Jestem wypoczęta i uśmiechnięta, jak zwykle Królowa w swojej kuchni… z gracją obracam się między naczyniami, piękne i lśniące ingrediencje z łatwością przemykają miedzy moimi palcami niczym nuty w symfonii, zgrane i z polotem wpadają do garnka, łącząc się nie  w  potrawę … a istną poezję …

…ten sen prysł wraz z pojawieniem się małej rozkrzyczanej mini-plujki. Kiedyś zakochana w smakach kucharka-amatorka, przeistoczyła się w sfrustrowaną Panią z domowej stołówki… Wbrew wyidealizowanym wyobrażeniom wraz z pojawieniem się Dziecka, zmieniło się wszystko – nawet tak prozaiczne czynności jak gotowanie. Powodem takiej rewolucji  jest chroniczny brak czasu, sił i często brak docenienia… Coś co kiedyś sprawiało wiele radości, dziś często staje się koniecznością wynikającą z piramidy potrzeb.

Ale abstrahując od codziennych zgryzot młodej mamy, powrócę teraz do tematu przewodniego…

…  Gdy wyobrażałam sobie siebie jako mamę, wiedziałam już że bardzo ważnym elementem naszego nowego życia  będą posiłki – wymarzyłam sobie gdzieś po drodze, że moje dziecko będzie chętnie próbowało różnych rzeczy, a my jako rodzice będziemy umożliwiali zabawę smakiem i odkrywanie kulinarnych sekretów. Może wynikało to po części z moich kaprysów i fanaberii kulinarnych (sama od małego brzdąca miałam swoje wymysły, z którymi nie umiem wygrać nawet jako dorosła kobieta – nie jestem w stanie przekonać się do spróbowania rzeczy, których nawet nigdy nie jadłam – ale gdzieś w głębi jestem przekonana o ich obrzydliwości – choć nie nie mam pojęcia jak smakują :P)

Chcąc wychować małego Kosmopolitę, godnego XXI wieku – zapragnęłam dbać o rozwój talerzowych podróży mojego Szkraba…

… Jak się jednak domyślacie, potem przyszedł czas weryfikacji i choć pierwsze „łyżeczki” czegoś nowego wyglądały naprawdę obiecująco, bardzo szybko wyszło szydło z worka…

… Klara okazała się być Niejadkiem – i to nie pierwszym lepszym, ale zatwardziałym fanatykiem tego ruchu! Poniekąd przyniosło to przyspieszenie rozwoju mowy – bo zaskakująco szybko, jako ledwo gęgający bobas, donośnym głosem potrafiła wykrzyczeć idealnie wyartykułowaną wiązankę do rodziców: ” NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE !!!!!! ( pomnożyć przez  nieskończoność)

A my… no cóż, zamieniliśmy się w poczciwych zatroskanych staruszków…

Mimo wielu starań Mamusi i Tatusia kolejne posiłki kończyły się tak samo – czyli się nie kończyły…

Słoiczki – NIE !
Kaszki- w życiu!
Owocki- phi!
Obiadki- Ble!

Mamusia do garów! – jarzynki, kolorki, duperelki, wzorki i kisielki – talerzyk, a  może łyżeczka w innym kolorze, a może konik do zabawy, a może bajka odwróci uwagę i trochę się uda wepchnąć? Terefere-  chlast—> ŚCIANA!!!

Mamusia się uśmiecha (choć nie wiedzieć czemu zęby jej się jakby ścisnęły)- przecież ma tyle czasu i chęci, że ze śpiewem na ustach umyje tą ścianę, a potem i podłogę…

I jaki z tego morał?! Choćbym z ziemniaków ulepiła replikę Pałacu Kultury i postawiła na cukierkowej ulicy – jak Klara nie ma ochoty jeść to nie zje!

I bynajmniej nie jest to kwestia rozkapryszenia – czasem ma ochotę i ładnie zjada- a czasem (ta opcja niestety występuje nieco częściej) nie ma i choć potrawa sama w sobie jej smakowała, to nie otworzy nawet paszczy!

