Gdy nie ma w domu dzieci, to jest… czysto ;-)
Gdy moje dzieci szaleją, krzycząc w niebogłosy kolejną godzinę, szukam wzrokiem jakiegoś punktu zaczepienia, który na tyle przykuje moją uwagę, że pozwoli mi na chwilę wyłączyć słuch i odciąć się od tego hałasu. Bo dzieci niestety nie mają funkcji ściszania, czego czasem bardzo mi brakuje…
Pech chciał, że zamiast zerknąć za okno, jak zazwyczaj, rzuciłam okiem pod stół. A tam ciąg dalszy rodzinnej biesiady, czyli rozrzucony makaron z twarogiem, okruszki i inne resztki, co to zamiast trafić do buzi, złośliwie wylądowały na podłodze i już tam zostały. Dżizas! Przecież dopiero co odkurzyłam i umyłam podłogi!
Przeklinam w duchu ten brud i siadam do stołu, próbując nie myśleć o moim zmarnowanym czasie i pracy, jaką włożyłam w sprzątanie. Jednak nie jest mi dane zjeść w spokoju, bo przeżuwając wolno grillowaną pierś z kurczaka zauważam, że blat jest wysmarowany twarogiem, opruszony okruchami pieczywa i skropiony keczupem. No tak, Pola przed chwilą jadła makaron z serem, Jasiek kanapkę, a Tata wyciskał resztki pomidorowego przecieru z tubki. Dobrze, że Stasiu je póki co wyłącznie z piersi, to co najwyżej brudzi tylko moje ubranie.
Czasami żałuję, że zdecydowałam się kiedyś na biały biały stół do jadalni. Na dodatek drewniany, z chropowatą powierzchnią. Wiecznie muszę go myć, a w zasadzie to szorować, bo wszelki brud uwielbia włazić w we wszystkie jego nierówności, które nie dają się tak łatwo umyć byle szmatce. Mam już tego po dziurki w nosie. Tym bardziej, że moje dzieci uwielbiają traktować ów stół jak ręcznik i namiętnie wycierają w niego swoje ręce :/
W kuchni blaty i podłoga wcale nie wyglądają lepiej, bo mój 7-letni syn sam szykował sobie przekąskę. I nie żeby nie posprzątał po sobie, bo on dobrze wie, że służącej w domu nie mamy, ale… wiecie jak to jest – tu się coś przeoczy, tam przypadkiem pominie, może mama nie zauważy 😛
Sęk w tym, że mama lubi mieć porządek i wbrew pozorom (pomimo okularów na nosie) ma sokoli wzrok, tak więc wszystko zauważy. Niestety. Ten piasek przyniesiony w butach z przedszkola, wiórki z świeżo naostrzonych kredek, rozkruszoną ciastolinę, papierki po naklejkach i „dżampersach” (dla niewtajemniczonych – dżampersy to małe zabawki dodawane do zakupów w Inter Marche).
W łazience zachlapane lustro, umywalka i szafka, bo dzieci myły (bardzo energicznie) zęby. Koło prysznica porzucone brudne skarpetki, a na łóżku piżama. No gdzie się nie ruszę tam zawsze coś znajdę. Sherlock Holmes w damskim wydaniu normalnie!
Kosze na pranie też wiecznie są pełne. Tak samo jak suszarka na ubrania i stolik, na którym czekają na mnie ubrania do prasowania – co je okiełznam to zaraz kolejna sterta rośnie w oczach! I nie żeby mnie to dziwiło, bo przy pięcioosobowej rodzinie to raczej norma, ale gdyby tak nieco mniej się brudzili, to wcale bym się nie obraziła 😉
Czasem mam wrażenie, że gdy skończę sprzątać moje cztery kąty (niemałe, ze 160 m2 będzie jak nic, albo i więcej), ledwo zdążę wypić kawę ciesząc się porządkiem, którym tak lubię się otaczać. Moje małe 3 (a w zasadzie 4 ;)) krasnoludki ciężko bowiem pracują nad tym, żebym nigdy się nie nudziła 🙂 I w sumie Stasiu jest jeszcze malutki, więc za dużo nie bałagani. Ale strach pomyśleć co to będzie jak podrośnie, zacznie biegać za rodzeństwem i robić wszystko to, co oni… 🙂