…podobno pada niedaleko. Inna wersja: jaka matka taka natka :) I ja obserwując Duśkę widzę, że jest w tym sporo racji – jest do mnie podobna. I nie o fizyczne podobieństwo mi chodzi, bo tego akurat jest niewiele. Tu nastąpił podział, zewnętrznie jest podobna do tatusia, natomiast charakter wzięła po mnie. Jest tak samo jak ja uparta, tak samo dociekliwa, tak samo konsekwentna i tak samo nieprzewidywalna. Tak jak ja lubi komputery i muzykę klasyczną. Całą ciążę słuchałam Mozarta, warto było. Tego, że siedzenie przy komputerze w ciąży zaowocuje jej sympatią do tego sprzętu nie przewidziałam. Ale pewnie by mnie to nie powstrzymało przed buszowaniem w sieci.

I tak samo jak ja nie chce jeść mięsa. I to nawet nie o to chodzi, że ktoś jej na talerzu położy, tego na bank nie ruszy. Ale nigdy nie dała się oszukać w kwestii słoiczków: warzywny, owocowy, z rybką proszę bardzo, z mięsem stanowczo nie i koniec. Ja nie jem mięsa od dziewiętnastu lat, nie jadłam w ciąży i nie jadłam gdy karmiłam piersią. Można powiedzieć, że niechęć do mięsa moje dziecko wyssało z mlekiem matki.

A co przyszło jeszcze wcześniej?

Początek ciąży u mnie oznaczał przede wszystkim nadmierną senność, jak nie mogłam usnąć po południu to byłam nie do życia, no koszmar normalnie. Koło godziny szesnastej szłam spać, ot, taka dwugodzinna drzemka. Kiedy Duśka miała koło roku i zaczęła spać tylko raz dziennie, było to dokładnie w tych samych godzinach. Przypadek?

No to inny przykład. W ciąży codziennie o piątej rano budziłam się, szłam do kuchni i zjadałam jogurt. Jak Duśka się urodziła piąta rano była porą karmienia, często-gęsto nie zdążała się obudzić, karmiłam przez sen. Jak nie obudziłam się w porę to mogłam liczyć na pobudkę, piąta rano była świętością, na szczęście jej to przeszło ;)

Kiedy już moje dziecko zaczęło harcować w moim brzuchu nigdy nie robiło tego w nocy, noc to była pora spania i jak się urodziła było tak samo, żadnych pobudek co dwie trzy godziny, nigdy mi nie robiła, właściwie od początku przesypiała noce, czyli spała minimum pięć godzin bez przerwy. Jeżeli udało mi się zdążyć z karmieniem zanim się obudziła spała dłużej.

O ile to wszystko co powyżej da się jakoś logicznie wytłumaczyć, to jest jedna rzecz, która wyjaśnienia nie ma – żółta poducha. Pod koniec ciąży, kiedy trudno znaleźć sobie dobrą pozycję do spania, wkładałam ją sobie między nogi, niesamowita ulga ;) Jak Duśka się urodziła poduszka poszła w odstawkę, nie była do niczego potrzebna. A nie, przepraszam, czasem podkładałam pod ramię przy karmieniu jak moja córeczka była maleńka. Ale krótko to trwało. Duśka od początku miała swoją poduszkę, mojej nie potrzebowała, zresztą za duża by dla niej była. I sama nie wiem kiedy żółta poducha stała się ukochaną poduszką, przytulanką i towarzyszką życia Duśki. Mało tego, potrafi zasypiać trzymając ją między nogami! Ktoś da radę mi to wyjaśnić?

A Wy drogie mamy, zaobserwowałyście takie podobieństwa między Wami i Waszymi dziećmi?

