domu twierdząc, że ma jeszcze duużo czasu i nie musi tutaj siedzieć. Zostałam więc SAMA, zrozpaczona i ździebko przerażona wizją potencjalnej cesarki. Ale kogo to obchodzi..!?

Na sali przedporodowej powitała mnie nieuśmiechnięta położna, na dzień dobry rzucając tekstem, że „poza mną są jeszcze trzy inne rodzące i ja jestem w najgorszej sytuacji, bo one mają przynajmniej po 3 cm rozwarcia, a ja marne 0.5 cm i nie wiadomo czy w ogóle dzisiaj urodzę” – doprawdy było to niezwykle budujące i pokrzepiające.

W tak pięknie rozpoczętym dniu zaproponowano mi lewatywę na przyspieszenie porodu, na którą w akcie desperacji (czyt. w strachu przed cc) się zgodziłam, jednak nikt mi jej nie wykonał bo jakby o tym zapomniano. Na szczęście nikt nie zapomniał o tym, by podłączyć mi kroplówkę z oksytocyną. Szkoda tylko, że gdy ruszyła akcja skurczowa, ktoś przyszedł i mi ją zakręcił burcząc coś pod nosem o jakiejś cesarce. Tak więc moje dosyć już silne i regularne skurcze, jak za pociągnięciem czarodziejskiej różdżki ustały, a ja zostałam sama, w pustym pokoju i dobijającej ciszy.

Siedziałam tak gdzieś do godziny 13.00 szlochając cicho w osamotnieniu bo uwierzcie mi, że od rana do tej pory nikt do mnie nie zaglądał! Noo, poza jakąś stażystką (czy kimkolwiek ona była), która pojawiała się raz na jakiś czas sprawdzić tętno dziecka. Poza nią, nie przychodził do mnie żaden lekarz, ani położna. Nikt nie sprawdzał jak się czuję, czy wszystko w porządku, czy przypadkiem rozwarcie nie postąpiło… No dosłownie zero zainteresowania moją osobą!

Kiedy byłam już solidnie podłamana całą tą sytuacją, w końcu pojawiła się moja położna – przyszła, odkręciła kroplówkę, rzuciła dziwnym spojrzeniem (lecz nie ośmieliła się spytać dlaczego płaczę?!) i wyszła. Ot troskliwa baba!
Na szczęście szybko pojawiły się regularne i silne skurcze, a w międzyczasie zawitał też mój luby, dzięki czemu nieco poprawił mi się humor, bo po pierwsze nareszcie COŚ zaczęło się dziać, a po drugie nie musiałam już dłużej siedzieć tam sama jak jakiś alien na bezludnej wyspie!

Na rozwój całej akcji nie trzeba było długo czekać i gdy w okolicach godziny 14.00 w mojej sali pojawiła się położna, mąż zasugerował by ktoś mnie łaskawie zbadał, bo nikt tego nie robił od 7.00 rano!!! A jak się za chwilę okazało, miałam już 5 cm rozwarcia – co mnie wprawiło w stan euforii, zaś moją położną w popłoch. Gdybyście widzieli jak się zaczęła nagle koło mnie uwijać, szykować salę, łóżko, miejsce dla dziecka. Śmiechu warte!

Chwilę później było już 8 cm i…. na tym moja euforia się skończyła, bo jak szanowna pani położna wpakowała we mnie swoje łapska to poczułam się jak bydło, nie jak kobieta! Żadnego wyczucia, ani odrobiny delikatności! Skurcze porodowe przyprawiające o zawrót głowy były przy tym niczym! Naprawdę! Ból jaki sprawiała mi ta kobieta za każdym razem gdy mnie dotykała był nie do zniesienia! Wyobraźcie sobie, że siłą własnych rąk chciała zrobić mojej córce miejsce, najpierw w środku, a potem na zewnątrz – bo choć podpisałam zgodę na nacięcie krocza, nie wiedzieć czemu ta sadystka nie chciała tego zrobić! Szarpała więc moim kroczem na wszystkie strony, próbując je tak naciągnąć by mogła przez nie przejść główka!

Do tego wydawała milion poleceń, a że ciężko mi było wykonać je wszystkie w jednym momencie, walcząc jednocześnie z bólem jaki mi sprawiała swoimi łapskami, pozwoliła sobie na mnie krzyczeć, że jej nie słucham i źle pracuję! Och jaką miałam wtedy ochotę skopać jej ten wredny i złośliwy tyłek! Na jej szczęście nie miałam już na to siły!

Koniec końców, po prawie godzinnej męczarni przyszła na świat moja śliczna Pola, szkoda tylko, że musiałam przy tym tyle wycierpieć i popękać, bo szanowna pani położna obrała sobie za cel – nie nacinać krocza, mimo że wyraziłam na to zgodę. Wolała mną szarpać i naciągać jak gumę, zadając mi przy tym takiego bólu jakiego w życiu jeszcze nie doświadczyłam. Nie przeżywałam czegoś takiego nawet przy pierwszym porodzie, kiedy to na świat wydałam, własnymi siłami chłopca ważącego ponad 4 kg (dla porównania, Pola nie miała nawet 3 kg)! Mam o to ogromny żal i czuję duży uraz.

