W najbliższą środę 26 września 2012 odbędzie się w Warszawie pierwsza, otwarta konferencja dla rodziców i opiekunów dzieci chorych na Atopowe Zapalenie Skóry. Temat konferencji: „AZS z perspektywy dermatologiczno-alergologicznej”.

Jeśli Twoje dziecko choruje na Atopowe Zapalenie Skóry, alergię bądź atopię, masz wiele pytań, wątpliwości i nie wiesz gdzie się zwrócić o pomoc – ta konferencja jest dla Ciebie.

„AZS z perspektywy dermatologiczno-alergologicznej” – Warszawa, 26 września 2012, godz. 10:00

W środę, 26 września 2012 w Centrum Konferencyjnym przy ul. Nowy Świat 6/12 odbędzie się pierwsza z cyklu konferencji, będących częścią projektu Halo! ATOPIA. Dermatolodzy, alergolodzy oraz inni specjaliści wspólnie i przystępnym językiem opowiedzą o AZS. Na konferencję zapraszamy rodziców i opiekunów dzieci chorych na AZS, chorych na AZS, lekarzy, pedagogów – wszystkich zainteresowanych i mających styczność z dziećmi chorymi na Atopowe Zapalenie Skóry.

Aby wziąć udział w konferencji z ekspertami już teraz wejdź na stronę www.haloatopia.pl i zgłoś swój udział w spotkaniu. Wstęp na konferencję jest bezpłatny.

Harmonogram konferencji,  26 września 2012, godz. 10:00–14:00

„AZS z perspektywy dermatologiczno-alergologicznej”

• 10:00-10:10 Krótki film o AZS.
• 10:10–10:20 Przywitanie:

Dr n. med Edyta Biernat-Kałuża – reumatolog, Członek Rady Fundacji Alabaster.

Monika Wyrzykowska – Prezes Zarządu Fundacji Alabaster.

• 10:20-10:40 AZS u dzieci – aktualne podejście do leczenia miejscowego. 

Lek. med. Lidia Ruszkowska – dermatolog.

• 10:40-11:00 Losy dziecka z AZS w wieku dorosłym.

Prof. dr hab. Joanna Narbutt, dermatolog.

• 11:00-11:20 AZS u dzieci – diagnostyka, postępowanie, leczenie.

Dr n. med. Anna Wójtowicz, alergolog.

• 11:20-11:40 Przerwa.
• 11:40-12:20 Pytania do ekspertów.

Lekarze i specjaliści odpowiedzą na pytania przygotowane przez rodziców podczas spotkania w dniu 28.07.2012 oraz pytania nadesłane przez Internet, stronę www projektu. Na pytania odpowiadają:

Dr n. med. Alicja Karney – pediatra.

Lek. med. Jolanta Wacławek – pediatra.

Katarzyna Wyrzykowska – psycholog.

Joanna Żółkowska – dietetyk.

• 12:20-13:00 Dyskusja.
• 13:00-14:00 Rozmowy w kuluarach z ekspertami i uczestnikami.
• 13:00-13.30 Czat z Internautami.

Lek. med. Lidia Ruszkowska – dermatolog

Halo!ATOPIA – Lepsze życie z Atopowym Zapaleniem Skóry

Projekt Halo! ATOPIA powstał aby pomóc rodzicom i opiekunom dzieci chorych na AZS oraz samym chorym. Fundacja Alabaster realizując ten projekt pragnie poszerzyć wiedzę rodziców i samych chorych, ale także lekarzy, a przede wszystkim zwrócić uwagę społeczeństwa oraz decydentów na tę chorobę. Projekt Halo! ATOPIA ma zainicjować debatę dotyczącą atopowego zapalenia skóry u dzieci, zwrócić uwagę na problem obniżonej jakości życia chorych i ich rodzin z powodu AZS.

Zrozumienie i poznanie choroby uwzględniające różne jej aspekty spowoduje lepsze radzenie sobie z jej objawami oraz skutkami, a tym samym – wpłynie na wzrost jakości życia dzieci z AZS i ich rodzin.

Projekt Halo! ATOPIA współfinansowany jest przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej w ramach Programu Operacyjnego FIO (Fundusz Inicjatyw Obywatelskich).

Już dziś wejdź na stronę www.haloatopia.pl i zgłoś swój udział w spotkaniach projektu Halo! ATOPIA. Wstęp jest bezpłatny.

Partnerzy biznesowi/sponsorzy: Bioderma, DermaSilk, Sante.

Patroni medialni: M Jak Mama, Echo Dnia Radom, www.babyonline.pl, www.Dlarodzinki.pl, www.dzidziusiowo.pl, www.eBobas.pl, www.ekologia.pl, www.maluchy.pl, www.mojealergie.pl, www.Poradnikzdorowie.pl, www.Zdrowie.wieszjak.pl.

