Ostatnio na blogu pojawił się tekst mojej redakcyjnej koleżanki Hani, która z przymrużeniem oka opowiedziała o wstydliwych sekretach matek. Miał on ogromne powodzenie, widać mamy mocno się z jego treścią identyfikowały i same uchylały rąbka własnych tajemnic.

Z zaciekawieniem i uśmiechem czytałam komentarze pod wpisem, i uderzyło mnie to, jak wiele z Was zakrzyknęło, że zna to z autopsji, i że czasem to masakra, a te gatki zakupkane w torebkach noszą i że w ogóle i w ogóle… Można i tak, nie neguję tego, jednak ja nie mogę się pod tym podpisać, bo dla mnie zupełnie naturalne jest poświęcanie czasu nie tylko dzieciom, ale również własnej osobie. Tekst ten dedykuję więc tym, które uważają że jedyny i słuszny  system funkcjonowania to “dla dzieci wszystko, dla siebie nic”.

Sama dobrze wiem, że CZASEM można nie znaleźć chwili na zadbanie o siebie, ale bez przesady. I to nie tylko moja opinia, choć kiedy pojawiła się ona w komentarzach, od razu siła złego na jednego, że pewna morderczyni “też była ładna i zadowolona z siebie”. Co prawda nic mi o tym nie wiadomo, ale nóż w kieszeni się otworzył. Bo gdybym ja dzieci nie miała – a mam dwójkę, gdybym nie zajmowała się domem – a zajmuję się na piątkę z plusem (ocena męża) i gdybym miała kogoś do pomocy oraz dobę z gumy (litości), to mogłabym siedzieć cicho w gąszczu “owłosionych” komentarzy na blogu. A tak nie jest.

I wnerwia mnie, że moc głosów zaczyna cichaczem kreować negatywny obraz matki zadbanej dla odmiany. Bo pewnie coś musi być nie halo, skoro taką fryzurę ma, oko pomaluje, nogi zawsze ogoli. Kobieta to nie osławiona Conchita, żeby z zarostem chodziła. I przy tej okazji chciałabym zaznaczyć że wbrew temu co pewnie ktoś zdążył pomyśleć, nie mam gosposi, babci ani super ekstra sąsiadki, która by mnie w obowiązkach odciążyła. Nie mam i już. Mimo tego mam czas dla dzieci, którymi opiekuję się w domu, czas na pisanie nowych tekstów, chęci i siły na bieganie, któremu poświęcam się coraz bardziej. I można? Można!

Co więcej, żeby wkurzyć te co szczególnie zadbanych nie znoszą, nie tylko jestem zadbana mama, ale i mam też ogarniętą chatę z ogarniętym psem, bo śmierdziuch sam się nie naumiał wyprowadzać. Pomoc męża jest skromna, bo On pracuje, więc nie ma takiej siły, żeby mnie na co dzień odciążał w obowiązkach w domu i przy dzieciach.

I zanim ktoś rzuci we mnie wirtualnym pomidorem, uchylę rąbka tajemnicy, że tyle ile mogę, zazwyczaj w ratach, odczyniam kiedy dzieci śpią, a raczej w przerwach pomiędzy ich wstawaniem. Nocki u nas rządzą się dziwnymi prawami. Ale dzięki dobrej organizacji i chęciom czucia się zadbaną dziewczyną, nóżki mam ładne i bez włosia, i paznokietki trzaskam na różne kolory. Nawet jak trzeba cztery razy poprawić, poprawiam, nie lubię roboty na odwal się. A jak już naprawdę nie mam opcji na kolor,  opiłować je i machnąć bezbarwnym, to żadna filozofia. Wystarczy chcieć, a nie szukać stu tysięcy wymówek.

A! Zapomniałabym o imprezach. One też się u nas dzieją, życie towarzyskie nie umiera wraz z narodzinami dzieci, gdyby ktoś jeszcze tego nie wiedział 😉 Tyle, że pić – nie piję, bo raz – za kacem nie tęsknię, a dwa – karmię piersią.

