Matka Polka pięćdziesiąt, ba – trzydzieści lat temu, była przewidywalna aż do mdłości. Musiała mieć podkrążone oczy, zniszczone ręce, nitki siwych włosów, których nie było kiedy zafarbować, oraz obowiązkowo szczycić się chorobą umysłową polegającą na ograniczeniu pracy mózgu do jednego tematu – dzieci. Za niespełnienie wytycznych należała się etykietka wyrodnej matki.

Dziś? Jestem matką. Mieszkam w Polsce więc śmiało mogę mówić, że jestem Matką Polką. Gdybym zgodziła się mierzyć moje macierzyństwo starą miarą bez wątpienia zarobiłabym na medal najgorszej matki na świecie. Bo wiecie co? Wcale nie myślę o Duśce non stop. Poświęcam jej tyle czasu ile potrzebuje, a resztę poświęcam mężowi i sobie. Głównie, bo znajduję też czas dla rodziny i znajomych. Nie mam zniszczonych rąk, w końcu od czego są rękawiczki? Podkrążone oczy owszem, miewam, najczęściej jak do trzeciej w nocy czytam lub oglądam kabarety. Tak. Lubię się śmiać. Nie tylko do dziecka i z dziecka. Nie zamierzam za to przepraszać. Siwe włosy? Chyba są, nie wiem. Co mnie to obchodzi? Jak będzie za dużo to zrobię sobie jakiś balejaż, nic lepiej nie ukrywa siwizny. Ale to jeszcze nie teraz.

No i najważniejsze – to co robię, o czym myślę, o czym rozmawiam ze znajomymi wcale nie kręci się wokół Duśki. Spokojnie, nie zapominam o niej, brudna, głodna i zaniedbana nie chodzi. Ale pamiętam też o sobie. Mam ochotę obejrzeć film, to go oglądam bez wyrzutów sumienia. Mam ochotę poczytać to czytam. Potrzebuję ciszy bo pracuję, daję dziecku nakaz cichej zabawy i tyle.

Nie da się ze mną pogadać o pieluchach bo jakby wyrosłam z tematu. O kolkach, ząbkowaniu, nieprzespanych nocach, odparzeniach i pleśniawkach też nie, nie znam tematu. Nigdy nie znałam.Odbieram telefon i słyszę: pamiętasz jakie powinno być napięcie na głośniku?Nie pamiętam niestety, od paru lat się tym nie zajmuję, kiedyś wiedziałam i macierzyństwo mi w tym nie przeszkadzało. Otwieram maila z pytaniem czy napiszę o wykładzinach podłogowych. Pewnie, że napiszę, czemu nie? Wychodzę na zakupy i kupuję coś sobie, nie dziecku. Mam za to przepraszać? Oglądam filmy, seriale, programy, które z pewnością nie są przeznaczone dla dzieci. Użeram się z kompilacją Plasmy pod Debianem. Pogadamy o tym?

Przyznaj się droga mamo, potrafisz bez wyrzutów sumienia rozmawiać o czymś, co nie dotyczy dziecka? Ile czasu wytrzymasz, żeby nie wspomnieć, że Twoje słoneczko to coś tam albo tam coś? Bo ja wytrzymam bardzo długo, a czasem to nawet świadomie szukam towarzystwa ludzi, którzy o dzieciach nie chcą rozmawiać. Jestem matką, ale nie jestem własnością mojej córki. Ona moją też nie.

Od paru lat piszę dla Was mniej lub bardziej poważne teksty o tym co u mnie i nie tylko u mnie słychać. Nie ograniczam się do tematów stricte dziecięcych, nie skupiam się na macierzyństwie, skupiam się na tym, co mnie otacza. Nie piszę dla mam zaślepionych swoimi dziećmi, przykro mi, nie znajdziemy wspólnego języka. Duśka jest uczennicą, a ja już zapomniałam, jak to jest kiedy dziecko przesłania cały świat. Obie z tego wyrosłyśmy. Macierzyństwo ewoluuje z wiekiem. Dziś piszę dla mam, które chcą wyjść poza sztywne, narzucone przez społeczeństwo ramy Matki Polki Męczennicy. Mam odwagę wypowiadać się na tematy, które z dziećmi nie mają nic wspólnego. Ot tak, bo mam chęć się tym podzielić. Fajnie jak komuś się spodoba.

