W tym roku Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy gra po raz dwudziesty pierwszy. Dwadzieścia jeden lat to szmat czasu, akurat tyle żeby wychować jedno pokolenie. Myślę, że sporo naszych Czytelniczek pamięta Orkiestrę „od zawsze”, bo już jako małe dziewczynki wrzucały pieniążki do skarbonek wolontariuszy. Ja też mam wrażenie że Orkiestra jest od zawsze, chociaż świetnie pamiętam jej początki. A Wy, pamiętacie jak to się zaczęło? Spróbuję Wam opisać co ja pamiętam, mam nadzieję, że Wy też dorzucicie swoje cegiełki do tych wspomnień. Jeśli coś pokręciłam to z góry przepraszam, w końcu to tyle lat…

Na początku wcale nie było tak formalnie jak teraz, nie było nawet fundacji –  dacie wiarę? Był jeden szalony wizjoner (czytaj: Jurek Owsiak), który sobie coś tam wymyślił pod wpływem emocji i spróbował wprowadzić to w życie. Jurek prowadził wtedy w radiowej trójce magazyn muzyczny BRUM, o ile dobrze pamiętam to w piątki, a chyba wtorki, należały do Kuby Wojewódzkiego, ale mogę się mylić, to było dawno, rok 1992… Jakby nie patrzeć poprzednie tysiąclecie :))

Gdzie ja wtedy byłam? No jak to gdzie? W liceum :)) Teraz powinnam westchnąć: to były czasy! No i były, polityczna odwilż pociągnęła za sobą wielkie boom w wielu dziedzinach – jak grzyby po deszczu rosły nowe firmy, często gęsto firmy krzaki, bo prawo gospodarcze było w powijakach i wiele rzeczy uchodziło na sucho. A po czym poznawało się biznesmena? Oczywiście po mokasynach i białych skarpetkach! Modne zrobiło się rozkładanie z towarem na chodniku i handlowanie czym się dało, szczególnie dużo było kaset magnetofonowych… Kurcze, sama mam w domu ponad setkę, na czym tego teraz słuchać? W mojej kolekcji jest parę perełek, zespołów jednej płyty – ktoś pamięta zespół „Poszła Czołgiem”, albo „Shout”. O przepraszam, Shout wydał dwie. W sumie ci którym udało się płytę wydać to i tak byli szczęściarzami – sporo zespołów zniknęło po nagraniu jednego utworu, a szkoda, bo niektóre były naprawdę dobre. Czy muszę mówić że stacji radiowych też się pojawiło nagle mnóstwo?

I w ten cały boom normalności (tak, po latach komuny ten stan można było nazywać normalnością chociaż przemiany też miały swoją cenę) wpasował się Jurek Owsiak – poruszony sercowymi problemami najmłodszych Polaków rzucając z anteny radiowej hasło: ludzie może byśmy coś zrobili! Nie pamiętam gdzie, ale czytałam, że następnego dnia po tym apelu ktoś przyniósł do radia 5000 w białej kopercie. Pamiętajcie tylko, że to było „na stare pieniądze”. Tak się zastanawiam czy to dużo czy mało, kojarzy mi się że to mogła być cena bochenka chleba, pensje wtedy szły w miliony. Trzy  lata później 10 000 zł zostało przemianowane na 1PLN.

Czujecie sytuację? Ktoś tak po prostu przyniósł jakiś pieniążek do radia i to był początek. Jak ktoś umie wyliczyć, ile formalności trzeba teraz przejść żeby ogłosić zbiórkę. to niech da znać, ja się nie podejmuję.

