Zabawa 27 lipca 2012

(Nie) grzeczny…?

Upalne lato, pogoda dopisuje, aż za nadto – żar leje się z nieba. To nic, że skwar i duchota dają się we znaki i tak lepiej jest na dworze niż w domu. Synek wiercipięta, żywe srebro musi gdzieś się wybiegać. Ileż od rana można ganiać po domu psa. Zwierzę już ledwo zipie a mój syn wręcz przeciwnie.

Wychodzimy na spacer do pobliskiego kompleksu rekreacyjno-sportowego. Na pierwszy rzut bierzemy przyrządy do ćwiczeń. Choć dziecko jest za małe by samodzielnie ćwiczyć musi wszystkich dotknąć, wejść… Oczywiście ja na posterunku by przy okazji zabawy i poznawania przyrządów gimnastycznych nie zrobił sobie krzywdy. Zabawa szybko się nudzi i już w zanadrzu jest kolejna – bieganie przez krzaki i przy siatce otaczającej korty tenisowe.  By za chwilę wpaść na boisko do piłki nożnej i uganiać się za chłopakami grającymi w nogę. Wózek stoi gdzieś na trawniku, synek biega jak szalony, a ja zerkam raz na niego raz na wózek.

Idziemy na pobliski plac zabaw.  Bawią się tam dzieci w różnym wieku. Synek posiedział chwilę w piaskownicy a następnie upodobał sobie wspinaczkę po drabinkach, im wyżej tym lepiej.  Gdy je już przeszedł zobaczył rówieśniczkę (tak na moje oko) podchodzi do niej i zaczepia. Końskie zaloty nie podobają się dziadkowi i odgania Kubę. Synek stoi zdezorientowany…  Pytam, o co chodzi czy coś się stało dziewczynce? Dziadek wzburzony, bo mój synek złapał ją za rękę i lekko popchnął. Oczywiście moje dziecko jest niegrzeczne i brutalne.  Mój 17 mies. synek w ten sposób zachęca do zabawy. Łapie za rękę i chce prowadzić by coś pokazać lub lekko trąca, gdy chce pobawić się w ganianego. Dla mnie to normalne, że dziecko chce się bawić z rówieśnikami i na swój sposób je zachęca. Oczywiście staram się tłumaczyć mu by nie popychał małych dzieci.

A jak widzą to inni? Czy takie zachowanie oznacza, że moje dziecko jest łobuzem?  Nie wydaje mi się, choć niektórzy tak zapewne pomyślą. Niegrzeczne, niesforne dziecko. Niesłuchające się mamy.

Dla mnie to mały ciekawy świata chłopiec. Który całym sobą chłonie to, co mu on oferuje. Zafascynowany biega od drzewa do krzaczka i chce by mu tłumaczyć, co to jest. Zaaferowany szalejący po boisku do piłki nożnej za chłopcami tam grającymi. Roześmiany od ucha do ucha, gdy zobaczy inne dziecko, zawsze chętny do zabawy. Wiecznie „kombinujący” z chochlikami w oczach. Nie raz z guzem lub siniakiem. Niekiedy odrapany, ale zawsze kochany.

Jednym z naturalnych etapów w rozwoju każdego dziecka (a przynajmniej większości) jest robienie rzeczy, których mu nie wolno. Maluch wraz z rozwojem zmysłów chce poznać jak najwięcej świata. Chęć poznania jest jednym z podstawowych napędów człowieka. Bez niej nadal żylibyśmy w epoce kamienia łupanego. Dziecko, otwierając swe zmysły na świat, naturalnie chce podążyć w stronę tego, co widzi, czy słyszy.  Latorośl z taką osobowością to wspaniały odkrywca, który niestety w wielu oczach nacechowany jest negatywnie.

Pamiętajmy – brzdąc nie chce nam swoim zachowaniem zrobić na złość. On chce tylko zobaczyć, co się stanie. Poznać związek przyczynowo-skutkowy. Dzięki temu nie tylko bada interesujący go świat, ale też dowiaduje się, na ile może sobie pozwolić i się uczy. Rodzice są od tego, żeby mądrze postawić granice i w porę zainterweniować w razie potrzeby. Jednym słowem Rodzic zawsze na posterunku 🙂

 Źródło zdjęcia: SXC

Subscribe
Powiadom o
guest

18 komentarzy
najstarszy
najnowszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments
Magda Kupis
11 lat temu

U nas jest zupełnie podobnie. Tola jest wszędobylska, radosna i rozgadana- chyba niektórych dzieci jej temperament trochę przerasta i zwyczajnie się jej „boją”, a ona strasznie łaknie towarzystwa rówieśników. Niczego się nie boi (co nie zawsze jest korzystne) i dlatego nie ma dla niej rzeczy nie do zbadania. Nie mam problemu z odróżnieniem ciekawości świata od niegrzecznego zachowania (w tym wypadku zawsze reaguję)- nie każdy potrafi znaleźć różnicę- ale to chyba jego problem 🙂 Raz byłam w kawiarni (z menu dla dzieci więc i dla nich był ten lokal), było mi przykro, że muszę uciszać córkę, bo inny krzywo się… Czytaj więcej »

sylwiagkap
sylwiagkap
11 lat temu

Mam dwu letniego synka, w wieku 17 miesięcy był bardzo nie znośny, ludzie zwracali mi uwagę, mówili jak ja jego wychowałam, zawsze miałam odpowiedź,że jest to tylko dziecko, on wie co jemu wolno a co nie. Takie same zachowania na placu zabaw, także miałam pewne nie przyjemne sytuacje z rodzicami, ale zawsze można w jakiś sposób dogadać się, dziecko jest dzieckiem, a jeśli komuś nie odpowiada jak się zachowuje w piaskownicy, to mówiłam,że jest to plac zabaw dla wszystkich dzieci, on nikomu krzywdy nie zrobi, poznaje wszystko, pewnie zapomnieli już jak sami byli dziećmi. Zgadzam się z Tobą we wszystkim.… Czytaj więcej »

Marta Ulińska
11 lat temu
Reply to  sylwiagkap

Czytając co napisałaś przypomniało mi się moje dzieciństwo 🙂 Ja też byłam tak „żywym” dzieckiem i nie zamienię tego czasu na nic innego 😉

sylwiagkap
sylwiagkap
11 lat temu

Dopisując się jeszcze dziecko w każdym wieku poznaje świat, odkrywa wszystko co możliwe. Jak jest już bardzo nie grzeczny reaguję bardzo szybko i tłumaczę jemu co i jak, w każdym wieku jest jakiś buny, my w tej chwili przechodzimy bunt dwulatka:)

Marta Ulińska
11 lat temu
Reply to  sylwiagkap

Nasz maluch jak na razie „dokucza” w moim brzuchu najczęściej jak idę spać lub odpoczywam. Jak mama przestaje bujać to mu się to nie podoba 😉

Alutka1011
Alutka1011
11 lat temu

Skąd ja to znam;) Maja biega jak szalona po placu zabaw krzyczy pełna emocji wszystko chce zobaczyć wszystko chce dotknąć a ja słysze „Ale niegrzeczne dziecko”.Moje dziecko może jest nadpobudliwe ale dla mnie to normalne.Dzieci żyją swoimi prawami;)

Kaja350
Kaja350
11 lat temu

też to znam:)świetny tekst,pocieszyliście mnie a już myślałam że mój syn to okropny łobuz,niesłuchający mamy:)a on jet nadpobudliwy więc muszę się uzbroić w cierpliwość:)))

Sylwia Chojnowska
11 lat temu

Dzieci niech biegają, krzyczą i „kombinują” ile mogą. Byleby te poznawanie świata było dla niech samych bezpieczne. Bo kiedy mają się wyszaleć jak nie teraz 🙂 Ciesze się, że mój mały (nie)grzeczny Kuba nie jest sam.
Tak jak w przypadku Toli, niektóre dzieci chyba się go „boją” bo zaczynają płakać. Podobnie jak ona niczego się nie boi. Ostatnio prawie wszedł do samochodu obcego mężczyzny, gdy przechodziliśmy obok a kierowca otwierał sobie auto!!! Także takie żwiołowe poznawanie świata ma swoje plusy i minusy.

Marta Ulińska
11 lat temu

Gratuluję cierpliwości dla wszystkich mam, mam nadzieje że będę jej miała również dużo dla moich dzieci 😉

Wołowska Malwina
Wołowska Malwina
11 lat temu
Reply to  Marta Ulińska

Jestem tego samego zdania:) Dziecko musi jakoś poznać świat:)

