Jakby tak policzyć na sztuki, to komputerów mamy w domu więcej niż krzeseł. I nie ukrywam, z pięciu sztuk, trzy należą do mnie. Nooo, może dwie i pół, ale tak między nami – nie pamiętam, kiedy mąż do tego niby wspólnego usiadł.

No dobrze, przyznam się, oprócz komputerów obsługuję w domu kilka innych urządzeń. Pralkę na przykład. Chociaż zaraz, pralka to też w sumie komputer, tylko taki prostszy, jedno pokrętło, dwa przyciski i gotowe. Tak czy siak, pralkę się programuje, prawda? Ha, umiem programować. I sama do tego doszłam, w szkole takich rzeczy nie uczono.

Teraz podobno uczą. I to już od pierwszej klasy. I nie jakąś tam pralkę zaprogramować, tylko od razu coś poważniejszego. Ekspres do kawy, lampkę, radio, odkurzacz… Nie, ja tego nie wymyśliłam, tak twierdzi MEN. Ja akurat twierdzę coś odwrotnego. Moje dziecko w pierwszej klasie w ogóle nie miało lekcji programowania, w drugiej… też nie ma. Właściwie w drugiej klasie na zajęciach komputerowych robią mniej niż w pierwszej. Na pytanie, co było na komputerach, słyszę:

– Muzykę robiliśmy.

Albo:

– Kończyliśmy matematykę.

Ewentualnie:

– Rysowaliśmy w Paincie, co kto chciał.

Programowanie? A tak, jest na zajęciach dodatkowych. Nie powiem, całkiem fajne rzeczy w tym scratchu robią, ale sporo wody w rzekach upłynie, zanim mi dziecko kawę zaprogramuje. Pomijam taki drobiazg, że najpierw będę musiała kupić nieludzko drogi ekspres do kawy, taki co ma wbudowane WiFi.

Tak wygląda rzeczywistość, a co twierdzi w swoim spocie MEN? Ano to, że dzieci uczą się programowania od pierwszej klasy i już na oko dziesięciolatek jest w stanie przeprogramować dom tradycyjny na inteligentny. Kogoś chyba mocno fantazja poniosła. Po pierwsze – te stare sprzęty nijak nie dadzą się zaprogramować, po drugie – ten domorosły programista pisze dwoma palcami, to co ma na ekranie laptopa, musiałby pisać chyba z godzinę. Odrabianie lekcji też chyba sobie zaprogramował, bo niby kiedy miał na to czas?

No i to, co mnie najbardziej gotuje: jak ten za przeproszeniem szczeniak się do matki odzywa? Skąd ten pełen wyższości lekceważący ton? Że niby matka to taka głupia blondynka, co sama ze ścierą lata, żeby dzieci czysto w domu miały?! Faktycznie głupia – powinna młodego z kanapy zgonić i ową szmatę mu wręczyć. Niech się uczy życia od podstaw. I dlaczego dla równowagi nie ma tam ojca walczącego z rurą od odkurzacza i córki, która mu zdalnie uruchamia tego elektronicznego pająka do zjadania co większych paprochów z dywanu? Za drogo było? Spot byłby za długi? Czy może kłóci się to z wizerunkiem modelu rodziny, jaki ostatnio jest propagowany?

W naszym domu wygląda to jakby inaczej. Faktycznie, to ja ścieram kurze, myję okna, ale odkurzanie i zmywanie to nie moja bajka. No dobra, jak męża nie ma w domu, to pozmywam i poodkurzam, jednak jestem w tym domu więcej czasu. Ale jak jest, to się do tych rzeczy nie tykam. I chyba jestem konsekwentna, bo niedawno moje dziecko ze zdziwieniem zapytało:

– Ale jak to? Naprawdę w innych domach to kobiety zmywają? We wszystkich? To to nie jest męskie zajęcie??

Czy to znaczy, że wychowałam małą feministkę? Nie, wychowałam dziewczynkę, w przyszłości kobietę, która wie, co to jest podział obowiązków domowych i męskiego wkładu w odwalenie owych obowiązków nie nazywa pomocą. Bo pomoc byłaby wtedy, gdyby to były moje obowiązki, a mąż by mnie wyręczał, bo akurat ma dobry humor i dzień dobroci dla mnie.