Spotykam się z Wami na blogu i Facebooku. I wiecie co? Nie zawsze mam ochotę rozmawiać o dzieciach. Tak po prostu. A czasem wręcz mam potrzebę porozmawiać o czymś innym. I nie zamierzam za to przepraszać. A jak ktoś mi zarzuci, że tematyka nie na miejscu, bo wszak kręcimy się wokół dzieci, to cóż…

Twoja sześcioletnia córka prosi cię byś pomalowała jej paznokcie, bo koleżanki mają, bo ona też chce ładnie wyglądać. Przecież to tylko lakier, prawda? Potem będzie szminka, cienie do powiek, tusz do rzęs, kolczyki, buty na obcasach, stringi….

Każda z nas zapewne ma w swojej kosmetyczce, na półeczce kilka kolorów lakierów do paznokci. Jedne te lepsze – droższe, a drugie tańsze. Malujesz, zmywasz, potem znów malujesz. Do tego makijaż. Nie wyjdziesz z domu niepomalowana, prawda? Czasem to tylko puder na twarzy, który zakryje niedoskonałości skóry, a czasem wręcz cała paleta kosmetyków do makijażu. Zastanawiam się co odpowiesz swojemu dziecku kiedy zapyta cię dlaczego malujesz twarz, paznokcie? Bo ładniej wtedy wyglądasz, czujesz się pewniej?

Stój. Widzisz to? Jasno i klarownie dajesz do zrozumienia swojemu dziecku, że to dzięki makijażowi, pomalowanym paznokciom wyglądasz ładnie, czujesz się piękna, pewniejsza siebie. Czy takie wartości chcesz wpajać dziecku, czy tak chcesz budować jego poczucie wartości? Dziewczynki nie potrzebują ulepszaczy pod postacią makijażu, manicure. Nie wystarczy tylko nasze słowo, że naturalność jest najładniejsza, kiedy my same nie dajemy im przykładu.

Nie maluję się codziennie, choć podstawowe kosmetyki do manicure i makijażu posiadam w domu. Jeśli komuś to przeszkadza to jego sprawa, niech spada na bambus, ale nie będę się dla kogoś malować, czy na siłę upiększać.

Przecież to tylko lakier

Nie do końca. Lakiery zawierają silnie toksyczne składniki, których powinnyśmy się wystrzegać. Wśród tych najgorszych są:

• Toluen powszechnie używany, jest niebezpieczny dla systemu nerwowego człowieka. Może powodować zmęczenie, zawroty i bóle głowy, a także problemy z wątrobą i nerkami.
• DBP czyli dibutyl ftalat, znajdziesz go w prawie każdym lakierze. Badania i publikacje wskazują, że ma bardzo szkodliwy wpływ na układ rozrodczy kobiety.
• Formaldehyd, dzięki niemu nasz lakier jest trwały, ale także niesamowicie podrażnia skórę oraz układ oddechowy.

Do tej listy dołóżmy jeszcze zmywacz, który może posiadać w składzie szkodliwy aceton. Oczywiście na rynku są już obecne “zdrowsze” lakiery nie zawierające tych szkodliwych składników, ale trzeba za niego zapłacić nie 5 zł, a 40 zł. Wybór należy do ciebie.

Jestem już w stanie zaakceptować lakier do paznokci u nastolatki, natomiast zupełnie nie rozumiem matek, które świadomie bądź nie, malują swoim kilkuletnim dziewczynkom paznokcie. Najgorsze to, że nawet dwu – trzy latki widuję z pomalowanymi paluszkami. Zabawa zabawą, ale tak małe dzieci, co rusz wkładają rączki do buzi, obgryzają paznokcie, a co za tym idzie “zjadają” lakier. Młodsze dzieci trą jeszcze oczka rączkami i o podrażnienie nie trudno.

