Mamy nowy rok – nowe plany, nadzieje i oczekiwania. Chyba każdy z nas – choćby w wersji minimalistycznej – zadaje sobie pytanie „Co on nam przyniesie?”. Tak sobie myślę, że na wiele rzeczy nie mamy wpływu – po prostu się zdarzą. Pewnie dlatego często wypowiadamy i słyszymy życzenia „zdrowia, zdrowia i jeszcze raz zdrowia”, zdając sobie sprawę, że będąc zdrowi z pozostałymi darami losu damy sobie jakoś radę.

I o ile pewne sprawy są wypadkową wielu czynników, tak jedna kwestia jest wyłącznie naszym wyborem. Mam na myśli życzliwość – to czy jesteśmy serdeczni wobec drugiego człowieka, zależy tylko od nas.

Obojętnie kim jesteś, ile masz na koncie, gdzie pracujesz i co lubisz, możesz być życzliwy. A serdeczność można okazać dobrym słowem, pomocnym gestem, szczerym uśmiechem czy rozumiejącym spojrzeniem.

Czasem wystarczy więcej cierpliwości i spokoju, by pomóc komuś w nerwowej dla niego sytuacji. Odpuść, zamiast trąbić klaksonem i nerwowo wymachiwać rękami, wpuść innego kierowcę, gdy ten chce zmienić pas.

W okresie przedświątecznej gorączki mój mąż został dwa razy przepuszczony w kolejce przez innych kupujących, gdyż stał do kasy z tylko dwoma produktami. Było mu tak miło z tego powodu, że jeszcze kilka godzin później z uśmiechem zdawał mi relację z tej sytuacji. Jakie to fajne, że trafił w sklepie na tak życzliwe osoby.

Ostatnio byłam świadkiem, jak pewnej pani (bynajmniej nie starszej babuleńce) rozsypały się drobne i kilka osób schyliło się, by pomóc. Dałaby sobie pewnie radę sama, ale nie musiała, bo znalazła się wśród uczynnych ludzi.

Mój syn nie zjadł dziś w szkole drugiego śniadania. Gdy to odkryłam, spuścił oczy i powiedział: „Mamuś, przepraszam, ale dziś nie miałem w ogóle do tego głowy. Mamy w klasie nowego kolegę i musiałem się nim zaopiekować i wszystko w szkole pokazać”. Jestem z niego dumna, podjął dobrą decyzję, bo postawił na wsparcie i życzliwość.

Twój współmałżonek wrócił z pracy, podajesz mu obiad. Posłuchaj uważnie, co ma do opowiedzenia, by wiedział, że to, co mówi, jest dla Ciebie ważne, że interesujesz się, jak minął mu dzień. Albo przytul o kilka chwil dłużej niż zazwyczaj, by poczuł, że Ci zależy.

No i warto się uśmiechać do ludzi – do pani w kiosku, kontrolera biletów, nauczycielki naszego dziecka, portiera i pani w banku…

Warto pomagać tym, którzy są w potrzebie.

Ludzie są zabiegani — żyją od chwili do chwili, od obowiązku do obowiązku. Ale daję głowę, że każdemu będzie miło, jak spotka go w ciągu dnia – nie odrobina – ale całą górą życzliwości. To po prostu bardzo miłe i co najważniejsze –  nie jest wynikiem zrządzenia losu – zależy tylko od nas.

I tego życzę każdemu z Was – wiele serdeczności od bliskich i obcych na każdy dzień 2018 roku.

Radzenie sobie z emocjami, zwłaszcza tymi negatywnymi, to trudna sztuka. Teoretycznie powinniśmy ją opanować w dzieciństwie, najdalej w okresie dojrzewania. Dorosły człowiek powinien umieć zapanować nad sobą, nawet w ekstremalnych sytuacjach. Ewentualnie później może odreagować, ale to dopiero później.

