Na pierwszą lekcję religii mama zaprowadziła mnie do salki w starym budynku obok kościoła. Chodziłam do przedszkola, a lekcje religii dla chętnych maluchów odbywały się po niedzielnej mszy dla dzieci i nie były obowiązkowe. Ale fajnie było, lubiłam te zajęcia.

Katecheza nigdy nie trwała długo (tak sądzę, bo nigdy nie miałam dosyć, a przecież miałam zaledwie sześć lat), na koniec dostawało się obrazek do pokolorowania i wklejenia do zeszytu. Do dziś pamiętam szary brulion obłożony w kraciastą, ceratową okładkę. O podręcznikach do religii nie było mowy.

Przez osiem lat podstawówki nadal chodziłam, a raczej chodziliśmy całą klasą, na religię do salki przy kościele. Jakoś nikt nie robił tragedii z tego, że dzieci po szkole muszą przejść około kilometra do kościoła. Dla nas, dzieciaków, też nigdy nie było to problemem. A lekcje religii w kościele dawały nam poczucie, że jesteśmy tego kościoła częścią. Były totalnie nieprzymusowe, ocena z religii nie miała praktycznie żadnego znaczenia, a jednak chodzili wszyscy. A nie, przepraszam, nie chodziły dwie osoby, ale to byli świadkowie Jehowy. Nigdy nie byli odtrąceni przez resztę klasy. Dlatego jak dziś słucham o biednych, wyobcowanych, niechodzących na religię dzieciach, zastanawiam się skąd to wyobcowanie się bierze. One się tak czują, czy rodzice im mówią, że powinny się tak czuć? Od razu powiem, że Duśka bawi się w szkole z dziewczynką, która nie chodzi na religię. A ja uważam, że rodzice tej dziewczynki to świetni ludzie. Niech więc nikt mi nie próbuje zarzucać, że podświadomie przekazuję dziecku negatywne nastawienie. Nie mam takiego, nigdy nie miałam. To chyba się nazywa tolerancja?

Wracając do salki przy kościele: my – dzieciaki i późniejsza dorastająca młodzież chętniej angażowaliśmy się w różne działania okołokościelne. Należeliśmy do różnych mniej lub bardziej poważnych grup przykościelnych, pomagaliśmy w organizowaniu jasełek, jak było trzeba sprzątaliśmy kościół, bielanek i ministrantów było tyle, że ciężko to było ogarnąć. Czasem na katechezę przychodził ksiądz proboszcz, ot tak, pogadać. Mogliśmy wtedy zobaczyć go innego niż grzmiącego kazanie z ambony. Nie wyrastaliśmy na dewotów. Po prostu byliśmy częścią parafialnej wspólnoty.

Kiedy poszłam do liceum religię przeniesiono do szkół. Poczułam się jakby ktoś mi coś zabrał. Po pierwsze szkoła nie leżała na terenie parafii więc zaczął mnie uczyć obcy ksiądz. Po drugie otworzył dziennik i sprawdził obecność. Po trzecie zrobiło się sztywno, formalnie i daleko od kościoła. To już nie były te spotkania w salce, które tak bardzo lubiłam.  Religia w szkole chcąc nie chcąc szybko stała się lekcją, na której spisywało się nieodrobione prace domowe. Ksiądz, chociaż bardzo fajny, musiał się trzymać szkolnych wytycznych. Sprawdziany, kartkówki, odpowiedzi ustne… Mówiąc dzisiejszym językiem: WTF?! A gdzie ten nastrój, atmosfera, gdzie wspólnoty (tak, moim zdaniem ruch bielanek umarł śmiercią naturalną, gdy religia przeniosła się do szkół, ministrantów też coraz mniej), gdzie księża w cywilnych ciuchach mówiący do nas ludzkim językiem? I przede wszystkim gdzie dobrowolność, możliwość wyboru? W moim liceum nie przewidziano „niereligijnych” i tak na dobrą sprawę nie wiem jak sobie radził kolega, który na religię nie chodził. Podejrzewam, że w lecie siedział w parku, w zimie czasem siedział z nami w klasie, ale się nie modlił ani nie udzielał. Księdzu to nie przeszkadzało. Ale czy o takie rozwiązanie chodziło?

