Od kilku dni czujesz się inaczej. Wiesz,  że coś się zmieniło. Liczysz, przeliczasz „ta” data już minęła a @ się nie pojawiła. Kupujesz test, chwila niepewności, podekscytowania i … widzisz II grube kreski. Szok, zaskoczenie, wielka radość. Taki prezent (nie)urodzinowy. Wszelkie możliwe i niejednokrotnie skrajne  uczucia kłębią się w Tobie. Po chwili, kiedy organizm dochodzi do siebie, zastanawiasz się jak ogłosić tę wiadomość partnerowi. A może już dawno wymyśliłaś scenariusz tej chwili?

Ze mną było jak we wstępie. Instynktownie czułam, że coś się zmieniło. Mimo że nie do końca dopuszczałam taką myśl do siebie, a może nie chciałam zapeszać, czułam, że ktoś zamieszkał pod moim sercem.  I tak mijały kolejne dni, burza myśli w głowie, przypuszczenia i marzenia. Mimo że byłam jeszcze przed terminem spodziewanej @, w końcu zdecydowałam się na kupno testu.

Mąż akurat odsypiał nocną zmianę. Zrobiłam … zobaczyłam jedną kreskę i po chwili … cień tej drugiej. Serce zaczęło mi łomotać. Pierwszą rzeczą, którą zrobiłam, to zasiadłam do komputera i w wyszukiwarkę wpisałam – test ciążowy cień II kreski czy coś w tym stylu. Bo chyba nie do końca uwierzyłam w to, co zobaczyłam. A tam, fora i wypowiedzi dziewczyn potwierdzające, że to może być oznaka ciąży, zdjęcia podobnych wyników do mojego itp.

Przez cały dzień miałam motyle w brzuchu, ale nie pisnęłam nic mężowi, mimo iż tego dnia miał urodziny. W prezencie dostał tylko zestaw śrubokrętów 😉 Bałam się mu pokazać test, żeby nie zapeszyć, a może, żeby się nie rozczarować.

Na drugi dzień, po mojej nocnej zmianie, z samego rana, pojechałam na badanie krwi, w kierunku Beta HCG. Mężowi powiedziałam, że coś się ostatnio dziwnie czuję i chcę zrobić sobie badania. A że akurat wybieraliśmy się na krótki wypad na ryby – mąż jest zapalonym karpiarzem (nie mylić z wędkarzem, bo to kolosalna różnica;-)), po wyniki wstąpiliśmy po drodze. Odebrałam wynik i bałam się otworzyć kopertę. Wsiadłam do auta … patrzę … i … Beta HCG 241!!!!! Zerknęłam na przedziały normy, chociaż już doskonale wiedziałam co taki wynik oznacza.

Ruszyliśmy i pytam się męża jak bardzo mnie kocha, on na to, że najbardziej na świecie. Na co ja, że go kocham bardziej, bo … podwójnie (ten tekst miałam już wcześniej zaplanowany ;-)) W pierwszej chwili nie zrozumiał, ale moja mina, mój uśmiech i iskierki w oczach pozwoliły mu się domyślić. Mimo to powtórzyłam, że kocham go bardziej, bo podwójnie i że jestem w ciąży. Nacisnął na hamulec, zatrzymał samochód na środku drogi i przytulił mnie bardzo, bardzo mocno. Teraz i on miał te iskierki w oczach 😉 I tak w trójkę pojechaliśmy na urlopik. Całe szczęście, że akurat droga była pusta ;-)))

Może moja historia zachęci Was do zastanowienia się i przypomnienia, jak Wy poinformowałyście przyszłych tatusiów o ich nowej roli. A może jacyś tatusiowie napiszą nam jak się dowiedzieli o tym ważnym wydarzeniu. Zachęcam do podzielenia się z nami Waszym pomysłami. Może posłużą innym i będą inspiracją dla przyszłych mamuś i tatusiów. Prezent (nie)urodzinowy

Źródło zdjęcia: Daiga Ellaby/Unsplash

Podchodzę do okna, wita mnie szarobury, pochmurny dzień. Niebo zachmurzone bez przebłysku promieni słonecznych, 2 stopnie na plusie, bezwietrznie. Zaglądam do pokoiku synka, smacznie śpi, to pora Jego drzemki. Korzystam z okazji i znoszę na parter klatki wózek. Jak synek wstanie pójdziemy na spacer, to taki Nasz codzienny rytuał. Szybko szykuję się do wyjścia, by być gotową, gdy mój śpiący królewicz wstanie. Robię drugie śniadanie, w trakcie szykowania słyszę, że synek wstał. Idę do pokoiku, biorę Kubusia, który zjada ze smakiem płatki ryżowe z owocami, siedząc w swoim krzesełku . Dziecko najedzone,mogę odhaczyć ten etap. Teraz tylko ubrać do wyjścia, tu trochę oporu przed założeniem kombinezonu. Na szczęście level drugi także zakończony powodzeniem.

