Meeting z dziewczynami

Jest lipiec, jeden z tych dni, w którym lato zapomniało, że jest latem. I w zasadzie gdyby nie fakt, iż w szkole uczyli mnie inaczej, pomyślałabym, że nastała już jesień!  Jest pochmurno (nie widać ani pół promyka słońca), z szarego nieba siąpi deszcz, a termometr wskazuje 13 st.?! Nic więc dziwnego, że mylą mi się pory roku. Ale to nic! Bo na dzisiaj mam już plan, całkiem niezły plan!

Dzisiejszy dzień, ja i mój mały bąbel – Jaś spędzimy w bardzo miłym towarzystwie. Towarzystwie, które znam już dosyć długo, przeszło rok, a nawet dwa! Z tym jednakże drobnym szczegółem, że znamy się tylko WIRTUALNIE! :-)  Oj tak! Może to dziwne, może śmieszne, ale ekipa współtworząca  W Roli Mamy nigdy w życiu nie widziała się na oczy!

Przegadałyśmy ze sobą już tysiące godzin – plotkowałyśmy, żartowałyśmy, wspólnie odprawiałyśmy gorzkie żale, rozwiązałyśmy dziesiątki naszych „problemów”, płakałyśmy, śmiałyśmy się i pocieszałyśmy…. a wszystko to działo się w sieci!

Ale dziś nadszedł czas na PRAWDZIWE spotkanie, w realnym świecie! Umówiłyśmy się u Racheli, a właściwie to u Jej rodziców, do których przyjechała na małe wakacje. Spotkanie zaczęło się obiecująco, bo spóźnialsko! Najpierw spóźniły się Basia i Madzia, a potem dotarłam w końcu – ja (swoją drogą, czuję się oszukana i jednocześnie usprawiedliwiona bo to głupia nawigacja wyprowadziła mnie w pole, na inną wioskę i jeszcze bezczelnie poinformowała, że „oto jestem u celu”!).

Tego dnia nie tylko moja nawigacja okazała się wredną… sztuką, ale również pogoda. Cały dzień robiła sobie z nas jaja, na przemian posyłając krople deszczu i odrobinki promyków słońca. Ale nie ma tego złego, bo nasze spotkanie przy kawie mogłyśmy wówczas z gracją połączyć z elementami aerobiku i joggingu.

Najpierw usiadłyśmy w altanie w celu wykonania kilku prostych i statycznych ćwiczeń typu: podnoszenie kubków z kawą – to na bicepsy, skłony – po zabawki tudzież nasze małe berbecie domagające się maminych rąk, dzięki czemu mogłyśmy za jednym zamachem potrenować dźwiganie ciężarów. No i oczywiście ćwiczyłyśmy mięśnie brzucha – podrzucając mu raz po raz to serniczek, to jabłecznik :-)

Kiedy przestawało padać razem z dzieciakami, niemal na wyścigi wybiegałyśmy z altany wprost do ogromnego ogrodu, gdzie dalej mogłyśmy oddawać się ćwiczeniom – jedzenia, tym razem owoców prosto z drzew bądź krzaczków! No ale żeby nie było, że tylko jadłyśmy, przyznam że trochę pobiegałyśmy – za piłką i za uciekającymi kurczakami, tj. naszymi bobasami. A bobasy, jak się okazało wszystkie mamy wspaniałe! Co jeden to lepszy agent! I agentka (!) bo była przecież też Maja, jedyna kobitka wśród latorośli :-)

Z naszych spostrzeżeń: Majeczka – ma cudownie wielkie oczy (a na jej drobniuteńkiej buzince wydają się być wręcz ogromne), Marcinek – ma niesamowicie długie rzęsy (w przyszłości będzie musiał opędzać się od miłośniczek takich wachlarzy), Jaś – to najsłodszy niedźwiadek pod słońcem (nie wiedzieć czemu, ciągle na wszystko warczy), no i Aleks – nasz przeuroczy przedszkolak, mały przystojniaczek z ogromnymi pokładami energii (cały dzień biegał i w ogóle nie wyglądał na zmęczonego!).

A mamuśki? Mimo, iż każda jest zupełnie inną osobowością, wszystkie są wspaniałe! Czułam się przy nich bardzo swobodnie i na luzie. Prawdę powiedziawszy miałam wrażenie, że to nie pierwsze nasze spotkanie, a jedno z wielu. To fascynujące, że znając się tylko z Internetu tak świetnie się dobrałyśmy. Tworzymy naprawdę zgraną paczkę. Żałuję tylko, że nie mogłyśmy spotkać się CAŁĄ naszą ekipą (łącznie jest nas  10). Ale niestety rozsiane jesteśmy po całej Polsce, a w zasadzie – Europie, bo Paulina mieszka przecież w Dublinie.

Mimo to mam jednak głęboką nadzieję, że kiedyś uda nam się zorganizować WIELKIE spotkanie, na które WSZYSTKIE przyjedziemy. Może wybierzemy się na wspólne wakacje..? :-)

Uwaga! Pierwsza osoba, która w komentarzu pod tym wpisem, prawidłowo odgadnie imiona lub pseudonimy blogerek i ich dzieci widocznych na zdjęciu w banerze na górze wpisu – otrzyma od nas nagrodę niespodziankę.
Wymieniamy od lewej strony!!!  

Fotorelacja z naszego spotkania pod chmurką: