Calutkie podwórko zagrabione, kiełbasa uwędzona, chrzan starty, baby drożdżowe upieczone. No i kaczka. Kaczka na Wielkanoc być musi. Podobno. Takie święta miałam w dzieciństwie.

I takich na pewno nie będę miała w tym roku. Dlaczego? A bo jakoś tak wyszło.

Miałam umyć okna na święta. Zarezerwowałam na to czas, wyrobiłam trochę luzu w pracy, przygotowałam niezbędne akcesoria i… coś mnie podkusiło, żeby sprawdzić prognozę pogody. A satelitarna prognoza nie kłamie. No więc nie umyłam okien. I słusznie, bo klęłabym na czym świat stoi. Ponoć po świętach ma być ładnie… Przetarłam tylko od strony mieszkania, zgodnie z zasadą, że lepszy rydz niż nic.

Miałam zrobić jajka faszerowane. Co roku robiłam i to w ilościach przemysłowych. W tym roku nie zrobię. Nie mam czasu (terminy zleceń mają gdzieś święta, piątek to dzień roboczy, a w sobotę nie zdążę), ani – szczerze mówiąc – siły. Ostatnie tygodnie dały mi w kość w sensie zdrowotnym i nadal chodzę słaba i wiotka niczym samotne źdźbło trawy na stepie, a po większym wysiłku mam całkiem przyzwoitą gorączkę. Organizm się broni, mówię Wam.

Miałam zrobić sernik, bo na święta powinien być sernik. Co roku miałam takie dziwne ambicje, nie wiem czemu. Mój sernik niestety nigdy nie chciał wyglądać tak, jak mu kazałam. Tak naprawdę najlepiej jeść go łyżką, a wcześniej zamknąć oczy. Smaczny jest, owszem. I na tym się jego zalety kończą.

Miałam posprzątać i… posprzątałam do połowy. Nie wiem, czy zdążę z resztą. Ostatecznie przekonam męża, że to miłe zajęcie. No i Duśkę, jej to całkiem dobrze idzie, oczywiście pod warunkiem, że ma dobrą motywację. Chyba święta wystarczą?

Kaczki nie miałam robić, nigdy nie robiłam. Nie umiem. Schabu też nie umiem piec. Ani robić domowych kiełbas i szynki. A chrzan? Hmmm, na bazarze sprzedają świeży tarty, to prawie to samo, prawda?

Zamiast faszerowanych jajek zrobię kilka sałatek na bazie jajek, bo w końcu to Wielkanoc, jaja być muszą. Zamiast mięs zwyczajnie usmażę rybę i upiekę ziemniaki. Raz tak zrobiłam i ziemniaki zmiotło ze stołu, jakby huragan przeleciał. Podejrzewam, że mogłabym dać same ziemniaki i też byłoby dobrze. No ale święta, coś do ziemniaków się przyda, nie?

Zamiast sernika i mazurka zrobię wuzetkę, bo to mi zazwyczaj wychodzi i zebrę, bo dzieciaki uwielbiają. Może i mało świątecznie, za to pewnie – w tych ciastach nie mam zakalców nigdy (tfuuuu, splunąć i odpukać!).

Żurek będzie, bo mój mąż o to zadbał. Nawet białą kiełbasę kupił.

Od kilku lat odgrażam się, że zamiast cudować z potrawami świątecznymi, będę serwowała zupki chińskie w różnych smakach. W tym roku grożę tym szczególnie mocno, a zapas zupek leży w komodzie i czeka. Bo jak się okaże, że cały piątek muszę pracować, to na pewno w sobotę ze wszystkim nie zdążę. Mam jeszcze zapas mrożonych frytek i zapiekanek.

