Mówią, że myślenie nie boli. A jednak zdarza mi się spotykać ludzi, którzy ewidentnie odczuwają – delikatnie mówiąc – pewien dyskomfort z tego tytułu. Czasami mam też wrażenie, że niektórych strach przed owym bólem paraliżuje i całkowicie wyłącza (mózgownicę).

Wielu takich typów, w ostatnich tygodniach/miesiącach, spotykam na krytych basenach. I nie o brudne klapki mi się rozchodzi, ani inne niehigieniczne aspekty – o których z pewnością opowiem Wam w najbliższym czasie – lecz o rodzinne klimaty i obecność mężczyzn w damskich częściach basenu! A konkretnie pod natryskami!

Tak moi drodzy, mężczyźni przechadzający się beztrosko i myjący w damskiej łaźni to norma! Na basenie, w którym bywam z córką regularnie, raz w tygodniu, na zajęciach pływania niemowląt, za każdym razem – co tydzień! – spotykam przynajmniej trzech zbłąkanych ojców!

Za pierwszym razem byłam w lekkim szoku (w przeciwieństwie do pana, który wkroczył pod prysznice…), za drugim trochę się zmieszałam, ale z każdym kolejnym zaczęłam się wkurzać. No bo z całym szacunkiem, ale na owym basenie prysznice są dwa – damskie i męskie. A więc w jednym myją się panie, w drugim panowie. Nie ma pryszniców rodzinnych, tudzież koedukacyjnych!

Dlaczego więc tak często widuję w tej części męskich przedstawicieli?!?

Ja rozumiem, że przychodzą z dziećmi, nierzadko z żonami, korzystają więc z rodzinnych szatni, ale na litość boską – pod prysznice chodzimy osobno! Panowie do męskiej części, panie do damskiej, czy to jest takie trudne?! Czy zwykłe napisy przed wejściem są w niezrozumiałym języku napisane? Może trzeba, jak przedszkolakom, obrazki rysować, duże i wyraźne?!

Albo krzyczeć, że zboczeniec kręci się po łaźni….. ?

No bo ileż można? A mówię Wam zupełnie poważnie – co tydzień, przynajmniej trzech takich spotykam!

Zaczęłam więc zwracać im uwagę, grzecznie i na spokojnie (choć czasem mnie aż nosi), to wyobraźcie sobie, że oni nic z tego sobie nie robią. Żaden jeszcze facet nie powiedział mi – Sory, pomyliłem się. Żaden się nie zawstydził – ani obecnością myjących się kobiet, ani swoją bezmyślnością. Totalna olewka. A może nawet chamówa?

Jeden, którego ostatnio zatrzymałam i spytałam  – Czy nie wie, że to jest damska łaźnia? Zupełnie niewzruszony odpowiedział  “Teraz już wiem”. Po czym wziął mnie ominął, i sobie poszedł.

Ale wyobraźcie sobie, że chwilę później zostałam wyśmiana i skrytykowana, gdy ośmieliłam się zwrócić uwagę małżeństwu, które przyszło się razem wykąpać, ze swoim dzieckiem.

”My się zawsze tu tak myjemy!” – usłyszałam. “No dobrze, ale to nie zmienia faktu, że znajdujecie się w DAMSKIEJ łaźni. Nie męskiej. Męska jest tam” – pokazałam palcem.

I co? Facet stoi zdziwiony, a kobita (jak to kobita) pokrzykuje na mnie, że oni przecież są z dzieckiem i chcą się umyć. I zawsze się tu kąpią, razem, więc o co mi chodzi?

Echhh, no np. o to, że chcę się rozebrać (do naga), i porządnie wymyć z tego syfu, w którym przed chwilą pływałam. Na co rozjuszona kobita przewróciła tylko oczami i z łaską rzuciła “No dobra, już wychodzi!”. A na koniec dodała “Boże, jakie oburzenie!”.

