Zbliżają się święta i postanowiliście kupić nowy telewizor. Ot, taki prezent gwiazdkowy, który sobie zrobicie. Tylko jaki? Duży, mały, Plasma, LED, płaski czy zakrzywiony? Na sprzedawców w sklepach można liczyć średnio, oni zazwyczaj zachwalają ten sprzęt, na którego sprzedaży zarobią najwięcej.

Kiedyś w mega markecie z elektroniką odkryłam ciekawe zjawisko. Otóż przy różnorakim sprzęcie plączą się konsultanci, prawda? Tacy ludzie, których można o wszystko zapytać. Przyjrzyjcie się im dobrze. Nie bez powodu noszą koszulki z logo różnych firm. To nie są pracownicy owych marketów, tylko właśnie firm, które sprzedają nam telewizory, pralki, lodówki, komputery i suszarki do włosów. I będą zachwalać towar tego sprzedawcy, który ich wynajął. Dlatego nie ma sensu pytać „doradcy” który telewizor jest lepszy. Zamiast tego warto zadać kilka konkretnych pytań i na podstawie odpowiedzi wyrobić sobie własną opinię. A przy okazji można sprawdzić wiedzę sklepowego guru.

Rozmiar ma znaczenie

Tak, tak moje drogie. I wcale niekoniecznie im większy, tym lepszy. Na duży telewizor trzeba mieć miejsce, to raz, dwa – przydałoby się siedzieć trochę dalej niż pół metra od niego. Kiedyś mówiło się, że odległość telewizora od oczu powinna być pięciokrotnością długości jego przekątnej. Dziś ponoć wystarczy trzykrotność. Nowoczesna technologia nie maltretuje oczu tak, jak telewizory starego typu. Poza tym powiedzmy sobie szczerze, nie każdy ma tak duży salon, by postawić kanapę pięć metrów od telewizora.

Duży ekran to fajna sprawa, fakt. Ale jeśli postawimy na duży i tani model telewizora, to przykro mi to mówić, ale jakość obrazu będzie kiepska. Ta niska cena nie bierze się z powietrza, na ogół jest efektem tanich komponentów ukrytych pod dużym ekranem.

Warto też zastanowić się, ile mamy w domu miejsca na telewizor i gdzie będzie on stał. Nie każdy wie, ale środek ekranu powinniśmy mieć na wysokości oczu. Jeśli nie mamy, dużo tracimy na jakości obrazu. Lepiej kupić mniejszy telewizor i dobrze go ustawić, niż duży, którego możliwości nie damy rady wykorzystać w małym mieszkaniu.

Płaski czy zakrzywiony?

Zakrzywiony ekran ma za zadanie „wciągnąć człowieka do środka”, telewidz ma czuć się częścią programu/filmu, który ogląda. Ale jest tu pewien haczyk – żeby w pełni wykorzystać zakrzywienie ekranu, trzeba siedzieć przed telewizorem, tak by wzrok padał na jego środkową część. Żadne patrzenie z boku nie wchodzi w grę. Przy takim obostrzeniu telewizor przestaje nadawać się dla wieloosobowej rodziny. Patrzenie z boku da mniej więcej taki sam efekt jak patrzenie na kiepskiej jakości monitory laptopów. Pod kątem prostym obraz super, ale z boku – tragedia.

Technologia nie stoi w miejscu, słychać już o telewizorach, w których będzie można regulować kąt zakrzywienia. Jednak w tej chwili to naprawdę duży wydatek.

Plasma czy LED?

Jeszcze do niedawna plasma na ścianie była powodem do dumy lub zawiści, zależy czy wisiała na ścianie naszej, czy sąsiada. Dziś już wiemy, że nie jest to najlepsza technologia. Przede wszystkim jest bardzo prądożerna, długotrwałe oglądanie plasmy mocno dawało po kieszeni. I chociaż tego rodzaju telewizory świetnie odwzorowują kolory i pozwalają na oglądanie programu niemalże pod dowolnym kątem, to jednak kiepsko sprawują się w nasłonecznionych pomieszczeniach. Właściwie są polecane głównie do gier komputerowych – ot, taki większy monitor.