Mogło być szybko i łatwo…. A było strasznie. I winą za ten koszmar obarczam personel, który najpierw się mną nie interesował, a potem potraktował jak pozbawionego uczuć i wszelkich doznań zwierzaka!

Po powrocie z dzieckiem z przedszkola/szkoły machinalnie włączasz telewizor i ustawiasz na kanał z bajkami. Niech przez chwilę zajmie się  sobą, a ty masz czas by ogarnąć mieszkanie, przygotować obiad. Czas mija a dziecko dalej siedzi przed telewizorem, czasem na chwilę odskoczy po coś do zjedzenia, czy picia. Czasem może zaprosi cię do zabawy, ale ty ze zmęczenia odpowiesz mu by “pobawił się sam”. Zapewniam Cię, popełniasz duży błąd.

Zabawa w wieku przedszkolnym  odgrywa ważną rolę w życiu dziecka. Występują w niej także elementy, które w przyszłym życiu przydadzą mu się do nauki i pracy. Jest dla niego pracą, myśleniem, twórczością, realizmem, fantazją, odpoczynkiem, źródłem radości. Stanowi  odzwierciedlenie poznawanej przez dziecko rzeczywistości. To  forma pewnego rodzaju aktywności, która sprawia, że dziecko prawidłowo się rozwija. Dzięki niej dziecko poznaje rzeczywistość, kształtują  się zdolności ruchowe, spostrzegawczość, pamięć, wyobraźnia, myślenie i mowa.  

Przedszkolak jest ufny, przyjazny w stosunku do dorosłych, lubi z nimi współdziałać. Interesuje się światem dorosłych, jest bardzo żywy i energiczny. Jego zabawa przeobraża się w prawdziwy teatr. Dziecko przebiera się, gra różne role, trzyma się wybranego tematu. Cieszy się z towarzystwa kolegów; w dużym stopniu to oni zaspakajają jego emocjonalne i społeczne potrzeby. Dla nas dorosłych zabawy przedszkolaka wydają się czasem bezsensowne, chaotyczne. Natomiast dziecko tworzy własne zasady postępowania.

Zabawa jest ważna  dla naszego dziecka z kilku powodów:

1. zabawa wiąże się z ruchem, a ten dzieciom wychodzi na zdrowie, bo jak wiadomo, w zdrowym ciele zdrowy duch :),
2. poprzez zabawę dziecko poznaje świat, w którym żyje, uczy się go rozumieć, dostrzegać różnice pomiędzy rzeczywistością, a wyobraźnią i fantazją,
3. zabawa jest czynnikiem kształtującym sprawności i umiejętności dziecka, takie jak: sprawność manualna, koordynacja wzrokowo-ruchowa, umiejętności poznawania i odróżniania kształtów, barw i  wielkości przedmiotów,
4. zabawa rozwija myślenie przyczynowo-skutkowe,
5. aktywność zabawowa zawsze ma zabarwienie emocjonalne,
6. dzięki zabawie  dziecko uczy się współżyć z innymi dziećmi, podporządkowuje się przepisom i prawom obowiązującym w grupie, rozwija swoje uczucia społeczne,
7. zabawa jest jednym z czynników moralnych
8. poprzez zabawę z dzieckiem możemy poznać jego zakres wiadomości dotyczących otoczenia, świata, jak również relacje panujące między dzieckiem a dorosłym, czy postawy dorosłych i innych dzieci wobec niego.

Dziecko rozwijając zdolności poprzez zabawę poszerza swój świat, uczy się, zdobywa doświadczenia, które w przyszłości mogą okazać się  pomocne. Najważniejsze jest to, że dziecko żyje dniem dzisiejszym co pozwala mu na zapominanie przykrych sytuacji. Zabawa jest dla niego fundamentem potrzebnym do przyszłej nauki i pracy. Dlatego nie zabierajmy Mu tego czasu, nie wypełniajmy go bajką, grą komputerową. Pokażmy i nauczmy dziecko jak można się świetnie bawić z innymi dziećmi, rodzicami.

Zapach świeżej kawy unoszący się po niezmąconych codziennością przestrzeniach. Świeży i chłonny umysł nie przytłoczony milionem spraw do zrobienia. Pełne pokłady siły, która nie zdążyła się jeszcze wyczerpać podczas zwyczajnych domowych obowiązków. A w perspektywie cały dzień…

Dom ogarnięty ciszą, można wtedy czytać, milczeć, marzyć, patrzeć na budzące się niebo, mieć czas tylko i wyłącznie dla siebie, czas na rozmyślanie, poukładanie sobie wielu spraw, planowanie nowych, czas na twórcze działanie – na pisanie. Można też po prostu nie robić nic :)

Zapytacie czy to możliwe? Kiedy? Przecież jesteś mamą dwójki małych dzieci?