Teoria teorią, a życie życiem. Jako świadoma matka (lubię tak o sobie myśleć, cokolwiek to pojęcie nie znaczy) staram się nauczyć moje dziecko tej trudnej sztuki trzymania nerwów na wodzy. Staram się, co nie znaczy, że mi wychodzi. Bywa, że moje dziecko zaczyna, w moim pojęciu, kompletnie bez powodu, zdradzać objawy braku równowagi emocjonalnej. No i zonk. Oczywiście powody jakieś zawsze są, ale nie w tym rzecz. Problem raczej w tym, że o powrót do równowagi wcale nie jest łatwo. I nawet jeśli dziecko ma świadomość, że musi się uspokoić, to po prostu nie umie. Dorośli też nie do końca sobie z tym radzą…

Na dziecko nie ma jednej metody. To, co działa dziś, nie musi działać jutro. Było już stawianie do kąta (nie tyle za karę, co żeby się wyciszyć – kąt to dobre miejsce do tego celu, szczególnie dla dziecka, bo jakby ma ograniczoną ilość bodźców). Było wysyłanie do pokoju, było dawanie buziaków (działa rozśmieszająco i ułatwia odzyskanie równowagi). Ostatnio na topie jest liczenie do dziesięciu.
– Kotek, jak nie dajesz rady, czujesz, że zaczniesz krzyczeć, to weź głęboki oddech i policz do dziesięciu.
– I co wtedy będzie?
– Uspokoisz się.
– A jak nie?
– To policz jeszcze raz.

Znacie to amerykańskie: wszystko cokolwiek powiesz, może być użyte przeciwko tobie? W wersji rodzicielskiej brzmi: wszystko cokolwiek powiesz, BĘDZIE użyte przeciwko tobie.

Przyszedł dzień, gdy i mnie puściły nerwy. Bywa. Dużo pracy, mało czasu, stres… W ramach samouspokajania się wyszłam do kuchni, żeby przez chwilę pobyć na osobności. Z pokoju dobiegł mnie głos Duśki:
– Policz do dziesięciu.
– Nie działa – odwarknęłam może mało grzecznie, za to najzupełniej szczerze.
– To policz jeszcze raz.

Wiecie jak to jest być “nie do zdarcia”? Pewnie wiecie, założę się, że to nie tylko ja zaciskam zęby, gdy mi coś nie pasuje i choćbym miała paść na twarz, robię swoje. I dobrze to i źle, bo niby fajnie jak sobie ze wszystkim radzimy, ale jak ukoić emocje, które wręcz buzują w naszych głowach? Tylko czasem nadchodzą takie dni, w których wszystko się sprzysięga i czuć beznadzieją, w której nikt nie przewidział miejsca na łzy.

Jakiś czas temu miałam taki dzień, w którym utrzymać nerwy na wodzy, to jak wygrać w totolotka. Nawał pracy redakcyjnej, obowiązki domowe, trójka dzieci + rwa kulszowa oraz moja chora krtań. I oto nadszedł czas sądu.

Brak czasu na dopięcie choć jednej rzeczy do końca, temat działki pod dom i związane z tym wydatki, a na deser ściana, którą całą moje dziecko wymazało długopisem. Młody stał na łóżku i smarował po niej, a ja nie zauważyłam tego! Tzn wiedziałam, że “coś” robi bo zapadła cisza, ale jak weszłam do pokoju, dopiero TO zobaczyłam.

Ściana od dołu do góry wymazana, bez szans na starcie tego ze zwykłej farby. I wtedy coś we mnie pękło, zwyczajnie usiadłam i się poryczałam. Nie, najpierw skrzyczałam dzieciaka i dopiero usiadłam i zapłakałam. Coś tam jeszcze ponarzekałam, że zrobił się syf jak w melinie i że będą teraz tak mieszkać, bo ja im nie pomaluję na nowo pokoju…

A po tym zabrałam psa na spacer. Szłam i powstrzymywałam łzy, żeby się nie poryczeć. A mogłam dać sobie siana, pewnie byłoby mi łatwiej. Nie mogę być wiecznie babą ze stali, ale obowiązki każą trzymać fason. Dawać radę, nie mazać się i iść do przodu, choćby po trupach. Tak powinno być zgodnie ze schematem kobiety współczesnej, niezależnej, niewiszącej na swoim facecie. Ale czy jestem? Nie wiem. Wiem tylko, że najtrudniej zadowolić siebie samą, bo z innymi idzie mi znakomicie.

* Moją równowagę psychiczną niespodziewanie przywróciła zaprzyjaźniona H. Poskarżyłam się na całą sytuację i napisałam, że muszę wyjść, bo nie daję rady. W odpowiedzi napisała mi tak:

oj tam, dobra melina nie jest zła,

szybciej dom zbudujesz 🙂

No i jak tu się dłużej gniewać na życie?