Popularne LEDy mogą nam zagwarantować lepszą jasność obrazu przy mniejszym zużyciu energii. Niestety mają problemy z prawidłowym wyświetlaniem czerni. Za to są lekkie, dużo lżejsze niż telewizory plasmowe, można je bez problemu powiesić na ścianie.

Nowością na rynku są telewizory OLED, czyli podświetlane za pomocą diod organicznych. Ich czerń jest naprawdę czarna, a reszta kolorów dokładnie taka, jaka powinna być. Niestety cena jest zupełnie nie taka, jaką chcielibyśmy przy nich widzieć. Nowa technologia póki co nie jest najtańsza. Ale znając życie, można przypuszczać, że ten stan nie potrwa długo.

Rozdzielczość

Co to jest rozdzielczość każdy, mniej więcej wie, w końcu to mają i komputery. Żeby jednak uściślić: wartość rozdzielczości informuje nas o ilości pikseli (pojedynczych punktów) wyświetlanych na ekranie. Łatwo zgadnąć, że im wyższa rozdzielczość, tym lepsza jakość obrazu. Ale warto od razu zdać sobie sprawę z faktu, że duża rozdzielczość na małym ekranie tak naprawdę nic nam nie da. Z kolei mała rozdzielczość na dużym ekranie to prawdziwa porażka, obraz będzie wyglądał mniej więcej jak Windows 98, no może ciut lepiej. Dlatego nie dajmy się przekonać, że warto kupić mały telewizor z wysoką rozdzielczością. Nie potrzebnie przepłacimy.

Obecnie możemy spotkać się z trzema typami rozdzielczości:

– HD Ready – przestarzała technologia, która praktycznie do niczego się nie nadaje. Nie ma o czym mówić. Po prostu nie kupujcie. No, chyba że telewizor służy wam tylko do oglądania telewizji naziemnej. Jest ona nadawana w na tyle kiepskiej rozdzielczości, że szkoda dla niej lepszego telewizora.

– Full HD – a do tego duży ekran, tak najlepiej wykorzystamy możliwości telewizora, oczywiście pod warunkiem, że mamy Blu-ray, Xboxa, PlayStation lub nasz telewizor posiada Smart TV.

– 4K – genialna rozdzielczość, tylko co z tego, skoro praktycznie nikt w niej nie nadaje? No, poza serwisami typu VOD. Przydatna także, jeśli mamy Smart TV. Póki co, to technologia nieludzko droga, ale kto bogatemu zabroni?

Smart TV – co to jest?

Jednym słowem kosmos. Dzięki Smart TV można sterować telewizorem za pomocą gestów! Bajerek, ale tak naprawdę nie to jest najważniejsze. Smart TV to własny system telewizora, coś jak Android w smartfonie. Dzięki niemu możemy instalować nowe aplikacje, korzystać z dodatkowych usług przesyłanych drogą cyfrową (przez operatorów sieci kablowych) lub internetową, korzystać z serwisów społecznościowych, a nawet prowadzić video konferencje. Smart TV służy przede wszystkim dobrej zabawie. To coś, na co w pierwszej chwili reagujemy słowami: „ale po co mi to”, a po tygodniu z nowym telewizorem: „jak dobrze, że jest Smart TV!”. Fajną opcją jest sparowanie telewizora ze smartfonem i sterowanie telewizorem z telefonu. Ot, taki nowoczesny pilot.

Odświeżanie

Krótko – im szybsze, tym lepsze. 60 Hz jest może dobre dla laptopa, od telewizora trzeba wymagać więcej. 120 Hz to absolutne minimum, ale 240 też wcale nie będzie przesadą, skoro najnowsze telewizory mogą pochwalić się odświeżaniem na poziomie 600 Hz.

Co jeszcze?

Warto zwrócić uwagę choćby na to, czy telewizor posiada port USB. Mała rzecz a cieszy, szczególnie, że dzięki niemu można obejrzeć film lub przejrzeć zdjęcia z pendrive’a.

Dziś praktycznie każdy telewizor ma tuner telewizji cyfrowej, jednak na wszelki wypadek lepiej się upewnić.

Technologia 3D powoli wychodzi z mody – to dobra wiadomość dla jej fanów. Telewizory będą tańsze 😉

Dźwięk we współczesnych telewizorach pozostawia bardzo wiele do życzenia. Powód? Płaski telewizor – płaskie głośniki. W drogim telewizorze możesz liczyć na lepszej jakości dźwięk, ale jeśli nie interesuje cię przepłacanie, po prostu kup soundbar.