Kiedy słyszycie określenie „planowanie kariery zawodowej” i od razu przychodzi Wam na myśl student, uczeń szkoły ponadgimnazjalnej, ewentualnie gimnazjalista to popełniacie podstawowy błąd. Oczywiście planowanie kariery ich wszystkich już dotyczy, ale cały proces zaczyna się dużo wcześniej. Właściwie dotyczy dzieci z którymi wchodzimy w interakcję, czyli od pierwszych miesięcy życia. Po tych słowach pewnie część z Was stuka się w czoło i uważa to za grubą przesadę, ale od razu dementuję Wasze przypuszczenia – nie chodzi tu o wybór zawodu dla naszych pociech na początku ich drogi życiowej.

To, że dzieci jak gąbka chłoną od nas emocje i poglądy jest chyba na tyle oczywiste, że przekonywać do tego nie trzeba. I waśnie to jest kluczem i ścisłym powiązaniem z planowaniem kariery. Rodzice czy dziadkowie (często nieświadomie, a jeszcze częściej z powodu wychowywania w podobnym stylu) straszą dzieci dając za przykład pewne zawody jako rodzaj niepowodzenia i porażki życiowej, a inne znów stawiają na piedestał, tym samym dając początek owemu planowaniu kariery. Kto z Was nie usłyszał słów skierowanych do dziecka (lub do nas samych) „jak nie będziesz się uczył to będziesz kopał rowy”, „skończysz na kasie w supermarkecie”, – odbieramy takim podejściem należny szacunek tym zawodom i konkretnym osobom trudniącym się tym zajęciem. Uczymy dzieci, że „ten” jest gorszy, a już na pewno głupszy, a „tamten” to już jest ktoś, bo jest prawnikiem, lekarzem, dziennikarzem… Rozumiem, że mamy jakieś plany czy marzenia wobec naszych dzieci, ale nie możemy kierować ich życiem na tyle, by wybierać za nich ich drogę zawodową.

Chyba żaden rodzic nie chciałby, by jego dziecko (nawet to dorosłe) czuło się niedowartościowane. Dlaczego więc wychowujemy je (jako społeczeństwo) w przeświadczeniu, że jakiś zawód jest gorszy od innego, co gorsza uznajemy jego wykonywanie za karę. Tak więc już w szkole dziecko, które ma kłopoty z nauką traci poczucie własnej wartości i żyje z myślą, że będzie nieudacznikiem – w końcu rodzice go tego nauczyli. A co jeśli dziecko nie spełni oczekiwań swoich opiekunów lub jeśli jego największym marzeniem będzie praca w „spożywczaku” i właśnie to da mu poczucie spełnienia zawodowego? Pewnie towarzyszyć będzie mu poczucie winy, bo z domu wyniósł zupełnie inne wartości. Pamiętajmy też, że dzieci najefektywniej uczą się poprzez obserwację. Kiedyś byłam świadkiem jak rodzice idąc z dzieckiem komentowali niekompetencje pewnej ekspedientki słowami: „tylko takie tępaki pracują podając normalnym ludziom buty” – takie komentarze chyba powinni zachować na zupełnie inną okazję.

Uważam, że powinniśmy pozwolić naszym dzieciom na zbudowanie własnych poglądów i podejmowanie decyzji. Nie ma ludzi gorszych czy lepszych tylko dlatego, że pracują w takim czy innym charakterze. Jednemu poczucie spełnienia daje jego praca, inny pracuje tak, bo zmusiła go do tego sytuacja życiowa, jeszcze inny dopiero szuka swojego miejsca w świecie zawodów. Zamiast je stygmatyzować pokażmy naszym dzieciom ten świat, by same, bez żadnych uprzedzeń mogły zaplanować swoją karierę zawodową.

A Wy kim chcieliście zostać będąc dzieckiem?

Źródło zdjęcia: Flickr

To miał być drugi w moim życiu, cudowny okres wyczekiwania i stwarzania świata, jednak życie pozwoliło sobie napisać dla mnie inny scenariusz…  

O rodzeństwie dla pierworodnego syna marzyłam od dawna, tylko jakoś tak ciągle to nie był „dobry moment”. Ale w końcu nadszedł, wraz z naszym krótkim i dość spontanicznym urlopem.

