Zabawa 26 czerwca 2012

Niania na miarę dziecka

Jak ważny i trudny jest wybór odpowiedniej osoby lub placówki do opieki nad dzieckiem, wie każdy rodzic. Z racji wieku Bartek nie mógł jeszcze uczęszczać do przedszkola, a żłobków w mojej miejscowości nie ma. Obie babcie pracują, więc opieka najbardziej zaufanej osoby również nie wchodziła w rachubę, nie licząc pojedynczych dni, lub nagłego wypadku, gdy nie było innego wyjścia. Mając w planach powrót do aktywności zawodowej, już wcześniej rozejrzałam się za odpowiednią opiekunką dla dziecka.

Na szczęście długo nie musiałam szukać, na osiedlu mieszkała moja dobra koleżanka, opiekowała się wcześniej dziećmi, studiowała pedagogikę. Lepiej nie mogłam trafić.

Z Agą bez kłopotu ustaliłyśmy zasady współpracy, a wszystko to co sobie po niej obiecywałam spełniło się, nawet poza „plan”:) Żywiołowa, uśmiechnięta, kreatywna natychmiast złapała kontakt z Bartkiem. To czego się obawiałam – moje wyjścia z domu, nie były tak straszne, jak początkowo podpowiadała mi wyobraźnia. Nawet jeśli po zamknięciu za sobą drzwi, słyszałam awanturę syna, to nie trwało to długo, Aga była bardziej stanowcza i głośniejsza od małego awanturnika. Jej konsekwencja pokrywała się z moim wyobrażeniem na temat wychowywania dziecka, co było ważne z tego względu, że niania również bierze udział w kształtowaniu jego dobrych lub złych postaw.

Gdy po pracy wracałam do domu, mały był odkarmiony ( niania z uporem maniaka kupowała co dzień inne owoce dla Bartka ), przewinięty i szczęśliwy, na „do widzenia” posyłał buziaki, których również uczyła go niania. Wiedziałam że nie przepada za telewizorem, gros czasu spędzała więc z małym na świeżym powietrzu, czy czytaniu bajek, które wędrowały wielokrotnie dzięki niej na Bartkowe półeczki. To ona nauczyła dziecko pokazywać i nazywać kota, jak i wiele innych rzeczy. Zresztą, gdy spacerujemy i jesteśmy w pobliżu jej domu, mały pierwszy się wyrywa i krzyczy „kot!”. Aga była najlepszą nianią dla mojego dziecka i niezmiernie żałuję, że musiała przenieść się do innej miejscowości.

Jeszcze przed jej wyjazdem, pojawił się kłopot, kogo zatrudnić na jej miejsce? Nie miałam pomysłu, a co gorsza kandydatki na opiekunki chciałyby, aby Bartka dostarczać do ich mieszkań, a w moim przypadku nie wchodziło to w rachubę. Aga podsunęła nam bliską jej koleżankę, osobę zaufaną, więc umówiłam się na spotkanie jeszcze przed jej zajęciem się młodym. Pierwsze co pomyślałam na spotkaniu – Asia Agą na pewno nie jest – zupełnie inna, spokojna, wycofana i chyba odrobinę wystraszona, i jak się okazało z zerowym doświadczeniem w opiece nad dziećmi. Oczywiście miała też zalety – ciepła, uśmiechnięta i cierpliwa, na początek to już było coś, doświadczenie w końcu nabywa się wraz z praktyką.

Nie zawsze jak się okazało, dobre chęci jednej i drugiej strony wystarczą. Mój syn to żywe srebro, i tak jak temperament jednej niani współpracował z jego zapędami, tak dla drugiej opiekunki, Bartek po prostu był niegrzeczny. Moim zdaniem Asi zabrakło stanowczości w zderzeniu z pomysłami małego, po prostu wchodził jej na głowę, i chyba obawy przed szaleństwem synka, niania nie wychodziła z nim na dwór, co dla mnie było nie do zaakceptowania. Efekt był taki, że z domu do pracy wychodziłam ze ściskiem w żołądku, mały tak histeryzował, że czasem słyszałam go dobrych parędziesiąt metrów od bloku. Co gorsza nie miał apetytu i kiepsko spał, często budził się z płaczem, a sama Asia uciekała od nas jak tylko przekroczyłam próg domu. Z Agą, często po moim powrocie siadałyśmy do kawy, która na mój powrót pachniała już w filiżance. Złoto, nie niania!

