Mięso jest męskie


Jak przekonać mężczyznę do zdrowego odżywiania? Pokazać mu, że nawet lekkie wegetariańskie posiłki mogą przypominać… mięso.

Choroby układu krążenia zajmują pierwsze miejsce pod względem przyczyny zgonów w Polsce. Co roku z ich powodu umiera około 180 tysięcy osób. Dla porównania nowotwory, drugi cichy zabójca, powodują śmierć niemal o połowę mniejszej liczby Polaków. Co drugi zgon w Polsce jest związany z chorobami układu krążenia – najczęściej jest to zawał lub udar mózgu. Naukowcy zwracają uwagę, że dieta jest jednym z głównych powodów powstawania chorób serca. Im więcej tłuszczów nasyconych i cholesterolu w diecie, tym większe ryzyko rozwoju choroby serca. Zastąpienie białka zwierzęcego białkiem sojowym wyraźnie obniża poziom cholesterolu, co sprawia, że produkty sojowe to zdrowa, niskokaloryczna alternatywa dla mięs i tradycyjnych wędlin mięsnych. Chociaż jednak Polacy wiedzą, że ze względów zdrowotnych powinni zastąpić produkty pochodzenia zwierzęcego, produktami roślinnymi, robią to raczej powoli i z dużą niechęcią.

Wyniki badań Briana Wansinka z Cornell University Food and Brand Lab mogą stanowić odpowiedź na pytanie o to, dlaczego świadomość szkodliwości spożywania ciężkich, mięsnych posiłków nie wystarcza do zmiany diety. Zespół pod kierownictwem Wansinka odkrył, że wiele osób wybiera pełne cholesterolu potrawy, ponieważ wydają się one bardziej… męskie. W serii przeprowadzonych eksperymentów, naukowcy próbowali określić jakie skojarzenia budzą określone rodzaje jedzenia, takie jak mleko, mięso i warzywa. W trakcie analizy wyników, okazało się, że mięso budzi najwięcej skojarzeń z siłą i męskością, podczas gdy warzywa są kojarzone z kobiecymi cechami. „Dla silnego, tradycyjnego, macho i mięsistego amerykańskiego mężczyzny, czerwone mięso jest silnym, tradycyjnym, macho i mięsistym jedzeniem” – twierdzą autorzy badania w październikowym numerze „Journal of Consumer Research”. I sugerują producentom zdrowej żywności tworzenie produktów, które wizualnie będą przypominały „tradycyjne” produkty mięsne takie jak steki i kotlety.

Słuszność takiej koncepcji potwierdza Piotr Poniński z firmy Polsoja: „Wielu naszych klientów, którzy w ogóle nie jedzą mięsa, ma nam za złe, że tworzymy produkty takie jak parówki sojowe, nuggety, sznycle czy pasztety z soi – produkty, które odwołują się, w smaku i nazewnictwie, do swoich mięsnych odpowiedników. Wierzę jednak, że taka strategia ma głęboki sens, ponieważ dzięki temu nasze produkty są łatwiej dostępne i bardziej zrozumiałe dla osób, które chcą spróbować przejść na zdrowszą dietę. Łatwiej też skomponować z nich posiłki”.

A od tego już prosta droga, by również soję uznać za… męską!

Poniższy tekst jest informacją prasową przesłana nam przez zaprzyjaźnione serwisy. Żadna z naszych redaktorek nie jest autorką poniższego tesktu i nie odpowiadamy za zamieszczone treści. Jednakże dokładamy wszelkich starań, aby przedstawione informacje były zgodne z polityką oraz tematyką naszego serwisu.

Nasze recenzje Zobacz wszystkie »

Subscribe
Powiadom o
Informacje prasowe

0 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments

Mało? To może sprawdź kolejny tekst :)

Spotkaj się z Mikołajem w SE-MA-FOR Muzeum Animacji!


Na szczęście Mikołaj posiada magiczne zdolności bycia w różnych miejscach na raz, bo inaczej z całą pewnością nie zdążyłby w tym roku odwiedzić wszystkich dzieci. A to dlatego, że 6. grudnia przez cały dzień będzie w Se-ma-for Muzeum Animacji! Muzealne skrzaty pieką już pierniki, które dostaną najgrzeczniejsi, a za chwilę stanie też choinka, którą wszyscy goście wspólnie przystroją!