Na jego efekt czekałam bardzo niecierpliwie. Zrobiłam chyba z 6 testów i dopiero ostatni, równo po tygodniu od terminu spodziewanej miesiączki pokazał dwie grube ciemne krechy! Radość była ogromna, miałam ochotę chodzić na rękach i ogłaszać wszem i wobec, że nasza rodzina znowu się powiększy!

Ale coś mnie przed tym powstrzymywało. Jakiś głos w mojej głowie, podpowiadał by najpierw potwierdzić ten fakt u specjalisty. Teraz wiem, że to było PRZECZUCIE.

Wtorek, 2 września – moja pierwsza wizyta u lekarza (6 tc)

Rutynowe badanie ginekologiczne, krótki wywiad, USG. Głucha cisza w gabinecie wprowadza lekko nerwową atmosferę, dziwny wyraz twarzy gina, błądzące oczy po monitorze aparatu i to jego wiercenie się na krześle, zaczynają mi uzmysławiać, że chyba coś jest nie tak.

W końcu ciszę przerywają słowa – „Pęcherzyk ciążowy jest, ale nie widzę echa serca płodu, a powinno  być już widoczne.

No ale MOŻE ciąża jest młodsza… Proszę zgłosić się do mnie za dwa tygodnie.”

Piątek, 13 września  – druga wizyta (8 tc)

Rutynowe badanie, wywiad, USG.  Pełna obaw, kładę się na kozetce i… mam powtórkę z rozrywki – głucha cisza, błądzący wzrok po monitorze, nerwowe wiercenie się na krześle,…. pytanie –„Czy ta ostatnia miesiączka na pewno była 16 lipca?? To już jest 8 tc a ja nadal nie widzę tętna płodu…..”

I ciarki przeszywają całe moje ciało, czuję że zaraz się rozpłaczę. Staram się z całych sił, by jeszcze tego nie zrobić.

Gin, jak dotąd bardzo oszczędny w słowach, próbuje mnie pocieszyć mówiąc, że owulacja mogła się przesunąć, ale jednocześnie nie ukrywa przede mną czarnego scenariusza.

Dostaję skierowanie do szpitala na badania.

Poniedziałek, 16 września – jeden z najgorszych dni w moim życiu (9 tc)

Niedługo po przyjęciu na oddział patologii ciąży, wzywają mnie na trakt porodowy, piętro wyżej,  gdzie czeka na mnie dwóch lekarzy. I znów to samo: wywiad, badanie, USG i wszystko jest jasne…

Jak w najgorszym koszmarze, spada na mnie ciężar usłyszanego zdania –„Nie pozostaje nam nic innego, jak potwierdzić przypuszczenia Pani doktora. Ciąża obumarła. Pęcherzyk zaczyna się zapadać. Musimy Panią niezwłocznie skierować na zabieg wyłyżeczkowania”. (!!!)

Moja nadzieja i wiara zostały właśnie brutalnie zamordowane! Nie wydarzył się cud, o którym tyle słyszałam, czytałam i na który tak bardzo liczyłam!  Czuję, że opadam z sił, moje oczy napełniają się łzami, a po chwili jedna po drugiej, spływają po mych policzkach.

Poproszono mnie bym zeszła piętro niżej, z powrotem na patologię.
Nie jadę windą, „smyczę się” po schodach, jak bym szła na ścięcie. Ryczę jak bóbr! A najgorsze jest to, że nie mam się do kogo teraz zwrócić i przytulić, bo jestem tam całkiem sama! :(

Przed wejściem na oddział, nerwowo ocieram łzy, robię dwa głębokie wdechy, wchodzę usilnie próbując  NIE PŁAKAĆ. Niestety, niemal w drzwiach „atakuje” mnie facet, który przed chwilą uśmiercił moje marzenie o drugim dziecku, wciskając mi w dłoń papier  z orzeczeniem o zgodzie na wykonanie zabiegu.