Nie chcę być niesprawiedliwa,  Asia personalnie jest fajną dziewczyną, ale zdecydowanie opieka nad dzieckiem, to nie jest coś, do czego Pan Bóg ją stworzył. Asia zrezygnowała, już nie pracuje z małym, opiekę nad Bartkiem organizuję z babcią na jej urlopie, mężem w każdej wolnej chwili oraz sąsiadką, do której Bartek zastrzeżeń żadnych nie ma. Obecnie nie szukam niani, nie ma to sensu, został mi miesiąc do wakacji, a latem znów czekają mnie poszukiwania na wrzesień, i tylko modlę się żeby trafić na osobę, która zaskarbi sobie nie tylko moje zaufanie, ale przede wszystkim serce mojego dziecka.

Subscribe
Powiadom o
guest

161 komentarzy
najstarszy
najnowszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments
Hedzia
Hedzia
11 lat temu

Ja strasznie się obawiałam tego co będzie gdy będę zmuszona zatrudnić nianię… Przyznam, że unikałam tematu „Niania w domu…” Kiedy już nadszedł ten dzień zatrudniłam nianię z polecenia na ok 10h w tyg. Miło się zaskoczyłam bo Zuzia od samego początku ją pokochała więc się bardzo cieszę:):)

Aleksandra Greszczeszyn

Niania to musi być osoba z powołaniem do opieki nad dziećmi – to trzeba czuć. Ja nie stanęłam do tej pory przed taka decyzją, dlatego, że jestem z dziećmi w domu. pracowałam do tej pory tylko online, natomiast sama byłam nianią. Myślę, że odnajdywałam się w tej roli.

Katarzyna Jaroszewicz
11 lat temu

Ja tez do tej pory nie musiałam szukać niani. Sama opiekuje się dziećmi. Jesteśmy razem w domu. Jeżeli była potrzeba zostawienia dzieci na kilka godzin np. z moją koleżanką, to nie było z ty problemu. Chłopaki z łatwością odnajdują się w nowym otoczeniu i chętnie zostają z osobami innymi niż mama.

Aleksandra Greszczeszyn

U nas różnie z tym bywa. Dawniej Julka chętnie zostawała np. z babcią czy ciocią, ale odkąd byłam w ciąży, a potem urodził się Szymek, za wszelką cenę chce być ze mną. Czasami mam więc problem. Najchętniej zostaje jeszcze z babcią.

Katarzyna Jaroszewicz
11 lat temu

Mój starszy syn to niemal „cygańskie „dziecko:) Bez problemu zostawał bez mamy. Młodszy to taka „przylepa” . Teraz ma skończone 2 latka i jest juz lepiej. Wie, że mama wraca:)

Paulina Garbień
11 lat temu

trzymam kciuki, zeby udało się znaleźć taką nianię która będzie odpowiadała Wam wszystkim 🙂

Basia Wawrzyczek
11 lat temu

Bardzo dużo zależy od charakteru niani.
Życzę powodzenia w poszukiwaniach nowej niani, oby obie strony były zadowolone!

Formulaka83
Formulaka83
11 lat temu

Powodzenia! 😀

Grymułka
Grymułka
11 lat temu

Powodzenia!

Paulina Zawadzka
11 lat temu

Dobrą nianię trudno znaleźć, ponieważ jak jest dobra to zajęta. Ja na szczęście jestem z córeczką w domu i mam nadzieję że nie będę musiała prędko stawać przed takim dylematem. Sama szukałam pracy jako opiekunka, niestety pracy na umowę nie znalazłam (może przez to że mieszkam na wsi i musiałabym dojeżdżać, rodzice woleli znaleźć kogoś na miejscu). Za to byłam i mimo że mam już dziecko to nadal jestem nianią na telefon w bliskiej rodzinie, która jest ze mnie zadowolona 🙂

Katarzyna Jaroszewicz
11 lat temu

Ja dzisiaj będę miała domowe przedszkole:) Dwóch moich łobuzów + dwie kuzynki. Szalony dzień się zapowiada:)

gabi hekokf
gabi hekokf
11 lat temu

Taka niania jak Aga to skarb!
Mnie też nie dlugo czeka powrót do pracy i sen z powiek spędza z kim zostawić małą L. Jedna babcia pracuje, do drugiej mamy 50 km, do żłobka L. jest zapisana od wrzesnia 2013 roku więc też klapa. Mam nadzieje, że uda mi się wszystko dobrze zorganizować i zorganizować dobrą opiekę.