Szczęście w nieszczęściu….

• Z pozytywów jakie nas spotkały, można kilka wymienić:

·          Klara nie rozsmakowała się w pluciu :)

• Dyscyplinę olimpijską rzutu talerzem udało się ukrócić – choć rzut w dal sztućcami nadal występuje – to taki sposób na próbę zakończenia posiłku – no przecież sami ciągle trujemy, że z ziemi się nie je!

• Dużym powodzeniem cieszy się ostatnio samodzielne jedzenie – choć Mama po zakończeniu robienia zdjęć Małego brudasa, ma ochotę uderzyć kilka razy głową w ścianę na myśl o sprzątaniu, przebieraniu….

Rodzicu, co włosy z głowy też rwiesz:

• W miarę możliwości – wyluzuj :) Zdrowy Maluch, który ma dostęp do jedzenia z głodu nie umrze – tak to czasem bywa – nasza córa jest zdrowa i choć od początku jest na wagowym szarym ogonku siatki centylowej, nikt na to nic nie poradzi!

• Nie rób wokół „jedzenia” domowego końca świata – stanowczo odradzam wpychanie na siłę i awantury – tudzież kłótnie o jedzenie – to tylko utrwali u Niejadka negatywne sygnały, które dziecko powiąże z jedzeniem – a w efekcie będzie dopiero katastrofa!

• Pamiętaj, że dziecko jak każdy ludzik stąpający po tym świecie może nie mieć akurat na coś ochoty!

Bycie rodzicem Niejadka, to ciężki kawałek chleba, bo choć wiem o wszystkim co sama powyżej napisałam, nie raz i nie dwa przemyka mi przez głowę – „przecież ona musi coś zjeść ” i na chwilę, choć na szczęście w myślach, zamieniam się w „babcię – nadskakiwaczkę”: „a może by tak siamto i owamto…”

Ale uwierzcie, nie sądziłam że tyle radości może przynieść, od czasu do czasu opróżniony talerz!

Żyjesz sobie spokojnie z dnia na dzień, planujesz wydatki miesięczne, żeby spokojnie zmieścić się w domowym budżecie i wygospodarować jakieś środki na tzw. czarną godzinę, aż tu nagle dostajesz wiadomość, która może całkowicie odmienić Twoje życie. Właśnie tak było w moim przypadku…

Pewnego słonecznego, letniego dnia rozmawiałam z siostrą przez Skype’a (mieszka od kilku lat w Dublinie) i przypadkowo z rozmowy wynikło, że u jej chłopaka w pracy są wakaty. Od słowa, do słowa okazało się, że to dokładnie to, czym zajmuje się obecnie mój mąż, tyle że płaca jakieś 4x wyższa od obecnej a znajomość języka wymagana w niewielkim stopniu. Pewnie nie zaprzątalibyśmy sobie tą informacją głowy, gdyby nie fakt, że nie potrafiliśmy sobie wyobrazić, jak mamy zostawić naszego synka z kimś innym (czyt. Pani w żłobku, niania, mama lub teściowa) kiedy wrócę do pracy czyli całkiem niedługo bo w listopadzie. Żadna z dostępnych opcji nie była dla nas do przyjęcia, więc spędzało nam to sen z powiek. Niestety nie mogliśmy pozwolić sobie na zostanie w domu tak po prostu, bo przecież kredyt mieszkaniowy sam się nie spłaci… Możliwość dalszego wychowywania synka była dla mnie nie lada pokusą, dlatego podjęliśmy z mężem dyskusję na ten temat. No i się zaczęło… zastanawialiśmy się co zrobić, w głowach kłębiły się pytania, a żadne z nas nie potrafiło podjąć konkretnej decyzji. Przecież  taka decyzja odbije się potem na całym naszym życiu,  już nic nigdy nie będzie takie samo.