————————————————————————————————————————–

Organizator: Fundacja Alabaster – działa na rzecz osób z atopowym zapaleniem skóry (AZS) i innymi objawami atopii, w całej Polsce.

Dofinansowanie: Projekt Halo! ATOPIA współfinansowany jest przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej w ramach Programu Operacyjnego FIO (Fundusz Inicjatyw Obywatelskich).

Partner projektowy: Instytut Matki i Dziecka.

Partnerzy merytoryczni: Polskie Towarzystwo Dermatologiczne, Fundacja Pokonać Alergię.

Patroni honorowi: Wojewoda Mazowiecki.

Partnerzy biznesowi/sponsorzy: Bioderma, DermaSilk, Sante.

Patroni medialni: M Jak Mama, Echo Dnia Radom, www.babyonline.pl, www.Dlarodzinki.pl, www.dzidziusiowo.pl, www.eBobas.pl, www.ekologia.pl, www.maluchy.pl, www.mojealergie.pl, www.Poradnikzdorowie.pl, www.Zdrowie.wieszjak.pl.

Zapraszamy na drugie spotkanie z cyklu BoboCamp! Tym razem będziemy rozmawiać o komunikacji i o rozwoju mowy u dzieci.BoboCamp#2 startuje 4 października (czwartek) o godzinie 12.00. Tak jak poprzednim razem będziemy rozmawiać o dzieciach, macierzyństwie i problemach związanych
z byciem rodzicem. Naszymi gośćmi będą Dorota Banaszak – mam i twórczyni zeszyciku „Codzienniczek”, Ewa Tomczak-Słomka – pedagog specjalny i logopeda oraz Justyna Kwiatkowska – trenerka z Pracowni Sukcesu.

Pierwsze spotkanie BoboCamp odbyło się 6 września. Rozmawialiśmy z Małgorzatą Falis o blaskach i cieniach pracy z dzieckiem w domu, o tym jak radzą sobie mamy pracując zdalnie. Iza Sztandera – doradca macierzyński, podpowiedziała nam jak być rodzicem
i nie zwariować, a Anna Charko – dietetyk, podała kilka przykładów zdrowych i szybkich do przygotowania śniadań dla naszych maluchów.

Teraz zapraszam na kolejne spotkanie. Tym razem poruszymy tematy związane
z komunikacją i rozwojem mowy u dzieci. Dorota Banaszak, która  jako mama mieszkająca z maluchami w różnych krajach opowie nam o swoich doświadczeniach związanych z komunikacją z przedszkolami i nianiami. Następnie Pani Ewa Tomczak-Słomka, jako długoletni pedagog i logopeda podpowie nam na co zwróci uwagę i jak pracować z dzieckiem, aby jego mowa rozwijała się prawidłowo. Na koniec powrócimy do tematu komunikacji w przeprowadzonym przez Justynę Kwiatkowską mini warsztacie dotyczącym skutecznej komunikacji i porozumiewania się w rodzinie. Dodatkowo na uczestników spotkania będzie czekać gorąca herbata i losowanie nagród, takich jak „Codzienniczek” i płyty z piosenkami dla dzieci i muzyką relaksacyjną dla mam.

BoboCamp#2 odbędzie się w czwartek, 4 października o godzinie 12.00
w kawiarni FikuMikuCafe, znajdującej się na ul. Zwycięzców 32 w Warszawie. Udział
w spotkaniu jest bezpłatny, a rodziców zapraszamy, oczywiście, z dziećmi. Więcej informacji o spotkaniu znajdziecie na stronie www.bobocamp.pl i na www.facebook.com/bobocamppl.

Czym jest BoboCamp?

BoboCamp to cykliczne spotkania, odbywające się w luźnej, nieformalnej atmosferze.

W trakcie takiego spotkania każdy może poruszyć interesujący go temat, podzielić się swoimi doświadczeniami, a także troskami. Inicjatorką cyklu jest Agnieszka Jasińska – mama, z dużymi pokładami energii. Przez kilka lat pracowała w branży parentingowej – prowadząc serwis internetowy dla rodziców, a także zajmowała się organizacją eventów. Teraz, z małym towarzyszem u boku, organizuje BoboCamp.