Proszę Was dziewczyny, spójrzcie tak uczciwie na swoją dobę i “z ręką na sercu” powiedzcie mi, że naprawdę ani minuty nie wyskrobiecie żeby zrobić coś dla swojego ciała, a nie tylko dla dziecka? Wierzyć się nie chce. No, chyba że jesteście w domu same, bez mężczyzny który zechciałby lub miałby możliwość w czymkolwiek Wam pomóc. Choć to akurat smutne, bo chyba to naszym mężczyznom powinno najbardziej zależeć, by mieć u boku piękne, zadbane i szczęśliwe kobiety. Niech moc będzie z Wami, kosmetyki na półkach a bóbr niechaj zniknie na zawsze 🙂

Ku przestrodze…
Dwie różne sytuacje, które pokazały mi strach i emocje, jakich jeszcze nie znałam. Sytuacje, które mogły zakończyć się tragicznie. Wreszcie sytuacje, które otworzyły mi na pewne sprawy oczy…

….

Lipiec 2013r.

Urlopujemy się właśnie nad jeziorem. My, z dwu i pół letnim wówczas Jaśkiem i nasi znajomi – małżeństwo, z trzy miesiące starszą od Janka, córką.

Jest ciepło, siedzimy przed stanicą wędkarską, którą wynajmujemy, tuż przy brzegu jeziora. Roześmiani, wystawieni do słońca, plotkujemy. Odpoczywamy. Zuza bawi się koło nas, robi babki z piasku. Jasiek siedzi z Tatą na pomoście, na turystycznym krześle. Z dumą i zaciekawieniem obserwuje jak Tata zarzuca raz po raz wędkę i próbuje złowić rybę.

Nagle słyszę plusk wody, zerkam na pomost, na Jaśka – czy jeszcze tam siedzi?!

Nie ma Go!! Krzesła też nie ma!!

I w mgnieniu oka Tata znika mi z oczu, skacząc za dzieckiem do wody!

Zrywam się z miejsca, biegnę na ten cholerny pomost i czuję jak całą oblewa mnie strach! Zimny! Potworny! Nogi mi się uginają, ręce trzęsą, serce wali jak szalone, jakby za chwilę miało wyskoczyć przez gardło albo eksplodować!

Głowa szaleje, myśli buzują i tylko ta jedna krzyczy – wyciągnij Go, PROSZĘ!!

I wynurzył się Tata, z wysoko uniesionym Dzieckiem. Biorę Go łapczywie w swoje objęcia, jak wtedy, w szpitalu, kiedy przyszedł na świat. Przytulam tak mocno, jak tylko mogę.

Cztery dorosłe osoby, wszystkie na wyciągnięcie ręki, a mimo to moje dziecko prawie się utopiło!

….

Lipiec albo sierpień 2012r., nie pamiętam już dokładnie, w każdym razie na pewno było lato.

Mieszkanie na czwartym piętrze, duży balkon z betonowym murkiem, zamiast tradycyjnej barierki.

Ja i mój półtoraroczny wówczas Jasiek.

Był upalny dzień, więc okna i balkon miałam szeroko otwarte. Siedzieliśmy razem w salonie, bawiliśmy się. W pewnym momencie wstałam i poszłam po coś do kuchni, po coś do picia, chyba.. ?

Nie wiem ILE mnie nie było, 30 sekund, może minutę? No chwilę dosłownie!

Wracam i co widzę??  Moje dziecko, mały odkrywca – alpinista, stoi na swoim plastikowym pudełku z zabawkami i próbuje wyjrzeć przez balkon, przez ten nieszczęsny murek, który przesłania mu cały świat!

To nie jego pierwsza wspinaczka, każdego dnia podsuwa pudło pod stół czy szafę i próbuje wgrzebać się jak najwyżej. Tego dnia jednak nieco poniosła go fantazja i choć murek (na szczęście!) jest dość wysoki, tak że ledwo nos mu za niego wystawał, to mało brakowało do nieszczęśliwego wypadku!

….

Gdyby te dwa przypadki zakończyły się tragicznie i ujrzały światło dziennie, daję sobie rękę uciąć, że w sieci posypałyby się miliony krwiożerczych komentarzy: że jestem głupia, nieodpowiedzialna i  bezmyślna, że zamordowałam własne dziecko i jak w ogóle mogłam dopuścić do takich sytuacji?!