Natalia Legieć
11 lat temu

to normalne ze dzieci chca wszystkiego dotknac, zobaczyc, szkoda ze niektorzy dorosli nie pamietaja jak sami byli mali albo jak ich dzieci robili to co teraz robia nasze. Dzisiaj zaczepila nas kobieta oburzona ze z dziekiem w taki upal w ogole wychodze na dwor. Ludzie sie czepiaja czego popadnie zeby tylko moc wyrazic swoje kiepskie zdanie. Bysmoze w ten sposob probuja sie dowartosciowac? komus dogadają a sami przed soba wychodza na najlepszych, najmadrzejszych itp. Ech szkoda naszych nerwow 🙂 oczywiscie trzeba miec oczy dookola glowy bo niektore dzieci sa naprawde bardzo zywe i przez dotykanie wszystkiego moga sobie czasem zrobic… Czytaj więcej »

Ania Stanczak
11 lat temu

jakbym troche czytała o mojej Amelce;)!! też wszędzie jej pełno… ale ja też to rozumiem ze to dziecko i tak będzie sama staram sie z nią wchodzić gdzie sie da na placu zabaw i bawić ale zachęcam ją sama zeby pobawiła się z innymi dziećmi niestety jest mi przykro jak czasami Amelka sie bawi z jakimś rówieśnikiem i i słysze głos z daleka MAMY schowaj zabawki bo ci zabierze… wybaczcie ale mnie to irytuje, Amelka jest jedna i z całych sił staram sie zeby nie wyrosła na samoluba wiec jak jesteśmy na placu i mamy zabawki każde dziecko może się… Czytaj więcej »

Ania Stanczak
11 lat temu

a wy drogie mamy?? po której jesteście stronie??? boicie się o zabawki waszej pociechy czy chcecie żeby się bawili razem :)??

Sylwia Chojnowska
11 lat temu
Reply to  Ania Stanczak

Zabawki leżą zawsze w piaskownicy i jak Kuba się nimi nie bawi chętnie daje innym dzieciom, nie płacze nie zabiera. Nie raz jest tak że bawi się zabawkami innego dziecka (pytam o zgodę) a maluch jego. W życiu nie kazałam mu chować zabawek przed innymi. Sam decyduje którą zabawkę da. Jak nie chce to nie daje i tyle 🙂

Ania Stanczak
11 lat temu

tak Natalia oni sie dowartościowują i chcą pokazać że jesteśmy może złymi rodzicami?

Aleksandra Greszczeszyn

Oj skąd ja to znam! Też bez przerwy słyszę, jaka to Julka jest niegrzeczna, bo dużo i głośno mówi, bo nie usiedzi w miejscu, bo wchodzi na płoty i drzewa, bo krzyczy, kiedy się bawi… A ona po prostu jest dzieckiem i to z ogromnym temperamentem:)

Malwina Wołowska
Malwina Wołowska
11 lat temu

Ostatnio na placu zabaw dziewczynka 2l. sypnęła mojej małej piaskiem w oczy. I to po tym jak kilka razy zwróciłam jej uwagę. ja bo matka raczej nie była zainteresowana sytuacją. Uważam że dziecko ma prawo być głośno i ma prawo być go wszędzie pełno, ale tamta sytuacja to była przesada.

Malwina Wołowska
Malwina Wołowska
11 lat temu

Kochani, w końcu rodzice też byli dziećmi. Gdy rozmawiam z moją babcią i mówię, że moja Nadia jest niegrzeczna, ona tylko ze spokojem mówi, że ona jest jeszcze grzeczna. Niegrzeczna to byłam ja w jej wieku:)

Emocje 24 lipca 2012

Wehikuł czasu

Gdybym miała określić siebie w jednym zdaniu, brzmiałoby ono “osoba twardo stąpająca po ziemi”. Dokładnie tak, daleko mi do romantyczki, wielu sentymentów też nie posiadam, jednak mam jedno dość dziwne przyzwyczajenie, które przynosi mi natychmiastowy spokój, ukojenie…

Patrzę w okno – ale nie obojętnie jakie i o byle której porze dnia czy nocy. Okno w sypialni, w noc gdy nie mogę spać, po prostu patrzę przez nie w dal. Opieram głowę o chłodną szybę, słucham dźwięków przez nie dochodzących. Zamykam oczy, na długą chwilę i widzę znacznie więcej niż las i rozgwieżdżone niebo po drugiej stronie ulicy. W jednej chwili wszystko się zmienia, przenoszę się myślami  do czasu dzieciństwa, do miejsca gdzie widzę dobre ręce mojej mamy i czuję cudowny zapach domowego jedzenia. Dalej widzę siebie i moje siostry, psa i powietrze aż drgające od sierpniowego słońca. Pachnie łąką, krzyk dzieci wibruje w uszach, radość w czystej postaci. Aż nie chcę się z niej wynurzać…. Dalej wysokie drzewa, na które uwielbiałam włazić, a które odwdzięczały mi się siniakami za karkołomne wyczyny.