Nie, to nie będą smutne święta. Będą naprawdę radosne, bo znowu spotkamy się całą rodziną. I nawet jeśli pogoda nie dopisze, na pewno będziemy się razem dobrze bawić. Ja wiem, że Wielkanoc jest raz w roku i wypadałoby się do niej dobrze przygotować, ale pewnych rzeczy nie przeskoczę. Zamiast popadać z tego powodu we frustrację, postanowiłam wady tych przygotowań przekuć na zalety. Takich improwizowanych świąt nie mieliśmy nigdy w życiu, czemu nie spróbować? A za rok… Może uda się po staropolsku posprzątać, popiec, pogotować… Ale to dopiero za rok!

Wiecie, do tej pory wydawało mi się, że dobry kosmetyk, to drogi kosmetyk, z tzw. górnej półki. Niestety takowe dotychczas były poza moim zasięgiem, bo wydawanie trzycyfrowych kwot za krem “ą, ę” nie mieści mi się w głowie i w portfelu. Szanuję każdą złotówkę, więc niechętnie przeznaczam na zbytki.

Ponieważ kosmetyki za miliony monet pozostawały jedynie w strefie marzeń, kupowałam zwykłe kremy za x naście złotych i było ok. Piszę celowo ok, bo ani nie było super, ani jakoś beznadziejnie. W międzyczasie gdzieś tam o oczy obijały mi się przepisy na naturalne, ręcznie robione kosmetyki. Pojawiały się nowe nazwy, zioła jakieś, maceraty. Kosmos, myślałam, kosmos dla biednych, bo chyba tylko tacy, albo skąpi, zamiast kupić, łażą po łąkach i zbierają rośliny. No i w dodatku na milion procent nie działa, bo takim oklepanym rumiankiem czy brzozą, to mogły się nasze babki okładać, ale sorry – ja?

Ekhmmm…. Tak właśnie myślałam, do czasu, gdy zakochałam się w książkach Katarzyny Enerlich, z cyklu Prowincji. Pierwszą Jej książkę – “Pod słońcem prowincji. Zapiski z prostego życia. Potrawy z ziemi i pór roku”-  wzięłam przez przypadek, wpadła mi w ręce w bibliotece. I to był najlepszy przypadek, jaki mi się wydarzył od kilku lat. Autorka w swoich książkach pięknie pisze o prostym i zgodnym z cyklem natury życiu. Tam też pojawiają się informacje o kremach, kosmetykach robionych samodzielnie. Zaciekawiłam się tym i zaczęłam czytać więcej, także na Jej blogu, chłonąc wiedzę.

Jakiś czas temu postanowiłam nie tylko czytać, ale działać samodzielnie w zakresie robienia śmiesznie prostych maseczek i peelingów, np. z kawy. Ostatnio zupełnie pożegnałam się ze “sztucznymi” kremami. Zamawiam i kupuję ręcznie robione pasty do mycia twarzy, kremy, szampony, peelingi.

Jesteście ciekawe efektów? Fenomenalne. Kto mnie zna, ten już zauważył różnicę. Ba! Nawet teściowa pochwaliła, że wyglądam promiennie. Skóra odżyła, wypiękniała, nabrała blasku, niedoskonałości praktycznie zniknęły. W życiu nie pomyślałabym kiedyś, że krem z rumianku, nagietka i lipy odmieni moją skórę! Włosy to samo – piękne, zdrowe, błyszczące, a włosy mam bardzo gęste, długie i z tendencją do tworzenia się sianka i rozdwojonych końcówek. Za każdym razem zamawiam inne kosmetyki, tylko paście do mycia twarzy z pokrzywą pozostanę wierna do końca.

Zamawiam sobie, mamie, teściowej, szwagierce, koleżance. Węszę, co tam nowego się dzieje i pomijając potępiające spojrzenie małżonka (wiecie, zbieramy na dom), proszę o kolejne specyfiki. Na zdrowie i urodę. I powiem Wam tak –  jeśli chciałyście kiedyś spróbować takich cudów, spróbujcie bez ociągania. Jeśli wolicie “sztuczne” kosmetyki, zajrzyjcie z ciekawości na ich skład. Jak już się złapiecie za głowę, śmiało wypróbujcie tego, co do tej pory Wam przez myśl nie przeszło.