Wychodzimy na dwór, wita nas zimne powietrze i przejmująca cisza. Pusty plac zabaw. Smutna huśtawka, na której nikt się nie buja, samotny konik i drabinki, po których nikt się nie wspina. Mijamy ten przygnębiający obraz. Idziemy do parku nieopodal naszego bloku. Drzewa ogołocone z liści, puste ławki. Jesteśmy sami nie licząc ptaków… i pary staruszków. Smętny widok, jestem jedyną mamą spacerującą po parku. W lecie park tętnił życiem, na nieopodal położonym placu zabaw było słychać radosne okrzyki dzieci. A dziś…. Co się zmieniło? Tylko pogoda, albo aż… Spacerując sama po parku mam wrażenie, że gdy tylko aura staje się mniej sprzyjająca wszystkie mamy zamykają się ze swoimi maluchami w domowej otchłani. Czyżby udzielał im się nastrój depresyjny i nie chce im się wyjść na spacer? A może to pogoda odstrasza, boją się chorób. Sama już nie wiem. W lecie ledwo mogłam znaleźć miejsce by przysiąść i nakarmić synka w spokojnym, ustronnym miejscu a dziś wszędzie otacza mnie pustka.

Nasza Polska Złota Jesień jest smutna. Boję się pomyśleć jak będzie wyglądała śnieżnobiała, mroźna zima.

Nam nie straszna jest ponura, mglista, pluchowata pogoda. Ciepło ubrani, spacerujemy do pory obiadowej. Staram się by codziennie wychodzić i zahartowywać malucha. Spacery to sama radość. Pokazuję synkowi otaczający Nas świat: spadające liście z drzew, przemykającą gdzieś szybko kuropatwę czy polującego kota. Huśtamy się na huśtawce i korzystamy z ostatnich jeszcze w miarę ciepłych dni.

Ciekawa jestem Drogie Czytelniczki, czy u Was podobnie wyglądają place zabaw. Są opustoszałe i smutne, czy nadal tętnią życiem? Często wychodzicie na spacerki ze swoimi pociechami, mimo nie sprzyjającej aury?

W życiu każdej matki przychodzi czas na dokonywanie zmian i przełomów. Z pewnością jednym z nich jest moment wprowadzania kubka niekapka. Nie jest to rzecz specjalnie trudna, ale bez wątpienia nastawienie najbliższych może ją ułatwić, bądź bardzo skomplikować. W moim przypadku nie była to rzecz prosta, o mały włos nie zostałam ZŁĄ MATKĄ, która dla własnej przyjemności gnębi niczemu winne dziecko.

Owo dziecko, czyli mój własny, osobisty syn, nieszczęsny kubek otrzymał w prezencie od mojej Teściowej, a swojej babci, więc nie wpadłaby mi do głowy możliwość pojawienie się żadnych komplikacji. A jednak.

Pierwszy dzień – bez wzroku czujnej babci – minął spokojnie. Młody dostał kubek niekapek i cierpliwie uczył się korzystać z nowego nabytku z mniejszym lub większym powodzeniem. Oczywiście, żeby nauka była efektywna nie podawałam mu zwykłej butli do picia, więc chciał nie chciał, pił z niekapka. Drugi dzień również zapisałam na plus w opanowywaniu nowych umiejętności, ale dnia trzeciego – tym razem pod czujnym okiem babci – nie poszło tak łatwo. Rano było ok., ale na obiedzie u Teściów Bartek miał gorszy humor i generalnie obraził się na kubeczek. Młody obraził się na kubeczek, Teściowa obraziła się na mnie, bo ja obraziłam się na butelkę z wodą i odmówiłam podania jej dziecku.

Generalnie atmosfera była tak ciężka, że można było w niej siekierę wieszać. ZŁA MATKA – widziałam to w oczach Teściowej i czułam w ponurym milczeniu mego ślubnego. Co gorsza, na placu boju zostałam sama – mąż zawinął się do domu, Teściowa w ramach protestu zabrała dziecko od stołu, a kubek niekapek na nim został.

Konsekwencja jest najważniejsza, ale nikt do tego twierdzenia nie dodał, że niesie ona ze sobą groźbę wyrzucenia poza nawias rodziny. Mimo wszystko nie żałuję tego, że broniłam swoich metod wychowawczych, bo udało mi się postawić na swoim, ostatecznie po dwóch godzinach synkowi wrócił dobry humor i kubek niekapek wrócił do łask. Tak było nie tylko z niekapkiem, ale również z jedzeniem łyżeczką, samodzielnym zasypianiem i kilkoma innymi ważnymi zmianami. Na pocieszenie powiem Wam, że i tak zawsze na koniec słyszę „jaki ten nasz chłopczyk jest mądry” bo tak pięknie sam pije/je/śpi, a wtedy mogę z dumą uśmiechnąć się sama do siebie. I tego samego życzę innym rodzicom, bo nikt inny lepiej nie będzie wiedział, kiedy przychodzi ten ważny czas na zmiany w życiu dziecka, a dzięki konsekwencji i sile spokoju, z pewnością uda się tych zmian dokonać.

Fot. Jason Grant/Unsplash