Jakże ciężko być jedynym na świecie Niebieskim Pieskiem – niebieskim od ogonka po pyszczek, z niebieskimi łapkami, niebieskim brzuszkiem i niebieską główką! Jakże ciężko być niebieskim, gdy wszystkie inne psy są brązowe, czarne, rude lub w łatki! Jakże ciężko być całym niebieskim, gdy ani mama, ani bracia, ani inne napotkane psy nie mają choćby jednej niebieskiej plamki!
Niebieski Piesek, odrzucany przez starszych braci i przeganiany przez gospodarza, wyrusza na poszukiwanie kogoś, kto polubi go mimo nietypowego koloru. Po wielu przygodach spotka Jeffa, rudowłosego marynarza, według którego niebieskie futerko Pieska to powód do dumy. Przyjaciele udają się wspólnie na morską wyprawę łodzią Weroniką. Będą jednak musieli się zmierzyć nie tylko z groźną Rybą Piłą, lecz i z przebiegłym Czarnym Kotem, który wcześniej już parokrotnie wyrządził Niebieskiemu Pieskowi krzywdę…
Sztuka Gyuli Urbana to poruszająca historia przyjaźni, poszukiwania swego miejsca w świecie i prawa do bycia innym. „Niebieski Piesek” opowiada o ważnych sprawach oraz podstawowych wartościach językiem jasnym i zrozumiałym dla dzieci. Na uwagę zasługuje też oryginalna, inspirowana twórczością Joana Miró scenografia, wykonana przez litewskie artystki.

Gyula Urban
Niebieski Piesek
na motywach książki spółki autorskiej Lewitt-Him „Blue Peter”

tłumaczenie – Barbara Benke i Zofia Szczygielska
reżyseria – Zbigniew Niecikowski
scenografia – Julia Skuratova i Gintare Vaivadaite
muzyka – Łukasz Górewicz i Jacek Wierzchowski
teksty piosenek – Joanna Kulmowa
choreografia – Agnieszka Dolecka

obsada:
Paulina Lenart – Niebieski Piesek
Maciej Sikorski – Jeff
Edyta Niewińska-Van der Moeren – Mama Piesków
Mariola Fajak-Słomińska – Piesek I, Buldog I, Ryba Piła
Grażyna Nieciecka-Puchalik – Czarny Kocur
Krzysztof Tarasiuk – Piesek II, Szofer, Policjant
Janusz Słomiński – Gospodarz, Buldog II, Starosta (Niebieskich Psów)

Narodziny
W dzieje „Niebieskiego Pieska”, podobnie jak w dzieje tytułowego bohatera sztuki, wpisany jest brak odgórnej przynależności – przynależności do jednego kraju, jednego języka, jednego twórcy. „Niebieski Piesek” to dzieło polskie, angielskie, węgierskie i czeskie; zwraca uwagę nie tylko swym międzynarodowym rodowodem, lecz także momentem historycznym, w którym się pojawia: powstaje bowiem wówczas, gdy Europa walczy z totalitarnym „nie” dla wszelkiej inności.
To właśnie w okresie drugiej wojny światowej narodził się „Niebieski Piesek”, opowieść o Innym, który szuka swego miejsca, bliskiej osoby oraz prawa do bycia takim, jakim jest. Anglojęzyczną książkę dla dzieci, zatytułowaną „Blue Peter”, napisali w 1943 roku Jan i Aniela Lewittowie, Jerzy Him zaś wykonał ilustracje. Kilkanaście lat później Gyula Urban przeniósł tę opowieść na scenę; napisana po czesku sztuka „Bledemodry Peter” stała się jego pracą dyplomową. W polskim przekładzie Barbary Benke i Zofii Szczygielskiej utwór nosił tytuł „Niebieski Pietrek”; dopiero podczas prac nad spektaklem imię „Pietrek” zostało zastąpione słowem „piesek”.