Następne co pamiętam to telewizyjny program „Róbta to chceta czyli rockandrollowa jazda bez trzymanki”. O tak, to naprawdę była jazda bez trzymanki, co tam się działo! Jesteście ciekawi zajrzyjcie na YouTube :)) To był naprawdę zwariowany program, pełen szaleństwa i muzyki, pozytywnego szaleństwa i pozytywnej muzyki. I w tym szaleństwie trwała zbiórka pieniędzy na operacje ratujące życie dzieciom z wrodzonymi wadami serca. Ktoś by powiedział, że to nie ma prawa się udać, a jednak się udało. Na początku zbierano na operacje konkretnych dzieci, operowanych w warszawskim Centrum Zdrowia Dziecka. Jedna operacja to był koszt 40 mln (oczywiście pod warunkiem, że pamięć mi nie szwankuje, ale 4 to mi się jakoś mało wydaje, a 400 to chyba jednak przesada więc pozostańmy przy 40). Potraficie uwierzyć, że ludzie przysyłali pieniądze do telewizji w kopertach? W użyciu były jeszcze przekazy pocztowe. O przelewach nikt nie słyszał, no może Ci świeżo upieczeni biznesmeni, ale mam takie wrażenie, że przelewy pojawiły się później. No i szły trzy tygodnie…

No więc pieniądze przychodziły w kopertach, fruwały po studiu telewizyjnym, było pozytywnie śmiesznie. Czasem trafił się jakiś biznesmen z walizką pieniędzy (dosłownie tak, pamiętam takie wypadki), który przychodził i mówił, że chce zasponsorować operację. Tak jak pisałam, na początku zbierano na operacje, lekarze z CZD świetnie wiedzieli, które dzieci ratowali dzięki… no właśnie nie WOŚP bo WOŚP jeszcze wtedy nie było! Był Jurek Owsiak i jego szaleństwo, ale w tym szaleństwie była metoda. Przede wszystkim trafienie do młodzieży, do której nikt trafić nie umiał albo nie chciał, za Owsiakiem poszli wszyscy.

Po roku takiego zbierania na wariata został zorganizowany pierwszy wielki finał, chociaż nie sądzę żeby to miało taką nazwę, a może miało? Może to rzeczywiście był wielki finał? Chociaż już wtedy mówiło się, że to nie koniec zbierania, że zbiórki będą trwały dalej.

Oczywiście ta impreza była transmitowana przez telewizję, właściwie cały dzień był pod hasłem WOŚP, transmisji ze studia WOŚP w Warszawie i z oddziałów regionalnych było dużo i często. W późniejszych latach to się popsuło, trudno zgadnąć dlaczego. Przejrzałam pobieżnie program telewizyjny i w tym roku wygląda to trochę bardziej obiecująco, jak będzie w praktyce czas pokaże. I jeszcze, skoro przy telewizji jesteśmy, powiem Wam, że bardzo mi brakuje obecności Agaty Młynarskiej, która przeniosła się do telewizji komercyjnej i już w finałach WOŚP nie uczestniczy. Szkoda, mogłaby migrować na ten jeden dzień.

Pierwszy Finał przeszedł najśmielsze oczekiwania, pieniędzy było dużo dużo więcej niż można się było spodziewać. Trzeba było je jakoś mądrze wydać i dopiero wtedy została powołana do życia fundacja WOŚP.

Kiedy pojawiły się serduszka? Kurcze, nie pamiętam…. Na logikę wydaje mi się, że były już przy pierwszym finale, że wtedy właśnie powstała nazwa, bo organizowano to wszystko w okolicach świąt Bożego Narodzenia – pierwszy finał odbył się 3 stycznia 1993 roku. Potem już na pewno były serduszka, bo jak w ciągu roku chodziłam na koncerty do klubu (no gdzieś te początkujące zespoły musiały grywać) za każdym razem wracałam do domu z serduszkiem przyklejonym do kurtki. Na początku zbiórki nie ograniczały się do jednego dnia w roku, trwały cały czas, potem to się zmieniło.

Ponieważ ludzie wrzucali do puszek nie tylko pieniądze ale i złoto, już przy drugim finale pojawiły się złote serduszka WOŚP, licytowanie złotych serduszek stało się tradycją.

Co jeszcze pamiętam z tych początków WOŚP? Chyba najbardziej prostotę idei. Są chore dzieci, trzeba im pomóc, po prostu to zróbmy. Takie to proste a takie piękne.

