Tove Jansson pochodziła z artystycznej rodziny. Jej ojciec był rzeźbiarzem, matka graficzką, odpowiedzialną za stworzenie serii fińskich znaczków pocztowych, a bracia zajmowali się rysowaniem komiksów. Już jako mała dziewczynka wiedziała, czym chce się zajmować w przyszłości – w wieku 14 lat napisała i ozdobiła swoją pierwszą książkę, potem studiowała malarstwo na uczelniach w Helsinkach, Sztokholmie i Paryżu. Nic nie zapowiadało jednak prawdziwego trzęsienia ziemi, jakie w światowej kulturze wywołały stworzone przez nią postacie.

Na przygodach małych trolli, zamieszkujących bliżej nieokreśloną fińską dolinę, wychowały się całe pokolenia. Dziś Muminki to nie tylko bajka. Ich fenomen ogarnął cały świat, a sympatyczne stworki zaczęły kojarzyć się z ideami, wyznawanymi przez pisarkę, która tchnęła w nie życie.

Dolina Muminków

Fińska artystka większość życia spędziła w domu położonym na wyspie Klovharu w Zatoce Fińskiej. To właśnie ta oddalona od świata, malownicza wysepka, stała się pierwowzorem idyllicznej Doliny Muminków, w której rozgrywa się akcja 9 książek i 22 komiksów napisanych przez Tove Jansson. Pisarce serię pomagała współtworzyć jej życiowa partnerka – Tuulikki Pietila, odpowiedzialna za powstanie części ilustracji do książki oraz jej brat Lars, który sam stworzył kolejne 52 komiksy serii. Środowisko, w którym wychowała się Tove i wypełniająca wyspę atmosfera odosobnienia, miały wpływ na ideologiczny wydźwięk Muminków. Małe, przyjazne trolle są otwarte na obcych i tolerancyjne – nawet przerażający Buka jest w dolinie Muminków witany ciepło i serdecznie, co w końcu doprowadza do jego metamorfozy. Świat przypominających hipopotamy stworków nie jest wolny od tragedii i katastrof, ale każda z nich, dzięki wspólnemu wysiłkowi i wzajemnemu zrozumieniu, kończy się zwycięstwem dobra i miłości. Magiczna dolina jest prawdziwą enklawą, w której każdy strudzony wędrowiec może odzyskać spokój i harmonię ducha.

Muminki na świecie

Pierwsze części serii ukazały się w 1945 roku i początkowo nie spotkały się z zainteresowaniem czytelników. Na międzynarodowy sukces trzeba było poczekać. Po dwóch latach, kiedy to na łamach szwedzko-fińskiej gazety zaczęły ukazywać się kolejne przygody mieszkańców magicznej doliny, fascynacja przygodami sympatycznych trolli przerosła jednak wszelkie oczekiwania autorki. Książki i komiksy zostały przetłumaczone na ponad 30 języków świata. W kilkunastu krajach (w tym Polsce) stworzono słuchowiska, seriale telewizyjne, animacje i sztuki teatralne oparte na serii fińskich książek i komiksów. Pomimo upływu lat, przygody Muminków nie tracą swojej aktualności i olbrzymiej popularności. Trolle przyglądają się z ekranów kin i telewizorów kolejnym pokoleniom, a dorośli chętnie utożsamiają się z prezentowanym przez nie światopoglądem.

Muminkowe gadżety

Muminki już dawno opuściły stronice książek i komiksów i na dobre zadomowiły się w naszym świecie. Wizerunki trolli otaczają nas ze wszystkich stron – ozdabiają t-shirty, torby na zakupy i bluzy. Wiele sklepów internetowych, np. takich jak Stimago, oferuje gotowe projekty, prezentujące mieszkańców i gości Doliny Muminków. Szczególnym powodzeniem cieszy się Mała Mi – złośliwa dziewczynka z charakterystycznym rudym kokiem na głowie, która zawsze osiąga to, czego chce. Jej podobizna, połączona z zabawnym tekstem, to naprawdę wspaniały pomysł na prezent dla każdej pewnej siebie kobiety. Idealnym wzorem dla marzyciela i miłośnika podróży będzie Włóczykij. Coś znajdzie się również dla fanów odpoczynku przy domowym kominku – każdy Muminek jest przecież w głębi duszy wiecznie uśmiechniętym domatorem.

