Nie jestem matką Teresą, nie udzielam się dla innych bardziej, niż każe mi zwykła ludzka przyzwoitość. Ale nigdy, przenigdy nie ominęłabym człowieka, bez upewnienia się, że nie potrzebuje on pomocy.

W drugi dzień Świąt Wielkanocnych wychodziłam po 22.00 z psem na spacer. W przedsionku klatki schodowej siedział człowiek, od którego było czuć alkohol. Zapytałam czy wszystko dobrze, bo nie powinien tu siedzieć. Odpowiedział, żebym pozwoliła mu tu zostać albo podała adres noclegowni, bo on nie jest pijany tylko „wczorajszy”, życie mu się zawaliło i nie ma dokąd pójść, a jest mu bardzo zimno. Faktycznie, nie był może wymuskany, ale na menela też nie wyglądał.

Zadzwoniłam do centrum kryzysowego po adres przytuliska, okazało się, że nie przyjmują tam poza zimą. Przekazałam to jemu i poprosiłam, by jednak wrócił do domu, bo klatka schodowa to nie miejsce na spanie.

Po kwadransie wracałam z psem, a facet wyglądał jakby gorzej, nie miał siły siedzieć. Zapytałam go ponownie, czy nie potrzebuje pomocy. Poprosił o szklankę wody. Przyniosłam mu ją, a on ze łzami  przyznał, że dziś wcale nie pił, tylko wczoraj zapijał smutki, bo on nie ma po co żyć, nie ma już do kogo wracać. Poza tym jest cukrzykiem i od wczoraj rana nie przyjmował insuliny. Myślał po prostu, że zaśnie i się nie obudzi jak się zapije, bo nie miał ani dokąd pójść ani odwagi zrobić sobie krzywdy.

Po prostu zamarłam i w jednej chwili facet z “menela” przeistoczył się w człowieka, który na chwilę zgubił sens życia. Wezwałam pogotowie, mężczyzna zgodził się przyjąć pomoc medyczną i karetka zabrała go do szpitala. Szczerze mam nadzieję, że się jakoś pozbiera. Jaki by nie był, to zawsze człowiek, o czym niestety nie każdy pamięta.

Gdy próbowałam mu pomóc, mijały mnie dwie osoby, jedna spojrzała z niechęcią w naszą stronę a druga udała, że nas nie widzi. Ja rozumiem, że można się bać obcych ludzi, nie wiadomo, co w człowieku siedzi. Sama miałam sytuację, gdy latem natknęłam się w lesie z psem, na pijaczka leżącego na ścieżce, który wyglądał na mocno obitego. Dobrze, że miałam psa na smyczy (bez ujadającego Morrisa raczej nie zbliżyłabym się do niego), bo na moje pytanie o pomoc, facet z rozwalonym nosem wybełkotał stek przekleństw, pozbierał się z ziemi, zabrał butelkę i potoczył się dalej.

Uważam jednak, że moralnym (i chyba nawet prawnym) obowiązkiem każdego z nas, jest udzielić pomocy, gdy istnieje taka konieczność. W takich sytuacjach, gdy się boicie o siebie i to was powstrzymuje przed udzieleniem pomocy, warto poprosić kogoś by był z wami. Znajomy, sąsiad czy ktokolwiek inny, byle razem było raźniej. O własne bezpieczeństwo należy zadbać przede wszystkim.

Ja nie wyobrażam sobie, bym miała rano natknąć się na martwego faceta, bo nocą ominęłam go na klatce dla własnego spokoju. Taka jestem, po prostu.

P.S. Koleżanka, którą prosiłam o pomoc, napisała mi smsa, czy adoptowałam już tego bezdomnego. Pół żartem, pół serio odpisałam, że raczej kupiłam sobie bilet do nieba, pomagając człowiekowi.

Jeśli nie wiecie jak się zachować, zachowajcie się przynajmniej przyzwoicie.

Telefon to zdaje się od zawsze był pewnego rodzaju luksus – nie każdy miał go w domu. Niektórzy, by z niego skorzystać, chodzili do sąsiadów (o ile dobrze z nimi żyli ;-)) inni musieli wychodzić na ulice i korzystać z budek telefonicznych. Pamiętacie je?