Gwoli ścisłości, nie ja byłam oburzona, lecz pani, której śmiałam zwrócić uwagę. Ja tylko grzecznie powiedziałam, że obecność jej męża jest co najmniej nie na miejscu.

Ale może właśnie w tej grzeczności tkwi problem? Może powinnam każdego zbłąkanego tatusia (i jego obrońcę – żonę) traktować po chamsku, jak zboczeńców? Może wtedy coś by dotarło?

A tak na marginesie, tyle lat jeżdżę ze swoją rodziną na różne baseny, korzystamy z szatni rodzinnych, jeśli mamy taką możliwość, ale jeszcze nigdy nie zdarzyło nam się pójść razem pod prysznice! Tym bardziej więc nie rozumiem sytuacji, z którymi tak często się ostatnio spotykam.

I tak już zupełnie na koniec, dla jasności – Drodzy Rodzice, na basenach gdzie nie ma wyraźnej informacji, że znajdują się w nich prysznice koedukacyjne, panie kąpią się osobno, panowie również!  

Dziś sobie uświadomiłam, że nie słychać już śpiewu ptaków. W którymś momencie lata w przyrodzie nastaje spokój i cisza – dlaczego ten czas tak szybko płynie? Jest już prawie połowa wakacji – lato zawsze mija za szybko.

Półmetek to dobry moment na refleksje – czy mam co wspominać, czy dobrze wykorzystałam wolne chwile, czy spędziłam ciekawie czas z dzieckiem? Być może masz wrażenie, że lato w tym roku przecieka Ci przez palce… Na szczęście posiadamy jeszcze sporo czasu, by to zmienić i przeżyć coś wyjątkowego. Pomysły, które staną się fajnymi doświadczeniami dla naszych dzieci, wcale nie muszą być z górnej półki i kosztować majątku, a mimo to mają szansę zapisać im się głęboko w pamięci. Wystarczy zebrać się w sobie i zagospodarować to co jest o wiele cenniejsze od pieniędzy – swój czas i zaangażowanie.

Mam dla Was kilka podpowiedzi, które dotyczą szczególnej pory – a mianowicie NOCY. Od dzieci od urodzenia oczekujemy, że będą ją przesypiać. A gdyby tak w wakacje pomieszać maluchom w głowach i pokazać, że nocą można się fantastycznie bawić i to z rodzicami?

1.   Noc pod namiotem

Nas co roku w tę jedną letnią noc pod namiotem nawiedza ulewa. I choć stary namiot przez wiele godzin dzielnie się trzyma, to w którymś momencie jednak zaczyna przeciekać. Ale wiecie co? I tak jest fajnie – są emocje i bonus w postaci dodatkowej atrakcji.

2.      Ognisko

Kto nie lubi grzebania patykiem w ognisku, pieczenia kiełbasek, spoglądanie w rozgwieżdżone niebo, ciepłego koca i zapachu letniej nocy. Każde dziecko (i nie tylko ono) będzie zachwycone!

3.      Spadające gwiazdy

Co roku w sierpniu są noce, podczas których możemy oglądać spadające gwiazdy. A tak naprawdę meteory spalające się w atmosferze Ziemi. Wystarczy położyć się na kocu lub leżaku i wpatrywać się w niebo. Wprawdzie w zeszłym roku nie zobaczyliśmy wiele, bo były chmury, ale i tak cudownie, rodzinnie spędziliśmy czas. Nie przegapcie nocy z 12 na 13 sierpnia!

4.      Kino letnie

Oglądanie przez całą noc filmów w kinie plenerowym to jedno z moich milszych wspomnień z wakacji z rodzicami. Teraz o takie pokazy łatwiej, bo to popularna forma miejskich letnich rozrywek. W tym roku po raz pierwszy zabrałam Aleksa – oglądaliśmy komedię i bawił się doskonale. Planujemy na pewno jeszcze się wybrać, zanim zacznie się rok szkolny.

