Jestem w 9. miesiącu ciąży i czekam na dzień narodzin z wielkim niepokojem. Chyba każda kobieta w tym czasie jest pełna różnych emocji i uczuć, zarówno tych najpiękniejszych, jak bezwarunkowa miłość, jak i strachu czy wszystko przebiegnie prawidłowo. Oczekiwanie na pierwszy krzyk dziecka, jego delikatna skóra i wyjątkowy zapach są nieporównywalne do niczego innego… To jeden z najpiękniejszych momentów w życiu. Jednak prawo do przeżywania takich chwil właśnie zostało nam kobietom odebrane.

Okres ciąży, choć to piękny czas w życiu kobiety, ma też zupełnie inne oblicze niż to pokazywane w reklamach. Poza wielkim szczęściem chyba jeszcze większy jest strach o nienarodzone dziecko. Każde badanie, mimo wielkiej ekscytacji, to lęk czy wszystko będzie w porządku, czy ciąża rozwija się prawidłowo. W pierwszych miesiącach, z sercem w gardle patrzyłam na monitor w oczekiwaniu na zapis pracy serduszka, każde kolejne badanie to wstrzymywanie oddechu czekając na wieści czy dziecko nie ma wad, czy wykształciły się narządy i czy rośnie tak jak mój brzuch. Później czekanie na każdy ruch, nawet ten, który sprawia mi ból, bo trafia prosto w żebra. Mam to szczęście, że wszystko przebiega tak, jak mogłaby wymarzyć sobie każda przyszła mama. Ale nie każda niestety będzie miała to szczęście. Nie każda będzie mogła oddać się przyjemności kompletowania wyprawki, szukania idealnego wózka, urządzania pokoiku. Za to będzie mogła wybierać wieniec, nagrobek i psychiatrę… 

To wszystko dzięki jednej, bezmyślnej i nieodpowiedzialnej decyzji! Kobiety w tym kraju traktowane są gorzej niż zwierzęta, bo w końcu te mają uczucia, w przeciwieństwie do nas. Są niewolnicami systemu, które ostatecznie ze wszystkim zostaną same. Ten, kto nigdy nie nosił dziecka pod sercem, nie powinien mieć prawa głosu w tak trudnej sprawie. Nie wiem, jak można chcieć decydować za kogoś, czy gotowy jest przez kilka miesięcy mierzyć się z traumą, jaką jest świadomość urodzenia dziecka z wadami, które nie pozwolą na przeżycie! Jak można odebrać kobiecie radość z okresu ciąży, w zamian dając jej wszystko, co najgorsze — strach, ból, cierpienie? Jak można skazywać matkę na widok zdeformowanego dziecka, jeśli ona tego nie jest w stanie udźwignąć? Jak wytłumaczyć rodzeństwu, że w łonie ich mamy jest niezdolny do życia organizm? I w końcu, jak można zmuszać do konfrontacji z otoczeniem, które nie ma przecież pojęcia co dzieje się w jej łonie i na odpowiedzi na pytania: „chłopiec czy dziewczynka”? Czy życzenia „niech się dobrze chowa”. Dreszcz przechodzi na samą myśl, bo “chowa” ma tu zupełnie inne znaczenie. 

Jaki pomysł mają rządzący proponując ustawę antyaborcyjną w takiej formie? Na jaką pomoc będą mogły liczyć kobiety w tej trudnej ciąży i po rozwiązaniu, skoro nawet teraz nie wszystko przebiega wzorcowo? Pewnie zaproponują receptę na pigułki, które oderwą matkę od rzeczywistości i to byłoby na tyle, choć widząc, na jaką pomoc mogą liczyć rodzice dzieci niepełnosprawnych, obawiam się, że to byłoby jednak zbyt wielkie oczekiwanie. 

Może kogoś w tej chwili zaskoczę, ale kobiety to stworzenia myślące, które potrafią podejmować decyzje, na problemy patrzą holistycznie, mają ten zmysł pozwalający stworzyć domowe ognisko. Są mądre i uczuciowe. W końcu są podmiotami, a nie przedmiotami (dajmy na to — inkubatorem), za które można decydować. Są silne, ale nie zawsze ta siła pozwoli udźwignąć konsekwencje urodzenia dziecka bez szans na przeżycie. To one wiedzą, czy dadzą radę, czy zmierzą się z tą ciężką sytuacją. One — nikt inny!

Mam dwie córki, jedna za chwile pojawi się na świecie. Będę patrzeć na ich beztroskie zabawy i z lękiem myśleć o tym, co dzieje się w tym kraju. Kraju gdzie kobiety spychane są na margines, tuż za zwierzęta. W kraju pełnym sprzeczności, absurdów i nienawiści. W kraju, który daje prawo do “życia” (a konkretniej urodzenia równającego się ze śmiercią) zabierając prawo do życia i decydowania o sobie kobietom. 