Tekst napisany we współpracy ze sklepem stimago.pl
stimago.pl – sprawdź platformę dającą możliwość zaprojektowania koszulki z własnym nadrukiem, za pomocą prostego w obsłudze kreatora lub założenie własnego sklepu internetowego z koszulkami.

Będę miała dziecko. Podobnie jak za pierwszym i za drugim razem, urodzę zapewne bobasa. Do białej gorączki doprowadzają mnie pytania, czy już wiem kogo będę miała, na zmianę z tym, kto ma się urodzić, oraz że pewnie będę miała przesrane jak to trzeci chłopak. Żarty o kompletowaniu drużyny piłkarskiej też przestały mnie śmieszyć. Bo przecież w moim rodzicielskim obowiązku, powinnam wziąć się do roboty porządnie i rodzić na przemian. Raz chłopiec, raz dziewczynka, by móc ucieszyć i usatysfakcjonować wszystkich ciekawskich podglądaczy mojego brzucha.

A co się stanie gdy spełni się marzenie reszty społeczeństwa i będę miała WRESZCIE córkę?

A co może być? Będą te same nieprzespane noce, ten sam płacz na karmienie i ten sam huk przy ściąganiu książek z półki. Choć jedno by się zmieniło – dziewczynę ubierałabym ciut inaczej niż chłopaków, nawet parę sztuk kiecek znalazłoby się w jej garderobie. I warkoczyki bym plotła i kłosy, bo umiem i lubię to robić. Skoro moi synowie są podobni do męża, to może Ona byłaby podobna do mnie? A może jednak nie.

Ale jeśli urodzi się KOLEJNY syn?

Stanie się to samo, co by się stało gdybym urodziła dziewczynkę. Tylko nie będę zakładała mu sukienek i czesała w warkoczyki. I pewnie będzie podobny do mojego męża, bo nasi chłopcy są. A może zrobi tatusiowi na złość i upodobni się do mnie?

Czuję niewiarygodną presję w związku z płcią trzeciego dziecka, i to nie jest w porządku. Dziwię się aż takiemu zainteresowaniu całej sprawie. Dziwę się komentarzom pozytywnym i negatywnym, bo wcale o nie nie proszę. I od razu chciałabym zaznaczyć, że nawet jeśli urodzi się znów chłopiec (byle w terminie i zdrów jak ryba!), to nie będę próbowała po raz czwarty (a z zasadzie to piąty, licząc utraconą ciążę) uszczęśliwić otoczenie.

P.S. Jestem w 17 tc, aż się boję USG za tydzień, wtedy poznam płeć dziecka. A jak poznam płeć, znów spadnie na mnie lawina tych samych pytań, tylko dotyczących faktu dokonanego. Póki nic nie wiem, żyję w błogiej nieświadomości, kto się TYM RAZEM urodzi.

Urodziło Wam się Dziecko – super.
Żona szaleje! Czyta fora internetowe i wszystkim się przejmuje. Każdy grymas Dziecka, każde kichnięcie sprawdza w internecie. Wszystkie koleżanki dają mnóstwo porad jak opiekować się Dzieckiem, jak przewijać, czego nie robić. Każdy ma swój sprawdzony sposób na usypianie, karmienie i wychowanie. Portale ociekają poradami typu „10 sposobów na wychowanie geniusza”, „6 złotych zasad aby nauczyć niemowle grać na saksofonie”. Masakra!!