Odpowiem – tak, możliwe! Wystarczy nastawić budzik na 4:00, 5:00 czy chociaż 6:00 i złapać te ostatnie skrawki ciszy i spokoju, które jeszcze panują w domu. Przywitać słońce na horyzoncie, usłyszeć ćwierkanie ptaków, którego jeszcze nie zagłuszył codzienny gwar.

Dla niektórych to środek nocy, dla innych już czas pełnej pracy, a dla mnie to momenty kiedy mogę odpocząć, ale nie spać, nie marnować chwil, o których marzę podczas zabieganego dnia. W miarę przesuwania się wskazówek zegara, dom ogarnia ruch, hałas i zwykła codzienność, która zawsze gdzieś pędzi. A ten spokój, który złapałam rano, ładuje mi akumulatory na ten cały szalony dzień.

Ale żeby nie było tak pięknie, napiszę w wielkim skrócie jak to się zaczęło.

Do tej pory dzieci dość mocno okrajały mój czas na sen, więc chwytałam każdą jego chwilę i zupełnie nie w głowie było mi nastawianie budzika. One nim były – budziły się dzieci – budziłam się ja.

Ostatnio jednak śpią już lepiej, ale usypianie maluchów to czynność, po której jestem już nie do życia. Dlatego zdecydowałam się zmienić plan dnia. Idę spać z nimi. Już nie siedzę do nocy, bo i tak nie mam siły na nic twórczego. Tak więc wieczorem dom cichnie wcześnie, ale gdy nadal jest pogrążony w nocnym spokoju, ja cichutko podkradam mu te skrawki magicznego poranka.  

A wiecie jakie są piękne wschody słońca? Sprawdźcie same :)

Rodzice którzy pracują na pełen etat, a czasem ich zobowiązania zawodowe pochłaniają i 12 godzin pracy na jednej zmianie nie mają lekko. Pojawiają się pytania, kto zajmie się dzieckiem, jeśli dziadkowie nie mogą? Niania, żłobek czy prywatne przedszkole, do którego łapią się młodsze dzieciaki? Takie rozwiązanie jest akceptowane przez otoczenie malca, gdy rodzice faktycznie są poza domem. Rzecz ma się inaczej, gdy mama czy tato odprowadzają dziecko, gdy mają dzień wolny.

Konieczność czy wygoda?

Ja taką sytuację znam z autopsji. Moja znajoma i jej mąż pracują właśnie po te rzeczone 12 godzin, zmianowo. Tylko ktoś, kto próbował przy takim układzie połączyć pracę, prowadzenie domu i wychowanie dziecka, może zrozumieć jakie to jest karkołomne.

Oni oddają dziecko do żłobka, gdzie młody ma się bardzo dobrze. Oddają go także gdy jedno z nich jest w domu, ale nie dlatego żeby “pozbyć” się dzieciaka i móc się pobyczyć, tylko po to, by przez te parę godzin doprowadzić dom do stanu używalności. Jasne, że nie dzieje się tak za każdym razem, i nie na cały dzień. I ja się wcale im nie dziwię, robiłabym tak samo, bo przynajmniej dwa razy szybciej są wstanie uporać się z robotą bez dwulatka, niż z nim kręcącym się pod nogami. Tym bardziej, ze ich pociecha  jest dzieckiem wymagającym uwagi.

Następnie odbierają młodego ze żłobka a resztę dnia spędzają wspólnie, bo to czego im odmówić nie mogę, to że dziecko po domu nie biega samo sobie. Czy to jest takie straszne? Na pewno lepsze niż przeganianie dziecka z kąta w kąt, bo szybko, szybko tu kurze, tu mycie podłóg a tam pranie trzeba rozwiesić i obiad nastawić. Ale to ile się oni nasłuchali gorzkich słów od osób ze swojej rodziny, ile krytyki, to głowa mała. A paradoks polega na tym, że bliscy zamiast pomóc młodym, i np. wziąć dziecko nawet na godzinny spacer, to wolą narzekać.

Niestety tak bywa – zamiast motywacji i pomocy, dołowanie. Przykładanie rodziców do wydumanego szablonu perfekcji i zamiast pochwały, że radzą sobie jak tylko mogą, to narzekanie że powinni coś robić inaczej. Tylko tak jest w naszym pięknym kraju, że prorodzinna polityka jest jeszcze w powijakach, więc rodzice częściej pracują na takich zasadach bo muszą, niż bo chcą. A że próbują zapewnić dziecku byt i jeszcze wyszarpać wspólny czas dla rodziny i ogarnąć otoczenie by dzieciak nie tylko był czysty, ale wychowywał się w przyjaznym otoczeniu… To wcale nie jest takie łatwe!