Urządzanie domu czy mieszkania to spore wyzwanie. Dostępne propozycje stylistyczne dają szanse na stworzenie idealnego wnętrza, ale także zastawiają aranżacyjne pułapki  

Zanim autorskie pomysły zostaną wcielone w życie, warto przetestować je w wirtualnej rzeczywistości. Profesjonalny program do aranżacji wnętrz to, podobnie jak współpraca z architektem, duży wydatek. Na szczęście w sieci dostępnych jest coraz więcej darmowych programów, pozwalających przetestować pomysły przed wprowadzeniem ich w życie. Warto z nich korzystać, by nie popełnić wnętrzarskiej gafy.

Sprawdź, zanim kupisz

Darmowe programy nie są co prawda tak rozbudowane jak te profesjonalne, ale w większości wypadków zaspokajają potrzeby indywidualnych osób, które chcą dopasować wyobrażenia o własnym m, do realnych możliwości finansowych i lokalowych. Co ważne, z programów tych można korzystać z każdego urządzenia mającego dostęp do Internetu. Jednym z takich programów jest dostępny na stronie www.invado.pl – Kreator Wnętrz, skierowany do osób, które mają problem z doborem drzwi do stylu wnętrza. – Postanowiliśmy wyjść naprzeciw tym, którym trudno wyobrazić sobie jak dany model drzwi będzie wyglądał w konkretnej przestrzeni – wyjaśnia Adam Hucz odpowiedzialny za markę Invado.

Jak to działa?

Korzystając z Kreatora Wnętrz najpierw wskazujemy pomieszczenie, które chcemy urządzić. Do wyboru mamy przedpokój, salon, sypialnię, kuchnie i łazienkę. Następnie, przy użyciu menu z prawej strony ekranu, decydujemy, czy interesują nas drzwi fornirowane, okleinowane, szklane, techniczne, czy może łamane. W kolejnym kroku na naszym monitorze wyświetlają się dostępne w danej grupie modele wraz z opisem i ceną. Wystarczy kliknąć na  interesujące nas propozycje, by sprawdzić jak prezentują się w danym wnętrzu. Liczba przymiarek jest nieograniczona. Szukamy tak długo, aż efekt będzie w pełni satysfakcjonujący. – Na tym jednak nie kończą się możliwości Kreatora Wnętrz. Program pozwala także zmieniać kolor ścian, sufitów i podłóg tak, byśmy w wirtualnej przestrzeni mogli jak najwierniej odwzorować nasze mieszkanie – zaznacza A. Hucz.

I Ty możesz zostać architektem

Bezpłatne programy aranżacyjne dostępne są na stronach producentów oraz na witrynach oferujących różnego rodzaju darmowe oprogramowanie. Wyposażenie całego domu czy mieszkania wymaga co prawda instalacji kilku programów, ale to nic nie kosztuje. W zamian natomiast,  przy odrobinie inwencji, można stworzyć naprawdę ciekawą aranżację, dopasowaną do własnych oczekiwań. Poza tym zaoszczędzić wiele czasu, kupując produkty, które wcześniej przetestujemy w wirtualnej rzeczywistości, a przy okazji sprawdzić gdzie, co i za ile kupić, by być zadowolonym z efektów.

Paulina Wilk, autorka nagradzanych reportaży, pisze dla dzieci

♥     Rok po premierze debiutanckiej książki „Lalki w ogniu. Opowieści z Indii” Paulina Wilk zaskakuje wydając „Przygody misia Kazimierza” – bajki dla dzieci i niezupełnie dorosłych. Autorka po raz pierwszy wkracza w świat dziecięcej wyobraźni, tworząc postać misia, który zapragnął być niezwykły.

