Pisałam niedawno, że każda matka ma takie chwile kiedy chciałaby rodzinę w kosmos wysłać, a już dzieci to jej szczególnie przeszkadzają. No ale właśnie – to są chwile. A co by było, gdyby znowu było tak, jak przed pojawieniem się dziecka?

Gdybym nie miała dziecka to:

• Obejrzałabym wschód słońca nad morzem, czyli po prostu spędziła noc na plaży, a nie szła spać o godzinie nieprzyzwoicie przyzwoitej.

• Jakbym chciała wypić cztery piwa na koncercie to bym wypiła. Z dzieckiem nie na każdy koncert da się iść.

• Czytałabym jedną książkę dziennie. Przeczytanie książki trwa mniej więcej dwie – trzy godziny, których teraz dramatycznie mi brakuje.

• Nie wstawałabym razem z kurami bo szkołę skończyłam dawno.

• Nie martwiłabym się czy mam w lodówce mleko i serek waniliowy oraz parę innych głupot.

• Mogłabym oglądać filmy po 20.00 bez obaw o morale gówniarza.

Tak się tylko zastanawiam, czy wtedy byłabym szczęśliwa. Bo:

• Wschód słońca nad morzem kiedyś zaliczyłam i nie było tak romantycznie jak sobie wyobrażałam, zachód wypada zdecydowanie lepiej.

• Po czterech piwach pewnie nie czułabym się dobrze, a dwa dam radę wypić nawet przy dziecku. Widać to kwestia wieku i dziecko nie ma nic do rzeczy. A jak się uprzeć to na każdy koncert się małolatę zabierze, no może nie zawsze da się stanąć w pierwszym rzędzie, ale to detal.

• Czytam może trochę mniej, ale za to więcej piszę, w przyrodzie nic nie ginie.

• Wstawanie rano kiedyś się skończy, jeszcze jakieś piętnaście lat i znowu będę mogła nucić: „I do południa budzikom śmierć” i dalej: „Rano to jest gdzieś tak po pierwszej bo później już nie”.

• Mleko mi faktycznie nie służy i dla siebie bym nie kupowała tak dużo jak dla dziecka, ale serki kupuję, co prawda wiejskie, ale waniliowe leżą obok.

• A do filmów dziecko za jakiś czas dorośnie i będziemy razem oglądać.

Ponadto gdybym nie miała dziecka:

• Nie miałabym z kim dyskutować na temat tego, czy gwiazda polarna jest na końcu małego czy dużego wozu.

• Nie miałby kto mi mówić „bardzo cię kocham mamusiu”.

• Nie miałabym kogo poprosić o przyniesienie pilota i chipsów jak akurat nie chce mi się wstać 😉

• Nie miałabym kogo poprosić o przyniesienie telefonu kiedy – jak wyżej 😉

• Nie miałabym powodu sprzątać, prać i gotować bo dla siebie pewnie by mi się nie chciało w takim stopniu jak dla dziecka.

• Nie pracowałabym zdalnie bo pewnie w ogóle by mi to nie przyszło do głowy 😉

Ogólnie rzecz ujmując: pewnie miałabym więcej czasu, ale co bym z tymczasem robiła?

Niedawno Duśce zebrało się na refleksje:

– Najpierw się nie znaliście, potem zostaliście parą a potem ja się pojawiłam, tak?

Potwierdziliśmy

– Kiepsko było jak mnie nie było….

Roześmialiśmy się na chwilę, a potem popatrzyliśmy na siebie i odechciało nam się śmiać. Ma rację, kiepsko bez Niej było.

Reasumując: Co ja bym robiła jakbym nie miała Duśki? Nie wiem i nie zamierzam się dowiadywać. I niech to moje poprzednie życie spada na bambus, już go nie chcę.

Nieoświetleni piesi i rowerzyści to prawdziwa zmora polskich dróg, które i tak są w nie najlepszej kondycji. Stanowią śmiertelne zagrożenie na drodze nie tylko dla siebie. Obym nigdy nie musiała przekonać się, jak duże zagrożenie na drodze stanowi nieoświetlony rowerzysta czy pieszy.

Niestety w czasie ostatniego wakacyjnego wyjazdu nad morze doprowadzali mnie oni do szewskiej pasji. Jedzie lub idzie taki sobie wąskim poboczem, jezdnią (bo nie podoba mu się nieutwardzony pas pobocza) lub przechodzi na drugą stronę  w zupełnej ciemności, nie raz w stanie nieważkości zupełnie niewidoczny dla nadjeżdżającego kierowcy.  Najgorzej gdy odbywa się to na odcinkach leśnych. Nie wiem, chyba życie im niemiłe! Kamikaze jacyś, choć ci tracili życie “dla słusznej sprawy”, w którą wierzyli. Jeśli chcą być samobójcami niech skaczą z mola i kończą swój żywot, ale niech swoją głupotą nie narażają na utratę zdrowia i być może życia innych uczestników ruchu drogowego. Ja ze swoją rodziną chcę bezpiecznie podróżować bez względu na porę dnia. Nie chcę by mój mąż trafił za kratki za nieumyślne spowodowanie wypadku, do którego przyczynił się nieodpowiedzialny nieoświetlony pieszy czy rowerzysta.

Wkurza mnie, że mimo wzmożonej uwagi w myśl zasady ograniczonego zaufania na drodze, kierowca nie ze swojej winy może doprowadzić do tragedii i ponosić wszystkie jej konsekwencje prawne.

