Mówi się, że żeby poznać drugiego człowieka, trzeba z nim zjeść beczkę soli. I ja się z tym zgadzam. Inne powiedzenie głosi kolejną prawdę, która brzmi: nie oceniaj książki po okładce.  Pierwsze wrażenie [a nawet pierwsze kilka wrażeń :P] często bywa bardzo mylne, niesłuszne i niesprawiedliwe.  Zgadzam się nawet z tym, że nigdy nie zna się drugiego człowieka do końca. Są tacy, którzy po latach potrafią mnie zaskoczyć! Tymczasem dzieci ocenia się w mgnieniu oka, a przy okazji i ich rodziców! Najsurowszymi sędziami bywają najczęściej ci, którzy sami nie mogą się poszczycić idealnym wychowaniem [bo takiego nie ma]…

Do napisania tego tekstu zainspirowała mnie sytuacja, której niedawno byłam świadkiem i uczestniczką. Moje dziecko po kilku dniach zostało poddane surowej ocenie i podsumowane w mocnych słowach przez osoby, które:

1. a) powinny doskonale wiedzieć, że z tego typu ocenami w przypadku kilkulatka postawionego w nowej sytuacji należy wstrzymać się przynajmniej kilka tygodni
2. b) nie są kompetentne do wydawania takich osądów
3. c) powinno je to gówno [GÓWNO!] obchodzić!

Nie pierwszy raz i pewnie nie ostatni, ale o raz za dużo. I w końcu musi mi się ulać!

Załóżmy, że siedzisz w poczekalni u lekarza. Twoje dziecko jest rozdrażnione, bo całą noc gorączkowało i choć teraz nie wygląda na chore, marudzi po swojemu. Co robi siedząca naprzeciwko babcia? Ano komentuje: „Oj, ale niegrzeczny chłopczyk! Taki duży, a taki niewarty!”. Przez 5 minut styczności z kilkulatkiem zdaje się wiedzieć o nim wszystko!

Inna sytuacja: jesteś z dzieckiem na zakupach. Zazwyczaj grzeczne [nie cierpię tego słowa, ale dobra…], tym razem wrzeszczy i wyrywa ci się, bo … zapomniało z domu ulubionego misia, a ty chcesz szybko kupić ten cholerny chleb, bo mieszkasz na wsi i zaraz zamkną ci tę budę. Nie masz czasu cofać się po pluszaka. Co robi ekspedientka? Odpowiedź jest oczywista! Oznajmia: „Pffff, to bezstresowe wychowanie! Co za pokolenie rośnie! Za naszych czasów…jakby matka po dupie przylała, zaraz byłby spokój!”.

I jeszcze inna: dziecko idzie po raz pierwszy w życiu do przedszkola. Zostaje bez mamy, z którą było w sumie bez przerwy przez 5 lat swojego życia. Jest w nowym środowisku, z obcymi ludźmi, wśród wymagań, które nie do końca potrafi zrozumieć. Jedno płacze za mamą. Zostaje nazwane beksą i „orkiestrą”. Drugie nie potrafi poradzić sobie z emocjami [ma 4-5 lat!!!], więc nie może usiedzieć w miejscu, biega, psoci… Zostaje nazwane łobuzem, lujem, niewartusem…

Nie. Nie jestem przewrażliwioną na punkcie swoich dzieci matką. Potrafię przyznać, że ich zachowania bywają niewłaściwe, a ja sama popełniam błędy, ale nienawidzę uogólniania i szufladkowania! Znam ten ból od podszewki… Sama byłam takim INNYM DZIECKIEM. Umiałam czytać w wieku 4 lat i na lekcjach często zwyczajnie się nudziłam. To od nauczycieli pierwszy raz usłyszałam, że się wywyższam [ w wieku 6 lat!!!!], że nie daję szansy innym dzieciom, że się popisuję swoją wiedzą… Potem to już dzieci mogły z łatwością nazwać mnie kujonem…

Beksa, łobuz, nieuk, brojarz, maminsynek, najgorszy, niewarty, rozbestwiony, opóźniona, płaksa, adhd – takich określeń używają dorośli do określenia dzieci, które zachowują się nie tak, jakby sobie ci dorośli tego życzyli. Używają tych określeń na szkolnym korytarzu, przy innych dzieciach, innych rodzicach i zapewne także w domach. Jak można się zatem dziwić, że te „INNE DZIECI” są automatycznie szufladkowane przez rówieśników? Jak się dziwić, że są potem przez inne dzieci wyśmiewane i wytykane palcami? Jak się dziwić, że te „INNE DZIECI” czują się ze swoją tożsamością źle, stają się niepewne siebie, zamknięte albo odwrotnie: z frustracji jeszcze bardziej dokazują?