Jestem katoliczką, wierzącą i praktykującą. I od lat głosiłam pogląd, że religia powinna wrócić do kościoła. Niech przyparafialne domy katechetyczne znowu ożyją. Niech dzieciaki wiedzą, że kościół to nie tylko msza w niedzielę, ale o wiele więcej. Niech mają świadomość w jakiej wierze dorastają i świadomie w niej wytrwają lub świadomie odrzucą. Niech ocena z religii nie będzie tylko i wyłącznie podwyższaczem średniej.

Głosiłam takie poglądy na prawo i lewo. A potem zobaczyłam tego demota:

i pomyślałam: cholera, człowiek ma rację. W czasach realnego zagrożenia islamizacją Europy religia w szkole może być naszym ostatnim murem obronnym. A ja nie chcę chodzić w burce. Może mnie to nie grozi, ale Duśce już tak. Nie chcę dla niej takiej przyszłości:

I teraz mam dylemat, bo z jednej strony uważam, że lekcje religii w kościele lepiej spełniały swoją funkcję, z drugiej strony masowo napływający do Europy Syryjczycy są dla mnie ni mniej ni więcej jak tylko religijnymi terrorystami. A ja zdecydowanie chcę być chrześcijanką, ale szczerze mówiąc: mam dla kogo żyć i wcale nie chcę zostać męczennicą.

Kurczak jest bardzo „wdzięcznym” mięsem, smacznym i łatwym w obróbce termicznej. Lubię go wykorzystywać w przepisach kuchni polskiej, ale w moim domu równie często gości na stole w odsłonie egzotycznej. Dziś chciałabym podzielić się z Wami przepisem na curry z kurczakiem.

Łagodność i słodycz mleczka kokosowego, połączone z ostrością curry i aromatycznie przyprawionym kurczakiem to mieszanka idealna. Curry z kurczakiem jest idealnym daniem na jesienne dni. Bardzo szybko się je przyrządza a zarazem rozgrzewa dzięki mieszance pełnych aromatu przypraw.

Danie to światowy klasyk kuchni indyjskiej. Sos curry można wykorzystać do przygotowania wielu różnych potraw.  Jest prosty w wykoniu, niezwykle pachnący za sprawą czosnku, chili i pięknie żółty dzięki kurkumie. Jest dość ostry i idealnie współgra z delikatnym mięsem piersi kurczaka. Dzięki temu przepisowi możecie w domowym zaciszu odbyć kulinarną podróż do Indii.

Składniki:

• 500 g piersi z kurczaka
• 1 łyżka stołowa curry
• 1 puszka mleczka kokosowego (400 ml)
• 3-4 ząbki czosnku
• 1 cebula
• 2 łyżki oliwy z oliwek (może być też olej)
• sok z połówki limonki
• chili w proszku
• słodka papryka
• kolendra (zmielone ziarna)
• sól, pieprz

Sposób przygotowania:

1. Pierś z kurczaka kroję w kosteczkę, posypuję lekko solą i pieprzem. Dodaję przyprawy i skrapiam sokiem z limonki. Zarówno papryki jak kolendrę dodaję na przysłowiowe “oko”, zawsze tak gotuję i ciężko mi podać ich proporcje.  Następnie dolewam oliwę, curry i wszystko mieszam. Tak zamarynowaną pierś pozostawiam na 30 minut by się ”przegryzła”.
2. W międzyczasie kroję cebulę na drobną kostkę oraz przeciskam przez praskę czosnek. Jeśli nie macie praski czosnek posiekajcie na bardzo drobne kawałeczki.
3. Na patelni rozgrzewam odrobinę oliwy i wykładam cebulkę i czosnek, chwilę podsmażam, a następnie dodaję zamarynowane wcześniej mięso. Wszystko smażę do momentu zarumienienia piersi.
4. Teraz czas na mleczko kokosowe. Przed otwarciem puszki dobrze nią wstrząsam by wymieszać dokładnie jej zawartość. Mleczko dolewam do podsmażonego mięsa, mieszam i wszystko duszę do czasu aż sos zgęstnieje.
5. Gotowe curry z kurczaka podaję z ryżem.