No tak… widać wyraźnie, że wybór telewizora to seria kompromisów między tym, co by się chciało, a tym na co nas naprawdę stać. Każdy producent dorzuca od siebie coś ekstra, dlatego, zanim zdecydujemy się na ostateczny wybór, dobrze jest zostawić sobie trochę czasu na porównanie telewizorów różnych firm. Potem trzeba zaufać intuicji.

Złota polska jesień nie zdążyła nas rozpieścić ciepłymi promieniami słońca i przyjemną aurą. Ba! Zaryzykuję stwierdzenie, że wręcz wcale jej nie było, po równie kiepskim lecie. Zamiast tego niebo zasłoniły ciemne, ciężkie chmury, przynoszące opady deszczu i podmuchy silnego wiatru. Nie mamy szczęścia do pogody w tym roku, więc nie pozostaje nic innego, jak zacisnąć zęby, naciągnąć czapki na uszy i czekać do wiosny.

Zanim to nastąpi, musimy po prostu przetrwać. Ja życzyłabym sobie trwania w ciepłym domu z grami i zabawami, natomiast moje dzieci mają zupełnie odmienne wyobrażenie na temat wspólnych aktywności i jednak wolą ganiać po dworze. Nie wiem, chyba mnie już łamie starość i jest mi ciągle zimno, ale oni tego problemu zdecydowanie nie mają. Energiczni i rozgrzani, jak te małe reaktory jądrowe.

A skoro już muszę wychodzić na to zimno, to koniecznie w ciepłym ubraniu. Jako że mamy połowę listopada i aura robi się coraz mniej sprzyjająca, zamieniamy czapki z jesiennych na zdecydowanie cieplejsze. Chłopaki mają jeszcze czapy i kominy z ubiegłego roku, ale rozglądałam się za nowymi i trafiłam na ręcznie robione czapki od Molito.pl. I wiecie co? Nie mogłam się od nich oderwać!

Po pierwsze podoba mi się to, z czego robione są ich czapki i kominy (ale nie tylko!). Ubrania i dodatki wykonywane są z naturalnej włóczki z merynosów, jedwabiu, kaszmiru i bawełny organicznej. Brzmi dobrze, bo naturalne materiały mają wiele zalet.

• wełna merino chroni przegrzaniem i pozwala na oddychanie skórze, a zimą grzeje i chroni przed śniegiem i niską temperaturą. Jest także lekka i przyjemna w dotyku, co więcej, nie gniecie się i nie elektryzuje. Szczególnie docenią to alergicy, ponieważ wełna nie uczula oraz posiada właściwości antybakteryjne.
• bawełna organiczna uprawiana jest bez wykorzystania sztucznych nawozów oraz chemicznych środków. Zbiera się ją ręcznie, co podnosi czystość włókien i sprzyja środowisku. Zebrane włókna barwi się przy użyciu naturalnych barwników. Ubrania szyte z bawełny organicznej są wyjątkowo miękkie i delikatne w dotyku. Są idealne dla dzieci z problemami skórnymi oraz alergików, ponieważ nie zaogniają istniejących zmian i są obojętne dla skóry.

Robi wrażenie, prawda? Pomyślcie – nie tylko miłe dla oka, ale bezpieczne dla zdrowia i utrzymujące ciepło dzieciaczków.

Co ciekawe, Molito.pl proponuje ubrania i dodatki nie z taśmy produkcyjnej, ale ręcznie szyte, wyjątkowe. To nie masówka, ale prawdziwe rękodzieło, wykonane za pomocą szydełka i drutów! Połączenie pracy i pasji, włożenie serca do perfekcyjnego wykonania i materiałów z najwyższej półki, trafi do przekonania wielu rodziców. Bo można kupić/zamówić coś i dla dziecka i dla rodzica. Rzeczy piękne, kolorowe, ciepłe, osobno i do kompletu, które w iście skandynawskim stylu rozprawią się z zimnem i paskudną aurą.

P.S. Pamiętajcie o nadchodzącym Mikołaju! Tym razem zamiast kolejnej zabawki z tej samej serii, zróbcie prezent dziecku i sobie, wybierając czapki, kominy, szaliki, rękawiczki i o wiele, wiele więcej (ufffff, nie uda mi się tego wszystkiego wymienić) na molito.pl.