Gdyby tobie, dorosłej osobie, ktoś ciągle powtarzał: „Ty to jesteś do niczego!”, „Do niczego nie dojdziesz!”, „ Ty to masz paskudny charakter!”?  A z twoich łez, które dla ciebie są do jasnej cholery z ważnego powodu, naśmiewał się nazywając cię beksą, mazgajem i twierdząc, że nie ma co płakać? Gdyby  JAK BYŚ SIĘ CZUŁA? … To wyobraź sobie, jak czuje się takie zaszufladkowane przez dorosłych dziecko…

Tak jak wspomniałam na początku: żeby poznać człowieka, trzeba z nim beczkę soli zjeść i wiesz, co ci powiem? Żeby poznać dziecko, trzeba z nim zjeść dwie beczki!

Bo ta mała istota nie potrafi wyrażać swoich myśli i emocji tak, jak dorosły człowiek, więc wielu rzeczy my, dorośli, musimy się domyślać albo dochodzić do wniosków po pewnym czasie.

Bo ta mała istota nie jest bezmyślną lalką, za jaką wielu dorosłych ma skłonność ją uważać! Sądzę, że życie wewnętrzne naszych pociech, mogłoby niejedną z nas zaskoczyć!

Bo ta mała istota jest w ciągłym rozwoju – zmienia się z każdym dniem, niemal z każdą minutą, w której czegoś się uczy, doświadcza…

Ta mała istota ma prawo mieć swój własny, odrębny charakter, kształtować swoją tożsamość, wyrażać zdanie i czuć!

Dzieci są różne. RÓŻNE!!! Tak jak dorośli. Serio!

Tolerancja – strasznie modne słowo. W bajkach pokazuje się homoseksualne pary, a z dziećmi chodzi na manifestacje z tęczową flagą albo czarnym parasolem. Większość z nas sprawia wrażenie, że chce uczyć dzieci żyć według hasła: “Żyj i daj żyć innym” i pokazywać, że inność nie jest złem. Tymczasem w „prawdziwym” życiu, w prozaicznych sprawach, w domu, w szkole, na podwórku każda inność spotyka się ze natychmiastową stygmatyzacją – nie przez dzieci, a przez dorosłych. A jak wiadomo „najlepszym” [albo i najgorszym] sposobem, by nauczyć czegoś dziecko, to dać mu przykład… Smutne to…

W nocy słyszę płacz dziecka dochodzący z pokoju po drugiej stronie mieszkania. Wstaję ledwo żywa i po ciemku slalomem podbiegam do Lusi, a wtedy ona  mówi do mnie: “Mamusiu, sama nie cie pać”. Teoretycznie w łóżku nad nią śpi starszy brat, ale i tak kładę się obok niej i tulę. Czekam aż wyrówna się jej oddech i zaśnie. Cicho wymykam się do mojego łóżka i zerkam na zegarek, a na nim 3 w nocy.

Nie potrafię już zasnąć. Za niecałe dwie godziny i tak muszę wstać żeby zdążyć na pociąg, a poza tym nasłuchuję czy mała się nie obudzi. W końcu dzwoni budzik i wstaję jeszcze bardziej zaspana. Cichutko szykuję się na wyjście do pracy. Jeszcze mam chwilkę i wtedy w drzwiach stoi ona. Kochana, niespełna trzylatka z zaspanymi oczkami, wbitymi we mnie. Podbiega do mnie i kurczowo się łapie i mówi najczulej jak potrafi: “Mamusiu”. Na ten dźwięk to nawet lodowce topnieją.

Przytulam ją mocno i wiem, że już nie zaśnie, że nie ma sensu kłaść jej spać. Niestety ja muszę wyjść z domu i wtedy ona wpada w płacz, że chce do mamusi. Razem z tatą próbujemy ją pocieszyć, wytłumaczyć. Wychodzę i macham na pożegnanie. Widzę ich w oknie, dziecko wtulone w tatę z groszkami łez na policzkach. Moje serce rozrywa się na kawałki.