Tak, uważam, że ta reklama jest szkodliwa przez swoją stereotypowość – jak do szmaty to kobieta, jak do komputera to chłopiec (w przyszłości mężczyzna)? I to on ją musi pouczać, bo ona biedna nie wie, że tak można, taka zacofana i niewspółczesna? Do szkoły nie chodziła, czy jak? Telewizji nie ogląda, internet ją gryzie?

Czepiam się? Może i tak, ktoś musi. Inaczej wrócimy do czasów z ubiegłego wieku, ON – ten mądry, zapracowany, wszystkowiedzący i wiecznie zmęczony, po powrocie z pracy siada z gazetą przed telewizorem… a nie, przepraszam, siada z tabletem przed komputerem, i ONA – wepchnięta gdzieś między gary, pieluchy, szmatę i mopa, bez prawa do odpoczynku, ba – bez prawa do zmęczenia, bez pomocy i wsparcia, bo przecież sama chciała mieć rodzinę, to niech się męczy.

Tradycyjny model rodziny w ostatnich latach nieco się zmienił. Odkąd kobiety wzięły na siebie część obowiązków związanych z utrzymaniem domu, czyli po prostu poszły do pracy, typowe zajęcia domowe przestały być obowiązkiem kobiety. Pranie, sprzątanie, zmywanie, zakupy, gotowanie etc. odwala ten, kto akurat ma czas. Albo to z małżonków, które się do konkretnych czynności zobowiązało. I tego się trzymajmy, jak ognia unikając nazywania męskiego wkładu w prowadzenie domu pomocą! Bo niby czemu to on pomaga jej, a nie ona jemu? Zwłaszcza jeśli to ona więcej zarabia i dłużej przebywa poza domem?

NARODZINY dziecka wywracają świat do góry nogami. To prawdziwa jazda na rollercoasterze. Możecie wykupić pół IKEI, możecie przeczytać wszystkie książki Juula i oglądnąć wszystkie kanały Agnieszki Stein, zapisać się do szkoły rodzenia, a i tak nigdy nie będziecie gotowi na to co nastąpi. Czekaliśmy na nasze SZCZĘŚCIE 8 lat. Przeczytaliśmy wiele magazynów, artykułów, książek, blogów, zaopatrzyliśmy się w szumisia, karuzelę, chustę, wózek z górnej półki, przewijak, rzutnik gwiazd, kosz Mojżesza, zrobiliśmy remont w mieszkaniu… „Psu na budę” jak mawia moja babcia.  

Znacie to uczucie gdy przygotowujecie się do ważnego egzaminu, idziecie pewni siebie, a gdy komisja zadaje pierwsze pytanie to czarna rozpacz? Nic. ZERO. Wielka pustka w głowie i zimne poty. Jakby ktoś odciął dopływ krwi do mózgu. Ja tak właśnie się czułam. Po kilku tygodniach nabrałam wprawy, a po kilku miesiącach zostałam prawdziwą mamą. Kiedy hrabina miała niespełna 7 miesięcy zobaczyłam ponownie dwie kreski na teście. Będziemy mieli bobasa! Pamiętacie reklamę Coca Coli o rodzicach? U nas było podobnie ☺ Sajgon w  domu, wszędzie zabawki, odbite małe dłonie na szybie, ja awangardowo rozczochrana, mąż z czerwonymi ze zmęczenia ślepiami karmi hrabinę, chusta tarza się po podłodze, brakuje tylko psa do kompletu i wtedy wkraczam i obwieszczam dzierżąc test, że za 9 miesięcy pojawi się kolejne SZCZĘŚCIE w naszym życiu.

Okres ciąży przy małym, niechodzącym dziecku, które lubi być noszone na rękach był dla mnie bardzo trudny. Trochę pomagała chusta ale z czasem bolało mnie już wszystko i nawet w chuście nie mogłam nosić hrabiny. Pamiętacie swoją pierwszą ciąże i ten błogostan? Narkolepsja o 13.00, serial o macierzyństwie, pączek do kawy i leżenie pod kocem. Przy drugim dziecku wygląda to nieco mniej sielsko, a jeżeli pierwszy dzieć jeszcze pełza po podłodze, lub dopiero zaczyna chodzić, to okres ciąży w niczym nie przypomina stanu błogosławionego.

