Połowa ciąży za mną, Dzidek mocno daje o sobie znać, każdego dnia i niemal o każdej porze (czasem zastanawiam się czy on w ogóle śpi?!? ), uznałam więc, że to najwyższy czas na mały rekonesans tego, co zostało mi po moim pierworodnym.
Głównie rozchodziło mi się o ubranka, sukcesywnie pakowane przeze mnie od czterech lat, do różnych worków i reklamówek.

Powiem wam, że choć część ciuszków gdzieś już po drodze rozdałam to jednak uzbierała mi się całkiem niezła kolekcja. Prawdę powiedziawszy, nie wiedziałam, od którego worka mam zacząć i patrząc na ich ilość wcale mi się nie chciało tego ruszać, ale cóż, ktoś musi to zrobić. A kto jak nie mama?! I kiedy jak nie teraz, na spokojnie, bez nerwów i pośpiechu, że Maluch już w drodze, a ja jeszcze niegotowa?!

Tak więc wysypałam na podłogę co miałam i zaczęłam przeglądać, dotykać, wąchać – tak tak, wąchać, bo lubię zapach małych bobasków, musiałam więc sprawdzić, czy jeszcze je czuć!
O dziwo i ku mojej uciesze, okazało się, że pomimo, iż sterta ubrań jest spora, to jednak wcale nie mam ich tak dużo. A już totalnym zaskoczeniem była dla mnie ilość tych ubranek, które potrzebne nam będą na sam początek. No mówię wam, byłam święcie przekonana, że mam ich tyle by wystarczyło na powitanie oraz co najmniej pierwsze tygodnie, a tu się okazuje, że w rozmiarze 56 mam tylko jednego bodziaka i jedne półśpioszki! Dalej kilka ciuszków w rozmiarze 62 i tyle! Reszta na półrocznego berbecia i wzwyż.

Ale wcale mnie to nie zmartwiło, wręcz przeciwnie, ucieszyło bo będę mogła sobie pozwolić (z czystym sumieniem, niepotajemnie… przed małżonkiem 😛 ) na małe szaleństwo zakupowe, które jeszcze do niedawna miało mnie ominąć, w myśl – przecież mamy wszystko po Jaśku!

Haha! Jak to dobrze, że wzięłam się za to szperanie w workach! Czujecie moją radość?!?
Tyle cudnych, kolorowych ubranek czeka na mnie, na sklepowych półkach – już niebawem po was przybędę, za kilka dni…. Wstrzymam się tylko do najbliższej (piątkowej) wizyty, na której mam nadzieję dowiedzieć się kto zamieszkuje mój przytulny domek.

A tak nawiasem mówiąc, wiecie jak fajnie było móc cofnąć się niejako w czasie i przypomnieć sobie jaki malutki był Jaś! Zresztą on też miał z tego niezłą frajdę i ubaw, szczególnie gdy zobaczył swoje pierwsze trampusie – mniejsze od jego dłoni! Albo sweterki czy rajstopki, które w tej chwili nie sięgają mu nawet do kolan!!

Matko, jak te dzieci rosną! Po co, ja się pytam?! Przecież one są takie słodkie, gdy można je do woli nosić, przytulać, całować… takie krąglutkie i mięciutkie! Nie pokrzykują, że coś jest „gupie”, nie tupią nogami gdy muszą iść spać, albo nie oświadczają, że nie lubią tego kto każe im sprzątać zabawki…! 😛

Noo dobra, nieważne! I tak są cudne, wszystkie! A niebawem znowu będę sobie nosić, przytulać, całować.. i wąchać, takiego małego pulchnego dzidziolka! Jupi!  😉

Ranek. Ze snu wyrywa cię mokry kaszel twojej pociechy. Z domowej apteczki z lekarstwami dla dzieci z przymrużonymi oczami wyciągasz  syrop na kaszel i podajesz na łyżeczce. Przy śniadaniu dziecko dostaje syropek na poprawę apetytu, bo to przecież taki niejadek, a potem jeszcze tran lub multiwitaminy. Po powrocie z przedszkola najlepiej od razu podać mu kolejny raz syrop pobudzający apetyt, bo Panie przedszkolanki się uskarżały, że dziecko nic nie je. Idziesz do lekarza, a on przepisuje antybiotyki.Wieczorem jeszcze syrop na kaszel, a  na noc syropek na lepsze spanie.

Przesadziłam? Raczej brakuje tu jeszcze podanie syropu na odporność – przecież trzeba wzmocnić organizm przedszkolaka, bo na chorobę nikt nie może sobie pozwolić. Niektórzy podają swoim dzieciom jeszcze suplementy w postaci np. żelków. Tak naprawdę większość tych leków to sporo cukru, który raczej dobrze nie wpływa na mały organizm.