Smacznego

Żródło zdjęcia: flickr

Podczas swego pierwszego roku życia dziecko powoli i stopniowo zapoznaje się z otaczającym je światem, a także uświadamia sobie swoje własne możliwości. Czas dwunastu miesięcy jest dany małemu człowiekowi na to, by rozwinął wszystkie zdolności, przypisane do specyfiki ludzkiego ciała. Poprzez ciągła zabawę maluszek na wpół świadomie doskonali wszystkie te umiejętności, które w przyszłości będą świadczyły o jego pełnej sprawności i możliwości do stawiania czoła wyzwaniom całego świata, jaki znajduje się poza bezpiecznym domem. Nauka chodzenia to zawsze moment przełomowy – malec dowiaduje się bowiem, że jest w stanie opanować sztukę szybkiego przemieszczania się, znacznie skuteczniejszego i wygodniejszego niż raczkowanie. Ta nobilitująca zdolność pozwala także na bardziej szeroko zakrojone plany, dotyczące wspomnianego odkrywania świata. Przedmiotem pierwszej potrzeby stają się wówczas buty. Ale jak je dobrze wybrać?

Kilka złotych zasad
Buciki przeznaczone dla niemowlaka to prawdopodobnie największe wyzwanie, przed jakim stają producenci obuwia. Istnieją marki, które specjalizują się w tworzeniu bezpiecznych, dobrych i ładnych butów dla początkujących adeptów sztuki chodzenia. Choć starają się one przestrzegać tych zasad, na które kładą nacisk lekarze i ortopedzi, dobrze jest gdy rodzice sami orientują się w zaleceniach specjalistów – by wśród szerokiej oferty dokonać w sklepie dobrego wyboru. Zatem dobre pierwsze buty powinny być:

Stabilne – w takim sensie, by zapewniać stopie odpowiednie podparcie, ale jednocześnie nie ograniczać jej ruchów.
Wyposażone w giętką podeszwę, która będzie jak najwierniej naśladować kształt i ułożenie stóp dziecka podczas wykonywania przez niego kolejnych ruchów.
Lekkie, by nie utrudniać wykonywania kroków i nie męczyć maluszka zbyt szybko, ale zachęcać go do podejmowania kolejnych prób doskonałego maszerowania.
Z zaokrąglonym i dość szerokim noskiem, w którym palce stóp mogą być ułożone w naturalny sposób.
Jednocześnie przewiewne i ciepłe – by nie stwarzać uczucia dyskomfortu, nie powodować pocenia się stóp, ale i nie dopuszczać do tego, by marzły.

Po pierwsze buty należy koniecznie wybrać się wraz z dzieckiem. Nie wystarczy również dokonać wyboru odpowiedniej pary jedynie na tej podstawie, że podeszwa jest odpowiedniej długości – buty dla niemowlaka dobiera się pod tym względem w sposób bardziej skomplikowany, niż dla starszego dziecka czy osoby dorosłej. Trzeba dać dziecku możliwość wykonania paru ruchów w konkretnych butach, by przekonać się czy właściwie spełniają one swoją rolę. Dobrze jest zachęcić maluszka do wykonania ruchów, jaką chętnie podejmuje na co dzień: by przekonać się, że nowy element garderoby nie będzie przeszkadzał w wykonywaniu danych ruchów. Buciki mają być przecież towarzyszami zwykłej aktywności i powinny być dla dziecka pomocnym wsparciem, a nie kłopotliwym, odzieżowym dodatkiem. Na pocieszenie można dodać, że buty niemowlęce męskie nastręczą podczas wybierania z pewnością mniej estetycznych rozterek niż buciki przeznaczone dla dziewczynek.

Więcej na http://butysportowe.net/buty/buty-halowe-dzieciece/