Kobiecym_okiem
11 lat temu

Ja trafiłam na dwie dobre nianie dla moich synów. Panią Basię dla starszego – znalazłam przez ogłoszenie na niania.pl. Co dziwniejsze, po rozmowie wypadła bardzo dobrze, ale nie byłam do niej przekonana tuż przed rozpoczęciem przez nią pracy. Czas pokazał, jak bardzo się myliłam. Starszy syn chodził bardzo często na spacery, niania nauczyła go samodzielnie jeść, zaprzyjaźniła z koleżanką poznaną w parku. Gdy przychodziła rano, cieszył się i bez żalu żegnał z nami na całe 9 godzin. Była między nami zarówno sympatia, jak i poszanowanie, bo pani Basia była prawie 2-krotnie starsza ode mnie. Żałowałam tego, że przenieśliśmy się i… Czytaj więcej »

Marta Ulińska
11 lat temu

Znaleźć osobę godną za ufania, której powierzycie wasz największy skarb – bezcenna 🙂

Kasia Skóra
11 lat temu

Bycie opiekunką to nie taka prosta sprawa i nie jest to na pewno praca, jaką można podjąć ot tak, z braku laku, bez żadnego przygotowania, a niestety niektórzy mają takie właśnie postrzeganie, z czym niejednokrotnie się spotkałam, kiedy sama zaczynałam przygodę z byciem nianią 🙂 Uważam, że aby być opiekunką do dziecka trzeba mieć to „coś”! Na to „coś” składa się poczucie humoru, bycie zwariowanym, spontanicznym i pełnym radości, ale także bycie niesamowicie odpowiedzialnym, przewidującym to co może za chwilę się stać, mającym oczy wokoło głowy cały czas, bardzo bardzo energicznym i wiele innych cennych cech i umiejętności. To bardzo… Czytaj więcej »

sylwiagkap
sylwiagkap
11 lat temu

Zgadzam się, znaleźć odpowiednią osobę do dziecka- bezcenne. Wiadomo, każdy rodzic chce jak najlepiej dla swojej pociechy, ja także mam dwulatka chciałabym wrócić do pracy, żłobek – nie dostaliśmy się, prywatnie nie stać nas:( Synek mój to przylepka, zostaje chętnie ze wszystkimi ale nie na długo, dziadki jedni- pracują, drudzy są 320 km od nas.:( Trzeba szukać i sprawdzać czy dana niania jest na tyle odpowiedzialna i czy odpowiada PRZEDE WSZYSTKIM dla naszych szkrabków. Pozdrawiam

Natalia Legieć
11 lat temu

🙂

Emocje 22 czerwca 2012

Bo bycie Tatą, to życiowa rola

Dziś w święto wszystkich ojców – kolejny wpis jednego z tatusiów. Jan (mąż Racheli) pisze o tym, jak odnalazł się w swojej nowej życiowej roli – roli taty.

11 czerwca 2012. To już rok.

Nigdy nie zapomnę 12 godzin trzymania żony za rękę w oczekiwaniu na poród. Momentu przecinania pępowiny. Jego pierwszego krzyku. Ważenia tego małego chucherka. Pierwszych chwil tylko w trójkę. Pierwszej nocy, gdy musiałem powiedzieć dobranoc i wyjść. Oczekiwania do następnego ranka aby ponownie ich zobaczyć. Długich godzin gapienia się w skrzywiony nosek małej ludzkiej istoty. Żmudnych prób przykładania do piersi. Pierwszej śmierdzącej kupy i nader ostrożnej jazdy samochodem. Pierwszej kąpieli w misce z odrobiną wody. Pierwszego spaceru w wózku. Pierwszego kichnięcia i ziewnięcia. Noszenia na rękach leniwca i krzyku przy pierwszym szczepieniu. Pierwszego upadku i łez z obawy o jego zdrowie. Pierwszej zabawy w a kuku zainicjowaną przez niego. Pamiętam także pierwszy uśmiech na jego twarzy, tam wtedy, podczas karmienia. Pamiętam pierwsze wyciągnięte ręce, proszące – podnieś mnie. Pamiętam jego wtulanie się we mnie. Uśmiech na mój widok po powrocie z ciężkiej pracy. Ręce podnoszące książkę z prośbą – przeczytaj. Pierwsze wypowiedziane – tata. Pierwsze chwile raczkowania. Nie zapomnę pierwszego dnia, gdy musiałem zostawić go opiekunce. Ciężar bagaży przy każdym wyjeździe. Pierwszego święta w szerszym gronie. Wtulania się w sierść psa i gonitwy za ogonem kota. Nie zapomnę pierwszego zjedzonego mlecza i gołych rąk przemierzających po betonie. Wspólnych codziennych modlitw wieczorem i piosenek. Radości z huśtawki i każdego kęsa pokrojonego jabłuszka. Pisku szczęścia na widok zwierzaka mijanego na spacerze.