W końcu zmęczeni tym kołowrotkiem w głowach usiedliśmy i na spokojnie wypisaliśmy wszystkie za i przeciw, tabelka się powoli zapełniała, a my podświadomie czuliśmy, że sami szukamy jak najwięcej powodów na tak… Oczywistym stał się fakt, że chcemy zaryzykować, spróbować i wywrócić nasze życie do góry nogami… dla nas, dla naszej przyszłości i przede wszystkim dla naszego synka.

Kilka dni później wysłaliśmy siostrze potrzebne dokumenty, a ona złożyła je w firmie. Pozostało tylko czekać na zaproszenie na rozmowę rekrutacyjną i lecieć… “Tylko czekać” – to wydaje się takie proste… każdego dnia pytałam męża gdy wrócił z pracy: I jak? doskonale wiedział o co pytam i zawsze odpowiedź była taka sama: I nic…  Byliśmy już nastawieni na wyjazd i z niecierpliwością czekaliśmy na ten jeden ważny telefon, ale nikt nie dzwonił…

Trwało to kilka tygodni, w końcu pewnego czwartkowego popołudnia mąż zadzwonił, że w niedzielę musi lecieć, bo w poniedziałek ma rozmowę. Wszystko potoczyło się niezwykle szybko. Niby spodziewaliśmy się tego w każdej chwili, ale kiedy przyszło się pakować… trochę to nas przerosło… patrzyłam na męża i łzy same płynęły mi do oczu, bo wiedziałam, że przez kilka tygodni go nie zobaczę, nie przytulę się (oczywiście można zadzwonić, porozmawiać ale przecież to nie to samo). Było mi ciężko ale wiedziałam, że nie mogę się  tak rozklejać, bo Adiemu będzie jeszcze trudniej, on będzie odczuwał brak jeszcze bardziej… Niedziela nadeszła szybko i mąż odleciał… Było nam ciężko bo przez ponad trzy tygodnie byliśmy osobno – on tam z moją siostrą, ja tutaj sama z Adriankiem… Musiałam sobie sama z wszystkim poradzić, a czekało mnie nie lada wyzwanie – spakowanie wszystkiego co potrzebne nam do życia w nowym domu. Spakowanie rzeczy dla siebie było błahostką, o wiele trudniejsze okazało się przygotowanie wszystkiego co będzie potrzebne synkowi oraz pozostałych rzeczy, których znalazło się mnóstwo.  Te kilka tygodni  upłynęło mi głównie na pakowaniu kolejnych paczek i wysyłaniu do męża.

Nadszedł dzień wylotu. Chyba nie do końca docierało do mnie to wszystko co się dzieje. Drżącymi rękoma przekręcałam klucz w zamku… I wtedy zrozumiałam, że właśnie na swoje życzenie  wywracamy życie do góry nogami.

Od niedawna jesteśmy znów wszyscy razem! W Dublinie :) Układamy sobie życie na nowo, dostosowując się do nowej rzeczywistości. Czy było warto? Czas pokaże… ale na pewno nie będziemy żałować, bo to nasza dewiza życiowa – ryzykujemy i podejmujemy czasem szalone decyzje ale nigdy nie żałujemy.  Życie jest jedno i trzeba żyć chwilą… Po prostu Carpe Diem :)

Jak jest wasza życiowa dewiza? Czy dziecko coś zmieniło? Jesteście ostrożni czy odwrotnie żyjecie na tzw. krawędzi?  Jestem ciekawa jak postąpilibyście w podobnej sytuacji… A może byliście w podobnej?

Wiecie o czym ostatnio myślałam? Tak się zastanawiałam, czym się bawił Mozart jak był mały? No fakt, że długo mały nie był, bo szybko się okazał geniuszem i jeździł z koncertami czy chciał czy nie chciał, ale zanim się okazało to był zwykłym dzieckiem.  No więc czym bawiły się dzieci w tamtych czasach? Coś chyba musiało być na rzeczy, bo geniuszy rodziło się jakoś więcej.

