Chrzciny to temat, który chyba nigdy nie traci na popularności (jeśli można tak o nim powiedzieć?) ponieważ każdego dnia na świecie rodzą się miliony dzieci i wiele z nich przyjmuje pierwszy w swym życiu sakrament, jakim jest właśnie chrzest.

Z tym obrzędem, poza samą uroczystością na pewno kojarzą Wam się prezenty, no i właśnie o nich chciałam dzisiaj napisać! ;-)

Stanęłam jakiś czas temu przed wyborem takiego podarunku dla małej Lili.
Długo się zastanawiałam, szukałam, szperałam, czytałam, ale wszędzie znajdywałam to samo – łańcuszek, obrazek z jakąś świętą postacią, złoty smoczek, srebrną łyżeczką, pieniądze,…. Propozycji świat wirtualny dawał mi całkiem sporo, ale żadna mnie nie urzekała.

Z racji, iż jestem fanką praktycznych prezentów, które nie muszą tylko stać bezużytecznie w kącie i się kurzyć oraz oryginalnych, stworzonych własnoręcznie, z sercem i pasją, w końcu zdecydowałam, że zrobię Jej szkatułkę na pamiątki.

Sprawa jest dosyć prosta więc pokrótce przedstawię Wam, jak to zrobić samodzielnie:

Co jest mi potrzebne:

Drewniane pudełko / Szkatułka
Papier ścierny
Biała farba akrylowa, opcjonalnie inne kolory
Klej
Papierowe serwetki – z interesującym Cię motywem
Nożyczki
Pędzel
Gąbeczka
Ozdoby typu: brokat, cyrkonie, itp.
Bezbarwny lakier nabłyszczający lub matowy – jak wolisz, ja wybrałam błyszczący.

Wszystkie, wyżej wymienione akcesoria  dostaniesz w każdym sklepie z artykułami do rękodzieła, ewentualnie w sklepie budowlanym.

Jak to zrobić:

1. Powierzchnię pudełka zmatuj i wyrównaj papierem ściernym.
2. Pędzlem lub gąbeczką (jeśli nie chcesz mieć widocznych pociągnięć pędzla), pomaluj pudełko farbą – tam gdzie zamierzasz przykleić serwetkę, użyj białej farby jako podkładu.
3. Z serwetki, wytnij wzór który Cię interesuje.
   Następnie oddziel go od poszczególnych warstw serwetki (zazwyczaj ma trzy), tak by pozostała tylko jedna, bardzo cieniutka.
4. Miejsce, na które chcesz przykleić serwetkę posmaruj klejem (używając do tego pędzla), po czym równomiernie przyłóż ją w to miejsce – delikatnie, palcem wyrównaj powierzchnię tak by nie było zbędnych zagnieceń (ale uważaj, serwetkę można teraz bardzo łatwo rozerwać!).
5. By serwetka była idealnie przyklejona do pudełka, koniecznie przesmaruj jej wierzch (całą powierzchnię) klejem, używając do tego pędzla.
6. Jeśli chcesz, wilgotny jeszcze klej możesz oprószyć brokatem.
7. Gdy wszystko wyschnie, całe pudełko pokryj lakierem bezbarwnym.
8. Na koniec, możesz ozdobić pudełko cyrkoniami (jeśli zrobisz to wcześniej, przed nałożeniem lakieru, stracą swój ładny blask).

Szkatułka gotowa ;-)

Jeśli chcesz możesz oczywiście ozdobić również wnętrze pudełka.

Ja ruchomą część  przeznaczyłam na dedykację dla małej Lili, tak by w przyszłości wiedziała od kogo i z jakiej okazji otrzymała prezent.

Z efektu jestem bardzo zadowolona, chociaż wiem, że pudełko nie jest idealne, ale była to moja pierwsza (i na pewno nie ostatnia!) zabawa z decoupage, więc nie ma się co dziwić. Z resztą, żeby pewne mankamenty zobaczyć, trzeba się dokładnie przyjrzeć szkatułce, z daleka nic nie widać  ;-)

Myślę, że takie pudełko spokojnie można podarować bliskiej osobie, nie tylko z okazji chrztu, ale również urodzin czy zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia – przy takim prezencie możecie mieć pewność, że drugiego takiego samego nikt nie dostanie! 

Zdjęcia: Fizinka

W zamierzchłych czasach Słowian, rodzice – w przeciwieństwie do współczesnych – raczej nie zamartwiali się fryzurą swoich pociech. Włosy rosły jak chciały, a u chłopców do momentu ukończenia siódmego roku życia. Wtedy najczęściej ojciec obcinał je podczas uroczystości nadania imienia, co miało wydźwięk symbolicznego przyjęcia do grona mężczyzn. Rytuał ten, zwany postrzyżynami był bardzo ważny dla słowiańskiej społeczności. A dziś? A dziś obcięcie, czy też zapuszczenie włosów dziecka to indywidualna decyzja rodziców, często podyktowana trendami ze świata mody- grzywki, irokezy, wygolone boki. Nie ma głębszego znaczenia, nie licząc chwili odcięcia pierwszego pukla dziecięcych włosków, ponieważ ten moment zapada w pamięć.