Ten rok odmienił moje życie. Początkowo bunt – praca, obowiązki – później zamienił się w spokój – chęć spędzania czasu z żoną i synem. Jest piękny. Mały dzielny odkrywca. Mam za co dziękować Bogu i żonie. Dziękuję.

Subscribe
Powiadom o
guest

12 komentarzy
najstarszy
najnowszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments
Uherba
Uherba
11 lat temu

Pięknie napisane!

Madzia_857
Madzia_857
11 lat temu

Pięknie 🙂

Basia Wawrzyczek
11 lat temu

Mężowie, macie nam za co dziękować! Za te nasze małe SKARBY! 🙂

Katarzyna Jaroszewicz
11 lat temu

Takie niby zwykłe dziękuję, a jak wiele znaczy!:)

Bombel
Bombel
11 lat temu

C U D O W N E !!!! :))))

Wszystkiego dobrego z okazji Dnia Ojca 🙂

ania
ania
11 lat temu

Piękne!!

Aleksandra Greszczeszyn

Poezja dla uszu każdej mamy… Gratuluję!

Paulina Zawadzka
11 lat temu

Pięknie napisane! Miło jest przeczytać coś napisanego przez tatusia. Też mam list do naszej ówcześnie 6 miesięcznej córeczki napisany przez tatusia. Coś cudownego, mam nadzieję że listów będzie więcej

gabi hekokf
gabi hekokf
11 lat temu

Aż łezka w oku mi sie zareciła podczas czytania.

Marta Ulińska
11 lat temu

Czy naprawdę trzeba to komentować ? Szkoda, że tak mało mężczyzn chce w tym cudzie tak aktywnie uczestniczyć.

Weronika Konopelska
Weronika Konopelska
11 lat temu

wspaniały tata, gratulacje http://www.zwyczajnamama.blogspot.com

Emocje 21 czerwca 2012

W roli taty…

Po raz pierwszy w historii bloga W Roli Mamy autorem wpisu jest tata. Nasz czytelnik – Bartek Wieczorek – tuż przed Dniem Ojca dzieli się z nami swoimi refleksami na temat roli, którą odgrywa od ponad 2,5 roku. Liczymy, że podobnie jak my, przyjmiecie z entuzjazmem debiut mężczyzny na naszym blogu.

Zastanawiałem się długo, jak bym mógł zacząć mój wpis gościnny – jestem przecież pierwszym facetem, który ma w ogóle przyjemność pisania na blogu, no i oczywiście trema mnie przez to zjada 🙂

Początek zmieniałem już wiele razy, ale ostatecznie postanowiłem zostać przy słowach „W roli taty…”, może właśnie dlatego, że propozycję napisania tego wpisu otrzymałem jako wyróżnienie, dzięki temu, że udzieliłem się w konkursie, który zaczynał się od słów ” W roli mamy…” 🙂

W roli taty… debiutowałem 14 października 2009 roku. Tak naprawdę poczułem się nim już 12 marca, zaraz po tym, kiedy to dostrzegłem na teście ciążowym drugą kreskę – na moment dosłownie przed wyrzuceniem go do śmietnika.

Śmieszna sprawa – byliśmy razem z Karoliną w domu moich rodziców i wychodziłem właśnie sam na spacer z psem bo ona nie czuła się najlepiej. Przy okazji zabrałem ze sobą śmieci bo był już pełen kosz. Zrobiliśmy jakieś 20 minut wcześniej test ciążowy i okazało się,że Karolina nie jest w ciąży mimo spóźniającego się prawie 2 tygodnie okresu.
Przed samym wyrzuceniem śmieci coś mnie tchnęło i raz jeszcze spojrzałem na test  – byłem w szoku kiedy to okazało się, że miejsce na drugą kreseczkę, które wcześniej było białe „zaczerwieniło się” ….