Szczerze polecam!

Pierwsze badanie w życiu człowieka ma miejsce tuż po jego pojawieniu się na świecie. Na czym dokładnie polega? Jakie rodzaje badań wykonuje się tak maleńkim dzieciom?

Zaraz po narodzinach – w pierwszej, trzeciej, piątej i dziesiątej minucie życia – oceniane są główne parametry życiowe dziecka, na podstawie których przyznaje się tzw. punkty Apgar w skali od 0 do 10. Bierze się tu pod uwagę oddech, czynność serca, odcień skóry, odruchy i napięcie mięśni, a za każdy z nich noworodek może otrzymać maksymalnie 2 punkty. Jeśli łączny wynik wynosi co najmniej 8 – wówczas stan dziecka określa się jako dobry. Gdy punktów jest poniżej 5 – dziecko wymaga obserwacji lub interwencji lekarza.

Dalsze badania noworodka wykonuje się nie wcześniej niż po dwóch godzinach od narodzin – praktykowana jest bowiem zasada, by przez ten czas maluch był bezpośrednio przy matce, aby czuć jej bliskość i nawiązać relację. W pierwszej kolejności lekarz kontroluje ogólny stan dziecka, szczególnie wydolność oddechową, pracę serca i tętno (jeśli są wątpliwości, przeprowadza się badanie EKG). Sprawdza także brak jakichkolwiek urazów i nieprawidłowości rozwojowych. Mierzona jest oczywiście długość i waga dziecka, a także obwód jego klatki piersiowej i głowy. Przyjmuje się, ze prawidłowa waga wynosi między 2500 a 4500 g, długość – od 47 do 57 cm, zaś obwód głowy – ok. 35 cm.

Kolejne badania noworodka dotyczą odruchów. Ich występowanie to znak, że układ nerwowy rozwija się prawidłowo. Są to:

1. odruch chwytania (podanie dziecku palca, by sprawdzić uścisk),
2. odruch ssania (włożenie dziecku palca do ust),
3. odruch szukania piersi (dotykanie twarzy dziecka, by odwracało w tym kierunku głowę),
4. odruch Moro (lekkie uniesienie dziecka – powinno rozłożyć ręce i nogi, a następnie przyciągnąć je z powrotem),
5. odruch pełzania (kładzenie dziecka na brzuchu, by wyprostowało nogi),
6. odruch chodzenia (uniesienie dziecka do pozycji pionowej – postawione stopy powinny wykonać ruch, jak przy chodzeniu),
7. odruch Babińskiego (łaskotanie dziecka w stopę, by podwinęło palce).

Następne badania noworodka mają miejsce po kilku lub kilkunastu godzinach. Przeprowadza je neonatolog, którego zadaniem jest sprawdzenie główki, ciemiączka, kręgosłupa, wielkości narządów wewnętrznych w jamie brzusznej, mięśni, kończyn, stawów biodrowych, narządów płciowych, serca i przepływu krwi. Również wtedy kontroluje się białka oczu – ma to duże znaczenie w zdiagnozowaniu ewentualnej żółtaczki fizjologicznej.

Po drugiej dobie życia dziecka przeprowadza się badanie wzroku (przez oświetlanie źrenic) oraz tzw. badania przesiewowe, które pozwalają na stwierdzenie ewentualnych nieprawidłowości, jak wada słuchu, niedoczynność tarczycy, mukowiscydoza i fenyloketonuria.

Wszelkie wyniki badań noworodka oraz informacje, które dotyczą jego stanu zdrowia od momentu urodzenia, zapisywane są przez personel szpitala w książeczce zdrowia, którą rodzice dostają podczas wypisu do domu. Jest to niezwykle istotny dokument, który będzie potrzebny w przyszłości przy wszystkich innych badaniach dziecka, aż do momentu osiągnięcia pełnoletności.