Zapamiętaj! Malowanie paznokci małym dziewczynkom jest niebezpieczne dla ich zdrowia, jeśli jeszcze się ze mną nie zgadzasz doczytaj tutaj. Jeśli już tak bardzo chcesz malować córce paznokcie to poszukaj takich kosmetyków, które są stworzone z myślą o dzieciach.

Najpierw paznokcie, a potem mała lolitka.

Malując dziecku paznokcie czynisz ją małą kobietką. Wystarczy jeszcze ją umalować, odpowiednio ubrać, uczesać by stworzyć małą lolitkę, obiekt seksualny. Przesadzam? A gdybyście mieszkały w okolicy burdelu, jak opisała to ostatnio Mirella?

Wszelkie kosmetyki do makijażu i manicure mają znacznie mniejszy wpływ na nasze zdrowie – dorosłych kobiet, niż na kilkulatkę. My w większości jesteśmy świadome efektów ubocznych, decydujemy o sobie. Chrońmy nasze córki, nie róbmy z nich młodych- starych.

Wstrząsający eksperyment społeczny (wzorowany na zrealizowanych wcześniej w Wielkiej Brytanii i Norwegii) przeprowadził w Warszawie Daniel Rusin, założyciel fanpage’a Reżyser Życia. 

W czasie mrozu, tuż przy ruchliwej ulicy posadził na ławce samotnego chłopca ubranego tylko w sweter. Mimo zimowej aury dziecko nie posiadało kurtki, czapki czy rękawiczek.

Jak myślisz, czy ktoś zareagował i próbował mu pomóc?

Eksperyment ukazał prawdziwe oblicze Polaków i potwierdził jak mocno zakorzeniona jest w nas “znieczulica”. Mimo, iż chłopiec siedział samotnie i wyglądał na zagubionego większość przechodziła obok niego obojętnie, niektórzy tylko na chwilę „lustrowali zjawisko” lub rzucali uszczypliwe komentarze. Wynik eksperymentu okazał się smutny i przerażający. Daleko nam do Norwegów, którzy z chęcią pomagali dziecku, oddając mu kurki, czapki i rękawiczki. Zgubiło nas myślenie: „Nie mam czasu, druga osoba pewnie mu pomoże”

Pozoranci

Oburzacie się, jesteście zszokowani, gdy kolejny raz kraj obiega informacja o dziecku skatowanym przez opiekunów czy zgwałconym przez pedofila. Internet wrze od licznych mocnych komentarzy a wy pukacie się w czoło i pytacie gdzie byli sąsiedzi!? Jak to gdzie, tuż obok jak te osoby ukazane w filmie. Tak samo jak nie zareagowali w odpowiednim momencie. Zadufani w sobie biegli przez życie nie zauważając innych, taki ślepy wyścig szczurów, po trupach do celu, swojego celu.  Show must go on…

Za to nie jest wam obcy wszechobecny hejt. W sieci jesteście mocni w gębie, bo piszecie anonimowo, gdy nikt was nie widzi. A w Realu brak wam odwagi nie tylko do wyrażenia opinii, ale i działania. Nawet bezbronnemu dziecku ciężko wam pomóc. Baliście się o własne zdrowie i życie? Czy to był pijaczyna, który mógł się odwinąć ledwo trafnym lewym sierpowym i soczystym „sp*******j”? Lepiej pomóc niż żyć z wyrzutami sumienia.

W młodych siła!

Osoby młode najczęściej pytały chłopca, co robi samotnie w tym miejscu. Dwie młode kobiety podzieliły się symboliczną częścią garderoby (rękawiczką i chustą). Brawo, za minimum zainteresowania się dzieckiem.

Uszczypliwa uwaga starszej kobiety, tudzież czyjejś mamy i babci: ”Nie jest ci za gorąco?” rozłożyła mnie na łopatki.

Źródło zdjęcia: fanpage Reżyser Życia