Obrazy lawinowo przesuwają się pod powiekami, aż dech zapiera w piersi,  a  uśmiech sam wędruje po twarzy. Widzę to wszystko, czuję, tym znów oddycham. Miejsca do których powrócę jedynie w snach, twarze których imion już nigdy sobie nie przypomnę, zapachy których żaden alchemik nie zaczaruje w magicznym flakoniku. Coś niepowtarzalnego, mojego.  Abstrakcja, której nie jestem w stanie wytłumaczyć, ale jestem w stanie poczuć całym sercem.

Jak to dobrze choć przez chwilę móc znów być dzieckiem, czuć beztroskę i dawać sobie do tego pełne prawo. Aż żal otwierać oczy, by to zbyt szybko umknęło. W mojej głowie tkwi swoista mapa szczęśliwych wspomnień, najczęściej z dzieciństwa, tak cudownych, że wciąż wracam do tamtego czasu, choć jestem tu i teraz. A może właśnie dlatego? Moje wspomnienia to cudowny relaks i odskocznia od problemów dorosłego życia, lecz mam świadomość, że zatracanie się w nich nie jest dobrym rozwiązaniem, przeszłość nie wróci, choć nie wiem jakbym jej pragnęła. Życie biegnie własnym torem, radość miesza ze smutkiem, strach z nadzieją  i mimo wszystkich trudności tworzę w głowie plan, jak obrócić to na dobrą kartę tak, aby za kilkadziesiąt lat móc zamknąć oczy, oprzeć głowę o szybę i oddać się cudownemu wpływowi tej chwili. Tego dziwnego wehikułu czasu, w którym znów zobaczę moje wspomnienia z czasu pełni sił i zdarzeń minionych lat…

Źródło zdjęcia: Flickr

Subscribe
Powiadom o
guest

36 komentarzy
najstarszy
najnowszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments
Aleksandra Greszczeszyn

Wspomnienia tworzą człowieka… Jeśli są piękne warto je więc pielęgnować…

Marta Ulińska
11 lat temu

Już kilka lat temu zauważyłam, że w mojej pamięci zostają tylko dobre wspomnienia, a te złe i przykre gdzieś ulatują. Myślę, że dzieje się tak dlatego bo tylko to co dobre warte jest zapamiętania 🙂

Magda Kupis
11 lat temu

też lubię wracać do wspomnień 🙂
czasem same wracają. Moje jedno z najpiękniejszych choć całkiem zwyczajnych powraca, gdy poczuję zapach malin wygrzewających się na słońcu 🙂

Natalia Legieć
11 lat temu

do wspomnien warto wracac.. do kazdych.. !!! 🙂 my cala rodzina czesto wspominamy dawne czasy

sylwiagkap
sylwiagkap
11 lat temu

Każdy wraca do wspomnień, ja mając teraz dwu letniego synka staram się jemu pokazać jak kiedyś trwało dzieciństwo moje, pokazuje jemu jak jesteśmy u dziadków gdzie mama się bawiła, za każdym razem rozmawiam z nim i mówię do niego: „Mam nadzieję że tobie dzieciństwo uda się, i kiedyś będziesz je wspominał tak samo jak mama”. Ja opowiadam często z mężem na wzajem nasze dzieciństwo, jego troszkę inaczej brzmi ponieważ on jest jedynakiem, ja pochodzę z rodziny wielodzietnej, i za każdym razem słyszę od niego przynajmniej miałaś to dzieciństwo z rodzeństwem. Miłe mam wspomnienia i zgadzam się z Tobą, zawsze powracam… Czytaj więcej »

Natalia Legieć
11 lat temu

miejmy nadzieje ze te wspomnienia ktore opowiadamy naszym dzieciom w czyms im pomoga.. moze beda probowaly nas nasladowac? nasze zabawy, nasze relacje z bliskimi.. oby 🙂

sis
sis
11 lat temu

takie wspomnienia warto pielęgnować, to cudowna ostoja podczas trudnych chwil w życiu.

akinom83
akinom83
11 lat temu

aż się rozmarzyłam ….:)
prócz psa i drzewa- ale za to z siniakami 😉 wszystko się zgadza 🙂
tylko u mnie to Dąbie 😉 nie za naszych czasów co prawda – ciut wcześniej …o jakieś naście, dziesiąt lat 😉
dobrze że są „takie” okna :))))

Żaklina Kańczucka
11 lat temu
Reply to  akinom83

Jakie dziesiąt, a co my, emerytki? ;p poza tym, w moich wspomnieniach zarówno Dąbie jak i Borówkowa- rulez 😉

Edyta Skrzydło
Edyta Skrzydło
10 lat temu

No nie emerytki, ale….., wspomnienia coś pieknego. Również często wspominam głównie moją babcię ukochaną.

