Musiał przyjść czas i na tego rodzaju wpis. Bo wiecie, dobra rada idealna na wszystko, także na skutki mocno zakrapianych imprez. Mało kto sięga po alkohol z myślą, że się upije, ale życie pokazuje, że łatwo przeholować, szczególnie gdy imprezuje się w doborowym towarzystwie.

Kłopot pojawia się rano, gdy z uderzeniem obucha dociera do nas świadomość, że dnia poprzedniego było – jak to mawia młodzież – za grubo. Kac morderca to przeciwnik, który potrafi sponiewierać i sprawia, że co najmniej pół dnia mija nam albo na spaniu, albo na walce ze złym samopoczuciem. A problemów pojawia się wiele – ból głowy, wzmożone pragnienie, ból mięśni, ściśnięty żołądek, zawroty głowy, złe samopoczucie, rewolucje żołądkowo-jelitowe.

Trudno pozbyć się kaca w trybie natychmiastowym, ale są sposoby, które łagodzą przykre dolegliwości. Proszę bardzo, oto one:

W trakcie imprezy:

1. Jedz treściwie

Picie na pusty żołądek to zabójstwo! Gdy jedynie pijesz, a nic nie jesz, alkohol wchłania się znacznie szybciej, powodując większe i bardziej przykre skutki uboczne przepicia. Warto sięgnąć po coś bardziej treściwego, bo sałatka raz dwa przeleci przez żołądek i nie spełni swojego zadania.

2. Nie mieszaj trunków

To najczęstszy błąd żółtodziobów lub nienasyconych. Mieszanie różnych gatunków alkoholu to  zdradliwa praktyka, której najczęściej żołądek nie wytrzymuje. Wiadomo, jak to się może skończyć.

3. Pij z głową

To oczywista oczywistość, ale wiele osób daje się ponieść chwili i nie kontroluje ilości spożywanego alkoholu. Byłoby idealnie, gdyby każdemu z nas zapalała się ostrzegawcza lampka w głowie, by zrezygnować z kolejnego drinka.

4. Rób przerwy

Ponoć 20 minutowe przerwy pomiędzy kolejnymi drinkami są sposobem na to, żeby uniknąć problemów. Tyle czasu potrzebuje żołądek, by uporać się z jedną porcją alkoholu.

5. Spacer

Przewietrzenie się, o ile komuś się nie plączą nogi, to znakomity sposób na rozjaśnienie umysłu i rozruch organizmu. Spacerując na powietrzu sprawiamy, że organizm lepiej sobie radzi z alkoholem.

6. Woda i sok pod ręką

Mając pod ręką szklankę z wodą lub sokiem, posłuż się nią nie tylko do zapicia wódki, ale jako sposób na zwolnienie tempa. To również sposób na tzw. “poganiaczy” którzy uważają, że żeby się bawić, trzeba pić.

W trakcie kaca:

1.Sen

Śpij, ile potrzebujesz i ile możesz. Sen jest niezbędny do regeneracji, a trzeba pamiętać, że organizm musi sobie radzić z toksycznymi efektami przemiany alkoholu w wątrobie.

2. Prysznic

Najczęściej chłodny prysznic pozwala rozruszać myślenie i jest dobrym pomysłem na początek niełatwego dnia. Odświeżony człowiek funkcjonuje lepiej i zdecydowanie ładniej pachnie 😉

3. Coś ciepłego do jedzenia lub wypicia

Jeśli żołądek nie buntuje się na samą myśl, trzeba coś zjeść/wypić ciepłego. To pomoże rozruszać zmęczony żołądek i doda sił po ciężkiej nocy. Ja preferuję jeszcze z czasów studenckich tzw. “chińskie zupki” lub gorący kubek z czerwonym barszczem. Spece w temacie zalecają zjedzenie ciepłego żurku (tylko na prawdziwym zakwasie), ogórkowej lub kapuśniaku. Te zupy zawierają naturalne probiotyki, które działają zbawiennie na sponiewierany układ pokarmowy. Lekki, domowy rosołek również będzie dobrym wyborem.

4. Dużo wody

Wypijanie dużej ilości wody po imprezie pozwoli szybciej pozbyć się toksyn z organizmu. Dodatkowo alkohol sprawia, że częściej zaglądamy do toalety, więc odwodnienie po imprezie wcale nie jest takie rzadkie. I to właśnie odwodnienie jest przyczyną części nieprzyjemnych doznań po zbyt dużej ilości alkoholu.

5. Witaminy lub roztwór elektrolitowy

Uzupełnienie witamin i elektrolitów po zakrapianej imprezie pozwala szybciej wrócić organizmowi do sprawności. Herbata lub woda z cytryną również spełni swe zadanie.

6. Spacer

Mówią, że na kaca najlepsza jest praca, ale nieforsowny spacer równie skutecznie postawi do pionu. Ruch i świeże powietrze naprawdę pomogą rozruszać obolałe ciało po nocnym maratonie.