Ci, którzy wybiorą się na spotkanie z Mikołajem proszeni są o przyniesienie drobnych ozdób, najlepiej własnoręcznie przygotowanych. Dzięki nim muzealna choinka będzie najbardziej kolorowym drzewkiem w całej Łodzi!

06.12 Muzeum będzie czynne  godzinach 12:00-18:00 (dla grup już od 9:00), a wszyscy chłopcy o imieniu Mikołaj zaproszeni są w tym dniu na bezpłatne zwiedzanie.

Ogłoszono również wyniki konkursu „Wyczaruj Misia”. Listę nagrodzonych prac można znaleźć na stronie www.se-ma-for.com. Na profilu www.facebook.com/semafor.muzeum.animacji  od 04.12 do będzie można jeszcze zagłosować na wybrane misie i przyznać własną nagrodę dla najlepszej pracy. Na stronie Muzeum znaleźć można też misiowe wiersze i opowiadania, które zwyciężyły w konkursie literackim.

Więcej informacji na http://www.se-ma-for.com/pl/muzeum/ oraz www.facebook.com/semafor.muzeum.animacji  .

Se-ma-for Muzeum Animacji
ul. Tuwima 54, Łódź

Poniższy tekst jest informacją prasową przesłana nam przez zaprzyjaźnione serwisy. Żadna z naszych redaktorek nie jest autorką poniższego tesktu i nie odpowiadamy za zamieszczone treści. Jednakże dokładamy wszelkich starań, aby przedstawione informacje były zgodne z polityką oraz tematyką naszego serwisu.

Nasze recenzje Zobacz wszystkie »

Subscribe
Powiadom o
Informacje prasowe

0 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments

To co? Jeszcze jeden artykuł?

Pixar Carrera GO! Porto Corsa. Wyjątkowa zabawa z filmem „Auta 2”!


Carrera GO! to idealny początek do świata wyścigów Carrera, stworzony w skali 1:43. Zestaw Pixar Carrera GO! Porto Corsa zawiera kontroler turbo doładowania, oryginalne samochody – każdy wykonany z ogromną dbałością o szczegóły. Cały system torów jest niezwykle łatwy w montażu, jak i demontażu, dzięki unikalnemu systemowi zatrzasków.

Carrera przenosi tym razem młodszych i starszych pasjonatów motoryzacji w świat postaci Disney’a z popularnej serii filmów „Auta” („Cars”). Pixar Carrera GO! Porto Corsa to zaproszenie do towarzyszenia Zygzakowi McQueen oraz Złomkowi w międzynarodowym wyścigu, w którym wybrany będzie najszybszy samochód świata! Podczas przygotowań Zygzak McQueen oraz Złomek przeżyją mnóstwo niesamowitych przygód, a droga do zwycięstwa okaże się wyjątkowo długa i pełna niespodzianek… czas na wyścig życia z Pixar Carrera Go! Porto Corsa!

Carrera GO! Porto Corsa sprawdzi się świetnie, jako urodzinowa niespodzianka czy prezent z okazji świąt. Zestaw Carrera GO! rozwija wyobraźnie dzieci, uczy zdrowego współzawodnictwa oraz co ważne, jest ciekawą propozycją na spędzanie czasu rodziców z dziećmi, ponieważ pozwala dzielić się wspólnymi pasjami czy wspólnie ćwiczyć wyobraźnię.

Informacje dodatkowe o zestawie „Pixar Carrera GO! Porto Corsa”:

Samochody:
Lightning McQueen Zygzak
Francesco Bernoulli Paltegumi
Skala toru: 1:43
Skala pojazdów: 1:43
Wymiary toru po rozłożeniu: 174 x 148 cm
Długość toru: 5,4 m

Dodatkowo: 7 prostych (342 mm),  3 proste (114 mm), 9 zakrętów 1/90°, 2 zakręty 1/45°,  4 zakręty 2/45°, dekoracje: prosta z licznikiem, szyna przyłączeniowa, transformator, dwa kontrolery, zestaw wsporników, zatrzaski elementów toru, podkłady prowadzące, wymienne szczotki stykowe, zapasowe prowadnice.