Przecież to niemożliwe!

A jednak możliwe! Mówię Wam to – JA, (nie)zwykła, w pełni świadoma i kochająca matka. Matka która za własnym dzieckiem skoczyłaby w ogień!

Stety niestety, ale dzięki tym zdarzeniom wiem, że z dziećmi nie można wszystkiego przewidzieć, a wypadki się zdarzają, nawet najlepszym rodzicom, najmądrzejszym ludziom, nie ma znaczenia.

Wystarczy moment, chwila nieuwagi…

Ale czy Wy, jesteście w stanie to zrozumieć? Wy – anonimowi komentatorzy, wszechwiedzący, idealni, święci,..?! Ci, którzy bez mrugnięcia okiem oskarżają o najgorsze!

Jakim prawem?!

Wy, którzy zapewne nigdy w życiu, na Wasze szczęście, nie mieliście JESZCZE okazji przeżyć czegoś podobnego?! Wy, którzy być może nawet nie posiadacie dzieci i najzwyczajniej w świecie nie macie pojęcia O CZYM prawicie?!

Gwoli ścisłości, nie bronię rodziców, którzy z premedytacją wyrządzają krzywdę swym dzieciom, bo im przeszkadzają…  np. w libacji. Mówię o tych, którym zdarzył się WYPADEK, najstraszniejszy, ale po prostu – wypadek.

Oceniać jest łatwo, (próbować) zrozumieć znacznie trudniej. Smutne to.

„Co roku w Polsce w różnego rodzaju wypadkach ginie tysiąc dzieci, a ponad 300 tysięcy doznaje urazów. Z ubiegłorocznego raportu UNICEF „Dzieci w Polsce” wynika, że najczęściej do nieszczęśliwych zdarzeń dochodzi pod opieką rodziców, w domu. Wystarczy chwila nieuwagi.”

Zamykam oczy, przenoszę się do pokoju i dostrzegam dwie małe dziewczynki stojące przed regałem z książkami.  Wybierają te, które zaraz będą oglądać, a później zaniosą mamie by im przeczytała. Widzę, na której półce jaka książka się znajduje. Przypominam sobie ich położenie, okładki i treść co poniektórych. Do dziś pamiętam fragmenty opowiadań, wierszy…. Macie podobne wspomnienia z dzieciństwa?

Ponad dwadzieścia lat później, co wieczór widzę podobny obraz. Tym razem przed biblioteczką stoi mały chłopiec, przejęty wybiera książeczki. Wśród szeregu nowych sięga niekiedy po te stare, które wiele lat temu towarzyszyły jego mamie…. Ten sam błysk w oku i radość z chwili spędzonej z lekturą.

Cieszę się, gdy widzę, jaką miłością Kuba darzy książki. Serce mi rośnie, gdy z niecierpliwością oczekuje przesyłki, a później pośpiesznie rozpakowuje paczkę lub gdy biegnie w księgarni do działu dziecięcego i wybiera lekturę. Widzę, że zasiane ziarenko zamiłowania do literatury rośnie wraz z powiększającą się biblioteczką. Każda nowa książeczka jest lepsza niż niejeden batonik. Utwierdzam się tylko w przekonaniu, że warto czytać dzieciom, a to zaowocuje w niedalekiej przyszłości.

Książki są dla mnie jak narkotyk, a własny kąt bez nich pusty.”Dom bez książek to dom bez okien” – takie motto wyniosłam ze swojego rodzinnego domu, w którym miłość do literatury pielęgnowała mama.

Szkoda, że są one takie drogie. Jako książkoholiczka radzę sobie z tym w dwojaki sposób: poluję na liczne promocje (najczęściej w księgarniach internetowych lub bezpośrednio na stronach wydawnictw) bądź wybieram się do biblioteki.

Zastanawiałam się jak zakończyć tę krótką notkę. Przypomniał mi się tylko piątkowy fragment rozmowy Kuby z tatą, który nie mógł być z nami na zakończeniu roku w przedszkolu:

– Jak było na zakończeniu roku?
– Fajnie. Tato jestem szczęśliwy!
– Czemu?
– Bo dostałem książeczki!!!