7. Zrezygnuj z papierosów

Palenie papierosów na kacu sprawia, że organizm ma kłopot, by skutecznie poradził sobie z dwiema szkodliwymi używkami na raz. To bardziej niż pewne, że palenie na kacu przedłuży czas trwania kiepskiego samopoczucia.

– Mamusiu, widać Szwecję! – krzyknęła Duśka, gdy tylko weszliśmy na plażę we Władysławowie. No jakby słabo mi się zrobiło. Po to było wertowanie map do znudzenia, po to było wędrowanie palcem po globusie, żeby mi teraz Bałtyk do Zatoki Gdańskiej przyrównywała?!

– Dziecko, to nie jest Szwecja, co ci do głowy przyszło?

– No nie widzisz, że tam coś jest?! Sama mówiłaś, że Hel jest za nami, to to musi być Szwecja, bo co innego? Żadnych wysp na Bałtyku nie ma przecież.

Faktycznie, na horyzoncie ewidentnie było „coś”. Miało wyraźnie inny kolor, niż morze i rozciągało się na całą długość horyzontu. Gdyby nie granitowa pewność, że to nie może być ląd, pewnie sama obstawiałabym Szwecję.

– Nie wiem, co to jest, ale na pewno nie Szwecja. Złudzenie optyczne, fatamorgana, nazwij sobie, jak chcesz, ale nie gadaj głupot.

Następnego dnia owo tajemnicze „coś” zrobiło nam wątpliwą uprzejmość i podpłynęło do plaży. Nie żadna Szwecja, tylko sinice, prostytutka mać, jak słyszałam ostatnio w kabarecie. Turkusowe morze pocięte pasami w kolorze piasku nawet ładnie wyglądało, niestety razem z sinicami pojawiła się czerwona flaga. I to by było na tyle, jeśli chodzi o kąpiel.​

Internet jest zgodny co do wyglądu sinic – mają to być zielone kożuchy na powierzchni wody, przypominać glony i śmierdzieć. Powinna im towarzyszyć cuchnąca piana tworząca się przy brzegu. Wysiliłam trochę pamięć i wyszło mi, że takie zjawisko widziałam cały jeden raz na plaży w Sopocie i było to blisko trzydzieści lat temu. Nikt sobie wtedy głowy nie zawracał sinicami i na kąpielisku radośnie powiewała biała flaga. Nie wiem, czy to wynikało z lekceważenia, niewiedzy, czy też uznano w owym czasie, że sinice może nie są estetyczne, ale groźne też nie. Być może owe zielone kożuchy to jakieś ekstremalne stadium. Aha, w Kołobrzegu też morze jakieś zielsko na plażę wyrzucało, służby zbierały to co rano. Traktowaliśmy to jako wodorosty i nie zwracaliśmy uwagi, smród zwalaliśmy na upały. Jakby tak prześledzić całą moją historię wchodzenia do wody w trakcie zakwitu sinic, to dziwne, że jeszcze żyję 😛

Widywane przez nas w tym roku sinice tworzyły na wodzie długie pasy w kolorze piachu. Od razu przypomniały mi się nieco młodsze czasy i Darłówko: „Zobacz, wczoraj była łacha za falochronem, dziś jej nie ma, jak to dno się szybko zmienia…”. Dwadzieścia lat temu też nikt o sinicach nie gadał. Nawet kąpaliśmy się w takiej „piaszczystej” wodzie lekko zdziwieni, że niby nie ma dużej fali, a tak piach podnosi, prądy jakieś, czy co?

Niemniej jednak nie zamierzam Was przekonywać, że sinice są bezpieczne, a cały ten krzyk wynika z ogólnonarodowej histerii i jest ukłonem w stronę ratowników, którzy mogą odpocząć, bo nikt się nie kąpie. Guzik prawda. Nasze społeczeństwo nie jest zdyscyplinowane i w upalny dzień ratownicy muszą się naprawdę napocić, żeby wygonić wszystkich kąpiących się z wody. Pytaliśmy i uczciwie przyznali, że upał i sinice to dla nich jedna z najgorszych opcji.

Czym więc są owe sinice? Cyjanobakteriami! Zabrzmiało groźnie, co nie? Na co dzień mogą egzystować praktycznie wszędzie i nie są jakoś szczególnie niebezpieczne, bez paniki. Problem pojawia się w okresie kwitnienia, kiedy mają niemiły zwyczaj wydzielać toksyny. I to właśnie owe toksyny potrafią narobić niezłego spustoszenia w naszych organizmach.

​Objawy skórne:

– wysypka,

– rumień,

– pokrzywka,

– zapalenie spojówek (może nie całkiem skórne, ale zewnętrzne).

Objawy ze strony układu pokarmowego:

– wymioty,

– biegunka,

– mdłości,

– bóle brzucha,

Objawy ze strony układu oddechowego:

– duszności (w skrajnych przypadkach można udusić się na śmierć, brzmi zabawnie, ale żartów nie ma).

Objawy ogólne:

– gorączka,

– dreszcze,

– bóle mięśni i stawów,

– zawroty głowy.

