Wiatr we włosach, ciepłe promienie słońca na skórze, szum drzew, ptaków śpiew i kilometry w nogach – wiesz co to jest? To radość z jazdy na rowerze. Nie w miejskim gwarze, a wiejskim klimacie. Pośród licznych pól i lasów. Z widokiem na góry i jeziora. Na wyciągnięcie ręki, moi najbliżsi, towarzysze podróży. Czy można chcieć więcej?

Pewnie można, ale po co? Taki stan rzeczy w zupełności mi wystarcza. Powiem więcej, pędząc jednośladem, podziwiając piękne okoliczności przyrody i spędzając czas z moją rodziną czuję się tak bardzo szczęśliwa, że nic mi więcej nie potrzeba. Z dala od domu i obowiązków, od pożeraczy czasu (czytaj – telewizora i komputera) i wszystkich innych współczesnych zabawiaczy.

Mam ze sobą rower, dzieci w przyczepce, kanapki w plecaku, radość w sercu i męża na dokładkę. Mam też nadzieję na piękną pogodę i marzenie, że te chwile będą trwały tak długo aż osiwieję i zamiast dzieci, będę ze sobą wozić wnuki.

Jadę przed siebie z uśmiechem na ustach i muchami na zębach. Wyciszam się i na chwilę wyłączam. W tym momencie nie istnieje dla mnie żaden kredyt czy rachunek za prąd. Nie myślę o chorym dziadku i babci, która wierzy, że on lada dzień zamieni szpitalne łoże na domowe pielesze. Kiedy tak jadę, słowo “problem” w ogóle nie istnieje w moim słowniku, a serce nie wie co to smutek i troska.

Choć nie raz pot leje się z czoła, nogi wołają – “daj żyć kobieto!”, a tyłek odmawia posłuszeństwa, to i tak czuję się szczęśliwa oraz wypoczęta. A mając na uwadze czekającą na mnie w domu szarą rzeczywistość i ulotność chwil, pozwalam sobie podwójnie celebrować ten czas.

Ktoś zapyta teraz – kogo to obchodzi?! Kim do licha jest Fizinka?!
Pewnie tak będzie, ale nie w tym rzecz! Dzieląc się z Wami swoją radością, po pierwsze pozwalam tym miłym dla mnie chwilom dłużej trwać, a po drugie zastanawiam się, czy poza mną, są jeszcze w tym zabieganym świecie ludzie, którzy znajdują radość w małych rzeczach? Jeśli tak, to w jakich? Czy są wśród Was, tacy którzy bez większego bólu potrafią choć na chwilę odciąć się od narzędzi XXI wieku i poobcować trochę z naturą? I rodziną!?

Hop hop! Jest tam taki ktoś?

Hashimoto mam i ja. Moja tarczyca niestety już od dawna źle pracuje. Jest taki moment w życiu chyba każdej z nas, kiedy nasza waga przekracza dopuszczalny limit. Wszelkie diety cud nie pomogły, a mimo wysiłku fizycznego waga nie drgnęła. Znasz to? Ja doskonale – problem w tym, że stosowałam nieodpowiednie diety. A wystarczy unikać kilku produktów.

Dieta eliminacyjna jak sama jej nazwa wskazuje polega na unikaniu niektórych składników. Najczęściej stosowana jest w alergiach pokarmowych. Okazuje się jednak, że wyeliminowanie pewnych produktów z żywienia pozytywnie wpływa na osoby z chorobą Hashimoto, a ich tarczyca lepiej funkcjonuje. Nie musimy od razu wyrzekać się wszystkiego, tylko stopniowo, etapami sprawdzać, co na nas działa.

Warto spróbować unikać:

Glutenu

To rodzaj kilku białek roślinnych, które są bardzo często nietolerowane w Hashimoto. Zdarza się także, że to właśnie gluten jest główną przyczyną tej choroby i po jego eliminacji jest możliwa jej remisja poprzez redukcję przeciwciał tarczycy. Ponadto eliminacja glutenu pomaga w wielu przypadkach uregulować wagę, a jak wiemy sprawnie działająca tarczyca odgrywa tu znaczącą rolę. Niemniej jednak dieta bezglutenowa nie pomoże każdemu. Najlepiej sprawdzić na sobie i zrezygnować z glutenu przez około dwa -trzy tygodnie, po czym ponownie wprowadzać produkty z glutenem i obserwować organizm.