5.      Fontanna tryskająca strumieniami… światła i kolorów

Wieczorne pokazy fontann można podziwiać w coraz większej ilości polskich miast. Duże czy małe dostarczają moc pozytywnych emocji, a dzieci aż piszczą z zachwytu.

6.      Nocne atrakcje

Zaczęło się od Nocy Muzeów, potem popularna stała się Noc Bibliotek, a teraz wiele miast organizuje inne atrakcje – sprawdź, czy blisko Was nie odbędą się jakieś nocne wydarzenia dla rodzin z dziećmi. Może parady duchów na zamku albo pokazy iluminacji świateł? My zabraliśmy Aleksa w zeszłym roku do Gliwic na festiwal artystów ulicy „Ulicznicy” na fantastyczny pokaz tanczerzy ognia. Wytrwaliśmy do samego końca i wróciliśmy naprawdę późno w nocy.

7.      Piżama Party

Ach jak lubiłam spędzać wieczory wspólnie z koleżankami –  oglądać w nocy filmy, śmiać się i rozmawiać do rana. Zaproś przyjaciół dziecka na nockę pod Waszym dachem. Koce, kapcie, piżamy, poduszki, a najlepiej duuuużo poduszek, Cotton Ball albo lampki choinkowe – będzie naprawdę fajnie!

Pamiętaj o tym, że aby przeżywać wspaniałe chwile i tworzyć piękne wspomnienia, trzeba tylko chcieć. I tego życzę sobie i Wam! Dobranoc!

Czy piłka nożna to faktycznie męska gra, a na lekcje baletu powinniśmy zapisywać tylko dziewczynki? Jak zachęcić syna lub córkę do ruchu i jaką rolę powinien odgrywać rodzic? Na te i inne pytania odpowiada Magdalena Chorzewska, psycholog dziecięca, specjalistka ds. żywienia oraz ekspert akcji „Rusz się z Kubusiem!”.

Rozmawiamy w wakacje, które kojarzą nam się z odpoczynkiem. Jak w tym okresie zachęcać dzieci – dziewczynki i chłopców – do ruchu i zabawy na świeżym powietrzu? Bo że warto, chyba nikogo przekonywać nie musimy!

Magdalena Chorzewska: – W przypadku młodszych dzieci jest to wbrew pozorom dość proste. Maluchy w wieku od 3 do 6 lat mają aktywność fizyczną wpisaną w swoją naturę i najczęściej nie trzeba ich dodatkowo zachęcać do ruchu, wystarczy tylko umożliwić im spożytkowanie tej naturalnej energii. Jeśli jednak z jakiegoś powodu dziecko nie chce się ruszać, biegać i skakać, to pokażmy mu, że sami to lubimy i zachęcajmy dając dobry przykład.

Czy te aktywne zabawy mogą być wspólne, czy może jest coś, co będzie lepsze dla dziewczynek albo dla chłopców?

– Nie dzieliłabym sportu ze względu na płeć. To oczywiste, że dziewczęta mają inną wytrzymałość, a co za tym idzie zazwyczaj w sportach takich jak bieganie osiągają gorsze wyniki niż chłopcy. Ale to nie powód do eliminowania dziewczynek z uprawiania np. gry w piłkę nożną.

Ale z drugiej strony, już w „podstawówce” chłopcy chcą grać na WF-ie w piłkę nożną, a dziewczynki namawiają nauczycieli raczej na siatkówkę i inne aktywności.

– Tu dotykamy kwestii stereotypów i procesu socjalizacji. Kiedy kobieta dowiaduje się, że będzie mamą dziewczynki, raczej preferuje róż. Mama chłopca wybiera błękit i… tak to się zaczyna. To my sami wytwarzamy sytuację, gdy wrzucamy chłopców do worka pt. „cięższe dyscypliny”, a dziewczynki np. do worka „siatkówka”. Można by pokusić się o eksperyment i zaproponować dziewczynkom „nogę” lub unihokej podczas lekcji WF-u. Zapewniam, że świetnie dałyby sobie radę.