źródło: informacja prasowa

„MAMY PRAWO DO BYCIA SOBĄ” – teatr (dla dzieci)
projekt edukacyjny realizowany w Teatrze Lalek „Pleciuga”

Warsztaty dziennikarskie przeznaczone dla nastolatków, podzielone na dwa bloki warsztatowe – zajęcia radiowe i literackie.
Zajęcia radiowe, odbywające się w najbliższą sobotę, odbywać się będą w siedzibie Polskiego Radia Szczecin.
W trakcie spotkania uczestnicy zapoznają się z treścią Konwencji Praw Dziecka oraz ideami Janusza Korczaka, poprzez dyskusje zgłębią temat potrzeb dzieci we współczesnym świecie, nauczą się formułować opinie w sposób poprawny językowo oraz w formie odpowiedniej dla przekazu medialnego.
Podczas zajęć sobotnich dzieci poznają funkcjonowanie radia oraz staną się współtwórcami dwóch odcinków audycji radiowej „Dziecko też człowiek” emitowanej cyklicznie na antenie Polskiego Radia Szczecin.

ZAPISY NA ZAJĘCIA

Na warsztaty obowiązują zapisy – liczba miejsc jest ograniczona.
Cena biletu: 5 zł

Zgłoszenia prosimy przesyłać drogą elektroniczną na adres: marketing@pleciuga.pl. W zgłoszeniu należy podać imię i nazwisko, numer telefonu oraz których warsztatów dotyczy zgłoszenie. Uczestnictwo w warsztatach potwierdzane będzie za pośrednictwem poczty elektronicznej.

Więcej informacji na temat projektu znajdą Państwo na stronie:
www.mamyprawo.blogspot.com

Organizator:
Teatr Lalek „Pleciuga”

Partnerzy:
2012Korczak.pl
Wydział Humanistyczny Uniwersytetu Szczecińskiego
Ośrodek Kultury w Wolinie
Polskie Radio Szczecin
Stowarzyszenie Oswajanie Sztuki

Patroni medialni:
TVP Szczecin
„Kurier Szczeciński”
Polskie Radio Szczecin
e-teatr
qlturka
wSzczecinie.pl
magazyn dla dzieci i rodziców FIKA

Projekt dofinansowany jest ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

źródło: Informacja prasowa

Dłuższy czas zastanawiałam się, czy warto w ogóle opisywać to, czego byłam świadkiem w trakcie organizowania pomocy dzikiemu zwierzęciu, ale przeszkody i ludzka obojętność jakie spotkały mnie w jej czasie, nie mogą pozostać bez komentarza.

Ale po kolei. Mieszkam w spokojnej okolicy, za moim osiedlem rozpościera się las, więc z wielką przyjemnością zabieram na spacer dziecko i psa, praktycznie każdego dnia. Wielokrotnie mijały nas dzikie zwierzęta, więc ich widok nie jest dla mnie żadnym zaskoczeniem, jednak gdy natknęłam się na rannego ptaka – do dziś nie wiadomo, czy był to młody kwiczoł, czy samiczka kosa – nie mogłam odejść obojętnie, nie udzielając mu pomocy. To było młodziutkie pisklę, z resztkami puchu, lecz jeszcze z nie wykształconymi “dorosłymi” piórami. Niestety gniazdo, z którego zapewne ptaszek wypadł, było zniszczone. Przez dłuższy czas obserwacji, nie pojawił się również żaden dorosły osobnik, który mógłby się nim zaopiekować. Mimo, iż nie jestem ekspertem od ptaków, postanowiłam udzielić pomocy skrzydlatemu, przede wszystkim ogrzać, gdyż był strasznie wyziębiony i nakarmić, w czym pomagał wujek Google, bo dla mnie nie było wcale takie oczywiste, co taki maluch powinien jeść.

Ptaszek początkowo miał się nieźle, szybko odzyskał siły, piórka zaczęły pokrywać jego ciałko, ale bardzo martwiła mnie jego wykręcona łapka i asymetryczne układanie po sobie jednego skrzydła, więc zaczęłam dzwonić po “specjalistach”, którzy powinni udzielić mi pomocy. Przynajmniej wtedy jeszcze tak mi się zdawało. Swoje “call center” uruchomiłam od telefonu wykonanego do jednego z weterynarzy w Gryficach, celem uzyskania pomocy. Zamiast tego usłyszałam, że jestem “taka, siaka i owaka” i najwyraźniej nie mam co w domu robić, skoro zajmuję się dzikim ptakiem.

Przyznaję, po takiej tyradzie łzy poleciały mi same, ale miałam jeszcze większą motywację żeby szukać pomocy dalej. Tylko jeden weterynarz w Gryficach zgodził się przyjąć mnie z ptakiem, dobry tydzień później, jednak jak zaznaczył w rozmowie telefonicznej, nie jest on specjalistą od ptaków i poza konsultacją nie będzie mógł mi pomóc. W zamian dostałam numer telefonu do pewnej fundacji w Szczecinie, która (ponoć) ma na celu ratowanie dzikich ptaków.