♥     „Przygody misia Kazimierza” są pierwszą z planowanej serii książek o ciekawym świata bohaterze. Postaci rezolutnych misiów towarzyszyły autorce od dawna. W dzieciństwie dawała im pierwszeństwo nad lalkami, jej najbliższymi przyjaciółmi byli umorusany Coralgol z plastikowymi oczami oraz wychudły Uszatek, z którego wysypywał się styropian. Jako dorosła czytelniczka zachwyciła się losami Misia Paddingtona.  Książka powstała jesienią 2011 roku w Bieszczadach.

Paulina Wilk
Od 2000 r. pracowała jako dziennikarka prasowa, m.in. w „Rzeczpospolitej”. W 2011 r., po ośmiu latach podróży do Indii, opublikowała „Lalki w ogniu. Opowieści z Indii” (Carta Blanca). Książka została zaliczona do najważniejszych reporterskich publikacji ostatnich lat i wyróżniona statuetką Bursztynowego Motyla im. Arkadego Fiedlera przyznawaną najlepszym tytułom podróżniczym. Stała się bestsellerem  oraz otrzymała nominacje do prestiżowych nagród literackich: Nike, Angelus, nagrody im. Beaty Pawlak oraz Travellera. Słuchacze Trójki, w plebiscycie na książkę roku 2011 przyznali jej drugie miejsce. Jesienią 2012 r. ukazało się  wydanie ilustrowane, ze zdjęciami Barta Pogody.

Wilk & Król Oficyna Wydawnicza
przedstawia
„Przygody misia Kazimierza”
czyli bajki dla dzieci i niezupełnie dorosłych

Imię: Kazimierz
Rodzaj: miś
Rozmiar: malutki
Pochodzenie: fabryka zabawek
Znaki szczególne: pulchne stopy, niebieska piżama, zadziorna mina
Krótka charakterystyka: twórca zasad misiostwa, konstruktor kosmicznych statków, ogrodnik  i amant, amator kąpieli

Miś Kazimierz mieszka z Anią w pięknym domu z ogrodem. Trafił tam jako uciekinier z ogromnego sklepu, w którym przebywał z setką identycznych misiów. Czmychnął w nieznane, by sprawdzić, czy uda mu się być wyjątkowym. Z Anią odkrywa przyjaźń, marzenia i niesamowite przygody.
Beżowy miś potrafi wyczarować jezioro w umywalce, zrobić z mydelniczki żaglowiec i zbudować pojazd kosmiczny z guzików. Nigdy się nie nudzi – bywa kompozytorem, filozofem i detektywem. Wymyśla wesołe piosenki, zgłębia sekrety deszczu i tropi zagadkę znikających pastylek. Zna się na modzie i ogrodnictwie, zbiera znaczki pocztowe i świetnie odgrywa role amantów.

Najbardziej kocha swoją piżamę, kanapki z białym serem i długie rozmowy z Anią. Choć jest malutki, snuje wielkie plany – chce się spotkać z krokodylem, znaleźć szczęście i zwiedzić wszechświat. Chciałby też zawsze mieć rację, ale na razie rzadko mu się to zdarza. Bo mały Kazio niewiele jeszcze wie o świecie. Ciekawi go, skąd się biorą pieniądze, co widzą wróble, gdy latają nad miastem, czy istnieje lekarstwo na smutek i czy można mieć więcej niż jednego przyjaciela.
Wspólnie z Anią uczą się zaufania, okazywania uczuć, szczerości i naprawiania błędów. Miś po raz pierwszy się obraża, odczuwa samotność i zazdrość. Odkrywa też, ile naprawdę warte są marzenia.

Temu misiowi niewiele potrzeba do szczęścia. Wystarczy pomysł, by stół zmienił się w teatralną scenę, a kuchenny mikser – w elektrycznego byka. Każda podróż pod schodach jest przygodą, a każdy dzień szansą na nowe przeżycia. Niepowodzenia go nie zniechęcają, a drobne katastrofy dobrze się kończą. Z zabawnych opałów miś wydostaje się dzięki sprytowi i pomocy Ani. Wszystkie przygody, radości i porażki uczą go, jak pozostać wrażliwym, ufnym i spragnionym przygód misiem.