Sen. Królestwo za Sen! Pierworodna to wulkan energii, ba! to supernowa! Pamiętam jak powieki same mi się zamykały, w krzyżu łupało jak po wykopkach a młoda miała mamozę na najwyższym poziomie. Mamo tu! Mamo nie! Mamo choć! Moje SZCZĘŚCIE nie opuszczało mnie ani na chwilę. Kupiłam kojec, wrzuciłam do niego zabawki, naiwnie marzyłam żeby młoda pobawiła się przez kilka minut sama lub poszła spać, niestety pierworodna kocha życie i nie chciała go marnować na jakiś tam sen. Przez wiele tygodni miałam wrażenie, że lunatykuję. Gdy czas narkolepsji ciążowej minął poczułam się jak nowo narodzona. Przed samym rozwiązaniem moje dziecię dawało mi szczególnie w kość, miałam wrażenie, że czuje co się święci. Nocne pobudki zintensyfikowały się do miliarda. Nie wiedziałam czy zdążyłam zasnąć gdy znów musiałam wstać. Pod względem logistycznym wyjście na spacer to była orka na ugorze. Odliczałam dni do rozwiązania.

Nadeszła godzina zero. Poród był naszą pierwszą i najdłuższą rozłąką. Po powrocie do domu pierworodna była na mnie obrażona, nie pomogły prezenty, angażowanie w pielęgnację, książeczki o dzidziusiach ani tłumaczenie. Hrabina widząc jak opiekuję się noworodkiem wybrała tatę, teraz on stał się jej nieodzownym kompanem zabaw. Rzadko chwalę swojego męża (żeby nie rozpieścić), ale po NARODZINACH drugorodnej gdy czułam się jak w Matrixie, mąż bardzo mi pomógł. Codziennie miałam dzień świra. Jeść, płakać, nosić, nosić dwie jednocześnie, płakać, pić, kąpać, nosić, tulić ( jeszcze nie umarłam? – nie, nadal mam czucie w rękach zatem nadal nosić, jeść, tulić). Były momenty, że chciałam ją znowu schować do brzucha, chociaż na kilka godzin, rzucić to wszystko i wyjechać w Bieszczady! Ale matki nie biorą zwolnienia od macierzyństwa.

Nie liczyłam na wielką siostrzaną miłość, wiedziałam również, że zazdrość będzie czymś naturalnym. Pierworodna wisiała na mnie jak miś koala, nie pozwalała karmić siostry, było sporo krzyku i płaczu. Nie będę wam pisać, że było sielso-anielsko jak na Instagramie, bo to nieprawda. Było bardzo ciężko, byłam zmęczona, chciałam dać obydwu córkom 100 % siebie ale to nie było możliwe. O czasie dla „mamy” nie było mowy, gdy jedna spała budziła się druga. Nawet kąpiel była wyzwaniem, pierworodna złościła się widząc jak kąpię młodszą córkę, pragnęła mojej uwagi, a ja pragnęłam cysternę KAWY…

W tej chwili się z tego śmieję, dziewczyny coraz lepiej się dogadują. Młodsza ma 8 miesięcy, starsza 24 – różnica między nimi powoli się zaciera, młodsza gaworzy a starsza jeszcze nie mówi, ich dialogi są przezabawne. Razem oglądają książeczki, rano tulą się do siebie i piszczą z radości. Śpimy razem, razem się kąpiemy, razem bawimy na kocu. Dziewczyny zaczynają dostrzegać swoją obecność. Tak – są czasami łzy, jest też śmiech i radość, dobre i złe chwile, ale przede wszystkim każdego dnia towarzyszy nam wielkie SZCZĘŚCIE.

Nie powiem wam kiedy starać się o drugie dziecko, ani jaka różnica wieku jest najlepsza. Nie zrobię tego, ponieważ sama dostałam setki porad i większość z nich była nietrafiona. Sami wiecie, czy czujecie się na siłach czy nie. Nie powinniście nikogo słuchać prócz siebie i partnera, tylko wtedy będziecie SZCZĘŚLIWI.