I tutaj pojawiasz się Ty. Ojciec. Opanowany, ze swoim stoickim spokojem. To Ty musisz być papierkiem lakmusowym, osobą, która powie: chwila, spokój, bez paniki.
Usiądź spokojnie i zastanów się czy te wszystkie poradniki są Wam na prawdę potrzebne? Czy nie przynoszą czasem więcej szkody i frustracji, bo żaden z opisanych sposobów na usypianie nie działa. Nie wiesz dlaczego? To Ci powiem:

Wasze Dziecko nie jest hamburgerem w restauracji „pod złotą mewą” gdzie osoba za tobą dostanie identyczną kanapkę jak z obrazka. Dzieci są różne.

To co działa u innych może zupełnie się nie sprawdzić u Was i jest to zupełnie normalne. Nie stresuj się tylko obserwuj swoje Dziecko. Co go uspokaja? Co lubi? Co przykuwa Jego uwagę?
Znajdź swoją drogę i swój sposób na usypianie. Jeśli okaże się identyczny z tym jak usypiają znajomi, fajnie, ale zupełnie przypadkowo. Weź Dziecko na ręce. Nie bój się, Ono to wyczuje. Nie spiesz się. Zapomnij o filmie, meczu czy co tam leci w telewizji. Daj Dziecku tyle czasu ile potrzebuje aby się wyciszyć. Ale najpierw to Ty musisz się wyciszyć i uspokoić. Nie udaje się i nerwy zaczynają dawać o sobie znać. Poproś partnerkę, żeby Cię zmieniła na chwile. Właśnie, na chwile, a nie żeby odwaliła za Ciebie robotę. Zapal, wysikaj psa, zmyj naczynia czy co tam Cię uspokaja i wróć.
Daj Żonie odetchnąć. Niech spokojnie dokończy oglądanie filmu. Tak, wiem. Będzie nasłuchiwała bardziej odgłosów z sypialni niż dialogów ale… niech i tak będzie.

Potrafisz obsługiwać komputer, tablet, smartfona? Z pralką też dasz sobie rade. Nastawiasz i masz jakieś 1,5 godziny luzu. Potem wieszasz, nastawiasz kolejne i znów 1,5 godziny laby:) To nie jest takie trudne!
Pomoc Ojców po narodzinach Dziecka jest według mnie niezwykle ważna. To okres kiedy oboje nie śpicie i oboje jesteście wyrąbani jak koń po westernie. To dlaczego oboje nie mielibyście ogarnąć domu?
Jedyne czego Ty nie możesz zrobić jako Ojciec to nakarmić cyckiem – sorry, natura. Cała reszta jest do zrobienia. A i kupa po kilku dniach treningów nie śmierdzi już tak bardzo.

Porozmawiaj też spokojnie o obawach Żony. O wysypce, zaczerwienionej pupie, grymasie na buzi malca. Nie znasz się na tym? Zdradzę Ci sekret: Twoja Żona wie dokładnie tyle samo. Ma takie samo doświadczenie w wychowaniu Dzieci i w opiece nad nim co Ty. Tak samo nie ma pojęcia co to wyskoczyło na plecach i jak się tego pozbyć. Może wspólnie znajdziecie odpowiedź bo Twoja młodsza siostra miała takie coś w dzieciństwie.

Nie zostawiaj swojej partnerki same. Pomóż Jej w obowiązkach, w opiece nad Dzieckiem. Pogadaj. Wy będziecie spokojniejsi i Dziecko Dzięki temu będzie szczęśliwsze. Naprawdę!!

…

Autorem powyższego tekstu jest Aktywny Tata – mąż i ojciec dwojga dzieci.

Zachęcamy do odwiedzenia Jego bloga, na którym znajdziecie oryginalny wpis oraz wiele inspiracji na temat aktywnego spędzania czasu z rodziną.

…

Dziękujemy Aktywny Tato za wsparcie naszej akcji #NaturalnieRazem!