Dieta bezglutenowa polega na unikaniu między innymi takich produktów (jak i wszystkiego co z nimi związane):

• mąka pszenna, żytnia, jęczmienna, płatki pszenne, jęczmienne, żytnie, owsiane, kasza manna, kuskus, kasza jęczmienna (pęczak, mazurska, perłowa), musli, kasze owsiane, kaszki błyskawiczne zbożowe i mleczno – zbożowe, makaron pszenny, makaron żytni, pieczywo z ww mąk, gotowe panierki do mięs, napoje mleczne lub batony  z dodatkiem słodu jęczmiennego.

Produktami naturalnie bezglutenowymi są:

• kukurydza, ryż, ziemniaki, kasza jaglana, soja, proso, gryka, tapioka, amarantus, maniok, soczewica, fasola, sago, sorgo, orzechy, a także mięso, owoce i warzywa.

Jednak w przypadku Hashimoto poleca się także unikać soi.

Soja

Jest uznawana za jedną z roślin, która źle wpływa na pracę tarczycy i przy długotrwałym spożyciu może przyczynić się do powstania wola. Nie ma jednak co popadać w panikę. Każda z nas sama musi ocenić, na ile po spożywaniu soi, czuje się lepiej lub gorzej. Jeśli to możliwe lepiej odłożyć soję pod każdą postacią – czyli olej sojowy, wszystkie kotlety czy flaczki sojowe. Soja jest także w większości gotowych wędlin, kiełbas – warto zatem przeczytać etykiety przed zakupem.

Nabiał

Dieta bezmleczna jest także dietą eliminacyjną. Okazuje się, że wiele osób z Hashimoto wykazuje nietolerancję na białka mleka, białka jajek oraz białka soi. Nietolerancja produktów mlecznych może przyczynić się do takich objawów jak wzdęcia, refluks, biegunka, czy nawet kaszel, astma, zapalenie zatok. Ponadto może być przyczyną wysypek i trądziku. Podobnie jak w przypadku glutenu warto na okres około dwóch trzech tygodni wyeliminować produkty mleczne z codziennego jadłospisu. Jeśli nie tolerujesz mleka, po tym czasie powinna nastąpić poprawa.

W diecie bezmlecznej unikaj:

• produktów z mleka krowiego, sojowego. Białka mleka mogą także być ukryte w czekoladzie, cukierkach toffi, gotowych ciastkach, słodkich kremach, niektórych sztucznych słodzikach, a nawet w wędlinach i pasztetach.

Mleko krowie zastąp:

• mleczkiem kokosowym, mlekiem migdałowym czy ryżowym. A zamiast masła wykorzystaj olej kokosowy.

Oczywiście to tylko namiastka informacji o dietach eliminacyjnych przy Hashimoto. Warto swoją decyzję o rezygnacji glutenu, czy produktów bezmlecznych skonsultować z endokrynologiem, gdyż może okazać się potrzebna suplementacja. Należy także pamiętać o regularnych badaniach by mieć swoją tarczycę pod kontrolą.

Na koniec dodam, że rezygnacja z glutenu nie jest już tak droga i straszna jak kilkanaście lat temu. W internecie jest dostępnych mnóstwo przepisów na chleb i ciasta, jest naprawdę w czym wybierać.

Sama podejmuję wyzwanie i mówię NIE glutenowi i chętnie podzielę się z wami efektem lub jego brakiem. Oczywiście ćwiczenia też zaplanowałam, bo bez ruchu to żadna dieta nie pomoże.Teraz tylko pozostaje upiec swój pierwszy chleb bezglutenowy. Macie jakiś sprawdzony przepis?