Tegoroczny Finał to zbiórka wyjątkowa bo po raz pierwszy fundacja zbiera nie tylko na chore dzieci ale także na pomoc osobom starszym. Na stronie fundacji można znaleźć taką informację:

Pieniądze zebrane w 21. Finale chcemy podzielić. Połowę wykorzystamy na wsparcie terapii noworodka i niemowlaka, połowę na wyposażenie w sprzęt szpitali geriatrycznych i zakładów opiekuńczo-leczniczych. W tym drugim przypadku nasza pomoc trafi tylko do kilku wybranych placówek w każdym województwie.

Jest to niewątpliwie bardzo symboliczny gest.

Przez dwadzieścia lat doroczna zbiórka pieniędzy na WOŚP urosła niemalże do rangi święta narodowego i stała się głęboko zakorzenioną tradycją. Każdy wie, że tak jest, można się zgadzać lub nie, w końcu mamy demokrację. Na szczęście nie można zakazać. Nie da się ukryć, jak wiele szpitali zostało dzięki WOŚP wyposażonych w sprzęt ratujący zdrowie i życie maluchów i starszych dzieci. Na pewno nie jedna z Was na oddziale położniczym lub noworodkowym widziała sprzęt oklejony serduszkami, prawda że robi się cieplutko na sercu?

Jeśli któraś z Was zetknęła się bliżej ze sprzętem od Orkiestry, proszę podzielcie się wrażeniami. Może są z nami mamy wcześniaków lub innych dzieci, którym ten sprzęt ratował zdrowie a być może i życie?

A taka rzecz jak przesiewowe badanie słuchu? W tej chwili to już chyba standard w polskich szpitalach, a tak naprawdę wprowadzone nie tak dawno właśnie dzięki WOŚP. Duśka ma wklejony w książeczkę zdrowia piękny certyfikat, dowód na to, że przeszła takie badanie. Jako mama jestem z tego powodu bardzo szczęśliwa.

A czy Wy przyłączacie się do WOŚP? A jak tłumaczycie dzieciom dlaczego wrzucają pieniążki do puszki i dlaczego dostają serduszka? 

źródło zdjęcia: flickr.com

O tym, że po urodzeniu pierwszego dziecka doba wydaje się strasznie krótka, a czas który możemy poświęcić dla siebie, redukuje się niemalże do zera, wie każda mama. Po urodzeniu zaś drugiego, szczególnie jeśli nastąpiło zaraz po pierwszym, właściwie możemy tylko zanosić modły do nieba z prośbą o to, aby ze zwyczajowych 24h na dobę zrobiło się 48h – albo i więcej (tak na wszelki wypadek). 

Niestety, ilości dostępnego czasu nie uda się nam zwiększyć, ale zawsze możemy lepiej wyzyskać ten, którym dysponujemy, poprzez jego lepszą organizację. Nie wierzycie, że to możliwe? A przypomnijcie sobie, co myślałyście, gdy zaczynały się przygotowania do Waszego wesela? „Na pewno nie dam rady, jest tak wiele do zrobienia, a tak mało czasu.” A co później było? Zaczęło się od wrzucenia do Google’a frazy „organizacja wesela Warszawa” (albo podobnej) i oglądnięcia pierwszych sal, a później był ołówek oraz kartka papieru i planowanie kolejnych kroków oraz ich realizacja punkt po punkcie. I jakoś poszło.

W przypadku opieki nad dziećmi możecie wykorzystać te doświadczenia organizacyjne, a przy tym skorzystać z kilku dobrych rad na temat tego, co robić, aby nie tracić czasu tam, gdzie możecie go zaoszczędzić.

Po pierwsze, wstawajcie wcześnie, najlepiej przed dziećmi – dzięki temu zyskacie kilka chwil, które możecie wykorzystać albo dla siebie, albo na ogarnięcie spraw związanych z prowadzeniem domu.

