Jest niedziela, marcowe popołudnie. Bezchmurne niebo i złocisty blask pełni słońca sprawiają, że nawet marne 7 st.C cieszy moją skromną, spragnioną wiosny osobę. Idę z Miśkiem na spacer, na plac zabaw, świecący od kilku miesięcy pustkami. Krążymy chwilę w koło, przyglądamy się wszystkim huśtawkom, ślizgawkom, karuzelom i innym zabawiaczom (to w zasadzie nasza pierwsza wizyta w takim miejscu). Nikogo poza nami nie ma więc możemy spokojnie przetestować kilka huśtawek.

Misiek zmęczony bujaniem, skakaniem, kręceniem i wędrowaniem w końcu zasypia, a ja mam CHWILĘ dla siebie. Zamykam oczy, twarz odwracam w stronę słońca, zbieram pierwsze jego promyki, wyłączam myślenie, odpływam, marzę, odpoczywam…

I nagle tę błogą ciszę i spokój przerywa dobitne –„Chodź tu q*wa!” Otwieram więc szybko oczy, rozglądam się i co widzę? Widzę młodzieńca, na oko 13 lat, zanim drepcze dziewczynka, domniemam że to jego młodsza siostra. Idą w naszą stronę, na pusty plac zabaw. Chłopak pokrzykuje na dziewczynkę, pospiesza ją, po czym „wrzuca” na huśtawkę, buja 2 razy i próbuje ją ściągnąć. Nie potrafi więc się denerwuje i krzyczy (nie zważając, że siedzę tuż obok z malutkim, śpiącym dzieckiem) –„Q*wa nie mogę cię ściągnąć! Jesteś za gruba, grubasko!”. Czuję jak na mojej skórze pomału włosy dęba stają.

Chwilę później do młodzieńca dołączają niewiasty. Nie będę przytaczać ich wzajemnego dialogu, bo to zupełnie bez sensu. Wypowiedzi bowiem były zaszyfrowane tajnymi zwrotami, a głównymi bohaterami gorącej dyskusji zdawali się być tajemniczy panowie na „ch” i panie na „k”. Nie miałam ochoty słuchać tego typu historyjek, a że nie słyszeć się nie dało, szybko nas stamtąd ewakuowałam.

Obrazek, mimo że „normalny” trochę mnie zniesmaczył, trochę zirytował i zmusił do refleksji. Wspominam więc swoje dzieciństwo… Jakie było? Ano było inne!

Na podwórku spotykaliśmy się codziennie! Nieważne, że zimno! Nieważne, że pada! Graliśmy w: „nogę”,  „siatkę”, „palanta”, w „kartofla”, podchody….. i w chowanego – najlepiej po zmroku! :-) Nie były nam potrzebne komputery, telefony, iPad`y, tablety i inne ówczesne gadżety. Wystarczaliśmy sami sobie! Do dziś z ogromnym uśmiechem i wzruszeniem wspominam naszą ławkę, na której przesiadywaliśmy każdego wieczora, wspólne „ogniskowanie” (na początek i koniec wakacji OBOWIĄZKOWO!).

A w domu? Tam też było inaczej! Odkąd sięgam pamięcią rodzice trzymali dyscyplinę, szczególnie ojciec, zawodowy żołnierz. U niego wszystko musiało być zrobione porządnie, dokładnie, od A do Z! Oprócz chodzenia do szkoły mieliśmy (razem z braćmi) również inne obowiązki – sprzątanie, robienie drobnych zakupów, struganie kartofli na obiad, zmywanie naczyń po posiłku… Na dwór mogliśmy wyjść tylko wtedy kiedy lekcje były odrobione, a wracać mieliśmy punktualnie o wyznaczonej godz. (nawet 1 min spóźnienia skutkowała karą – wcześniejszym powrotem do domu następnego dnia).