Ania Stanczak
11 lat temu

ale cudowny artykuł!! jak kartka z pamętnika….

Marta Ulińska
11 lat temu

Nasza rodzina ma taką nie pisaną „tradycje”, na każdych urodzinach wspominamy śmieszne sytuacje z naszym udziałem 🙂

Uroda 18 lipca 2012

Taki sobie ból brzucha…

No oki, czasem bolało, to sobie coś łyknęłam i przestawało. No to dlaczego tym razem miałoby być inaczej? Niestety, łykana od 23.00 do 4.00 mieszanka no-spa –  ketonal nie pomaga. Ból sobie rośnie i rośnie, w końcu mnie przerasta. Ledwo słyszalnym głosem proszę o wezwanie pogotowia. Taka informacja to dla męża nic innego jak „jest gorzej niż źle”, toteż wyskakuje z łóżka niczym z procy.

Przyjeżdża sympatyczny starszy pan doktor, daje dwa zastrzyki, nie pomagają,  daje trzeci. Mówi, że jak nie przejdzie to niestety szpital. No i wykrakał. Dzień jakoś leci, ale kolejna noc znowu jest ciężka. Dokładnie po dwudziestu czterech godzinach mąż ponownie wzywa pogotowie. Nawet dosyć szybko przyjeżdżają, dużo dłużej zakładają mi wenflon, nie wiem po co, bo nic przez niego nie wlewają. Ratownicy to mają dziwne obowiązki.  Ledwo mogę chodzić z bólu, a pochylić się to już w ogóle dramat, ale robię ten wysiłek i dotykam delikatnie rączki Duśki, nie chcę jej budzić, ale chcę się pożegnać. Na myśl, że się obudzi a mnie nie będzie chce mi się podwójnie płakać. Podwójnie bo i tak mi łzy z bólu lecą.

Nasz powiatowy szpital raczej nie jest bogaty, przyjeżdżam z bólami brzucha i zero szans na USG. Izba przyjęć nie posiada takiego wynalazku. Badanie odbywa się metodą tradycyjną, walenia po nerkach i brzuchu. Od tego czasu już wiem co to jest szokujący ból – niby coś tam mi się leje po twarzy, ale dopiero jak młoda i skądinąd sympatyczna pani doktor mocno wali w mój  brzuch żeby sprawdzić reakcję, wybucham płaczem którego nie powstydziłby się głodny noworodek.

Jedna, druga kroplówka, dwa zastrzyki – nic, boli jak bolało. Dodatkowo ściska w żebrach, koło 7.00 mówię pielęgniarce, że kiepsko mi się oddycha, podłącza mi tlen. W sumie śmieszne uczucie. Zastanawiam się czy ja jeszcze samodzielnie oddycham, sprawdzam czy mi żebra chodzą. Chodzą, owszem, ale słabo, udusiłabym się gdybym się miała w ten sposób dotleniać, a tu proszę, tlen z rureczki do noska i super. Niestety bólu to nie uśmierza.

Na wyniki standardowych badań trzeba czekać klika godzin, w końcu mijają. Pani doktor mówi, że wyniki wskazują na wątrobę i prosi o konsultację chirurga. Chirurg z miejsca pyta czy się godzę na operację. Godzę się na wszystko, tylko niech przestanie boleć. Dzwonię do męża, że zostaję w szpitalu. I że być może mnie pokroją. Nawet przez telefon widzę, że jest w szoku. Obiecuję w kilka godzin załatwić opiekę do Duśki i przyjechać. Szybciej się nie da, sama o tym dobrze wiem, jak się w tych kilku godzinach zmieści to dobrze.

Przychodzi jakaś kobieta w niebieskim fartuchu i opryskliwym głosem pyta czy mam piżamę. Kurcze, nie mam siły jej powiedzieć co o niej myślę, no kto nosi piżamę w torebce? Jasne, że mogłam przyjechać w piżamie, ale liczę na to że mnie rano wypuszczą. W piżamie mam przez miasto paradować? To przecież znowu pogotowie mnie zabierze tylko zupełnie inne. Za chwilę przynosi mi kilka koszul nocnych do wyboru, wszystkie flanelowe! Mamy akurat falę upałów, a ona mi flanelę. Nie mam wyboru, zakładam. Natychmiast dzwonię do męża z instrukcją co ma mi przynieść.