Firmy farmaceutyczne prześcigają się w pomysłach jak na naiwnych rodzicach mogą jeszcze bardziej zarobić tworząc bezsensowne, pełne cukru syropki, które “wyleczą” twoje dziecko ze wszystkiego. Największe żniwo zbierają leki bez recepty. Nie musicie nawet iść do apteki, wystarczy włączyć telewizję i przez chwilę obejrzeć reklamy. Na początek syrop wspomagający apetyt by twoje dziecko odżywiało się zdrowo, a następna reklama już o tym jak poskromić apetyt dziecka i najlepszym lekarstwem będzie właśnie syrop firmy X. A strapiony rodzic, nie wiedzący już czego się złapać – biegnie jak hart puszczony ze smyczy do apteki. A można przecież inaczej.

Czy naprawdę warto wydawać w aptekach swoje ciężko zarobione pensje na podejrzane cudotwórcze leki. Rozejrzyjcie się dookoła, dostrzeżcie co daje nam natura. Od pokoleń wiemy, że czosnek, miód i cytryna to doskonałe połączenie. Czosnek jest naturalnym antybiotykiem, hamuje on rozwój bakterii, a w dodatku obniża ciśnienie i pomaga zwalczać infekcje. Miód pszczeli ma właściwości antybakteryjne i w niektórych przypadkach radzi sobie lepiej niż sztuczny antybiotyk.

Jeśli wieczorami dziecko jest niespokojne, trudno mu zasnąć, serwuj mu na kolację melisę – dziś mamy już naprawdę szeroki wybór, np. melisy z dodatkiem pomarańczy, czy gruszki, przez co napar ten jest smaczny.

Na kaszel sprawdzi się syrop z cebuli. Wystarczy, że na wieczór pokroisz cebulę w kostkę, włożysz do szklanki, zasypiesz niewielką ilością cukru, przykryjesz spodeczkiem i rankiem syrop gotowy.

Niejadki, czy jadki, same dobrze wiedzą co im potrzeba. Przeprowadzono kiedyś badania z wykorzystaniem dwóch grup dzieci w wieku około 1 roku. Pierwsza grupa dostawała zmiksowane jedzenie wg zbilansowanej diety dla maluszków. Drugiej podawano jedzenie w kawałkach – dziecko samo decydowało co je i ile zje. Wszystkie dzieci zostały przebadane przed i po. Efekt? Lepsze wyniki, także krwi miała druga grupa dzieci.

Jaki z tego wniosek? Zaufajmy naszym dzieciom i zachowajmy rozsądek w podawaniu dzieciom lekarstw.

A jak zastąpić farmaceutyczne “cuda” na naturę? Podpowiedź poniżej

https://wrolimamy.pl/syrop-z-kwiatow-dzikiego-bzu/

https://wrolimamy.pl/syrop-z-czosnku-miodu-i-cytryny/

https://wrolimamy.pl/syrop-z-sosny-na-przeziebienie/

https://wrolimamy.pl/ostatni-mleczyk-w-sezonie-czyli-miod-z-mlecza/

Niemal co drugie polskie dziecko z przedziału wiekowego od dwóch do trzech lat jest niejadkiem. Do takiego wniosku doszli kilka lat temu pracownicy Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku, a wyniki ich badań wydają się naprawdę szokujące – ok. 39% dzieci w tym wieku kaprysi przy jedzeniu i całkowicie odmawia jedzenia pewnych produktów spożywczych. Tylko czy miano niejadka jest w każdym przypadku naprawdę zasłużone? I czy za każdym razem trzeba się rzeczywiście martwić? A może istnieją sprawdzone sposoby na to, by z zadeklarowanego niejadka uczynić małego smakosza? Na szczęście nie jest to niemożliwe.

Nie zmuszaj do jedzenia

Czy Twoje dziecko zawsze musi zjeść posiłek do końca, nawet wtedy, gdy nie ma na to ochoty? Jeżeli tak, to jesteś na dobrej drodze do tego, by odmowa zjedzenia obiadu była dla niego doskonałą okazją do zamanifestowania buntu. W ten sposób na pewno nie nauczysz dziecka racjonalnej diety. Niestety, do zjedzenia posiłku do końca (nawet wtedy, gdy towarzyszy temu uczucie sytości) zmusza swoje dzieci co czwarty Polak. A badania przeprowadzone w USA na przedszkolakach dowiodły, że dzieci zmuszane do jedzenia przy tradycyjnym akompaniamencie brzmiącym „zjedz całą zupę” odpowiadają najczęściej – „nie lubię”!

Rodzic decyduje o tym co je, a dziecko o tym – ile je

Zamiast zmuszać dziecko do zjadania dań do końca lepiej trzymać się modnej ostatnio zasady: ja mówię co jesz, a Ty przynajmniej spróbuj. W ten sposób uczymy dziecko poznawania nowych smaków, otwartości na nowinki kulinarne, a przede wszystkim jesteśmy w stanie dostarczyć mu wszystkich potrzebnych do rozwoju składników odżywczych. Warto spróbować, zwłaszcza jeżeli Twoje dziecko z własnej woli sięga tylko po bułkę z miodem i płatki na mleku.