Wtedy nie raz, nie dwa złościliśmy się na rodziców, ale dziś jestem im za to wychowanie wdzięczna! Wyrosłam na porządną dziewczynę, jestem pracowita, ze wszystkim potrafię sobie SAMA poradzić, cenię sobie ład i porządek (zarówno w domu jak i w życiu), szanuję drugiego człowieka…

A dzisiejsza młodzież? Generalnie rzecz biorąc – ma wszystko w d*pie! Od szkoły zaczynając, a na swoich rodzicach kończąc! Jedyne co się dla nich liczy to imprezy i dobra zabawa. Nie mają żadnych obowiązków, robią co im się żywnie podoba! Dziewczynki 12, 13- letnie ubrane w sexowne ciuchy, wymalowane jak „stare maleńkie”, wulgarne, pijane, naćpane – myślą, że są piękne, że są cool. (Ja w ich wieku nie mogłam nawet BEZBARWNYM lakierem pomalować paznokci!!) A chłopcy? Nastoletni tatusiowie?! Albo nastoletni przestępcy?! Strach się do nich odezwać. Ba! Strach się na nich spojrzeć, bo jeszcze im wzrok nie spasuje i w***dol spuszczony!!

Obrazek ówczesnej młodzieży jest krótko mówiąc żenujący! I przykry!! Czasem drżę gdy pomyślę o przyszłości mojego syna. W jakim środowisku będzie musiał się „obracać”?? Z jakim „elementem” będzie chodził do szkoły?? Przyznam szczerze, że trochę się tego boję. Pff..! Nawet bardzo!

Mam nadzieję, że uda mi się uchronić Miśka przed czyhającymi na Niego pułapkami, że zdołam wychować Go na porządnego człowieka, tak jak moi rodzice wychowali mnie i moich braci. Mam też głęboką nadzieję, że do pewnych spostrzeżeń i refleksji dochodzą inni rodzice! I tak samo jak ja, dołożą wszelkich starań by z pomocą Naszych potomków zbudować lepszy świat. Może podobny do tego, który MY pamiętamy..?

Być mężczyzną – co to znaczy? O to trzeba by zapytać drogich Panów, którzy dziś obchodzą swoje święto! Czy mamy swoich Supermenów? Czy dziś znajdą zamiast Goździka w wazonie, buteleczkę, jakże męskiego złocistego trunku?

Dzień mężczyzny, trzeba przyznać szczerze, jest mało popularnym świętem w naszym kraju –  czy to kwestia naszego kobiecego monopolu na tego typu święta, czy też zaradność Panów? Pozwoliłam sobie na drobną uszczypliwość, ponieważ nie spotkałam się z ogólnymi oczekiwaniami wobec naszych męskich towarzyszy, aby z tej okazji przygotowali wyjątkową celebrację dla swoich gości (i np. upiekli dla nas Pań świąteczne ciasto). A szkoda …  ja z przyjemnością dałabym się zaprosić na taką wyjątkową kawkę – oczywiście nagrodziłabym Gospodarza za fatygę!

Jednak nie będę rozprawiać o tym co tajemnicze i “niewyjaśnialne” :) , a jedynie korzystając z okazji przybliżę pewną nowinkę…

Jak wygląda świat współczesnego mężczyzny i czy można odnaleźć odpowiedź na to pytanie?
Tą próbę podjęło Discovery Channel, czy udaną oceńcie sami!
Naukowcy z  Discovery swoje spostrzeżenia, zawarli  w publikacji : “Species: Praktyczny przewodnik po świecie młodych mężczyzn”. Badanie dotyczyło grupy 12 tysięcy mężczyzn w wieku 25-39 lat, badano między innymi ich obawy i oczekiwania od życia.

Owocem tej wytężonej pracy są typologie mężczyzn, nazwane “Męskimi plemionami”
I tak o to dowiadujemy się, że na terytorium naszego kraju zamieszkują cztery plemiona:
“Żywiciel pod presją” – 25%
“Nowoczesny i powściągliwy” – 38%
“Wszystko dla mnie” –  16%
“Unikający zobowiązań” –  21%

“Żywiciele pod presją”, w dużym uproszczeniu, to tradycjonaliści pod presją stawianych im wymagań współczesnego świata.
“Nowocześni i powściągliwi”, to  mężczyźni , którym łatwiej jest się dostosować do zachodzących zmian w tradycyjnym modelu rodziny, popierają “partnerstwo” w związku.
“Wszystko dla mnie” czyli Panowie, dla których priorytetem jest praca, mniej skupieni na związkach czy rodzinie.
Oraz “Unikający zobowiązań”, to grupa, dla której ważne jest tu i teraz!

Plemiona dzielą się na kolejne szczegółowe grupy, lecz nie będę tutaj streszczać, a jedynie zachęcam Was do lektury!