Nasz synek nie jest ani owocem wpadki, ani też zaplanowanym dzieckiem. Mama Michałka zawsze mówi o Nim, że został poczęty w „afekcie”. Było nam w tamtej chwili tak dobrze ze sobą i byliśmy tacy szczęśliwi, że nie myśląc o tym jakie mogą być tego konsekwencje na przyszłość, po prostu odłożyliśmy na bok racjonalne myślenie i….stało się 🙂

Wiadomość o tym, że zostaniemy rodzicami to ja oznajmiłem jej, a nie jak w większości przypadków kobieta – swojemu partnerowi… i to dopiero po TYGODNIU czasu !!! 🙂
Spanikowałem… miałem milion myśli na minutę. Byłem wtedy na spacerze sam, więc miałem czas na to by ochłonąć. Wróciłem do domu a Karolina niczego po mnie nie poznała. Nie wiem czemu tak zareagowałem, ale cały tydzień zajęło mi bym zebrał się na odwagę i wyznał jej prawdę. Ona niczego nie świadoma, myslała, że po prostu lada moment dostanie okres, który z resztą czasami się jej spóźniał.

Od kiedy na świat przyszed Michał – maluszek który ważył zaledwie 1550g cały mój świat wywrócił się do góry nogami.
Niezapomniane są dla mnie momenty, kiedy to miałem możliwość po raz pierwszy Go nakarmić czy utulić do snu. Uwielbiałem, gdy usypiał na mnie a ja czułem bicie jego małego serduszka. Nawet przewijanie sprawiało mi ogromną radość. Później zaczęło się raczkowanie, następnie pierwsze kroki, które miały miejsce przed pierwszym rokiem życia (co i tak było nie lada gratką jak na chłopca i jednocześnie wcześniaka, którym był).  Pierwszym słowem, które wypowiedział było słowo: TATA –  byłem dumny i szczęśliwy jak nigdy, kiedy taki właśnie prezent otrzymałem od Niego na moje urodziny. To zasługa mamy Michałka, gdyż potajemnie by zrobić mi przyjemność powtarzała mu to słowo częściej niż inne. Niesamowite przeżycie… choć teraz kiedy ma już te 2 latka i 8 miesięcy podoba mi się najbardziej. Jest dzieckiem bardzo wesołym i ciekawym świata. Wszystkiego musi dotknąć, spróbować, o wszystko pyta i nic nie umknie jego uwadze. Bardzo lubię i sprawia mi wielką przyjemność, kiedy przychodzi do mnie, przytula się i mówi: Tatusiu kocham Cię! Najpiękniejsze słowa jakie dziecko może powiedzieć rodzicowi 🙂

Niestety, jestem tylko „weekendowym ojcem”. Pracuję w firmie, która większość zleceń ma poza miejscem mojego zamieszkania i niestety mojego synka widuję zazwyczaj tylko w soboty niedziele i święta – bardzo nad tym ubolewam… Wymaga tego ode mnie zawód jaki wykonuję i nie jestem w stanie nic z tym zrobić…cieszy mnie tylko kiedy się okazuje, że następna robota jest gdzieś na miejscu, ale zdarza się to naprawdę bardzo rzadko.
Wydaje mi się, że zrobię wszystko by jego dzieciństwo mimo tego, było jak najbardziej udane i szczęśliwe. Staram się dawać w te 2 dni tygodniu tyle z siebie, by Michał jak najmniej odczuwał brak taty w ciągu pozostałych pięciu dni.