„Niebieski Piesek” w Polsce
Teatry w Polsce wystawiają „Niebieskiego Pieska” od wielu lat; sztuka Gyuli Urbana, prosta, jasna i ciepła, pozwala zapoznać młodszych i starszych widzów z trudnymi, ważnymi tematami: odmienności, odrzucenia, poszukiwania własnego miejsca, przyjaźni i tolerancji. Warto podkreślić, że spotkanie naszego rodzimego teatru z tym utworem rozpoczęło się właśnie w Szczecinie.
Polska prapremiera „Niebieskiego Pieska” odbyła się 13 czerwca 1965 roku w teatrze Lalek „Pleciuga” w Szczecinie. Wyreżyserował ją Włodzimierz Dobromilski; na jego prośbę Joanna Kulmowa dopisała piosenki, które nadały sztuce charakter spektaklu muzycznego. Scenografię przygotowała Irena Pikiel, muzykę Franciszek Wasikowski. W prapremierze tej wystąpili: Stanisława Sadowska, Zofia Ziembińska, Tomasz Brzeziński, Leszek Czyż i Juliusz Kornacki.
W Ogólnopolskim Konkursie na sztukę małoobsadową, który odbył się w Warszawie w czerwcu 1965 roku, „Niebieski Piesek” zdobył najwięcej nagród: I nagrodę aktorską (Tomasz Brzeziński), II nagrodę za reżyserię (Włodzimierz Dobromilski), II nagrodę za scenografię (Irena Pikiel) oraz wyróżnienie w dziale techniki scenicznej. Spektakl został też doceniony przez widzów: w „Kurierze Szczecińskim” polecano go jako pouczającą opowieść o ciągle aktualnym problemie tolerancji, a w radiowym plebiscycie na najpopularniejszą lalkę „Pleciugi”, przeprowadzonym pod koniec października 1965 roku przez Rozgłośnię Szczecińską Polskiego Radia, najwięcej głosów zdobyła właśnie lalka Niebieskiego Pieska.
Dwadzieścia osiem lat później, 17 kwietnia 1993 roku, drugą w „Pleciudze” premierę tej sztuki ponownie wyreżyserował Włodzimierz Dobromilski. Scenografię przygotowała Bogusława Zdep-Łukasiewiczowa, muzykę Jan Szyrocki, aranżacją i nagraniem zajął się Roman Zieliński. W postać Niebieskiego Pieska wcieliła się Barbara Niecikowska, w Czarnego Kocura – Hanna Mielcarek, w Marynarza Jeffa – Mirosław Kucharski; ponadto wystąpili: Maria Brusiło, Anna Oleksy i Andrzej Ulrich. W tej wersji usunięta została ostatnia scena, spotkanie na Wyspie Niebieskich Psów.
Obecna, trzecia już w Teatrze Lalek „Pleciuga” premiera „Niebieskiego Pieska”, w reżyserii Zbigniewa Niecikowskiego, jest wyjątkowym wydarzeniem. W roku 2013 Teatr Lalek „Pleciuga” obchodzi sześćdziesięciolecie działalności; to także dwudziesta rocznica śmierci poprzedniego dyrektora teatru, a zarazem dwukrotnego reżysera „Niebieskiego Pieska”, Włodzimierza Dobromilskiego.

W tym roku obchodzimy sześćdziesięciolecie działalności teatru lalek w Szczecinie, a zarazem jest to dwudziesta rocznica śmierci dyrektora Dobromilskiego. Gdy podczas planowania jubileuszowego roku zastanawiałem się, jakie przedstawienie mógłbym zrealizować, zdecydowałem się właśnie na „Niebieskiego Pieska”, dzięki któremu można jednocześnie przypomnieć postać poprzedniego dyrektora, wspaniałego reżysera, aktora i człowieka. Co więcej, „Niebieski Piesek” to klasyka – tekst może mniej popularny wśród widzów, za to znany w środowisku teatralnym. Bardzo dobry od strony literackiej, w polskiej wersji został wzbogacony o świetne piosenki, które Joanna Kulmowa napisała na prośbę Włodzimierza Dobromilskiego.