Najpierw były na monety i żetony, później pojawiły się na kartę, które obowiązkowo zbierało się jak znaczki czy popularne karteczki 😉

Pamiętam, jak dzwoniłam z takiej budki do mamy, z kolonii, na których byłam w 6 klasie podstawówki. Zresztą nie tylko ja, cała klasa szła wówczas na miasto, dzwonić do rodziców – to były czasy! 🙂

Ale wracając do telefonów stacjonarnych, jak już zagościły w większości domów, pojawiły się nowsze – bezprzewodowe i to był jeszcze większy luksus, którego my niestety nie mieliśmy. I rozmawiać musieliśmy stercząc przy telefonie, w obecności wszystkich domowników – zero intymności! 😉  

Aż w końcu przyszła era telefonów komórkowych. Wielkich jak cegły, z długimi antenkami, czarno-białymi wyświetlaczami…
Niby nic nadzwyczajnego, patrząc na to, czym dysponujemy obecnie, ale jednak kto miał komórę, to był gość!

Nie pamiętam, ile miałam lat, gdy dostałam swój pierwszy telefon, w każdym razie kojarzę, że była to Motorola. Szajs straszny, no ale dzwonił i wysyłał smsy! A to wtedy było najważniejsze. Pamiętam też Alcatele, Panasonici, Ericsony i Nokie – najbardziej pożądane chyba… Sama też się w końcu doczekałam – model 3310 – to był hit! Niezniszczalny i całkiem zgrabny! 😉

Dziś tamte telefony to przeżytek. Aktualnie bowiem królują smartfony, z wbudowanymi aparatami, kamerami, a właściwie to całymi komputerami – można by rzec.

Z jednej strony to fajnie, świat idzie do przodu, technologia również. Dla nas, ludzi zabieganych i zapracowanych, to często duże ułatwienie, bo w kieszeni spodni czy torebce, możemy nosić niewielkie urządzenie, za pośrednictwem którego jesteśmy w stanie zrobić tak wiele – dzwonić, korespondować, czytać książki, pracować, uczyć się, robić zdjęcia….

Jednak z drugiej strony, smutne jest to, że ludzie tak bardzo przywiązują się do swoich smartfonów. Noszą je zawsze przy sobie, nie tylko poza domem, ale i w nim. Są tacy, co nie rozstają się z telefonem, będąc nawet w toalecie! Albo przy stole, podczas rodzinnego obiadu. Zamiast cieszyć się wspólnym posiłkiem, razem spędzanym czasem, zamiast rozmawiać – o tym co dziś nam się przytrafiło, o wszystkim i o niczym – wolą patrzeć w ekrany swoich smartfonów i dziubać na fejsie czy innym Instagramie.

Bo dla coraz większej liczby ludzi istotniejsze jest pstrykanie „sweet foci”, meldowanie się z każdego miejsca na ziemi, sprzedawanie swojej prywatności na publicznym forum, komentowanie, lajkowanie, udostępnianie, podglądanie innych…

Przykre to jest, nie uważacie?

I nie wiem, kto daje sobie większy przykład w tym temacie – dorośli dzieciom, czy odwrotnie?

Ale na pewno warto się nad tym zastanowić i coś z tym zrobić, zanim wirtualny świat, mieszczący się w małym smartfonie, ukradnie nam całe prawdziwe życie.

A na koniec mam dla Was króciutki i trochę zabawny spot – czy tata skutecznie zwrócił uwagę swoim synom… ?

Czy Wy również macie wrażenie, że niektórzy ludzie specjalnie starają się nie zauważać kobiet w ciąży? Od kiedy dowiedziałam się o swoim odmiennym stanie, obserwuję zachowania innych osób wobec przyszłych mam. Niestety z moich obserwacji wynika, że nie jest zbyt dobrze. Z przykrością muszę stwierdzić, że życzliwość wobec kobiet ciężarnych w naszym kraju nadal pozostawia wiele do życzenia.

Niektórzy z Was mogą się oburzyć, bo przecież ciąża to nie choroba i skoro kobiety domagały się kiedyś równouprawnienia, to w czym jest problem? Dlaczego miałyby być traktowane inaczej niż ktokolwiek inny? Pewnie, można wychodzić z takiego założenia. Ja sama również jestem zdania, że ciąża to nie choroba, jednak uważam, że kobiety przy nadziei powinny być traktowane nieco inaczej. W końcu noszą w sobie nowe życie, o które powinny dbać już od samego poczęcia i niestety niejednokrotnie może to wymagać reakcji obcych im osób.

