To moje dziecko to chyba jest jakieś pechowe. Nie dość, że jej rocznik jako jedyny był zobligowany ustawą do rozpoczęcia nauki w wieku sześciu lat, to jeszcze teraz wychodzi na to, że jako ostatni w czwartej klasie dostanie nowego wychowawcę. Najnowsza reforma edukacji jeszcze się porządnie nie rozgościła, a już mi wychodzi bokiem. Ile tego jeszcze będzie?

Mamy drugą połowę sierpnia, a ja nadal nie wiem, do jakiej klasy trafi moje dziecko, ile dzieci w tej klasie będzie, innymi słowy – połączą dwie klasy czy nie? Jedno co wiem na pewno, to kto będzie wychowawcą, dobre i tyle. Chociaż powinnam odpukać, do 1 września jeszcze prawie dwa tygodnie.

Nowa reforma edukacji wraz z nową podstawą programową (tak swoją drogą to ta podstawa w ogóle jest?!) zakłada powrót ośmioletnich szkół podstawowych, czteroletnich liceów, pięcioletnich techników i dwustopniowych szkół branżowych. Czyli prawie tak, jak było kiedyś. Prawie, bo nauczanie początkowe ma trwać cztery lata, a nie trzy, jak teraz. Niby fajnie, ale… Akurat ta zmiana najbardziej przydałaby się tym uczniom, którzy naukę rozpoczęli w wieku sześciu lat, ale niestety, ich ten przywilej ominie. Nowego nauczyciela, a raczej nauczycieli dostaną już w wieku dziesięciu lat, podczas gdy ich młodsi koledzy na tę zmianę będą czekać do dwunastego roku życia. Wydaje Wam się, że to drobiazg? Okaże się za dwa lata. Ja też miałam pecha, w ośmioletniej podstawówce miałam aż ośmiu wychowawców. Nie wspominam tej szkoły dobrze. Dziś już wiadomo, że Duśka będzie miała minimum trzech, bo już w drugiej klasie przyjdzie nowa pani. A to dopiero druga klasa, kto wie, co się do ósmej wydarzy?

Sześciolatki zostają w przedszkolach/zerówkach. O tym już pisałam i nie będę się powtarzać.

Jak wynika z powyższego, gimnazja idą do likwidacji. I powiem Wam, że się cieszę. Tak, ta zmiana faktycznie mnie raduje. Przedłużona podstawówka to przedłużone dzieciństwo. I nie chodzi mi tu o zabawę lalkami czy Lego, ale o samoświadomość. Zmiana szkoły w burzliwym okresie dojrzewania i przekonanie dzieciaków (bo sorry, ale trzynastolatki to nie młodzież), że są dorośli, do niczego dobrego nie doprowadziła. Świetnie pamiętam, jak w siódmej klasie wkurzało mnie siedzenie w podstawówce i jak bardzo chciałam się z niej wyrwać. I powiem Wam, po latach cieszę się, że nie było mi to dane. Pójście do liceum i krok w dorosłość odbyły się wtedy, gdy naprawdę byłam na to gotowa, a nie gdy wydawało mi się, że jestem. Jeśli dobrze rozumiem kompletnie niespójne informacje, jakich pełno w internecie, w tym roku odbył się ostatni nabór do gimnazjów.

Likwidacja sprawdzianu dla szóstoklasistów niejako wynika z likwidacji gimnazjów, tyle że będzie wprowadzona wcześniej. Ostatni taki sprawdzian już za nami, nowego nie będzie. I płakać po nim nie zamierzam. W moim pojęciu o wiele bardziej obiektywne były egzaminy do szkół średnich i na studia niż jakieś konkursy świadectw czy tego rodzaju sprawdziany. A dla byłych szóstoklasistów i tak nie miał znaczenia, bo przy wyborze gimnazjów obowiązywała rejonizacja, tylko naprawdę dobrzy mogli się starać o przyjęcie do szkoły spoza rejonu. A i tak nie zawsze się udawało.

Maturzyści dostaną do ręki nową broń. Jeśli uznają, że ich praca została źle oceniona, mogą odwołać się od wyniku matury do niezależnej komisji odwoławczej. Biorąc pod uwagę głośną sprawę maturzystki sprzed kilku lat, która swoich praw dochodziła w sądzie, zmiana wydaje się potrzebna i całkiem do rzeczy. Mało tego, podczas wglądu do prac, będzie można je fotografować.

Na koniec coś na osłodę życia. Do sklepików szkolnych wrócą drożdżówki. Oprócz słodkich bułek z określoną zawartością cukru (chciałabym zobaczyć, jak to będzie mierzone, szczególnie w przypadku bułek z owocami) w sklepikach szkolnych będzie można kupić kanapki przygotowane z różnego rodzaju pieczywa, sałatki, surówki, oraz napoje zastępujące mleko. Hmm, brzmi intrygująco. Domyślam się, że zmiana powodowana jest nie tyle troską o to, by dzieci cukru nie jadły, ile by zaopatrywały się w szkolnych sklepikach, a nie mijanych po drodze spożywczakach lub, co gorzej, fast-foodach.  Przekonanie, że wystarczy usunąć drożdżówki ze sklepików, by automatycznie zniknęły z diety uczniów, było, delikatnie rzecz ujmując, naiwne.

Reformy reformami a życie życiem, kilka już za nami, kilka lub nawet kilkanaście przed nami. Tak naprawdę interesuje mnie to, co będzie w ciągu najbliższych dwóch-trzech lat. Później będą wybory i… no wtedy się okaże, co będzie dalej. Jednak nie mogę powiedzieć, żebym była szczęśliwa. Szkoła powinna być swego rodzaju ostoją dla uczniów, a tymczasem wychodzi na to, że to uczniowie są królikami doświadczalnymi w coraz częściej reformowanych szkołach.