Czy rodzice powinni kierunkować w tym zakresie swoje dzieci? Chyba wszyscy spotkaliśmy w dzieciństwie dziewczynki, które grały w „nogę” z chłopakami i świetnie sobie radziły, ale tylko do czasu, kiedy rodzice nie zakazali im uprawiania tego „męskiego” sportu.

– Tak jak podkreślałam, warto sprawdzić co nasze dziecko lubi i w czym czuje się dobrze. Jeśli ma uprawiać sport, to dobrze by było, żeby robiło to z własnej potrzeby i z radością. Miałam ostatnio w gabinecie dziewczynkę, która po 8 latach uprawiania pływania zrezygnowała, bo ilość treningów była dla niej wykańczająca i przytłaczająca. Dwa razy dziennie musiała być na basenie, przy czym pierwszy trening zaczynał się o 6 rano. W końcu coś w niej pękło, bo zwyczajnie nie była szczęśliwa.

Dużo mówi się o potrzebie zachęcenia najmłodszych do aktywnego spędzania czasu. Pytanie czy w stosunku do chłopców i dziewczynek powinniśmy używać tych samych argumentów, czy może potrzebne jest indywidualne podejście?

– Argumenty powinny być zależne od tego z jakim dzieckiem rozmawiamy i w jakim jest ono wieku, a nie z tym jaką płeć reprezentuje. Motywacja musi wynikać z wnętrza. Nie ma argumentów dla chłopców i dziewczynek. Warto zastanowić się, co jest dla dziecka ważne: wygląd, zdrowie, lepsze wyniki w nauce, budowanie relacji z rówieśnikami? Kiedy już to przemyślimy, powinniśmy spróbować odwoływać się właśnie do tych najważniejszych wartości.

To rodzice mają największy wpływ na swoje dzieci, dając im odpowiedni przykład. Jak zatem przekonać rodziców do aktywnego spędzania czasu?

– Każdy dorosły człowiek powinien mieć świadomość tego, jak ważna jest aktywność fizyczna. Problemem jest często brak umiejętności wygospodarowania czasu na sport lub ogólna niechęć do jego uprawiania. A przecież sport warto traktować jak mycie zębów, coś co robimy dla własnego zdrowia i wręcz „z automatu”. Żeby tak było, musimy zrobić pierwszy krok. Zachęcam do tego wszystkich pacjentów, rodziców moich małych pacjentów, a także znajomych i przyjaciół. Sport ma bardzo pozytywne skutki w leczeniu wielu zaburzeń psychicznych, takich jak choćby depresja czy lęki. Jest też istotny dla budowania poczucia własnej wartości, a także pobudza produkcję serotoniny i endorfin, znanych jako hormonów szczęścia, dzięki którym poprawia się nasze samopoczucie.

Podsumowując, chyba możemy powiedzieć, że aktywność fizyczna jest dla każdego. Właśnie w myśl tego hasła realizowane są akcje promujące ruch wśród dzieci i edukujące rodziców, jak realizowana przez markę Kubuś kampania „Rusz się z Kubusiem!”, w którą Pani się zaangażowała.

– Aktywność fizyczna nie ma płci i nie jest determinowana przez płeć, sport jest absolutnie dla każdego. Z badań psychologicznych jasno wynika, że im wcześniej zaszczepimy w dziecku chęć i potrzebę jego uprawiania, tym większe prawdopodobieństwo, że w dorosłym wieku sport będzie dla niego oczywistością i higieną życia codziennego. Jako rodzice jesteśmy autorytetami dla naszych dzieci i mamy ogromny wpływ na to, w jaki spędzają one czas. Pamiętajmy, że najlepszą formą zachęcania dziecka do aktywności jest pokazanie mu, że my też lubimy biegać, jeździć na rowerze i że czerpiemy z tego przyjemność.