Zdjęcia: Molito.pl

Macierzyństwo to jedna wielka praca, trening i test – umiejętności, wiedzy, sprawności fizycznej, cierpliwości i tolerancji (na różnych płaszczyznach). Bywa, że matczyne emocje targane są na lewo i prawo, nastrój zmienia się z minuty na minutę, a matka niezależnie od sytuacji zawsze powinna zachować spokój ducha i opanowanie. 

Powinna, hmm… czy to aby na pewno dobre stwierdzenie? No raczej nie, wszak matka jest tylko zwykłym człowiekiem, a nie jakimś „Rambo”, którego niczym nie da się złamać. Każda matula ma w sobie ograniczone pokłady tego wszystkiego co powyżej, logiczne jest więc, że czasem w jej wnętrzu może dojść do przeładowania, a w konsekwencji do wybuchu. I nie zawsze musi to być efekt czegoś poważnego, czasem wystarczy niepozorna iskra, wręcz błaha sprawa, a eksplozja nieunikniona.

I mnie też się to zdarza. Ostatnio na przykład, parę dni temu, myślałam, że pęknę ze złości i wytarmoszę swoje dziecko, które wzięło i zabazgrało mi ściany w domu kredkami – pastelami olejnymi, które oczywiście nie chcą się zmyć!  Wesoła twórczość prawie 2-latki. No brawo!

Choć czekajcie! W pierwszym momencie nawet mnie to tak mocno nie zirytowało – nie pierwszy i zapewne nie ostatni taki obrazek w mojej matczynej karierze – pochwalę się więc, że pozwoliłam sobie nawet na drobny żart, ale… Kiedy chwilę później zorientowałam się, że to nie jest jedyny rysunek, a pojawił się on też u brata w pokoju i u samej autorki – na dużym kawałku ściany – to już mi ciśnienie skoczyło tak dramatycznie, że mało nie wyszłam z siebie!

Nakrzyczałam więc solidnie i zabroniłam do siebie podchodzić – każdemu, bez wyjątku – a potem obróciłam się na pięcie i poszłam w cholerę, bo czułam, że to jedyne rozsądne wyjście, by dać ochłonąć emocjom.

Zła byłam okrutnie, bo przecież całkiem niedawno malowaliśmy całe piętro, bo na tapecie mamy aktualnie inne roboty remontowe, bo trzeba będzie kupić farby i te wszystkie ściany pokolorować na nowo i wreszcie – bo jestem w ciąży, a to chyba wystarczający powód do wybuchu złości.

W każdym razie, tak jak byłam wściekła, tak w kilka minut cała ta złość minęła. Wystarczyło tylko, że zeszłam schodami na dół, schowałam się w jednym z pokoi i usłyszałam, jak ta mała łobuziara płacze, wołając, że chce do mamy.  Nie mogłam tego słuchać, mimo, iż tata usilnie próbował wyjaśnić córce, że teraz do mamy iść nie można i musi zaczekać.   

Musiałam zareagować. Słuchanie jej rozpaczy łamało mi serce, a to było silniejsze i ważniejsze uczucie niż ta cała moja złość.

Ktoś powie, że jestem słaba, bo szybko wymiękłam. Ktoś inny zarzuci, że jestem złą matką, bo przecież to tylko dziecko, a zabazgrane ściany to nie tragedia. Mam to gdzieś. Jestem jaka jestem, miewam chwilę słabości, popełniam błędy i czasami daję zły przykład.

Zresztą nie o ocenę i krytykę mi teraz chodzi, lecz o to, że w całej tej sytuacji, po raz kolejny w swoim kilkuletnim macierzyństwie uświadomiłam sobie, jak bardzo my – mamy – kochamy swoje dzieci! Jak wiele potrafimy z nimi przejść, znieść, wybaczyć…

I jak szybko zapominamy o powodach swojej złości, gdy te małe istotki zrobią minę kota ze Shreka, uronią łezkę czy wyciągną do nas rączki. I to w sumie jest cudne w tym wszystkim.

A, że ściany pobazgrane – no trudno, taki ich los gdy w domu grasują dzieci! 😉