O firmie Stadlbauer

Firma Stadlbauer działa na rynku od 1953 roku. Ponad 30 lat temu na czele firmy stanął syn założyciela, dr Dieter Stadlbauer, który wyspecjalizował działalność w kierunku produktów branży zabawkarskiej. Obecnie Stadlbauer to wiodąca na arenie międzynarodowej grupa przedsiębiorstw, której portfolio obejmuje zarówno artykuły związane z rynkiem czasu wolnego i rozrywki, jak również produkty lifestyle. Jako przedsiębiorstwo rodzinne Stadlbauer zatrudnia obecnie 190 pracowników w centrali firmy w Salzburgu oraz filiach w Niemczech, USA, na Węgrzech, w Polsce i Hong Kongu.

Od 1999 roku firma Stadlbauer jest właścicielem marki Carrera oraz światowym liderem wśród producentów samochodowych torów wyścigowych. Firma stosuje innowacyjne rozwiązania oraz nowoczesną technologię, by konstruować najlepsze systemy torów, dużą wagę skupia na modnych oraz oryginalnych reprodukcjach samochodów wyścigowych. Dzięki temu każdy nowy produkt przenosi młodszych oraz starszych fascynatów motoryzacji w wyjątkowy świat wyścigów samochodowych.

Więcej informacji: www.stadlbauer.at

Poniższy tekst jest informacją prasową przesłana nam przez zaprzyjaźnione serwisy. Żadna z naszych redaktorek nie jest autorką poniższego tesktu i nie odpowiadamy za zamieszczone treści. Jednakże dokładamy wszelkich starań, aby przedstawione informacje były zgodne z polityką oraz tematyką naszego serwisu.

Nasze recenzje Zobacz wszystkie »

Subscribe
Powiadom o
Informacje prasowe

0 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments

Sprawdź nasz kolejny artykuł

Światowy Dzień Walki z AIDS – Moje święto


Mam na imię Joanna*, lat trochę ponad 30, córkę nastolatkę, od kilkunastu lat jestem zarażona wirusem HIV, od 7 lat jestem tego świadoma.

1 grudnia – światowy dzień walki z AIDS. Dla większości to tylko hasło, kilka pogadanek na ten temat w TV, wspomnienia tych co zmarli na AIDS, trochę pustych słów i obowiązkowa czerwona wstążeczka. Pamiętam, jak kiedyś słuchałam pogadanek, oglądałam reportaże i nigdy nie pomyślałam, że ten dzień może być moim dniem.

Pewnego ponurego listopadowego dnia trafiłam do szpitala zakaźnego z podejrzeniem zapalenia opon mózgowych. Szpital zakaźny, przynajmniej ten do którego trafiłam, robi wszystkim pacjentom badania w kierunku HIV i żółtaczki, nawet gdy leczą coś innego, takie zwykłe rutynowe działanie.

Do szpitala trafiłam w piątek, w poniedziałek mnie przenieśli na inny oddział, oni już znali wyniki, ja jeszcze nie. Nikt mi nic nie mówił, byłam w strasznym stanie, traciłam świadomość, mowa zmieniała się w bełkot, potwornie bolała mnie głowa. Każdy kto przeżył rezonans magnetyczny wie, że to badanie polega na generowaniu dźwięków o różnej częstotliwości. Połączenie tego piszczenia i stukania z leżeniem w tubie, która kojarzy się dość mocno z trumną, i potwornym bólem głowy, było koszmarem. W rezonansie nie wolno się ruszać,  leżałam i łzy mi leciały, przez całe badanie, które trwało wieki, towarzyszyła mi tylko jedna myśl: wytrzymam dla córeczki. Płakałam z bólu, ale trzymałam się tej jednej myśli. Powiem Wam, że ból przy porodzie to nic w porównaniu z 20 minutowym pukaniem, piszczeniem, zgrzytaniem prosto w głowę, kiedy ból i tak sam w sobie jest wyjątkowo silny. Przeżyłam rezonans, w szpitalu  podawali mi różne leki, nawet nie chciałam wiedzieć jakie i po co. Ktoś kiedyś powiedział, że jak pacjent chce żyć to i medycyna jest bezsilna, a ja chciałam żyć, jak nigdy wcześniej.