Mijając kolejnego nieoświetlonego delikwenta nie raz miałam ochotę wysiąść, walnąć w ten jego lekkomyślny „zakuty łeb” i wygarnąć, co o nim myślę. Nie raz przydałoby się wręczyć dodatkowo odblask czy latarkę. Niektórzy rowerzyści mieli rowery wyposażone w światła, ale chyba tylko od parady, ot tak dla ozdoby roweru, bo oczywiście wyłączone. Kamizelki odblaskowej czy innego małego odbijającego światło elementu również zapomnieli. Widać Skleroza w narodzie postępuje w zastraszającym tempie, oby mnie ominęła . Przydałoby się by prócz światła jeden z drugim włączył też myślenie! Sama jestem rowerzystą i bez względu na to czy korzystam ze ścieżki rowerowej czy pobocza, zawsze ale to zawsze w czasie mżawki czy zmierzchu włączam światło. Chcę bezpiecznie dojechać do celu i nie narobić sobie i komuś “biedy”.

Drogi rowerzysto pamiętaj o kamizelce odblaskowej, odblaskach i światłach, a ty pieszy użytkowniku drogi zadbaj chociażby o mały odblask czy opaskę odblaskową, jeśli uważasz, że kamizelka jest passe. Życie jest zbyt cenne by stracić je z czystej głupoty. Wystarczy włączyć myślenie. Pomyśl przede wszystkim o swoim zdrowiu, ale też o kierowcach, którzy wcale nie muszą jechać z zawrotną prędkością by doszło do tragedii. Mógłbyś spokojnie bez wyrzutów sumienia żyć, wiedząc że przez twoja głupotę ktoś zginął?

Włącz myslenie, bądź widoczny!

Szerokiej drogi i bezpiecznego dotarcia do celu.

Życie bywa przewrotne. Uwielbia płatać psikusy, rzucać kłody pod nogi, dmuchać w oczy, kopać dołki, a przy tym wszystkim perfidnie – bez mrugnięcia brewką, patrzeć na nas z uniesionym czołem i śmiać się szyderczo.
Kto choć raz próbował, a na dodatek dręczy go uporczywy pech, wie że lepiej jest niczego nie planować i zdać się na to co przyniesie los, bo jak już sobie coś zaplanujemy to i tak ta wredota (czytaj – życie) zrobi po swojemu. Najczęściej na przekór.

I tak bywa w przypadku gdy zapragniesz powiększyć rodzinę. Długo dojrzewasz do tej myśli, analizujesz, rozkładasz na części pierwsze wszystkie za i przeciw – a umówmy się, na dziecko nigdy nie ma odpowiedniego momentu – mimo wszystko dochodzisz do wniosku, że teraz nadszedł twój czas, bierzesz się do roboty…. a tu klops! Nie wychodzi. Nie od razu. Nie tak jak miało być.

Mija cykl za cyklem, wredna małpa jak przychodziła tak wciąż przychodzi, lecz teraz, pomijając wszystkie towarzyszące jej na ogół dolegliwości, ta menda dobija cię jeszcze swoją nieregularnością, choć zawsze zjawiała się jak w zegarku! Aktualnie, pojawia się i znika kiedy chce, przyprawia cię o zawroty głowy, mdłości, halucynacje – dałabyś sobie rękę uciąć, że podejrzanie urosły ci piersi! Robisz jeden test, drugi, trzeci….. wszystkie lądują w śmietniku, wraz z twoją gasnącą nadzieją, że to już, że w końcu się udało.

Nie wiem ile takich testów przyszło mi wywalić, z marną jedną kreską, gdzie niemal rozpaczliwie próbowałam doszukać się tej drugiej – a może pod słońce, a może wyjdzie za chwilę….. Ale nie wychodziła i trzeba było czekać dalej. A kto tak czeka, wie że miesiąc potrafi być baaardzo długi.

Minęły dwa lata od mojego poronienia, cztery od urodzenia pierworodnego syna i choć marzyłam o drugim dziecku, zaczęłam oswajać się z tą myślą, że Jaś nie ma rodzeństwa i być może nie będzie miał. Właściwie, rzec by można, że pogodziłam się z tą sytuacją. Przyjęłam to co dał mi los, bez zbędnego zrzędzenia, co wbrew pozorom nie jest łatwe, szczególnie jeśli wokół wielu ludziom udaje się powiększyć rodzinę.

Jednak silna baba jestem więc szybko przesterowałam swoje myślenie, na pozytywne. Wyciągnęłam liczne plusy jak np. to że mogę poświęcić Jasiowi tyle czasu ile on potrzebuje, a ja chcę. Mogę spełniać się zawodowo, rozwijać, oddawać swoim pasjom, uprawiać różne sporty, podróżować, czytać książki, leniuchować i najzwyczajniej w świecie, cieszyć się tym co mam, czyli zdrowiem i rodziną.

I właśnie wtedy, kiedy odpuściłam, kiedy przestałam chorobliwie liczyć dni w kalendarzu i powiedziałam sobie – jest dobrze tak jak jest, ta wredna małpa w końcu nie przyszła! Dajecie wiarę?! Czekałam na nią jak nigdy! Gdy nie pojawiła się w spodziewanym terminie, myślałam, że znowu płata mi psikusa i lada moment się pojawi! Ale ona nie przyszła, do dzisiaj!

Efekt tego jest taki, że aktualnie jestem w czwartym miesiącu ciąży 🙂
I choć towarzyszy mi teraz wiele trosk – bo jak już mówiłam wcześniej, na dziecko nigdy nie ma odpowiedniego momentu, a życie uwielbia rzucać kłody pod nogi, to jednak tym razem, cieszę się, że życie zrobiło mi na przekór. 😉