Serdecznie zapraszamy na fanpage Matki Hrabiny

Pamiętacie bajkę o Aladynie i czarodziejskiej lampie z jeszcze bardziej tajemniczym dżinem? Kto z nas nie chciałby znaleźć takiej lampy, i mieć szansę wypowiedzieć trzy życzenia? Tylko czego by tu sobie życzyć? Chwili spokoju na przeczytanie choć jednego rozdziału książki? Wypicie ciepłej kawy przy śpiewie ptaków? A może….

A morze jest szerokie i głębokie. Nie łudźmy się – lampa nie istnieje, dżin tym bardziej, więc rodzic sam musi zadbać o tę chwilę z książką, czy ciepłą kawę. Powiem wam jedno – mam na to sposób, tylko uprzedzam, rodzic potrafi wsiąknąć w ten świat wraz z dzieckiem. Więc kawa i tak będzie zimna.

Tym światem są wszelkie gry planszowe i karciane. Jedne potrafią wciągnąć nas na godziny, a inne idealnie spełniają swoje zadanie jako szybka rozgrywka, tuż przed wyjściem, gdy tak bardzo chce się jeszcze raz zagrać. Świat gier planszowych łączy całe generacje, wnuczki grają z dziadkami, dzieci z rodzicami, wspiera rozwój emocjonalny i społeczny dziecka, rozwija myślenie logiczne i co najważniejsze czas spędzony wspólnie, z dala od wszelkiej technologii jest  niezastąpiony.

Powracając do naszych życzeń, a gdyby tak naprawdę, ktoś mógł je spełnić? Przedstawiam Wam grę karciankę, jakiej jeszcze nie widzieliście. “Trzy życzenia” to gra wydawnictwa Rebel, która jest przeznaczona dla dzieci w wieku od 8+, dla 3 do 5 graczy. W niewielkim pudełku znajdziemy 18 kart życzeń, 10 drewnianych żetonów, 5 kart pomocy i łatwo zrozumiałą instrukcję.

Na czym polega fenomen tej gry? Zaskoczyć was może czas rozgrywki – to raptem 5 minut, a dla bardziej wprawionych graczy 3 minuty. Przyda się niezawodna pamięć, spryt i odrobina szczęścia. Dla mnie jest to memo z elementami gry w Piotrusia Pana, podrasowana do poziomu hard. Do tego jest pięknie graficznie opracowana.

Gracz w swoim ruchu może wykonać dwie akcje – podejrzeć jakąkolwiek kartę na stole (swoją, innego gracza, czy karty pośrodku), następnie zmienić pozycję dwóch dowolnie wybranych kart (np. karty innych graczy), lub przetasować swoje 3 karty po czym zerknąć na jedną ze swoich kart. Twoim zadaniem jest zebranie trzech kart – supermocy, daru i harmonii. Niby proste zadanie – jednak wszystkie karty są zakryte, musisz polegać na swojej pamięci i intuicji. Do ostatniej chwili nie wiesz czy wygrasz, gorzej jak trafisz na kartę specjalną “podróż w czasie” – i tak przegrywasz. Jeśli wygrasz jedną rozgrywkę, dostajesz  kosteczkę. Po kilku rozgrywkach wystarczy podliczyć kostki, by wyłonić zwycięzcę. W swoim ruchu możesz też zaryzykować i po czwartej rundzie ogłosić koniec gry, ale czy jesteś pewien, że masz wszystkie trzy życzenia?

Grę „Trzy życzenia” można śmiało rozegrać na stole, podłodze, a nawet na kanapie. Pudełko jest niewielkie,dlatego zmieści się do dziecięcego plecaka, damskiej torebki. Świetnie sprawdza się zarówno wśród dzieci i dorosłych, polecam zwłaszcza na popołudnia i wieczory. Zabawa gwarantowana.

Wpis jest elementem współpracy z Rebel.pl 

Zdjęcia gry: A. Jelinek

Więcej informacji o grze znajdziesz na stronie GramywPlanszowki.pl | GwP https://gramywplanszowki.pl/gra/1121/trzy-zyczenia