Po tygodniu leczenia nadal nie znałam powodu przyjęcia do szpitala, ale bardzo pragnęłam już wrócić do dziecka. Ciągle słyszałam, że jeszcze trzeba zrobić jakieś badania. Teraz wiem, że musieli potwierdzić zakażenie HIV kolejnym badaniem, zanim mnie o tym poinformują, mimo tego, że pierwsze badanie wyszło pozytywne, a objawy wskazywały na zaawansowany AIDS. Czułam się już świetnie, tak mi się wydawało, jedyne o czym myślałam to wyjście ze szpitala, ponieważ bardzo tęskniłam za córeczką. To że nadal byłam bliżej śmierci niż życia, nie docierało do mnie. Jakoś przegapiłam to, że przesypiam większość doby, te kilkanaście kroplówek dziennie i parę drobniejszych rzeczy. Nie prosiłam o przyprowadzanie dziecka, przecież oddział zakaźny to nie miejsce dla kilkulatki. Dzień czy dwa później mój lekarz prowadzący, a właściwie mój anioł, poinformował mnie, że zna przyczynę, dla której mnie trzymają. To były najstraszniejsze słowa jakie kiedykolwiek usłyszałam. Nie, nie diagnoza, tylko to co padło po diagnozie: musimy przebadać córkę.

Mogłam swojemu malutkiemu dziecku wyrządzić krzywdę na całe życie, co z tego że nieświadomie? Przecież badania na HIV są anonimowe i bezpłatne, (w każdym województwie znajduje się Punkt Konsultacyjno – Diagnostyczny (PKD), w którym można wykonać test w kierunku HIV anonimowo i bezpłatnie, jeżeli chcemy je zrobić w innym miejscu musimy sprawdzić jakie zasady obowiązują.) mogłam w ciąży je zrobić. Tylko po co? Przecież nie byłam w tzw. grupie ryzyka.

Wyobraźcie sobie moje myśli i tę straszną, w tamtym momencie świadomość, że dwa lata karmiłam piersią. Następnego dnia pobrali krew mojej córeczce, powiedzieli, że wyniki będą dzień później w okolicy obiadu. Bałam się, bardzo się bałam. Lekarze mnie pocieszali, że skoro poród był szybki i bez kleszczy, czy próżnociągu, a córka nie jest chorowita to najprawdopodobniej będzie zdrowa. No właśnie, najprawdopodobniej, i nikt mi jednak nie potrafił powiedzieć na pewno.

Nadszedł dzień, w którym miałam poznać wyniki, była godzina 7 rano, do obiadu jeszcze tyle czasu… Pewnie każdy zna to uczucie kiedy czeka się na ważną informację. Każda sekunda wydaje się wiecznością. Była to gra o bardzo wysoką stawkę, życie mojego największego skarbu. Czas, który minął od informacji o tym, że mam pełnoobjawowe AIDS do momentu kiedy dostałam wyniki córki był przepełniony łzami rozpaczy i nadzieją. Wtedy się dowiedziałam co znaczy lekarz z powołania, który mimo lat pracy nie dał się znieczulicy. Mój lekarz prowadzący po przyjeździe na teren szpitala najpierw poszedł do laboratorium, następnie do mnie. Nie zdążył się nawet rozebrać, przybiegł do mnie na salę z informacją, że córka jest zdrowa, a wyniki na papierze dostanę koło południa. Faktem jest, że po drodze minął pokój lekarzy, że mógł się rozebrać, mógł nawet czekać, aż na oddział przyjdą wyniki, ale tego nie zrobił. Za to będę mu wdzięczna do końca życia.

Po łzach rozpaczy, płakałam ze szczęścia, potem przyszły chwile refleksji, co dalej. Przecież ja jestem chora, wtedy nawet nie dopuszczałam do siebie myśli o śmierci, nie brałam takiej opcji pod uwagę. Wiedziałam, że będę żyć. Pytanie brzmiało: jak żyć, żeby córka pozostała zdrowa?