Chciałam jednak zapytać Was (również śledzących naszego Bloga Tatusiów), czy korzystając z własnych obserwacji, uważacie taką “Typologie” za trafną, odzwierciedlającą naszą rzeczywistość? A może wręcz wzburzyła Waszą krew – jako nowa “stereotypizacja “?

PS.: Drodzy Panowie! W dniu Waszego święta, Redakcja życzy Wam przede wszystkim radości i zadowolenia z życia oraz żeby nikt nie chciał Wam odbierać Waszych męskich spraw!

No i stało się :) Właśnie zakupiłam mały zestaw pieluch EKO wielorazowych – jako urodzony leń, a przez to często ignorant różnych modnych rozwiązań poniekąd sama się sobie dziwię. Bynajmniej nie kierowały mną pobudki czysto EKOlogiczne,  raczej EKOnomiczne.

No, ale zobaczymy co przyniesie lepsze jutro – zawsze zajmowałam stanowisko dyżurnego sceptyka w kwestii pieluch wielorazowych, teraz z pewną dozą niepewności, nie mogę się ich doczekać. Oczywiście nie była to spontaniczna decyzja, a raczej poparta głębokim zwiadem.

Pozwólcie, że teraz i Was zabiorę na ten pieluchowy rekonesans…

Do wyboru do koloru…

Na rynku jest dostępnych kilka opcji do wyboru:
Pieluchy AIO, czyli ALL IN ONE (wszystko w jednym)  i SIO, czyli SNAP IN  ONE (zepnij w jedno). To najszybsze rozwiązanie, nie różnią się niczym w obsłudze od tradycyjnej dziś jednorazówki – AIO to kompletna pieluszka, wszystko jest razem zszyte.  Ich minusem jest niewątpliwie cena i czas schnięcia. Jeśli zdecydujecie się na tę wersję będziecie ich potrzebować więcej. SIO natomiast jest swego rodzajem kompromisem – tutaj niby razem, a jednak osobno – czyli wkładka pieluszki pochłaniająca prezenty naszej pociechy jest zapinana na napy (zatrzaski) czyli można zmienić wkłady, a do prania wszystko rozpiąć, co niewątpliwie skróci czas schnięcia.

Pieluchy  formowane – przypominają również tradycyjne jednorazówki swoją formą (zapinane na zatrzaski, rzepy lub wiązane) na taka pieluszkę należy jeszcze nałożyć Otulacz, chroniący resztę świata przed zamoczeniem.

Pieluchy składane – to tradycyjne formy pieluszek tetrowych, bawełnianych, muślinowych, flanelowych  i nieco bardziej przychylne zapracowanym prefold – czyli pieluszki fabrycznie złożone i przeszyte – jednym słowem przygotowane do szybkiego użycia. Po założeniu i zapięciu takiej tradycyjnej pieluszki (jakże dobrze poznanej niegdyś przez nasze mamine pupy) należy założyć jeszcze Otulacz.

Otulacze – to zewnętrzną warstwa dla pieluszek formowanych i składanych, jak już wcześniej pisałam, chroniący resztę świata przed zamoczeniem. Jednak dzisiejszym otulaczom, daleko do starych ceratowych “majciochów”. Współczesne eko – pieluchy są wykonane z materiałów przepuszczających powietrze.

Oraz wersja, którą ja wybrałam (mi wydaje się być rozwiązaniem idealnym i dla dziecka i dla mamy i dla portfela tatusia) Kieszonki. Te pieluszki również jak ich poprzedniczki wyglądają i zakłada się je jak jednorazówki. Zapinane na zatrzaski lub rzepy, dostępne zarówno w rozmiarach jak i w wersji one-size (NA CAŁY OKRES PIELUCHOWANIA) One-size mają ogromną zaletę! Mianowicie z przodu pieluszki oprócz zapięcia znajdują się napy do regulacji rozmiaru pieluszki! Do pieluszki zazwyczaj w komplecie są wkłady (oczywiście też do wyboru do koloru! Bawełniane, bambusowe, z mikrofibry lub z konopii). Wkłady wkładamy albo w kieszonkę ( pieluszka z tyłu ma “dziurkę miedzy 2 warstwami) albo kładziemy na pieluszce czyli bezpośrednio pod pupę lub używamy 2 wkładów na raz: jedna w kieszonce druga na wierzchu (wersja podwójnego bezpieczeństwa na wyjścia, na noc lub po prostu dla szczodrych maluchów). OLBRZYMIM plusem tego rodzaju pieluszek jest to, że nie musimy za każdym razem wymieniać całej pieluszki, jeśli pielucha nie została “przesiusiana” lub gorzej, wystarczy dać czystą wkładkę!