 Pogrzebałam trochę w internecie i niestety informacji za dużo na ten temat nie ma, widocznie temat nieciekawy. Najbardziej intryguje mnie fajerka na kiju, niby wiem jak wygląda jedno i drugie, ale jak to połączyć żeby jechało, to nie wiem. Nie wiecie czasem? Poza tym nieśmiertelny garnek i drewniana łyżka, słusznie że drewniana, zawsze to mniej hałasu. Gliniane zabawki? Jak się czymś takim bawić? Dla dziewczynek pewnie szmacianki bo kogo było stać na porcelanową lalkę.  Jakoś niewiele te dzieci miały do wyboru, ciekawe czy chociaż ktoś im strugał klocki z drzewa?

A jednak i muzyków i malarzy i pisarzy jakoś  było więcej. Chociaż może nie, nie więcej, ale lepszych. Kiedyś napisanie książki to była ciężka i żmudna praca, dziś w dobie komputerów idzie lekko,  ale książki do tych sprzed kilkuset lat nie umywają się poziomem. Z muzyką podobnie, każdy może coś tam stworzyć i na YouTube wrzucić, ale jak to się ma do prawdziwej muzyki? Jak się dowiecie w czym rzecz to koniecznie dajcie znać, może zdążę zabrać dziecku co bardziej szkodliwe zabawki :))

Inną rzeczą, która mi się wydaje szkodliwa jest szkoła. Tak, tak, sami powiedzcie, czy Mozart miałby czas pisać genialną muzykę gdyby go ktoś do zerówki posłał? Wątpię. Beethoven, mój ulubieniec, zapewne zostałby sklasyfikowany jako tuman najwyższego gatunku, nigdy nie opanował tabliczki mnożenia, dacie wiarę? Dobrze że szkoła nie była obowiązkowa w tamtych czasach, dzięki temu mam całkiem niezłą kolekcję płyt z klasyką, miał kto dla mnie komponować.

Właściwie nie wiem od kiedy takiej muzyki słucham, nie pamiętam, chyba w liceum się zaczęło, a może na studiach? Tak czy inaczej dawno. Jak zaszłam w ciążę to też oczywiście słuchałam, niby dlaczego nie? Najczęściej mozartowskich koncertów na róg, jakoś dobrze robiły i mnie i dziecku, ale nie tylko. Duśce chyba w ogóle podobała się taka muzyka, bo ile razy w kościele usłyszała organy  tyle razy dostawałam rzetelnego kopniaka.

W domu podobnie, zawsze ruszała się  jak usłyszała muzykę, zresztą do tej pory to ma, “ tańcimy tańcimy tańcimy? “Jak miała chyba ze dwa miesiące dostała karuzelę nad łóżeczko. Dźwięk pozytywki wywołał gwałtowny atak płaczu, Mozart uspokoił. Uznałam, że podstawy dałam dziecku dobre :))

Ponieważ ustaliłam sama ze sobą już dawno, że moje dziecko jest genialne (przyznajcie się, też ustaliłyście?) kompletnie ignoruję fakt jej młodego wieku i rzucam od niechcenia uwagi typu: i pamiętaj skarbie nie nazywaj mi tego nigdy kankanem, to jest „Orfeusz w piekle” Offenbacha, a ściślej mówiąc „Piekielny galop”. Optymistycznie robię założenie, że zapamięta, niby dlaczego mam jej przypisywać sklerozę?

Klasyka klasyką, czasem mam ochotę na co innego, niedawno włączyłam RMF PRL, tak tak, taka stara jestem, pamiętam tamte czasy i tamtą muzykę, końcówkę co prawda ale pamiętam. Duśka nie pamięta i chyba jej to nie bawi, wytrzymała półtorej piosenki, powtarzane w kółko retoryczne pytanie Danuty Rinn „gdzie ci mężczyźni?” chyba ją całkowicie zdegustowało bo stanowczym głosem oświadczyła: łącimy muzika klacićna!

Co miałam zrobić, włączyłam :))

A przy czym bawią się  i czego słuchają wasze dzieci?