Umawiając starszego syna na pierwsze strzyżenie, nie byłam zbyt sentymentalna. Po prostu trach nożyczkami i po sprawie, blond włoski spadły na ziemię. Nawet nie pomyślałam żeby choć malutki pukiel schować na pamiątkę. Bartek miał półtora roku, zbyt długie włoski zachodzące do oczu należało skrócić. Nie było żadnego planu, pomysłów dotyczących fryzury- miało być na krótko i szybko, bo Bartek nie polubił strzyżenia. Po obcięciu byłam zachwycona, wyglądał pięknie, jakby odrobinę doroślej.

Z młodszym było inaczej. Wojtek ma bardzo gęste włosy, te dłuższe zawijały się w drobne pierścionki. Ślicznie wyglądał, napatrzeć się nie mogłam bo przypominał cherubina z barokowych obrazów. Kiedy mąż rzucił że trzeba małego obciąć, nie zgodziłam się, bo niby po co? Na oczy jeszcze widział, a poza tym miał dopiero dziewięć miesięcy i nie chciałam go ciągnąć do fryzjera. Mogłam co prawda ciąć nożyczkami, ale ruchoma główka i moje niewprawione ręce z nożyczkami do papieru nie były dobrym pomysłem.

Szłam w zaparte do momentu pojawienia się lipcowych upałów. Musiałam ulec, mały był non stop spocony, włoski mokre, musiało mu być gorąco. Z bólem serca i matczyną łzą cieknącą po polikach, obcięliśmy delikatne włoski maszynką. Kazałam zostawić przynajmniej 5 mm z długości, bo łysej główki raczej bym nie przeżyła.

Co tu wiele mówić, Woju już nie wygląda tak anielsko, strasznie mi żal tych włosów, które tak pieczołowicie zebrałam z podłogi. Jest ładnie choć inaczej, mniej “niemowlęco” a bardziej poważnie. Znajomi dwa razy zaglądali do wózka, aby upewnić się że nikt dziecka nie podmienił. I czekam tylko aż włosy trochę odrosną, bo jestem ogromnie ciekawa, czy znów się zakręcą? Nie licząc zmiany długości, kolor również jest inny – z jasnego brązu odrasta jasny blond na wzór i podobieństwo starszego brata.

A jak Wy zapatrujecie się na tak wczesne obcięcie włosków dziecku? Stawiacie na wygodę malca, czy raczej na zachowanie jego niewinnej urody?

Fot. Gramody/ CC BY

Tydzień temu zaproponowałam nową zabawę na naszym profilu na Facebooku. Efekty okazały się tak imponujące, że uznałam, iż warto spisać wszystko w jednym miejscu i zostawić dla potomnych.

Pamiętacie od czego się zaczęło?

Duśka ma dużo pluszowych piesków, stąd się wzięła taka zabawa ze słowami:

Jestem psem i cię zjem!

Później doszło: jestem kotem zjem cię potem!

Ostatnio zaczęłyśmy to rozbudowywać i mamy jeszcze:

Jestem muchą, zjem ci ucho.

Jestem pszczołą, zjem ci czoło.

Jestem kos, zjem twój nos.

Jestem sroką, zjem twoje oko.

Jesteśmy osy, zjemy twoje włosy.

Jestem żmiją, zajmę się twoją szyją.

Jestem bąk, latam koło twoich rąk.

Jestem słoń, zjem twoją dłoń.

Jestem padalec, zjem twój palec.

Jestem iguana, zjem twoje kolana.

Na Facebooku dopisaliście ciąg dalszy:

Jestem niedźwiadek i zjem twój pośladek

Jestem zebra zjem twe zebra

Jestem hipopotam i cie wygilgotam

Jesteśmy małe muszki i cię uszczypniemy w nóżki

Jestem biedronka w kropy, zjem twoje stopy

Jestem jeżyk, zaraz wejdę pod kołnierzyk

Jesteśmy małe krewetki, policzymy twoje paznokietki

Jestem łoś, może da mi całuska ktoś ?

Jestem kaczucha i zjem Ci kawałek brzucha.

Jestem wiewiórką i zajmę się Twoją fryzurką.

Jesteśmy muszki i zjemy Ci paluszki.

Jestem langusta i pocałuję Cię w usta.

Jestem mucha co lubi się tulić do twego serducha

Jestem misio co lubi dawać buzi w pysio

Jestem koniem, zjem twe dłonie

Jesteśmy bzyczące bączki, zjemy twoje rączki!

Jestem muchą, zjem twoje brzucho! (ciut niepoprawnie, ale…)

Jestem osa i się kręcę koło twojego nosa

Jesteśmy kanarki, zjemy twoje barki!

Jestem perliczka, odgryzę Ci kawałek policzka!

Jesteśmy mrówki wędrujemy do twojej główki

Jestem żaba, wredna baba

Nie przepisałam dwóch powtarzających się ;)

Duśka uwielbia tę zabawę, śmieje się, piszczy z radości i krzyczy: jeszcze, jeszcze, co jeszcze?

No właśnie: co jeszcze? Dorzucicie jeszcze jakieś pomysły?