Aha, całe to gadanie o etatach dla nauczycieli w związku z likwidacją gimnazjów jest dla mnie mocno niezrozumiałe. Gdzie by ci uczniowie nie trafili i tak ktoś ich będzie musiał uczyć. Na moje oko to raczej pracownicy administracyjni powinni się martwić, dla nich faktycznie może zabraknąć pracy. No i dyrektorów będzie jakby mniej… Ale to już nie mój problem.

Piękna pogoda skłoniła mnie do dalszego spaceru z dziećmi do centrum miasta. Wyjątkowo zgodziłam się, by w ramach “dnia dobroci” wybrali sobie w sklepie po paczce chipsów. Tak, tych niezdrowych, ociekających tłuszczem chipsów. Szczerze mówiąc wolę, by raz na jakiś czas dostali to cudo ode mnie i bym wiedziała, ile tego zjedli, niż ciekawi zakazanego mieliby podjadać nie wiadomo co, częstowani cichaczem przez kolegów czy kuzynostwo.

Tak czy inaczej, zachowywali się dobrze, więc po załatwionych sprawunkach wybrali sobie po obiecanej paczce chipsów o smaku papryki i pizzy. Usiedliśmy na ławeczce w centrum, żeby nie jedli w biegu i prawie natychmiast rozbrzmiał nad moim uchem komentarz – “ja moim dzieciom nie pozwalam jeść takich świństw”. Podniosłam wzrok, przywitałam się grzecznie i zgodnie z prawdą wyjaśniłam, że ja zazwyczaj również nie, poza “wyjątkowymi dniami”.

To powinno zakończyć wszelkie dyskusje i pouczania dotyczące wychowywania / karmienia / pojenia dzieci. Tak się jednak nie stało. Ośmielona pani trzymając własne dziecko za rękę – nota bene, dzieciak łapczywie patrzył na chipsy moich dzieci – z naciskiem podkreśliła raz jeszcze, że ona nie truje swoich dzieci, jej mąż również im na to nie pozwala. I dalej mieliła ten sam temat, jakby nie zrozumiała mojego wcześniejszego komunikatu. Następnie odezwała się do mojego starszego syna – “ a colę też pijesz w domu?” No tego to jeszcze nie było! Bartek zaprzeczył, po czym dodał, że w domu nie ma coli. Na co troskliwa pani dodała – “a tatuś nie pozwala”? No szlag by to! Tatuś też nie pozwala! I na pewno nie szmugluje jej po pracy, w rękawie, do sekretnej lodówki schowanej w najciemniejszym kącie domu!

Najzwyczajniej w świecie miałam ochotę wepchnąć jej twarz w którąś z paczek tych chipsów! Od kiedy to osoby nieproszone, nieupoważnione mają prawo udzielać komukolwiek “dobrych” rad?! Ja sobie tego nie życzę, podobnie jak nie wnikam, czy rodzina którą mijam na spacerze jest wege, czy mięsożerna. Każdy odpowiada z osobna za zdrowie i dobro swoich najbliższych i na tym radziłabym się wszystkim nadgorliwym skupić.

Drażni Cię, gdy osoba, do której mówisz, na Ciebie nie patrzy? A mogłaby, gdyby chciała. Uniemożliwia jej to telefon, komputer, albo inne niezbędne w tym momencie urządzenie lub zajęcie. A mnie jeszcze bardziej denerwuje, gdy obserwuję niektórych rodziców małych dzieci.

Zastanawiałam się, czy znów poruszać ten temat, bo wiele razy wspominałam o tym między wierszami. No bo ile razy można odkrywać Amerykę? Przecież to oczywiste, że dzieci potrzebują uwagi rodzica! Ile bym dała, żeby wszyscy o tym wiedzieli, nigdy nie zapominali i zawsze stosowali. Bez wyjątku, łącznie ze mną.
Każde dziecko, bez względu na to, w jakim jest wieku, należy traktować z szacunkiem. Podstawową oznaką szacunku jest uwaga, jaką obdarza się inną osobę.

Tymczasem… Podekscytowany głosik woła „Mamo, zobacz!”, a w odpowiedzi słyszy mruknięcie „Ta, mhm”. Cieniutki głos się nie poddaje „Ale popatrz…!!!”, a słowa te odpijają się echem po placu zabaw. Mama burknie „Już…, zaraz…, momencik…”. I nie wiadomo, czy nie zdążyła, czy zapomniała, czy głosik się poddał.

Kto jest bez winy, niech pierwszy rzuci kamieniem. Nie zdarzyło Ci się słuchać swojego dziecka jednym uchem? Zamiast teraz oceniać, czas na refleksję i przypomnienie, które każdemu z nas się przyda:

Wystarczy oderwać wzrok, pochylić się w kierunku dziecka, kiwnąć delikatnie głową. Ono będzie czuło, że to, co mówi, dla rodzica też jest ważne, gdy zareagujemy odpowiednim tonem głosu i spojrzeniem. Będzie wiedziało, że jest słuchane.

Zawsze reagujmy. Obojętność tu i teraz może pozostawić po sobie ślad, którego w tym momencie nie dostrzeżemy. Natomiast ani się nie obejrzymy, a dziecko nie będzie chciało nam już nic opowiedzieć i niczym się z nami nie podzieli. Żeby nie było tak, że naprawdę je zauważymy dopiero wtedy, kiedy zacznie sprawiać problemy. Maluchy, które czują, że rodzice wysłuchują je z pełną uwagą, wyrosną na dzieci, które będą chętnie rozmawiały o swoich sprawach z rodzicami w przyszłości. Czego sobie i Wam życzę 🙂