A więc reasumując : potrzeba mniej pieluch, a więcej wkładów i szybciej schną jako oddzielne części! (są też TAŃSZE) I bardzo ważna informacja – pierwsze pieluszki które kupiłam miały w środku frotke – to kompletnie się nie sprawdziło! Zwróćcie uwagę czy środek pieluszki wykonany jest z MIKROPOLARKU – wtedy wkładka zawsze ląduje w środku a mimo to, nie trzeba zmieniać całej pieluszki – mikropolarek odciąga wilgoć od pupy (uczucie suchości jak w jednorazówkach), dzięki czemu również wystarczy zmienić sam wkład jeśli pieluszka nie jest zabrudzona!

Wszystkie pieluszki wykonane są prawie w technologii ekologiczno – kosmicznej! Nie przepuszczają wilgoci, natomiast zapewniają cyrkulację powietrza co sprzyja zdrowej pupie (bo czerwony już dawno wyszedł z mody :-P)

Kochany “Pamiętniczku”…

Dziś drugi dzień naszej przygody z “krowią pupką” (jedna z naszych pieluszek jest pięknego krowiego wzoru).

Wnioski:

• Moje dziecko jest DZIWNE – po ponad roku suchej pupy, nie przejmuje się bynajmniej mokrą pieluchą, za to ja bardzo :-P – biegam i sprawdzam,
• Pieluchy są w porządku i nie przeciekają,
• Trafiła nam się nieplanowana kupa – a po praniu wbrew powszechnym salwom radości EKOludków – u nas została plama na wkładzie (w wielu miejscach miałam okazję naczytać się o tym jak to wszystko się spiera), ale faktycznie po kilku praniach jednak zniknęła,
• Sześć wkładów które mamy – to za mało, żeby uzbierać “na pralkę”,
• Faktycznie pupa się wietrzy – nie używam kremów (zgodnie z zaleceniami), a pupka nie jest jakoś szczególnie zaczerwieniona.

I co dalej…czyli krótkie podsumowanie.

Minął prawie miesiąc od początku naszej wielorazowej przygody. Można powiedzieć, że koło się właśnie zamyka… przeglądam oferty sklepów internetowych… zgadłyście… CHCĘ WIĘCEJ! Szukam wkładów i nowych kolorowych kieszonek :) – to co mamy, to zdecydowanie za mało, żeby przestawić się na wielorazówki – jednak  zdrowo rozsądkowo “jednorazówki” na pewno zostaną u nas na noc i na “gościnne występy”.

Jednak przyznam się Wam, że chyba nie wybrałabym tej opcji przy noworodku – ilość kup pierwszego miesiąca jest dla mnie zatrważająca :)… ale jak plotki głoszą :)  “Nie mów hop…”

Ps.: Zdradzę Wam, że druga partia okazała się hitem wszechczasów! Mikropolarek, mikropolarek i jeszcze raz mikropolarek w środku – pupa sucha, dziecko zadowolone, mama zachwycona! I schnie jak błyskawica!

Bycie współczesną kobietą to nie lada wyzwanie. Bo czym jest kobiecość w czasach w których przyszło nam żyć? Wyznacznikiem stało się ciało, które by było „kobiece” staje się polem nieustannej walki i jest obarczone wieloma wyrzeczeniami.  Gdziekolwiek się nie ruszymy jesteśmy bombardowane wizerunkami pięknych kobiecych kształtów – w reklamach, na bilbordach, w ulubionych czasopismach. A że nie znamy potęgi retuszu i fotoszopa to wierzymy, że to co widzimy w telewizji i gazetach jest prawdą i nabawiamy się kompleksów.
Stoimy przed lustrem i przyglądamy się wszystkim partiom naszego ciała! Bierzemy pod lupę każdy jego fragment i… widzimy jedno, a co według obowiązujących standardów chciałybyśmy zobaczyć?