Na chirurgi okazuje się, że nie ma dla mnie łóżka, jest kilka wolnych owszem, ale na salach męskich. Komunikacja między izbą przyjęć a chirurgią ewidentnie nie działa dobrze o ile w ogóle działa. Proponują mi żebym na chwilę usiadła na krześle na korytarzu. Oszaleli! Nie mogę siedzieć, wtedy ból jest naprawdę nie do zniesienia. Spaceruję sobie po korytarzu, dzwonię do męża po raz kolejny, w tym czasie oddział przechodzi reorganizację na moją cześć. Trafiam sama na trzyosobową salę i natychmiast dostaję kolejną kroplówkę. Ta wreszcie trochę pomaga, czuję lekką ulgę. Na oddziale mają nawet USG, tutaj postęp w medycynie dotarł. No i co? Kamienie, a cóż by innego? Woreczek żółciowy wypełniony aż miło. Mentalnie przygotowuję się do operacji. Jednak nie, decydują że mnie nie pokroją, bo nie jestem szczepiona na żółtaczkę. Za to pakują mi czwartą kroplówkę i w ramach kolejnej reorganizacji wystawiają z łóżkiem na korytarz. Jest mi kompletnie wszystko jedno. Niech i tak będzie, tylko niech już przestanie boleć! Właściwie i tak nie wiem co się dokoła mnie dzieje, loguję się do szpitalnego Wi-Fi i włączam komunikator. Resztkę energii poświęcam na klikanie. Po godzinie trafiam na inną salę, nawet nie jest tak źle, na tej jest łazienka.

Na obiad marchwianka, matko co za świństwo! Ale zjadam, normalnego obiadu mi nie dadzą. Ścisła dieta! O dziwo marchwianka pomaga, czuję dużą ulgę. Przychodzi mąż i przynosi mi różne potrzebne drobiazgi. Wreszcie mogę się wykąpać i założyć na siebie coś normalnego. Ulga niesamowita. Zdążam w porę, bo zaraz przychodzi pielęgniarka z kolejną kroplówką. I tak do wieczora ciągle coś mi płynie w żyłę. Na kolację kleik. Zjadam tylko dlatego, że ciepły. Dostaję za to informację, że mam nie jeść śniadania bo rano jakieś badanie na czczo. Jakie? Pielęgniarka nie wie. Nawet pić mi nie pozwalają, masakra jakaś.

Tęsknie za Duśĸa jak nie wiem co. Każą mi leżeć i wypoczywać a ja nie umiem, chcę do domu, do dziecka.

O 22.00 cisza nocna, nic z tego, zasypiam jakieś cztery godziny później, a już od 5.00 salowe się tłuką po korytarzu. Nie wiem czym, chyba wózkami na brudy, hałas jest naprawdę nieziemski. Taki rodzaj pobudki widocznie, bo zaraz potem przychodzi pielęgniarka z termometrem. Poza tym jest tak gorąco, że nie ma mowy o spaniu. Dobrze że mam książkę. Jedynym niezaprzeczalnym plusem szpitala jest to, że mogę czytać, w domu mi się nie udaje czytać tak długo jednym ciągiem.

Wpada jakiś lekarz, gniecie mi brzuch i pyta czy boli. Nie boli. Śniadania zgodnie z nakazem nie biorę, za to dostaję kolejną kroplówkę. Przez głowę przelatuje irracjonalna myśl, że w końcu się uzależnię od tych kroplówek. Przychodzi drugi lekarz i pyta jak się czuję. Super, bo nie boli. Mówi mi, że w takim razie idę do domu. Wyściskałabym go gdyby nie ta kroplówka. Potem przychodzi banda lekarzy i pielęgniarek i to się nazywa obchód. Pytam ich o to badanie co miałam mieć, nie wiedza o co chodzi. No super, a ja się z głodu zwijam, eehhh. Za chwilę salowa przynosi mi spóźnione śniadanie. Moja sąsiadka z sali mówi mi, że na tym polega oszczędność, wmawiają pacjentom, że muszą być na diecie, bo to taniej wychodzi. A teraz sio do domu, żebym się na obiad nie załapała. Zaczynam się śmiać i to jest cudowne uczucie, mogę się śmiać i nic nie boli.

Dzwonię do męża i mówię mu żeby po mnie przyjechał. I wiecie co? On mnie naprawdę kocha!