Oczy na wpół otwarte, ale wzrok pusty. Usta rozchylone, ale z tych warg nie popłynie już żaden dźwięk. Twarz zatraciła podobieństwo z obliczem człowieka, który nosił ją za życia. Nawet ludzie, którzy nigdy w życiu nie widzieli trupa, dostrzegają, że umarłeś.

– fragment książki „Jak umieramy”

Co dzieje się z twoim ciałem, kiedy umierasz? Co czujesz – smutek, ból? A potem, kiedy twoje serce przestanie bić? Jak wygląda śmierć? Co nastąpi potem, zanim zostaniesz pochowany? Co pozostaje po człowieku? Jak znika ze świata w sensie fizycznym i duchowym – w pamięci potomnych? Jakich potrzeba warunków, ile czasu, aby wszyscy o nim zapomnieli? Aby zniknął bez śladu. Na te pytania odpowiada, i to bardzo szczegółowo, „Jak umieramy” Rolanda Schulza. Premiera już 21 października.

„Kilka dni przed śmiercią, kiedy nikt jeszcze nie zna godziny twojego zgonu, serce przestaje pompować ci krew do koniuszków palców dłoni. Potrzebna jest bowiem gdzie indziej: w głowie i w centrum ciała, tam, gdzie znajdują się płuca, serce, wątroba. Krew przestaje dopływać również do palców nóg. Stopy robią się zimne a oddech płytki. Zmysły przestają działać. Twoje ciało zaczyna żegnać się z życiem” – tak brzmią pierwsze zdania niezwykłego przewodnika po ostatniej podróży każdego z nas. Roland Schulz szczegółowo opisuje to, co przeżywamy podczas naszych ostatnich dni i godzin.

Tę podróż ciała śledzimy wraz z nim od sekcji zwłok aż do pogrzebu, aby na końcu zadać pytanie – co umieranie i śmierć oznaczają dla tych, którzy pozostają wśród żywych: jak przebiega nasza żałoba i jak udaje nam się żyć dalej? 

Pierwsza część książki „Umieranie” jest poświęcona umieraniu fizycznemu, ostatnia, pod tytułem „Żałoba”, zamazywaniu się wspomnień o nieboszczyku wśród jego bliskich i znajomych. Pomiędzy nimi znajduje się część zatytułowana „Śmierć”, łącząca obydwa te znikania w jeden, nadal niepojęty, fenomen unicestwienia żywej istoty.

Choć ukazywały się książki o podobnej tematyce, to zazwyczaj były to poradniki, jak radzić sobie z lękiem przed unicestwieniem, ze stratą najbliższych. Schulz nie pociesza, nie próbuje niczego tłumaczyć, ubarwiać, łagodzić. Wziął się do pracy jak rasowy reporter i pokazał tylko fakty. Przedstawienia rzeczowo, bezstronnie, w sposób prawdziwy i udokumentowany proces umierania. Autor przed przystąpieniem do napisania „Jak umieramy” przeprowadził liczne rozmowy z lekarzami, pielęgniarzami, biologami, pracownikami hospicjów, patologami, grabarzami, psychologami, duchownymi oraz żałobnikami. Efekt jego pracy nie jest jednak ani podręcznikiem, ani pracą naukową, a próbą opisania – w sposób możliwie zrozumiały, procesu umierania i śmierci. Bez tajemnic, patosu i mitologizowania procesu odchodzenia.

Roland Schulz – rocznik 1976, jest reporterem. Studiował w Niemieckiej Szkole Dziennikarstwa w Monachium, pracował między innymi dla „Geo” i „Die Zeit”, a od 2002 roku pisze dla magazynu „Süddeutsche Zeitung”. Za swoje reportaże otrzymał liczne nagrody, w tym Niemiecką Nagrodę Reporterów oraz Nagrodę imienia Theodora Wolffa.

Nowości i zapowiedzi z kategorii literatury faktu znajdą Państwo na naszej nowej stronie na Facebooku:
https://www.facebook.com/MuzaNaFaktach.

Jak uspokoić niemowlaka to jedna z tych myśli, które rodzice przywołują naprawdę często. Dzieci bywają różne, ale każde z nich choć raz miało dzień lub noc, gdy odkładane do kołyski lub łóżeczka zaczynało płakać. Wiele jest przyczyn gorszego humoru u dzieci, podobnie jak wiele jest sposobów na to, jak uspokoić niemowlaka.

Jak uspokoić niemowlaka? Sposoby na płaczącego maluszka

Z doświadczenia wielu mam można wyłapać te sposoby, które sprawdzały się najczęściej. Oto one.

Nakarm głodomora

Wiadomo, że im mniejsze dzieciątko, tym częściej potrzebuje karmienia. Być może jest głodne, nawet jeśli wydaje się, że pół godziny temu zjadło wystarczająco. Pamiętaj o tym, że żołądek noworodka jest naprawdę malutki, a i niemowlę także potrzebuje często jeść. Zazwyczaj taki kłopot miewają mamy karmiące piersią, bo czasem trudno zgadnąć, czy dziecko domaga się piersi z potrzeby bliskości, czy po prostu zgłodniało.