Po drugie, przyzwyczajajcie siebie i Wasze pociechy do regularności – posiłek o tej i o tej, kąpiel o tej i o tej, a spanie o tej i o tej. W ten sposób wiedząc, o której najważniejsze z czynności się odbędą, będziecie mogły zaplanować wykonanie pozostałych.

I na koniec – dzieci powinno się uczyć samodzielności – choćby zawiązywania butów. Wasz pięcioletni synek może wszakże sam to z powodzeniem zrobić, dzięki czemu zyskacie czas z na przygotowaniu swych pozostałych pociech do wyjście na dwór.

A jakie są Wasze metody na dobrą organizację czasu?

Jakiś czas temu wybiegłam w przód myślami o przyszłości mojej córki. Konkretnie o tym, jak potoczy się nasze życie. Na dłużej zatrzymałam się przy telefonach komórkowych. Jaki to ma związek?

Niedawno usłyszałam o 14 miesięcznym dziecku, które bez najmniejszych problemów korzysta ze smartfona rodziców. Ten przypadek nie jest odosobniony. Przyznam, że bardzo mnie to zaskoczyło, chociaż określenie „wstrząsnęło” jest bardziej adekwatne. Jeśli mnie ktoś zapyta – kiedy planuję zakup telefonu komórkowego czy innego gadżetu (sprzętu) służącego komunikacji z dzieckiem dla swojej córki, ze stanowczością odpowiem, że nie wcześniej niż za 10 lat i mam nadzieję, że mi się to uda.

Wiem, że wielu rodziców mogłoby to uznać za pobożne życzenia, ale ja właśnie życzę sobie i mojej rodzinie, by moje dziecko długo nie potrzebowało telefonu komórkowego. Myślę, że jego zakup to bardziej wygoda niż potrzeba. Kilkulatek nie powinien przebywać bez opieki dorosłych, więc zawsze wiemy gdzie jest. Jeśli jest z kimś innym niż my, to nie tyle co możemy, a powinniśmy kontaktować się waśnie z tą osobą, nie z dzieckiem. W szkole jest sekretariat lub wychowawca, który odpowiada za nasze dziecko  do którego w każdej chwili możemy wykonać telefon z prośbą o informację. Nie wyobrażam sobie również wołania dziecka na obiad SMSem czy sprawdzania w ten sposób, gdzie ono właśnie jest i co robi.

Myślę, że wszytko zależy od ustalonych zasad i wywiązywania się z wcześniej ustalonych umów. Poza tym strasznie nie podoba mi się widok okupujących ławki dzieci z telefonami w rękach. Pamiętam jak wymieniałam się z koleżankami kolorowymi kartkami z segregatora, dziś dzieci wymieniają się plikami Mp3 i tapetami na pulpit.

Zdaję sobie sprawę z tego, że nie każdy musi się z tym zgadzać i pewnie tak jest, ale ja znajduję jeszcze jeden argument – niebezpieczeństwo. Nie chciałabym, żeby z powodu bardziej lub mniej nowoczesnego telefonu mojemu dziecku stała się jakaś krzywda. Chyba nie muszę przytaczać przykładów o tym, jak o przysłowiowe „5zł” tragicznie kończyła się niejedna historia. Chuliganem może okazać się starszy kolega lub zupełnie obcy rabuś. Chyba nie warto sprawdzać tej tezy. Poza tym na wszystko przyjdzie czas…

Oczywiście to, że jestem przeciwna posiadaniu telefonu komórkowego przez dziecko nie oznacza, że nie będę uczyła swoich dzieci jak z niego skorzystać by wezwać pomoc. Uważam to za swój obowiązek i zachęcam wszystkich do tego, by nauczyć dzieci wykręcania numerów alarmowych lub najzwyczajniej do mamy, taty czy babci.

Ciekawa jestem czy idziecie z duchem czasu pod rękę ze swoimi dziećmi, czy bardziej skłaniacie się ku temu co napisałam? Według Was jest to modny gadżet, czy jest to przydatny sprzęt, który może okazać się niezbędny np przy potrzebie namierzenia dziecka gdy zaginie?

źródło zdjęcia: flickr.com