Z jednej strony pociąg, praca, no nie mogę się spóźnić, muszę i tak przyspieszyć kroku by dotrzeć na dworzec na czas. Z drugiej strony rzuciłabym wszystko by zostać z nią, utulić, pocałować w czółko, powygłupiać się, czy poczytać książeczkę i zaprowadzić do przedszkola. Pociesza mnie tylko myśl, że została z tatą, ale dla niego to też nie są łatwe chwile.

Przyzwyczai się? Zapewne. Ale czy to jest dla niej dobre? Nie wiem, albo przynajmniej wmawiam sobie, że nie wiem, bo prawdy chyba bym nie zniosła.

Dzieci stanowczo za szybko pozbawione są dzieciństwa, czasu wspólnego z rodzicami. Dlatego mam dla was i siebie małą radę. Spędzajcie swój wolny czas z nimi, przesuńcie te zadania, które się da na później, a w zamian pobawcie się, ułóżcie puzzle, poczytajcie stertę książek. Pamiętajcie, że dzieci szybko dorastają, a czasu ich dzieciństwa nie da się w żaden sposób nadrobić.

Remont sam w sobie jest jak koniec świata. Wszystko stoi na głowie, nic nie można znaleźć, dostęp do wielu przedmiotów codziennego użytku jest ograniczony. Dorośli od tego wariują, a co dopiero dzieci? Jak przetrwać remont z dzieckiem i nie oszaleć??

1. Jeśli masz taką możliwość, wyślij dziecko na czas remontu do babci, cioci czy choćby na kolonie. Bez dzieci na pewno wszystko pójdzie sprawniej. Jeśli nie masz takiej możliwości – patrz punkt drugi.

2. Zaciśnij zęby i powiedz sobie, że to kiedyś minie. Cokolwiek by się nie działo, nie daj się wyprowadzić z równowagi. Ten trening cierpliwości będziesz przerabiać średnio dwa razy na godzinę. Dzieci mają niesamowitą inwencję. Na bank nagle zechcą zagrać w grę, w którą nie grały dwa lata i która jest na dnie któregoś pudła. Słowo klucz – któregoś.

3. Żeby remont przebiegł gładko, trzeba się do niego dobrze przygotować. Przemyślcie, czego będziecie potrzebowali, szczególnie gdy wszystko robicie samodzielnie. Wszelkie braki kołków, farby, pędzla w odpowiednim rozmiarze, kleju, przedłużą remont i wprowadzą nerwową atmosferę.

4. Przygotuj dziecko na to, co się będzie działo w domu. Powiedz, że część rzeczy trzeba będzie spakować, że nie wszystkimi zabawkami będzie mogło się bawić. Pomóż wybrać te, które są najważniejsze. Ustal z dzieckiem, że te niezbędne zabawki muszą się zmieścić w jednej szafce, walizce, pudle, koszu czy co tam masz do dyspozycji.

5. Choćby się paliło i waliło, posiłki muszą być o stałych porach. Remont to czas, kiedy można trochę odpuścić z ich jakością. Właśnie na taką okazję powinnaś mieć w domu własnoręcznie przygotowane mrożonki. A jak czasem zamówisz pizzę, to też się nic nie stanie.

6. Postaraj się wygospodarować dziecku jakiś kącik, gdzie będzie mogło się bezpiecznie bawić. Wiadomo, że remont to coś jak tornado przy końcu świata, ale te dwa metry kwadratowe na pewno gdzieś znajdziesz.

7. Podobnie jak posiłki, tak i kąpiel powinna być o tej samej porze co zwykle. Dla dziecka takie stałe punkty programu dnia są bardzo ważne.

8. Jeśli dziecko jest na tyle duże, że rozumie co się wokół niego dzieje, można pozwolić mu uczestniczyć w pracach remontowych. Oczywiście, że pomaluje ścianę krzywo i co z tego? Może przecież malować ten fragment, który zasłaniają meble 😉

Każdy nawet najdłuższy remont ma to do siebie, że kiedyś się skończy. Trzeba go mniej lub bardziej cierpliwie przetrwać, by móc się cieszyć odnowionym mieszkaniem.

Aha, przeczytałam gdzieś, że potrzeba remontu w mieszkaniu to podświadoma potrzeba zmian w związku. Ja akurat w moim związku nie widzę potrzeby zmian, za to na ścianach bardzo 😛 A Wy z jakich powodów robicie remonty?