Przytul i pozwól, by maluch Cię poczuł

Skoro mowa o potrzebie bliskości, koniecznie spróbuj utulić malucha. Ciepło twojego ciała i bicie serca wpłynie na niego kojąco. W sytuacji bliskości wydzielana jest oksytocyna, która odpowiada za poczucie bezpieczeństwa u dziecka. Ważny jest także zapach, który maluch zna. Możesz o szczebelki łóżeczka zawiązać pieluchę tetrową lub specjalną maskotkę, która „złapie” twój zapach. 

Otul i podnieś poczucie bezpieczeństwa

Im mniejsze dziecko, tym bardziej pomocne jest spowijanie, szczególnie ruchliwych rączek, których dziecko jeszcze nie kontroluje. Możesz wykorzystać specjalny otulacz, rożek, kocyk czy pieluchy tetrowe. Możesz włożyć do łóżeczka lub kołyski specjalny „kokon” lub profilowaną poduszkę. Pamiętaj, że w macicy dziecko przez wiele miesięcy miało ograniczoną przestrzeń i otoczone było ciepłymi wodami płodowymi. Po porodzie to zmieniło się drastycznie, na co nie każde dziecko reaguje dobrze. Oczywiście są także maluchy, które wprost nie znoszą być krępowane i na siłę nie ma co stosować tej metody. 

Noś i kołysz

Spokojnie, nie rozpuścisz tym dziecka. Delikatne kołysanie i noszenie odwołuje się do doświadczeń z życia płodowego. Ono to doskonale zna i tego potrzebuje, w przeciwieństwie do leżenia w nieruchomym łóżeczku. 

Pobrzęcz — nie każdy maluch lubi ciszę

Wracając do powyższego punktu — odgłos bicia serca dla dziecka jest niezwykle kojący. Podobnie działają przyciszone odgłosy przepływającej wody, szumu morza lub wiatru. Mniej więcej podobne odgłosy mógł słyszeć maluszek w twoim brzuchu, stąd wynika ich uspokajające działanie. Możesz kupić specjalną szumiącą maskotkę, włączyć szum radia, aplikacje działające w trybie offline, lub nagrania dostępne na jednym z popularnych kanałów z muzyką i filmami. 

Mów lub śpiewaj

Teraz chodzi o twój głos. Nie musi być najpiękniejszy, ale znajomy dla dziecka. Nawet jeśli mówienie do niego lub śpiewanie nie sprawi, że zaśnie, to zaciekawione głosem niemowlę być może przestanie płakać.

Przewiń 

Powyżej wspominałam o karmieniu. Konsekwencją karmienia są zabrudzone pieluszki. Są dzieciątka, które drażni nawet lekko mokra pieluszka, nie wspominając o kupie. Jeśli pielucha jest w porządku, warto sprawdzić, czy przypadkiem nie uciska go ubranko lub sztywna metka. Źle dopasowane pieluchy i ubrania mogą powodować dyskomfort i płacz u dziecka. 

Sprawdź, czy nie przegrzewasz

I koniecznie sprawdź, czy maluch nie jest zbyt ciepło ubrany, lub kaloryfer nie grzeje za bardzo. Wbrew pozorom, niemowlę nie potrzebuje temperatur godnych tropików, czapeczki i dodatkowej pary skarpetek na nóżkach.  

Wypróbuj kąpiel

Ciepła woda — o ile malec lubi kąpiele — może pomóc w rozluźnieniu i wyciszeniu malucha. Nawet jeśli kąpiel już była, nie zaszkodzi jej powtórzenie. Być może wykonany przy okazji masaż z użyciem odpowiedniej oliwki do ciała szybciej ukoi malucha?

Upewnij się, czy to nie kolka

Niestety w życiu większości niemowląt przychodzi czas kłopotów z brzuszkiem i wielogodzinne kolki, które wykańczają nawet największych twardzieli. Jak pomóc dziecku w takiej sytuacji, przeczytaj w artykule 19 sposobów na kolkę niemowlęcą. W innym przypadku nieutulony płacz może świadczyć np. o rozwijającej się infekcji lub chorobie. Jeśli to Cię trapi, dla własnego spokoju poradź się położnej lub lekarza. 

Przekaż dziecko drugiemu rodzicowi

Albo babci lub cioci, jeśli tylko masz kogoś pod ręką. Sama idź pod prysznic, złap głęboki oddech i nie pozwól się porwać nerwom. Twoje emocje wpływają na dziecko, więc jeśli ty padasz z nóg i jesteś już bardzo zdenerwowana, nie pomożesz tym dziecku. 

A Ty, jakie masz sposoby na uspokojenie dziecka?