Moje dzieciństwo było niezbyt udane. Gdybym mógł i miał wtedy na to jakiś wpływ to bym je zmienił. Wydaje mi się, że właśnie przez to, jakie relacje łaczą mnie z rodzicami, nie zawsze postępowałem słusznie. Nie chciałbym, żeby mój syn popełnił w życiu takie błędy jakie ja popełniłem i staram się, żeby Michał mógł kiedyś powiedzieć, że „DAŁEM RADĘ”.
Często jest tak, że syn chce być taki jak jego ojciec i właśnie na tym najbardziej mi zależy. Chcę by w przyszłości mówił, że „tata jest super i chcę być taki jak on”. Zrobię wszystko, żebym kiedyś był dla Niego przyjacielem, żebyśmy mogli rozmawiać na każdy temat. Chcę po prostu, by wiedział, że w każdej sytuacji, nie zawsze przyjemnej, może na mnie liczyć, i że zawsze będę starał się mu pomóc na tyle, na ile będę mógł i potrafił.  Wiadomo – życie nie składa się tylko z dobrych momentów, są też chwile trudne i ciężkie – zwłaszcza podczas dorastania. Ja często w trudnych dla mnie chwilach, jako dorastający chłopiec i później już nastolatek, zostawałem z problemami sam. Tłumiłem wszystko w sobie, nie mówiłem o swoich problemach i przez to wkroczyłem na złą drogę.

Dziś już mam ten okres życia za sobą. Pomagała mi Karolina przez wiele lat, z różnymi rezultatami – było raz lepiej raz gorzej. Dopiero obecność MICHAŁKA postawiła mnie definitywnie i raz na zawsze na nogi. To właśnie dziecko sprawiło, że zebrałem się w sobie i grubą kreską odciąłem się od przeszłości. Dziś jestem szczęśliwym człowiekiem. Z radością będę też obchodził dzień OJCA, który wypada na szczęście w tym roku w weekend. Będzie to mój PIERWSZY dzień ojca razem z synkiem, (mimo, że powinien być już trzeci) więc jestem z tego powodu potrójnie ZADOWOLONY.
Na pewno zapewnię synkowi dużo atrakcji, a on odpłaci mi się uśmiechem od ucha do ucha, który jest dla mnie cenniejszy niż cokolwiek innego na świecie.

Subscribe
Powiadom o
guest

19 komentarzy
najstarszy
najnowszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments
Anna Kopeć
11 lat temu

I się spłakałam…

Julia Bąk Orczykowska

Bez kitu… Ja też się poryczałam!!!! Na prawdę są na tym świecie jeszcze tacy mężczyźni, dla których ojcostwo jest tak ważne i którzy tak pięknie o tym piszą i nie wstydzą się tego?! Pogratulować małżonce i synkowi! Jestem pod wrażeniem;)))

Bombel
Bombel
11 lat temu

Ja również dołączał do grona szlochających.. 🙂
Gratuluję Bartku odwagi podzielenia się z nami swoimi emocjami, odczuciami i przemyśleniami! 🙂
Myślę, że zarówno Twój syn jak i partnerka są szczęściarzami, bo mają tak wspaniałego Tatusia 🙂

Z okazji nadchodzącego Dnia Ojca życzę Ci samych radości w życiu, pociechy z syna, siły i wytrwałości w tej niemocy bycia „codziennym Tatusiem” oraz spełnienia marzeń, na początek tego, abyś mógł pracować bliżej domu i wracać każdego dnia do swej rodziny!! 😉
Powodzenia!

I jeszcze pozwolę sobie podziękować Ci za to, że tak dzielnie reprezentujesz tutaj płeć męską! 🙂

WSZYSTKIEGO DOBREGO!

Katarzyna Jaroszewicz
11 lat temu

Najpierw ciarki przeszły po plechach, a potem moje oczy zamieniły się w jeziora i popłynęły strumienie łez:)
Tak trzymaj Tatusiu!
Ojcem każdy może zostać (no prawie każdy), ale na bycie Tatą trzeba sobie zapracować!:) Tobie to wychodzi super!

Bartek Wieczorek
11 lat temu

Witam wszystkie czytelniczki mojego wpisu i cieszę się ,że wpis się podoba.
Dziekuję również za mile słowa – staram się być ojcem na 200% i zamierzam to robić zawsze!
Uważam ,że każdy ojciec powinien ,bo dziecko tego potrzebuje i kiedyś wpłynie to na jego rozwój a okazywanie naszych uczuć (bo my mężczyźni też takie posiadamy! 🙂 ) nie jest czymś złym, (choć pewnie wielu tak uważa) a wydaje mi się ,że wręcz przeciwnie.
POZDRAWIAM wszystkie wzruszone mamy 😉

Katarzyna Jaroszewicz
11 lat temu

Tak trzymać!:)