Może zainteresuje cię także:

Tarczyca pod kontrolą

Ja i Hashimoto

Program „Rodzina 500 plus” ruszył zgodnie z planem. Od kwietnia rodzice mogą składać wnioski o to świadczenie finansowe. I chociaż wokół słyszy się wiele ironicznych komentarzy na temat tego odważnego dla budżetu państwa pomysłu, to złożonych dokumentów o 500 zł z każdym dniem przybywa.

Pińcet złotych kusi także tych, którym dofinansowanie to się nie należy. A mianowicie rodziców biologicznych, których dzieci przebywają w placówkach wychowawczych, domach dziecka. Byłam wstrząśnięta, gdy przeczytałam o ludziach, którzy nie interesowali się przez lata swoim potomstwem, a teraz nagle sobie o nim przypominają.

Dzieci do domów dziecka, rodzin zastępczych nie trafiają bez powodu – musi się w rodzinie podziać wiele dramatycznych problemów, żeby sąd zadecydował o oddzieleniu ich od rodziców. Alkoholizm, przemoc, wykorzystywanie seksualne, bezrobocie, bieda i złe warunki bytowe. Ostatnie trzy przyczyny choć kontrowersyjne, z założenia mogłyby uzasadnić chęć nieporadnych finansowo rodziców do odzyskania dzieci i podjęcie próby zapewnienia im godnego życia z pomocą dodatkowych pieniędzy. Ale wyobrażam sobie, że w tych przypadkach akurat zła sytuacja materialna nie spowodowała, że rodzice zerwali kontakt ze swoimi dziećmi. Wydaje mi się, że to taki typ ludzi, którym doskwiera, że rodzina nie jest w  komplecie, a brutalne rozdzielenie napawa ich bólem, tęsknotą i utrzymują z dziećmi stały kontakt. Tak, oni mają prawo walczyć o tych, których stracili, a pieniądze z dotacji mogą pomóc stanąć im na nogi.

Nie mogę za to pojąć ludzi, którzy przez lata nie interesowali się, co dzieje się z ich dziećmi, nie mieli z nimi kontaktu i nie zrobili nic, by zmienić swoje życie, by mogli je odzyskać. Nie wierzę, że w takich ludziach nagle mogła pojawić się miłość, chyba, że miłość do pieniądza, bo na pewno nie do dziecka. A pieniądz z kolei nie ma magicznej mocy przemienienia patologicznych rodziców w szczerze kochającą mamusię i tatusia. Trzeba mieć tupet by w taki sposób kombinować grając na uczuciach dzieci.

A dzieci są naiwne. I ufne. Byłam kiedyś wolontariuszką w jednej z placówek, w której dzieciaki czekały zazwyczaj na decyzję sądu rodzinnego – część z nich mieszkała tam kilka, kilkanaście tygodni, ale byli też rekordziści z rocznym pobytem. Miejsce to było czyste, ciepłe i przyjazne najmłodszym. Dzieci mogły spokojnie przesypiać noce w swoich ciepłych łóżkach, dostawały regularnie smaczne posiłki, były odwożone do przedszkoli i szkół, nosiły pachnące wyprasowane ubrania, codziennie wolontariusze pomagali im w nauce, w zadaniach domowych. Miały wszystko to, czego brakowało im w ich domach, gdzie nie czuły się bezpiecznie, pewnie, gdzie często chodziły głodne spać, za nic dostawał w skórę. I nie uwierzycie, który moment w „hoteliku” był dla nich najszczęśliwszy – chwila, gdy dowiadywały się, że wracają do mamy i taty! Wtedy było świętowanie, wspólne pieczenie ciasta i przyjęcie z okazji powrotu do domu, do którego szły z ogromną nadzieją. Dzieci są naiwne. Niejedno z nich po jakimś czasie wracało z powrotem do ośrodka.

Wierzę, że ci, których nęci 500 złotych (bądź ich wielokrotność) i zechcą odzyskać swoje dzieci, dowiedzą się, że nie wystarczą tylko chęci i nie odzyskają ot tak prawa do opieki nad nimi. Sądy rodzinne wnikliwie sprawdzą, czy owi rodzice na to zasłużyli, czy są w stanie zapewnić dzieciom spokojny dom pełen miłości, która ani na moment nie znikła i była zawsze.