Stopy – muszą prezentować się nieskazitelnie, nie mogą od tak ,zostać pozostawione same sobie. Pięty gładkie jak pupa niemowlaka, a na paznokciach lakier koniecznie w kolorze wiśni, bo seksowny.

Nogi – ideałem są kształtne, wysportowane i opalone. Nogi muszą być jedwabiście gładkie – kobieta nie ma innego wyjścia, jak zacisnąć zęby i zaprzyjaźnić się z jednym z narzędzi tortur: depilatorem, woskiem, laserem, w ostateczności ostrą maszynką. Tak to jest na tym świecie, że włochate męskie łydki są seksowne, a owłosione nogi kobiet są czymś niedopuszczalnym. Od zawsze wiadomo, że to my musimy starać się więcej. My kobiety powinnyśmy bojkotować windę i chętnie biegać na siłownię. A tam nie machać byle jak hantelkami, ale poruszać się systematycznie według ułożonego harmonogramu.

Uda – oczywiście bez celulitu, który wprawdzie u kobiet jest czymś normalnym i naturalnym, ale za to jakże nieładnym! Uda muszą być jędrne i szczupłe – dlatego należy zawsze być na jakiejś diecie cud i przynajmniej co dwa dni okupować fitness klub. Ewentualne wyjątki od narzuconego reżimu powinny być popełniane w zaciszu własnego domu i być okupione wyrzutami sumienia.

Brzuch – płaski, a zadaniem kobiety jest zapobieganie wszelkim wałeczkom i fałdkom, nawet jeśli jest to praca mitologicznego Syzyfa. Oprócz ćwiczeń i diety wpływ na odkładanie się tłuszczu w okolicach brzucha i bioder ma stres, dlatego współczesna kobieta powinna być zawsze zrelaksowana, wypoczęta, świeża i ani przez chwilę sfrustrowana – np. swoim biustem.

A ów biust – niczym dwa jabłka – jędrny, gładki i stojący. I co z tego że nasz osobisty, jeśli jest jednak ogólnym obiektem fantazji i ciekawości.

Twarz – powinna się zatrzymać w czasie, czyli żadnych zmarszczek, bruzd, kurzych łapek, cieni, za to blaski (skóra powinna być pięknie rozświetlona). Obowiązkowo musimy posiadać zestaw skutecznych kremów do twarzy, a liczba ich wzrasta wraz z wiekiem kobiety. Każdego dnia niezbędne jest wklepywanie w twarz specyfików z przeróżnymi witaminami, filtrami, substancjami nawilżającymi, odżywczymi, kwasami, retinolem, kolagenem i innymi cudami…

Usta – wydatne, kuszące i seksowne. Z pomocą przychodzą błyszczyki, szminki, pomadki, konturówki, a w ostateczności zastrzyki z kwasu hialuronowego – ała! Usta wymagają ciągłego nawilżania, ujędrniania, wygładzania i koloru! I to takiego który z jednej strony pasuje do naszego typu urody, z drugiej – jest modny w tym sezonie.

Włosy – w przeciwieństwie do innych fragmentów ciała – na głowie powinny być mocne, gęste i puszyste. Oczywiście idealnie ułożone –  dlatego powinnyśmy wstawać na tyle wcześnie, by zdążyć na akrobacje z lokówką, prostownicą, pianką, żelem, lakierem, grzebieniem… Nie możemy też zapominać o farbie, to ona nadaje włosom połysk, a poza tym naturalny kolor jest passe.

I długo by tak wymieniać i analizować te cechy bycia kobietą. A i tak cała ta wyliczanka jest niczym przy jednym niezaprzeczalnym fakcie – kobiecość rodzi się z samoakceptacji i pokochania samej siebie. Nie ma nic bardziej atrakcyjnego niż kobieta świadoma swojej wartości!  Wysoka czy niska, szczupła, czy gruba, z makijażem czy bez – kobieta pewna siebie. Tylko, że tego trzeba się nauczyć, a współczesny świat wcale nam w tym nie pomaga. Jak mamy pokochać i być dumne z naszego ciała, jeśli tak bardzo odbiega od tego co jest lansowane przez media? A przecież każda z nas jest wyjątkowa! Dlatego nie pozwólmy byśmy zostały przytłoczone  pogonią za nierealnymi wzorcami. Obudźmy na wiosnę naszą kobiecość by emanowała z naszego wnętrza.