Wiedziałam jak można się zarazić, wiedziałam też jak nie można. To wszystko wiedziałam teoretycznie, ale wiecie co? Panika i strach wyłączają myślenie. Przestałam jeść razem z dzieckiem z jednego talerza, nie pozwalałam spróbować nadgryzionej kanapki, czy napić się z mojego kubka. Wannę po sobie dezynfekowałam, generalnie zachowywałam się jak detektyw Monk (słynny bohater serialu, pedant cierpiący na mysofobię). Około roku zajęło mi oswojenie się z myślą, że tak już zawsze będzie. Do końca życia jestem skazana na połykanie koszmarnej ilości tabletek, wtedy to było 6 rano i 6 wieczorem.

Jak już się pogodziłam z myślą, że inaczej nie będzie, zaczął mi wracać rozsądek. Skoro dziecko nie zaraziło się, jedząc ze mną tymi samymi sztućcami przez tyle lat, a specjaliści mówią, że tak się nie zarazi to może czas zacząć żyć jak dawniej. Powrót do normalności zajął mi trochę czasu, teraz poza tym, że codziennie wieczorem muszę wziąć 3 tabletki i raz na trzy miesiące stawić się w poradni po leki, to moje życie szczególnie nie różni się od Waszego. Może o tyle, że lekarze zmuszają mnie do regularnych badań, na które ciężko namówić zabiegane matki. Stosując odrobinę zdrowego rozsądku nie mam szans narazić domowników na zakażenie. HIV nie przenosi się na basenie to i w wannie nie. Do sprzątania krwi używam ciepłej wody z detergentem. Nie było przypadku, żeby ktoś się zaraził przez wspólne mieszkanie, zatem nie jest to takie łatwe. Wirus poza organizmem zazwyczaj ginie po kilku minutach. Oczywiście nie dzielę się z nikim golarką ani szczoteczką do zębów, ale przed chorobą też tego nie robiłam. Ręcznik do rąk jest jeden dla wszystkich domowników.Jedyną istotną zmianą jest to, że zawsze mam przy sobie plastry.

Jeśli jeszcze coś Was interesuje pytajcie, odpowiem. W tej chwili mam niewykrywalną wiremię, co oznacza, że poziom wirusa we krwi jest bardzo niski (przy skutecznym leczeniu nie mam szans nikogo zarazić nawet gdybym chlapała krwią) oraz o ile pamiętam ok. 400 limfocytów CD4. Czasami, aż trudno uwierzyć, że jak trafiłam do szpitala to miałam ich 4. Za bezpieczną granicę przyjmuje się 200, kiedy liczba limfocytów spada poniżej 200 organizm nie ma siły sam się bronić. To magiczne 200 osiągnęłam po pół roku leczenia i było to traktowane jako duży sukces. Bywało lepiej, bywało gorzej, ale poniżej 200 nigdy nie spadły, a wiremia od lat pozostaje niewykrywalna. HIV sobie śpi w moim organizmie, a ja nie  dam mu szansy się obudzić.

Mądry Polak po szkodzie. I tym razem  przekonałam się o słuszności tego przysłowia. Każdy powinien zrobić raz na kilka lat test na HIV, tak dla spokoju sumienia. Im wcześniej wykryty tym mniej szkód w organizmie narobi. Pierwszy symptom choroby pojawia się po około pół roku od zakażenia, bardzo często przypomina zwykłą grypę. Potem wirus po cichutku panoszy się  w organizmie, trwa to średnio 5 – 15 lat. Kiedy znów się odzywa, szkody, które zdążył wyrządzić są ogromne.

Przerażający jest także fakt, że wiele matek dowiaduje się o swoim nosicielstwie dlatego, że ich dzieci rodzą się zakażone. Malutki człowieczek ma bardzo słabiutki układ odpornościowy, dlatego choroba rozwija się dużo szybciej.