A co, jeżeli dziecko spróbuje tylko i skrzywi się, odmawiając dalszego jedzenia? Trudno, próbuj dalej. Ale warto pamiętać o tym, że jedno podejście do zjedzenia danej potrawy to zdecydowanie za mało. Możliwe, że następnym razem twarda kalarepka lub nielubiany dorsz okaże się największym przysmakiem na świecie.

Nie oszukuj

Znienawidzone warzywa schowane pod ziemniaczkami, pietruszka upchnięta w pulpecie i inne domowe fortele to najlepszy sposób, żeby za jednym zamachem zniechęcić dziecko do jedzenia i sprawić, by przestało nam ufać. Nie ma zatem sensu stosowanie się do starych babcinych porad, powtarzanych często w kolorowych poradnikach i na portalach internetowych – oszukiwanie dziecka nie działa i przy okazji naraża na szwank nasz autorytet. Zamiast przemycać nielubiany koperek w sosie (zresztą dziecko i tak go wyczuje), lepiej umówić się z małym smakoszem na pewne zasady. Niech nie wyklucza żadnych produktów bez spróbowania, ale gdy nasze dziecko konsekwentnie odmawia jedzenia niektórych warzyw, zup czy kotletów, nie zmuszajmy go do tego. Naprawdę nie wszyscy muszą zajadać się mielonymi.

Gotuj z dzieckiem

Jeżeli naprawdę chcesz dobrze poznać kulinarny gust Twojego dziecka, zaproś go do wspólnego gotowania. Na dobry początek nie muszą być to wymyślne potrawy – wystarczy, że upieczecie tartę z warzywami albo usmażycie placki z jabłkiem i bananem. Ważne, aby przygotowanie potrawy nie zajęło wiele czasu, a tym samym nie znudziło dziecka (lepienie dwustu pierogów zostaw na inną okazję). W ten sposób zachęcisz dziecko do eksperymentów ze smakami i masz niemal stuprocentową pewność, że obiad będzie zjedzony. I przy okazji będziecie się dobrze bawić.

Inspiruj do poznawania smaków

Często popełnianym błędem jest unikanie pewnych specyficznych smaków (np. gorzkich lub ostrych potraw) tylko dlatego, że tak się w domu przyjęło. To może sprawić, że dziecko zniechęci się do poznawania kolejnych ciekawych dań. Bo po co próbować jeść wytrawne sałatki, skoro kluski z cukrem i cynamonem są takie pyszne? Zamiast zamykać się w obrębie kilku podstawowych smaków zaproponuj dziecku ekscytującą przygodę – pozwól mu spróbować krewetek w sosie sojowym, oliwek albo grillowanej cukinii. Być może okaże się, że to Ty nie wiesz, co dobre!

Ogranicz słodycze

Jeżeli Twoje dziecko ze wszystkich sił unika jedzenia marchewki, krzywi się na widok każdej z istniejących zup, stanowczo odmawia sałatki, za to po kątach podgryza batoniki i chrupie prażynki, to musisz spojrzeć prawdzie w oczy – ono nie jest niejadkiem, tylko je słodycze między posiłkami. W efekcie dostarcza swojemu ciału pustych kalorii (opakowanych w sztuczne substancje wzmacniające smak, konserwanty i nasycone tłuszcze), a nie zapewnia witamin ani minerałów. Pamiętaj o tym, że w słodyczach nie znajdziesz potasu, cynku ani witaminy D, natomiast w sałatce ze świeżych warzyw (najlepiej z dodatkiem pestek dyni) będzie tych składników pod dostatkiem.

Naucz bliskich pić wodę

Dorosły człowiek w ciągu doby pije średnio od 2,5 do 4 litrów wody. Dziecko w wieku szkolnym powinno wypijać jej od 1,5 do 2 litrów dziennie. Czy naprawdę chcesz, żeby bilans ten był uzupełniany słodzonymi napojami? Nawet soki owocowe bywają dosładzane sporą ilością cukru, dlatego najlepiej zainwestować w naturalne, niesłodzone soki tłoczone oraz przyzwyczajać rodzinę do picia wody mineralnej. W ten sposób zapotrzebowanie na mikroelementy zostanie zaspokojone, gospodarka wodna organizmu nie będzie naruszona, a ponadprogramowego cukru sobie oszczędzimy. Ile cukru znajduje się w litrze oranżady? Sprawdź na etykiecie, na pewno Ci się to nie spodoba.

Ty również jedz zdrowo

Co z tego, że ułożysz swojemu dziecku idealnie zbilansowaną dietę i jakoś namówisz je do współpracy w konsekwentnym trzymaniu się jej zasad, jeżeli reszta rodziny je niezdrowo? W wypracowywaniu właściwych nawyków żywieniowych najważniejszy jest dobry przykład. Jeżeli podjadasz między posiłkami, pijesz słodzone napoje zamiast wody czy naturalnego soku, a w dodatku unikasz warzyw i owoców, nie możesz się dziwić, że Twoje dziecko woli fast food od domowego obiadu. Jedz zdrowo – skorzysta na tym cała Twoja rodzina!

Autorką wpisu jest Weronika Holeniewska.
Konsultacja: Kaja Karwowska z http://www.wygodnadieta.pl/