Kochane czytelniczki, starałam się jak mogłam żeby nie było ponuro, ale wielu rozrywek w tym szpitalu nie zaznałam, i w ogóle nie jest to miejsce do którego warto byłoby trafić. Dlatego apeluję do Was, dbajcie o siebie, róbcie okresowe badania, słuchajcie co mówią do Was Wasze ciała, nie lekceważcie żadnych objawów, żadnych sygnałów. Choroba może zacząć się niewinnie, a skutki bywają różne. A my już nie należymy tylko do siebie, a naszym dzieciom należą się zdrowe sprawne i uśmiechnięte matki, to nie tylko nasze prawo, to nasz obowiązek –  dbać o siebie. Obiecujecie?

Następnym razem napiszę Wam jak to zawirowanie zniosła moja córeczka.

Subscribe
Powiadom o
guest

22 komentarzy
najstarszy
najnowszy oceniany
Inline Feedbacks
View all comments
Kaja350
Kaja350
11 lat temu

Mirella napisz proszę jak dalej sobie z tymi kamieniami radzisz mam ten sam problem:(

sylwiagkap
sylwiagkap
11 lat temu

Zgadzam się z Tobą, my mieliśmy z mężem podobną sytuację ale wyszliśmy z tego, przy pomocy starszego pana lekarza”niech spoczywa w pokoju”:) żeby nie ten pan doktor to mój mąż by nie miał nogi, taki jest nasz NFZ. Sami nie wiedzą co leczą. Trzymaj się i wiem, że teraz jak coś się dzieje są konkretne badania.Pozdrawiam i ucałuj córcię:)

Eve
Eve
11 lat temu

Poczytaj sobie o http://magnet-medic.pl/ to unikniesz podobnych niespodzianek w przyszłości 🙂

Eve
Eve
11 lat temu
Reply to  Eve

Mirello chodziło mi oczywiście o niespodzianki związane z nagłymi bolesnymi atakami kamieni żółciowych. Bo jeżeli chodzi o polską służbę zdrowia to niestety czasami będziemy narażone na tego typu sytuacje w szpitalach. Ale polecam tą stonkę bo znajdziesz na niej fajną propozycję na bolączki Twoje a nawet córeczki:)))
Pozdrawiam

Natalia Legieć
11 lat temu
Reply to  Eve

miejmy nadzieje ze jak sie juz ma usuniete kamienie to juz wiecej sie one nie pojawią 🙂

malwina
malwina
11 lat temu

nasza służba zdrowia pozostawia naprawdę wiele do życzenia. Niby płacimy za to wszystko a jak przychodzi iść do szpitala to człowiek jeszcze gorzej się czuję niż przyszedł:(

Marta Ulińska
11 lat temu
Reply to  malwina

Dlatego najlepsze wyjście u nas to po prostu nie chorować :/ Tylko prawdą jest, że człowiek nie ma na wszystko wpływu

Magda Kupis
11 lat temu

Z niecierpliwością czkam na dalszy ciąg i wiadomość o poprawie 🙂 no i oczywiście jak Duśka dała radę z tatą 🙂
Życzę zdrówka :*

Mirella
Mirella
11 lat temu

Hmm, jak sobie radzę z kamieniami? Rozpoczęłam cykl szczepień na żółtaczkę i pewnie pójdę na operację, a póki co piję oliwę z oliwek bo to ponoć ma pomóc. No cóż, nie pomoże – nie zaszkodzi. Poza tym jestem na koszmarnej diecie bo od leków, które brałam po wyjściu ze szpitala, żołądek się zbuntował 🙁
Za zdrówko dziękuję, przyda się :)) Wzajemnie życzę Wam tego samego :*

Basia Wawrzyczek
11 lat temu

Ja dopiero co wczoraj wyszłam ze szpitala. Na opiekę nie narzekałam ale ta tęsknota… W szpitalu byłam 2 dni. Dzieciaki były przy mnie po cztery godziny dziennie i jeszcze nie chciały jechać do domu. I tylko przytulanie i „mamo KOCHAM CIĘ!” na okrągło. Miałam zabieg prawej ręki – zespół cieśni nadgarstka i teraz nic nie mogę robić. Jeszcze jakieś kilka miesięcy mam z głowy prace domowe. Straszne. Ryczeć mi się chce, nie umiem sobie zrobić nawet głupiej fryzury żeby jakoś normalnie wyglądać. 🙁 Szkoda gadać!
Życzę zdrówka i oby ta operacja nie była potrzebna!