Robimy różne badania w ciąży, wiele kobiet decyduje się na badania prenatalne, bo boją się mieć chore dziecko. A test na HIV? Każdy zakłada, że jego to nie dotyczy, bo dalej panuje mit o grupach ryzyka. Jesteście pewne, że nigdy nie miałyście kontaktu z zakażoną krwią, że wasz partner jest zdrowy i wierny? Jedyna szansa, żeby się dowiedzieć to test. Nie dajcie sobie wmówić, że Was to nie dotyczy. Ja miałam mniej niż 20 lat jak zostałam zarażona, miałam stałego partnera, któremu ufałam. Wtedy o HIV mówiło się niewiele, właściwie tylko o grupach ryzyka.

Kobiety ze względu na budowę, są mocniej niż mężczyźni narażone na zakażenie HIV podczas kontaktów seksualnych. Pamiętajcie też o tym, że jeśli dochodzi do zakażenia dziecka to matka żyje z tym piętnem. Dziecku można dużo wytłumaczyć, pochodzenie różnych chorób. Kiedyś się zastanawiałam jak można wyjaśnić dziecku, że choruje na nieuleczalną chorobę bo mamusia nie poszła się zbadać. Nigdy nie znalazłam na to odpowiedzi, na szczęście nie musiałam.

Wiecie, że świadomość matki o zakażeniu zmniejsza ryzyko zakażenia dziecka o ponad 99%? Nieświadomość daje tylko 30% szans na zdrowe dziecko. Zależy to od wiremii, czyli siły wirusa w organizmie matki. Wiremia wzrasta wraz z upływem czasu od zakażenia. Co może oznaczać, że pierwsze dziecko będzie zdrowe, a drugie będzie chore.
Około 50% wszystkich zakażeń dotyczy ludzi poniżej 30 roku życia. Ludzi zakładających rodziny.

Ginekolog powinien zalecać badanie na HIV w trakcie każdej ciąży, jeśli tego nie robi – same róbcie takie badania. Potraktujcie to badanie, jak każde inne rutynowe.

Pamiętajcie, z HIV można żyć długie lata, to już od wielu lat nie jest choroba oznaczająca rychłą śmierć. Jest wiele chorób przewlekłych, nieuleczalne też są wśród nich. Tylko żadna nie odciska takiego piętna na osobie chorej. Po 7 latach inaczej na to patrzę, ale wciąż pamiętam jak bardzo się bałam przez pierwszy rok od diagnozy. Przez cały rok trawiłam krótką rozmowę z moim lekarzem. Dwa zdania:

– Panie doktorze, ale jak ja mam z tym teraz żyć?

– A widzi Pani jakieś inne wyjście?

No właśnie, żyłam dla córki, potem żyłam wszystkim na złość, a teraz powoli dochodzę do wniosku, że chcę żyć dla siebie. Nie będzie jakiś durny wirus mnie ograniczał. Na początku niechętnie chodziłam po leki i na kontrole, starałam się zachowywać tak, żeby nikt mnie nie widział. Pamiętam, jak pewnego dnia pierwszy raz poszłam po leki zrobiona na bóstwo. To był przełom, przestałam się bać własnego cienia. Nie chodzę i nie chwalę się na co choruję, ale też specjalnie nie ukrywam, wielu moich znajomych wie. Niektórzy reagują strachem, a ja wciąż mając w pamięci swój strach daję im czas i pokazuję swoim zachowaniem, że jestem świadoma potencjalnego zagrożenia. Nawet głupie zadraśnięcie zaklejam plastrem. Chociaż przy obecnym poziomie wirusa szanse przekazania go komukolwiek są znikome. A do poradni po leki przychodzą różne osoby, takie które wyglądają na osoby z „bogatą” przeszłością, przeciętne małżeństwa, a także osoby ze średniej klasy społecznej. Większość z nich myślała: mnie to nie dotyczy

Tak samo jak pewnie myślisz Ty teraz. Zrób test i wtedy możesz powiedzieć, że Ciebie to na pewno nie dotyczy.

Macie odwagę, żeby w komentarzu umieścić informację, że badanie wykonane? Nie wynik badania, napiszcie tylko: Miałam odwagę, zrobiłam test!!!