Znowu się rozklejam. Podchodzę do dyżurki pielęgniarek, jedna z nich pyta czy to podpiszę, na co ja, załamującym się głosem, zalana łzami, ledwo wykrztuszam –„Nie wiem..”.
Kobieta głaszcze mnie po ramieniu i mówi, że mam się nie spieszyć, każe usiąść w korytarzu, pomyśleć, zadzwonić do męża…

Nie dzwonię, posyłam smsa. Siedzę w tym korytarzu jeszcze dobre 4 godziny! Wśród obcych ludzi, ciągle szlochając i zastanawiając się – co z tym zrobić??

W końcu, przydzielają mi łóżko, podpisuję te cholerne papiery, dostaję środki na uspokojenie. Do końca dnia popłakuję, zwinięta w szpitalnym łóżku, pocieszana przez obce mi kobiety. Wieczorem dostaję tabletkę nasenną, pomimo której i tak budzę się w nocy kilkanaście razy.

Wtorek, 17 września – to już jest koniec, nie ma już nic…

Od rana strasznie się denerwuję, po pierwsze dlatego, że wciąż nie mogę pogodzić się z diagnozą lekarzy, po drugie – okropnie boję się zabiegu! Jestem już po konsultacji z anestezjologiem, więc wiem jakie mogą być skutki uboczne ogólnego znieczulenia :(

Od wczoraj nic nie jem i nie piję – muszę być na czczo. Robią mi morfologię, dostaję kolejną tabletkę na uspokojenie, czekam… i cała się trzęsę! To dziwne, ale nawet poród mnie tak nie przerażał, jak ten „drobny” zabieg.

W końcu mnie wołają. Kładę się na łóżku, przywiązują mi do niego nogi (!), może to i lepiej bo ze stresu trzęsą się jak galareta! Anestezjolog przykleja mi do klatki piersiowej coś, co ma monitorować oddech, podpina kroplówkę, mówi że może mi teraz zawirować świat, na co ja odpowiadam, że czuję tylko mrowienie w głowie…….. i odpłynęłam!! Nic już więcej nie pamiętam!

Ocknęłam się dopiero w sali, wśród „koleżanek”, chociaż podobno wybudzono mnie jeszcze  w gabinecie zabiegowym – ale ja tego w ogóle nie kojarzę! Nie wiem nawet kto i jak mnie przełożył na łóżko, którym przewieziono mnie do sali, nie wiem kto włożył mi na tyłek moje spodnie?! Pamiętam tylko, że jak weszłam do swojego łóżka to byłam jeszcze mocno śnięta i niemal od razu zapadłam w kolejny sen. Zdążyłam tylko naskrobać mężowi krótkiego smsa – „jest już po”  i padłam! Obudziłam się po prawie 2 godzinach!

Po drzemce wstałam jakby nigdy nic, fizycznie czułam się dobrze (po końskiej dawce środków przeciwbólowych!), tylko psychicznie kiepsko. Ta pustka w brzuchu, sercu i głowie…. powodowała, że wciąż chciałam płakać.

Cały ten koszmar trwał raptem 2 tygodnie, a ja miałam wrażenie, że to już wieczność! Pytania – DLACZEGO?! – dwoiły się i troiły w mej głowie. Różne scenariusze przebiegu i końca ciąży śniły mi się niemal każdej nocy! Nie obyło się bez silnego poczucia winy, które dodatkowo wykańczało mnie psychicznie.
Wstyd się przyznać, ale był też taki krótki moment, kiedy winą obarczyłam męża i syna, bo w ostatnich tygodniach dali mi ostro popalić i przysporzyli mnóstwo złości oraz wszelkich negatywnych emocji! :(

Dziś wiem, że moje rozmyślanie nie ma sensu, bo niczego już nie zmieni! Już jest po wszystkim…

Nie wiem czy wiecie, ale 15 października obchodzi się w Polsce – Dzień Dziecka Utraconego..?

Powinnam teraz kończyć 13 tc i zaczynać II trymestr… niestety, nie kończę i nie zaczynam. Upływa za to 1 miesiąc po stracie pokochanego już od pierwszej chwili dziecka… :(

Źródło zdjęcia: Flickr