Angelikaludwicka
Angelikaludwicka
11 lat temu

ehh Mirela straszne to co przeżylaś… moj m ma kamienie w nerkach i ostatnio dostal atak w szpiutalu byl cala dobe i nic nie zrobili tak jak u Ciebie oprócz kolosalnej ilości kroplowek

Natalia Legieć
11 lat temu

oj oj wiem c czulas bo ja przechodzilam przez to podobnie.. ale teraz bedzie juz tylko lepiej, pozdrawiam :*

Ania Stanczak
11 lat temu

aż mam ciarki na plecach….

Marta Ulińska
11 lat temu

Dzięki Bogu ze szpitalem jak na razie do czynienia miałam tylko podczas mojego porodu 🙂
Teraz jak tam pojadę to role się lekko zamienią to ja będę rodzić.
Wizyty nie zazdroszczę.

Kobiecym_okiem
11 lat temu

Dwa pobyty w szpitalu przy okazji porodów wspominam bardzo dobrze. Szczególnie ten drugi. Ale to był znany i dobry szpital położniczy w stolicy. Później pojechałam na 1-dniowy zabieg do szpitala pod Warszawą i tam już nie było tak wesoło. Nie chodzi o personel, ale o to, jak ten szpital wyglądał. Spędziłam tam zaledwie 4 godziny i chciałam stamtąd uciekać…

Agata
Agata
11 lat temu

Niestety tak wygląda sytuacja w naszych polskich szpitalach. Moja kuzynka była dwa dni trzymana przed podorem, na skurczach, dopiero po dwóch dnaich zdecydowali sie na przyspieszenie porodu i cesarkę, kolejnej żle została określona waga dziecka, córka miała ważyć 4 kg a ważył 5 kg! Z racji że ma bardzo wąskie biodra dziecko nie mogło się urodzić. Wracając do tematu, bóle brzuch to uciążliwa sprawa;/ szczególnie te kobiece:P zazdroszczę tym które mają lekki ból brzucha;/ ostatnio czytałam artykuł na http://vivalavita.pl/artykul/naturalnezapobieganieskurczom-883.html zacznę to stosować, co prawda przytoczony jest skurcz łydek, ale tak naprawdę ból menstruacyjny to też skurcz. Zmiana w diecie może… Czytaj więcej »

Jadźiunia
Jadźiunia
11 lat temu

do Agata: No widzisz, niestety polskie realia są dziwne, czasem prozaiczne, nie wiedząc czemu jest tak, a nie inaczej.
Co do http://vivalavita.pl/artykul/naturalnezapobieganieskurczom-883.html także zgadzam się z tym, że nic nie zapewni skurczów tak jak naturalnie występujące skurcze u kobiety w jej organizmie. Trzeba zawsze być naturalną i nigdy nie stać w sprzeczności z tym;)

pozdrawiam
J.

Agata
Agata
11 lat temu

Mam nadzieję że artykuł się przydał;) I chociaż troszeczkę pomógł. Ja niestety mam czasami tak mocny ból brzucha że nawet tabletki nie pomagały.
Wystarczyło że trochę zmieniłam dietę i rzeczywiście było lepiej, skurcze nie były takie mocne. Także dziewczyny, morał taki, że musimy uważać co jemy i jak jemy;)
Agata

Purcia
Purcia
11 lat temu

Święte słowa, że suplementy diety, medykamenty nigdy nie zastąpią oczywistych efektów – lepiej zawsze postawić na zdrowe odżywianie, z głową, z rozsądkiem. Przynosi to sowite efekty, i to nie trzeba długo czekać na jakiekolwiek rezultaty.
Np ile z nas tak naprawdę jada takie specjały http://vivalavita.pl/public/przepis/salatkagrecka-563.html
szczerze powiedziawszy, mało osób- niestety nie wiedzą co tracą, same witaminy oraz sylwetka zawsze traci na smukłości, kiedy jadamy „syte obiady” – inną sprawą jest czasem siedzący tryb życia, a czasem praca. Ale wszystko zależy też od upodobań dietetycznych;)

Purcia
Purcia
11 lat temu

Co do nocnych bólów niestety…czasem to co jemy na dzień wychodzi w nocy;) To tak samo jak niektórych boli bo coca-c. brzuch, inni nie mogą zjeść mleka z nabiałem, etc. uwarunkowania osobiste. Podobnie jest z dieta, nigdy nie ma jednej- dla ogółu- zawsze będzie to kwestia uwarunkowana indywiduum.

top-facebook top-instagram top-search top-menu go-to-top-arrow search-close