Miś Kazimierz jest dumny z swojego, zupełnie wyjątkowego misiostwa, na które składają się: wielka ciekawość świata ukryta w malutkiej postaci, mądre mądrości wygłaszane mimochodem, pulchność jego stóp oraz przekonanie, że jest jedyny w swoim rodzaju.

Paulina Wilk, „Przygody misia Kazimierza”
Wilk&Król Oficyna Wydawnicza
Poznaj przyjaciół misia i jego dziennik na www.miskazimierz.pl

Niedawno byliśmy na parapetówce u znajomych, którzy nie mają jeszcze dzieci. Synek od małego nie lubi obcych miejsc, zwłaszcza takich gdzie nie ma innych dzieci i początkowo zawsze jest bardzo ostrożny. Tym razem było podobnie choć z powodu gorszego nastroju skończyło się płaczem i chęcią wyjścia. Po kilku minutach udało się go jednak uspokoić i zajął się zabawkami, które przynieśliśmy. Potem pojawili się goście ze swoimi dziećmi i Adi rozkręcił się, choć nadal co chwilę przybiegał do męża, żeby pobawił się z nimi.

Mąż spędził więc wieczór częściowo z dorosłymi a częściowo bawiąc się z dziećmi. Synek był bardzo zadowolony, często się do niego przytulał i obdarzał go buziakami.

Usłyszeliśmy wtedy od jednego z gości, że wychowaliśmy dziecko na dzikusa. Nie skomentowałam tego, bo uznałam to za zbędne, w sytuacji kiedy większość gości była już na lekkim rauszu, choć swoje sobie pomyślałam.

Po powrocie do domu wróciliśmy z mężem do owej kąśliwej uwagi, bo mąż podobnie jak ja pozostawił ją bez komentarza.

Oboje mamy na ten temat takie samo zdanie. Staramy się nasze dzieci uczyć okazywania swoich uczuć, często je przytulamy, spędzamy z nimi dużo czasu na zabawie aby czuły, że są dla nas ważne i w każdej chwili mogą na nas liczyć. Chcemy, żeby wiedziały i czuły, że są kochane. Ze względu na Dzieci wyjechaliśmy do Dublina, bo tu możemy sobie pozwolić na to, żebym sama zajmowała się dziećmi i nie musiała zostawiać ich pod opieką innych, a co za tym idzie wychowywała je po swojemu bez ingerencji babć, dziadków czy opiekunek.

To jest nasz świadomy wybór i uważamy to za najlepsze dla naszych maluchów.
To jakie będą w przyszłości zależy tylko od nas i jeśli popełnimy błędy to będziemy mogli mieć pretensje sami do siebie, dumą również nie będziemy się z nikim dzielić.

Dla nas przytulanie jest czymś oczywistym, spędzanie czasu z dzieckiem – nawet jeśli właśnie przy stole dorośli prowadzą ciekawą dyskusję – również. Tak samo jak wyjście z imprezy kiedy dzieci są już zmęczone po to, żeby spokojnie położyć je spać w domu. Okazuje się jednak, że dla niektórych to dziwne i obce.

Dla mnie decyzja o dziecku to nie tylko przyjemności ale też obowiązki, bierzemy na siebie i plusy i minusy jakie to ze sobą niesie. Przecież to nie jest salon samochodowy, w którym mówię, że biorę klimatyzację, bo będzie mi potrzebna ale już alufelg nie bo za dużo kosztują. To jak z małżeństwem – na dobre i na złe, w zdrowiu i w chorobie…
Jak napisał Antoine de Saint-Exupéry „Już zawsze będziesz odpowiedzialny za to, co oswoiłeś.”

Czy uważacie, że to dziwne? Czy dziecko, które nie lubi obcych to błąd rodziców? Jestem ciekawa Waszych opinii.

Źródło zdjęcia: Flickr