 

*imię zostało zmienione

Nasze recenzje Zobacz wszystkie »

Subscribe
Powiadom o
Wpis Gościnny

15 komentarzy
najstarszy
najnowszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments
Paulina Garbień
11 lat temu

Miałam odwagę, zrobiłam test

Małgorzata Szymańska

Miałam odwagę,zrobiłam test.

Magda Kupis
11 lat temu

Mialam odwage, zrobilam test

paulina
paulina
11 lat temu

Miałam odwagę zrobiłam test

monika
monika
11 lat temu

test zrobi lam będąc w ciązy

Magdalena Marczuk
Magdalena Marczuk
11 lat temu

Miałam odwagę – zrobiłam test !!!! Ty też zrób!!!!

Iza Kasparek
11 lat temu

testu jeszcze nie zrobiłam ale myślałam o tym juz dawno a potem jakoś ucichło. za to rezonansy miałam 3 i zgadzam sie w 100% ze to leżenie bez ruchu i te odgłosy sa koszmarne.jeszcze kontrast podawany dożylnie i cały dzień człowiek chodzi do tylu. pomijajac juz fakt ze na samo badanie czekałam pol roku a na wynik kolejne tyle. pierwsza diagnoza tętniak w mózgu w miejscu nieoperacyjnym kolejne badanie dokładniejsze i z tętniaka zrobił sie zakręt tętnicy. byłam miesiąc po ślubie jak usłyszałam pierwsza diagnozę chyba nie muszę pisać jaki byl moj stan kiedy usłyszałam pierwsza diagnozę i musiałam czekać… Czytaj więcej »

J
J
11 lat temu
Reply to  Iza Kasparek

Rezonans sam w sobie jest koszmarny, przy bólu głowy jest czymś potwornym, jak nic nie znajdą to trwa krótko, gorzej jak znajdą bo robią drugą serię z kontrastem, przeżyłam

Łobuziaka gratuluję 🙂 Mi te naście lat przeleciało tak szybko, że czasami zapominam o chorobie, tylko budzik z komunikatem leki mi przypomina. Tobie też przeleci. Również zdrowia życzę i właściwych diagnoz.

A test warto zrobić dla siebie, niezależnie od wyniku lepiej znać go wcześniej.

Hanna Szczygieł
11 lat temu

Miałam odwagę – zrobiłam test !!!!

A.S.
A.S.
11 lat temu

Test zrobiłam będąc w ciąży z 3 dzieckiem 🙂

Iza Kasparek
11 lat temu

dziękuje

Mania
Mania
11 lat temu

Szukam info na pogadankę dla dzieci do szkoły. Pani tekst jest impulsem do ważnych refleksji. Dziekuję :)pozdrawiam Córeczkę. Proszę się jeszcze odezwać.

j
j
11 lat temu
Reply to  Mania

Szczerze mówiąc najlepiej by było gdyby Pani poszukała lekarza chorób zakaźnych, który się tym zajmuje. Większość z nich to lekarze z powołania, taka specyfika specjalizacji. Mogę ewentualnie w styczniu zapytać mojego lekarza, czy zgodziłby się na kontakt mailowy i ewentualną pomoc. Pogadanka do szkoły musi być przygotowana profesjonalnie i skonsultowana ze specjalistą. Temat nie jest łatwy, wiek dzieci też jest istotnym czynnikiem, im starsze tym więcej konkretów będą chciały. Lekarze dysponują wynikami różnych badań i ankiet, z których czasami wychodzą przerażające rzeczy. Są w stanie podać wiarygodne źródła informacji, tych które ja mogę podać, ale bez źródeł. Poza tym ja… Czytaj więcej »

Maja Knitter
11 lat temu

Miałam odwage zrobiłam test

Regina Adamiec-Babula
Regina Adamiec-Babula
9 lat temu

Test na HIV jak i inne badania zrobiłam zanim zaszłam w ciążę. Z zalecenia lekarza, ale i dla własnego spokoju. W czasie ciąży robiłam w każdym trymestrze. Wszak przez okres ciąży chodziłam do fryzjera, kosmetyczki czy dentysty – a to właśnie między innymi w tych miejscach można się zarazić.

top-facebook top-instagram top-search top-menu go-to-top-arrow search-close