Hedzia
Hedzia
11 lat temu

Musi mi Pan zwrócić koszt za zużycie 10 opakowań chusteczek higienicznych;p
A tak na prawdę to gratuluję!:)

Aleksandra Greszczeszyn

Okazywanie uczuć przez mężczyznę jest czymś wspaniałym, bo oni nie płaczą na telenowelach – oni płaczą w wyjątkowych chwilach. Widać to choćby w Twoim wpisie – bo przecież bycie tatą może wzruszać tak samo jak bycie mama i to jest cudowne!:)

Magdalena446
Magdalena446
11 lat temu

Bartku, wpis piękny. Jak i postawa jaką prezentujesz. Jesteś częścią fantastycznej rodziny i syn będzie z Ciebie dumny. Będzie mówił, że ma super tatę. Gwarantuję!

Hedzia
Hedzia
11 lat temu

Piękne… Aż popłakalam się jak bóbr! Trzeba nam takich właśnie ojców! Cieszę się, że też mam takiego męża i ojca swojego dziecka! Gratuluję Panu!

Paulina Garbień
11 lat temu

cudowny, pełen emocji i uczuć tekst, co w wykonaniu mężczyzny jest często zaskakujące 🙂 przynajmniej wg stereotypów, ale cieszę sie ze są mężczyźni którzy tak jak Ty Bartku przełamuja te stereotypy i dbają o dobre relacje z dziećmi, wzruszyłam sie niesamowicie i popłakałam, życzę Ci samych cudownych chwil spedzonych z synkiem 🙂

Basia Wawrzyczek
11 lat temu

Pięknie! I to jest wpis mężczyzny?! Wspaniały tekst, przeczytałam jednym tchem! Życzę jak najwięcej wolnych dni od pracy a spędzonych razem z Michałkiem! Pozdrawiam! 🙂

Karolina Wawrzyniak
11 lat temu

I ja się popłakałam…. nie sądziłam ,że masz aż tak duże zdolności do pisania :p i ,że aż tak ładnie obierzesz w słowa to co czujesz… lepiej sama bym tego nie napisała! 🙂
jestem z Ciebie dumna !!!! Cieszę się ,że jesteś takim wspaniałym tatą :*

Agnieszka Fimiak
11 lat temu

Super, oby więcej takich mężczyzn:-)

Aleksandra Greszczeszyn

Też jestem zdania, że bycie tatą to życiowa rola, tak samo, jak bycie mamą. A jeśli chodzi o czas spędzany z dzieckiem: to nie liczy się ilość, ale jakość. Synek jest dla ciebie najważniejszy na świecie i jestem pewna, że mały to czuje! Życzę Wam, aby Wasza relacja zawsze była tak fantastyczna jak teraz!

Paulina Zawadzka
11 lat temu

I mi łezka poleciała. Na pewno Bartku DASZ RADĘ! Można to „wywróżyć” z Twojego wpisu! Pięknie napisane, chociaż nie wiem co bym zrobiła na miejscu Karoliny, gdyby mój maż tak ważna informację jak ciąża ukrywał przede mną tydzień czasu 🙂 Mam nadzieję, że będziecie mogli spędzać więcej czasu ze sobą, mimo że jest tak jak Aleksandra pisze- nie liczy się ilość, ale jakość. Mój tata też był „weekendowy” i pamiętam że nie mogłam się doczekać soboty, kiedy przyjeżdżał bo wiedziałam że te 2 dni są tylko nasze!

gabi hekokf
gabi hekokf
11 lat temu

Znowu się wzruszylam, wspaniale, że mężczyzna potrafi się tak otworzyć i opowiedzieć o swoich uczuciach i ojcostwie. Brawo!

Marta Ulińska
11 lat temu

Myślę, że do roli ojca tak samo jak do roli mamy trzeba dorosnąć. Nam kobietą jest łatwiej ponieważ nosimy maleństwo pod sercem przez 9 miesięcy, czując jego ruchy i widząc go na USG. Tatusiowi tego nie doświadczają przynajmniej nie w ten sposób, widzą tylko nasze powiększające się brzuchy. Dlatego zachęcam mojego męża aby jak najczęściej rozmawiał z maluszkiem i go podsłuchiwał. Dziś po raz pierwszy dostał od małego w ucho które miał przyłożone do brzucha 🙂 sprawiło nam to dużo radości.

top-facebook top-instagram top-search top-menu go-to-top-arrow search-close