Zapraszaliście kiedykolwiek swoje dzieci do “pomocy” w kuchni? Słowo pomoc celowo ujęłam w cudzysłów, bo od dwu i pół latka to akurat można spodziewać się wszystkiego 🙂 Wiele dzieciaków bardzo ciekawi, co tam mama czy tato mieszają w garnkach, więc siłą rzeczy pakują się nam na kolana, podsuwają krzesła i siadają bliziutko, by móc nie tylko podejrzeć tajemnicze ruchy, ale i często skubnąć co nieco z talerza.
Ja postanowiłam zatrudnić mojego synka do realnej pomocy, gdyż bez konkretnych wskazówek w jednej chwili tworzył się niemiłosierny bałagan i trudno mi było jednym okiem łypać na nóż na desce a drugim wyłapywać przemieszczającego się malucha. Bartek, odkąd nauczył się chodzić, wie że pod żadnym pozorem nie wolno dotykać kuchenki, noże również są poza jego zasięgiem, więc stanowisko pracy spełnia wymogi kuchennego BHP.
Najpierw zaprzęgam dziecko do wyrabiania ciasta. Ma prawdziwą radochę wsypując mąkę na sitko, a dalej do miski. Biorę poprawkę na to że i tak będzie rozsypane i dokładałam łyżkę mąki więcej, bo moim zdaniem nawet zakalec jest lepszy niż zupełny brak wypieku 😉 Kolejne ważne zadanie mały otrzymuje przy wyrabianiu ciasta (najczęściej kruchego bo może pomęczyć rączki bez wielkiego bałaganienia), odkrawam kawałek a małe paluszki robią z ty co chcą. Mój syn nawet wałkiem potrafi się obsłużyć a wykrajanie wzorów foremkami to też żaden problem, bo przećwiczyliśmy to na masie solnej 🙂
Nie obywa się oczywiście bez wypadków takich jak wczorajszy – strącona miska z mąką, która brawurowo uderzyła w otwartą butelkę wody, która kolejno przeuroczo zalała czyściutką kuchenkę. Jest nauka na przyszłość – zakręcać wszystkie butelki! Zawartość miski rozsypała się po blacie, jednak sporo udało mi się uratować i mimo problemów i tak wyrosła piękna babka piaskowa.
Do wczoraj mój syn również razem ze mną miksował białka i zółtka do ciasta, niestety mikser uprzejmy był się zepsuć, więc póki co nici z jego ulubionej czynności. Dochodząc do wniosku, że facet w kuchni to fantastyczny i krzepiący widok, chrzestna w porozumieniu z nami zafundowała Bartkowi kuchenkę do zabawy z kompletem garnków. Nabytek poszerzyła o owoce i warzywa do zabawy, więc moje dziecko nie ma czasu na nudę.
Ponieważ kuchenka wydaje odgłosy gotowania i pieczenia, doskonale wiem, kiedy moje dziecko przybiegnie do mnie, każąc mi zajadać ze smakiem własnoręcznie “upichcony” obiad. Czasem wręcz szkoda, że to tylko zabawa, bo widząc taką ilość witamin na talerzu dziecka, aż chciałoby się to wszystko schrupać 😉
Bartek samodzielnie posługuje się sztućcami, póki co plastikowymi, więc jak przychodzi pomóc mi przy obieraniu warzyw, zezwalam jedynie na “udawaną” pomoc, bo aż tak bardzo mojemu dziecku nie wierzę. A jeśli ktoś zapyta w czym jeszcze dziecko może pomóc, to bardzo prosta sprawa! Poprośmy aby coś dla nas zamieszało, coś dolało, spróbowało, angażując dzieci w takie zabawy wciągamy je w ciekawy świat i dodatkowo kształcimy fajne podstawy na przyszłość.
Z córkami może jest i łatwiej, bo z góry wiadomo co kobieta w kuchni potrafi wyczyniać, ale żeby tak syna tam zapędzać? Ja widzę w tym głębszy sens, poza zapewnieniem dziecku rozrywki i mojego czujnego oka. Nie zależy mi tak bardzo na tym aby Bartek został drugim Gordonem Ramsey`em, ale by był samodzielny i nie tylko potrafił czekać aż kobieta go “obsłuży” ale bez przymusu i focha umiał i chciał jej w kuchni pomóc a czasem nawet i wyręczyć.
To jak Drodzy Rodzice, zaprosicie swoje dziecko do kuchni ?
Źródło zdjęcia: Flickr