Z racji odległości i braku możliwości transportu ptaka aż 100 km, szukałam pomocy dalej na miejscu – kolejno obdzwoniłam nadleśnictwo gryfickie, Urząd Miasta i jedyne co usłyszałam, to że super nim się zajmuję, świetnie że mu pomagam, ale nie mają pieniędzy na pomoc dla ptaka, ewentualnie nadleśnictwo może zabrać ode mnie truchło. “Kłopot “ polegał na tym, że ptaszek – w międzyczasie otrzymał imię Karolczak – miał się bardzo dobrze, nie licząc okaleczonej łapki i ani myślał zdychać.

Napisałam więc maila do warszawskiego ZOO, azylu dla ptaków, gdzie otrzymałam mentalne wsparcie, na podstawie zdjęć wstępną diagnozę złamanej jednej łapki, a drugiej z początkami zaburzeń metabolicznych oraz dietę którą stosowałam już od tygodnia i adresy ośrodków gdzie należało ptaka przetransportować.

W międzyczasie Karolczak przestał opierać się na łapkach, chciał wzbić się w powietrze co uniemożliwiało mu złamanie i straszliwie tłukł się po pudle. I bez pomocy specjalisty wiedziałam że ptak nie wydobrzeje sam, więc w akcie desperacji wykonałam telefon do wspomnianej przez weta fundacji w Szczecinie. Wysłałam kolejne zdjęcia Karolczaka, i zostało ustalone że przyjadą po niego, bo mają pieniądze na transport, a mieli jechać z Trzebiatowa przez Gryfice do Szczecina. Pierwszego dnia czekałam i się nie doczekałam, mieli przyjechać drugiego dnia i nic, zero kontaktu, zadzwoniłam sama. Ok, w porządku, przyjadą – nie przyjechali, nie odebrali też telefonu, nie odpisali na moją wiadomość. Wielkie czyny nie poszły za wielkimi słowami.

Ostatnią deską ratunku okazała się wyszukana przez internet klinika weterynaryjna w Sikorkach, oddalona od Gryfic 30 km. Zadzwoniłam tam, doktor zgodził się nas przyjąć. Od osób które wożą tam swoje zwierzęta, usłyszałam że jest to świetny specjalista, człowiek od spraw beznadziejnych, z tym większą nadzieją oczekiwałam wizyty. Przyjął mnie tego samego dnia, i zrobił wszystko to, czego mogłabym oczekiwać od osoby która zajmuje się zwierzętami z potrzeby serca, a nie tylko pieniędzy.

Wytłumaczył mi wszystko, spokojnie, rzeczowo choć rozwiał moje nadzieje na zdrowie dla ptaka. Co więcej osobiście wykonał telefony dalej, czy ktokolwiek przejmie ode mnie ptaka celem fachowej rehabilitacji. Niestety nic nie wskórał, co gorsza noga Karolczaka zrosła się pod kątem 45 stopni, druga była już z niedowładem, gdyż w warunkach domowych strasznie trudno jest temu zapobiec.

Ostatecznie pomoc dla ptaka przyszła za późno, mimo wsparcia doktora, należało podjąć niełatwą decyzję o uśpieniu. Nawet po operacji istniało ogromne ryzyko, że ptak nie będzie chodził i  latał, zmuszony załatwiać się pod siebie, więc ja tylko po to aby nie skazywać Karolczaka na odleżyny i długie cierpienia, pozwoliłam odejść mu w spokoju.

Do tej pory jak o tym wszystkim myślę, to krew się w żyłach gotuje, bo gdyby nie polityka spychologii, gdybym od razu trafiła na doktora z Sikorek, a nie na mur obojętności, ptak pewnie byłby sprawny jeśli nie na wolności – co byłoby trudne, lecz możliwe – to w wolierze w azylu dla skrzydlatych. Mam też przykrą naukę na przyszłość, że chyba nie warto pochylać się nad takimi zwierzętami, bo niewiele osób jest chętnych do rzeczywistej pomocy, a przez to zwierzę ostatecznie umiera, i nie wiem co lepsze, czy śmierć z głodu i wycieńczenia w lesie, czy od zastrzyku weterynarza.

Jeśli jednak komuś przytrafi się podobne “znalezisko”, proszę zapoznajcie się ze stroną Małopolskiego Towarzystwa Ornitologicznego, gdyż nie każdy młody ptak przebywający poza gniazdem, potrzebuje pomocy, a my mimo dobrych chęci możemy pisklęciu bardzo zaszkodzić.

Źródło zdjęcia: Flickr