Kobiety w ciąży nie mają w Polsce łatwego życia! Dlaczego tak uważam? Z trzech powodów:

1. Obecnie jestem w 8 miesiącu ciąży. Brzuszek już widać, nawet w kurtce. Jednak tylko raz zostałam przez kogoś przepuszczona w kolejce do kasy sklepowej, a dało mi to jedynie tyle, że przed sobą miałam jeszcze 4 a nie 5 osób. Reszta udawała, że mnie nie widzi.
2. W wielu marketach stoję (bez kurtki) w długich kolejkach – nikt mnie nie zauważa, nawet obsługa sklepu. Wyjątek stanowiła jedna miła kasjerka w Lidlu, ale to potwierdza tylko regułę. W wielu hipermarketach nie ma nawet specjalnych kas dla ciężarnych czy rodziców z dziećmi.
3. Ostatnio musiałam zrezygnować z podróży autobusem. Był tak zatłoczony, że zwyczajnie bałam się nim jechać. Tam też nikt nie ustąpił mi miejsca. Innego dnia kiedy podczas podróży poczułam się gorzej i poprosiłam o ustąpienie miejsca, to musiałam się jeszcze nasłuchać.

Wśród ludzi panuje znieczulica i jest mi naprawdę przykro z tego powodu.

U lekarza czy w aptece, kobiety ciężarne mają prawnie zagwarantowane przyjęcie bez kolejki, ale czy tak rzeczywiście jest? O ile w przychodni, laboratorium czy innych placówkach medycznych jako tako to funkcjonuje, tak w aptekach nie zauważyłam żeby ktoś tego prawa przestrzegał.

Od dziecka byłam uczona szacunku do osób starszych. Zdarza mi się wnieść im zakupy po schodach, pomóc wypełnić druki na poczcie czy też ustąpić miejsca w autobusie. Większości z nas takie zachowanie wydaje się zupełnie naturalne, prawda? To dlaczego w przypadku kobiet przy nadziei jest inaczej? Jak wspomniałam na początku, ciąża to nie choroba, ale prawda jest taka, że nie mamy pojęcia jak się w danej chwili czuje przyszła mama i czy aby na pewno nie potrzebuje naszej pomocy albo chociaż odrobiny życzliwości…

Zauważyłam, że najwięcej empatii mają w sobie młode mamy, które pamiętają jak się w tym okresie czuły i czasem marzyły o tym, by ktoś przepuścił je w kolejce, czy też ustąpił miejsca w komunikacji miejskiej. Najgorzej natomiast zachowują się starsze panie, a przecież większość z nich jest mamami, babciami, więc z założenia powinny rozumieć powagę sytuacji. Prawda jest taka, że to właśnie one zwykle mają najwięcej do powiedzenia. Młodzież natomiast udaje, że nas nie widzi. Nadzieja jest jeszcze w mężczyznach, choć z tymi też różnie bywa.

Ja nie dopominam się specjalnego traktowania, poza laboratorium czy przychodnią, bo tam po prostu dbam o siebie i maluszka. W sklepach natomiast, jeśli czuję się dobrze to nie mam takiej potrzeby. Nie korzystam też z pierwszeństwa obsługi, jeśli w danym sklepie jest tabliczka z informacją, że kobiety w odmiennym stanie obsługiwane są poza kolejnością. Chciałabym jednak żeby hasła z tych tabliczek nie były jedynie pustymi hasłami, a były znane obsłudze, która zwróci szczególną uwagę na kobietę w ciąży i zaproponuje podejście do kasy bez kolejki. To naprawdę drobne gesty, ale od takich powinno się zaczynać wprowadzać zmiany. A w kwestii traktowania kobiet ciężarnych nasze społeczeństwo potrzebuje zmian.

Nadzieja w naszych dzieciach. Jeśli wychowamy je zgodnie z osobistymi przekonaniami to jest szansa, że coś się w przyszłości zmieni.

Autorka bloga parentingowo – lifestylowego http://polishgirlolga.pl zaprasza do siebie 🙂