Materace dziecięce wymagają szczególnej ochrony przed zamoczeniem i zabrudzeniem. Zadanie to najlepiej spełniają specjalne nakładki zabezpieczające

Nakładka higieniczna Fabryki Materacy Janpol, dzięki zastosowaniu wodoodpornego materiału oraz gumek ułatwiających mocowanie, w pełni chroni materac przed wilgocią. Wykonana z tkaniny frotte, pokryta została specjalną powłoką PCV, o właściwościach grzybo- i bakteriobójczych. Dzięki temu zalecana jest w szczególności małym alergikom. Co ważne, można ją prać w pralce, nawet w temperaturze 95 st. C. Dla dzieci, które w nocy samodzielnie korzystają z toalety, dobrym rozwiązaniem jest stosowanie przyjemnej w dotyku nakładki z pikowanej ociepliną bawełny. Zabezpiecza ona w dostatecznym stopniu materac przed zniszczeniem, natomiast gdy się zabrudzi, bez problemu można wrzucić ją do pralki i wyprać.

Producent: Fabryka Materacy JANPOL

Ceny nakładek: od 66 zł netto

www.janpol.pl

Wiele mam w Polsce zajmuje się prowadzeniem blogów i z roku na rok przybywa blogujących matek. Ideą konkursu jest  promowanie blogów pisanych przez mamy oraz uhonorowanie i nagrodzenie autorki najciekawszego wpisu.

Oto praca konkursowa jednej z mam blogerek.

Autorka: Mama Lena
Blog: MAMA trendy, radości i troski macierzyństwa

Jako mama

Moim zboczeniem zawodowym jest poszukiwanie definicji. Wiele z terminów, których uczyłam się na studiach polonistycznych to nazwy nazw już istniejących zabiegów, reguł i innych takich. Od ponad 10 miesięcy na mojej wokandzie jest oczywiście MACIERZYŃSTWO. Prądu pierwszych przemyśleń spisać nie zdążyłam, ale postaram się podzielić się z Wami swoją opinią na powyższy temat z mojej dzisiejszej perspektywy.

Nie do końca wiem, czy mam prawo do tego, bo w końcu czym jest moje doświadczenie, wobec życia mam, które mają dzieci zarówno starsze, jak i w większej ilości… Niemniej jednak moim pierwszym – jedynaczym – spostrzeżeniem jest porównanie macierzyństwa do bycia starszą siostrą! Tu przydałaby się opinia kobiety, która będąc już pełnoletnią, otrzymała wiadomość o nowym rodzeństwie a i obecnie sama jest matką….

Tak mi się wydaje, że dużo starsza siostra ma bardzo podobny zakres działań wobec rodzeństwa, co wobec własnego dziecka. oczywiście odpowiedzialność i konieczność w różnych zachowaniach jest inna. Siostra ma prawo odmówić, wyjść gdzieś, kiedy chce; matka nie ma takich możliwości.

Drugą cechą macierzyństwa (wedle mej mądrej głowy) jest ciągła nauka, która z czasem przekształca się jednak w przyjemność. Na początku to jest stres o niezrobienie krzywdy fizycznej. Trwający kilka tygodni nerw noworodkowy prowadzi do frustracji psychicznych w okresie, kiedy dzidziuś rozwija się intelektualnie i ruchowo. Kiedy jednak wchodzimy z nim w coraz to liczniejsze interakcje, nagle sięgamy światełka w tunelu. Zrozumienie swojej sytuacji nie wymaga już tak wielkiego wysiłku, coraz częściej staje się miłym zaskoczeniem… szukaniem ząbków w opuchniętych dziąsłach, radością z pierwszych kroczków…  To taka szkoła życia, nauka myślenia.

Jak się czuję w roli mamy? Jeśli się uda, to odpowiem na to pytanie, gdy Sonia skończy 18 lat 😉

Jeżeli spodobał Ci się ten wpis, zagłosuj na niego! Głosować możesz klikając “Lubię to” lub “Google +” pod wpisem.

Weź udział w konkursie
Przeczytaj pozostałe prace biorące udział w konkursie