Rzadko się zdarza, by przy kontakcie z sinicami wystąpiły wszystkie objawy jednocześnie. Raczej występują wybiórczo, stąd są mylone z pospolitymi chorobami, grypą, jelitówką czy zapaleniem oskrzeli. Jeśli więc zobaczycie u siebie lub dzieci którekolwiek z wymienionych objawów, a pozwoliliście sobie na zbyt bliski kontakt z sinicami, koniecznie powiedzcie o tym lekarzowi! Nie róbcie założenia, że „lekarz powinien wiedzieć”. Nad morzem to może jeszcze się domyśli, ale w centralnej i południowej Polsce niekoniecznie.

Czy to jest groźne i czy atakuje „wszystkich jak leci”? Hmmm, jakby to… pomoru na plaży nie widziałam, więc chyba nie. Bo oczywiście w upalny dzień każdy chciał „przynajmniej zamoczyć nogi” (też to robiłam i pozwalałam Duśce) a co więksi śmiałkowie wykorzystywali chwile nieuwagi ratowników i moczyli się od stóp do głów. W Gdyni na niestrzeżonej plaży można było pływać, ile dusza zapragnie, karetka nie podjechała ani razu. Więc teoretycznie da się to przeżyć. Tylko teoria teorią, a życie życiem. To tak jak z ukąszeniem przez szerszenia. Nie wiadomo, jak zareagujemy, ale na wszelki wypadek lepiej się bać.

Żeby było jasne – opisałam tu swoje doświadczenia, obserwacje i wspomnienia. Nam sinice w kontakcie ze skórą nie zrobiły nic złego. Ale to nie znaczy, że Wam też nie zrobią i że możecie sobie włazić do skażonej wody, bo „Mirella napisała, że można”. Nigdy nie możecie być pewni, jak złośliwe sinice akurat podpłyną, ile tych toksyn wytworzą i czy to przypadkiem nie Wy lub Wasze dzieci jesteście wyjątkowo podatni na nich negatywne działanie. Zazwyczaj sinice nie tkwią przy plaży więcej niż kilka dni, da się przeżyć bez kąpieli. Wyjątkiem jest Zatoka Gdańska, gdzie potrafią się zagnieździć na dłużej.

Tutaj jest aktualizowana na bieżąco mapa, gdzie można sprawdzić, które kąpieliska są czynne, a które nie i dlaczego. Nad morzem zaglądałam do niej kilka razy dziennie, więc mogę z czystym sumieniem dać Wam słowo, że naprawdę ją aktualizują. Informacja o zamknięciu plaży w Gdyni pojawiła się na niej mniej więcej kwadrans po tym, jak ratownicy powiesili czerwoną flagę i odgwizdali koniec kąpieli.

Zdjęcia: Mirella

Urok małych dzieci polega na tym, że potrafią nas zaskoczyć różnymi rzeczami w najmniej odpowiednim momencie. Np. gorączką. Jednego dnia wszystko dobrze, kładą się spać, a w nocy impreza do białego rana – gorączka to niełatwy przeciwnik.

Sama dobrze wiem, że dzieciaki różnie sobie radzą z wysoką temperaturą ciała. Jedne (np. mój Wojtek) nie gorączkują wcale, a inne (u mnie Bartek i Olek) “piłują” ostro pod 41 stopni. Tak jest też teraz – przerabiam z niespełna dwuletnim Aleksandrem gorączkę i męczymy się, bo moje dzieci bywają oporne na działanie leków przeciwgorączkowych. Tzn. temperatura spada, ale szału nie ma – np. z 40 stopni na 38,5.  W dzień jest nam łatwiej, temperatura jest bardziej znośna, ale noce są paskudne i temperatura wędruje wyżej i trudniej ją zbić. Taka ich uroda.

Kiedy zaczyna się maraton gorączkowania, najczęściej wynikający z działania wirusów, już wiem, że przez kolejny tydzień oczu nie zmrużę. Ale ok, nie chcę marudzić, za to podzielę się arsenałem wypróbowanych środków zaradczych na gorączkę u dziecka.

Sposoby na obniżenie gorączki u dziecka:

    1. Leki przeciwgorączkowe

Dzieciom, nawet niemowlętom, można podawać dwa różne leki przeciwgorączkowe – ibuprofen i paracetamol. Leki mogą mieć różne nazwy handlowe, ale i tak należy zwracać uwagę na zawartą w nich substancję czynną. Paracetamol i ibuprofen można podawać niezależnie od siebie, stosując się do zaleceń z ulotki. Ja podaję naprzemiennie oba, żeby nie przekraczać dobowych dawek każdej z tych substancji czynnych. W apteczce mam te leki, w dwóch różnych postaciach (doustnej i doodbytniczej). Wg moich obserwacji, czopki doodbytnicze działają szybciej i skuteczniej.

2. Okłady

Gdy już wiadomo, że jest kiepsko, a leki działają tak sobie, robię dzieciom okłady. Moczę czystą ściereczkę z mikrofibry w zimnej wodzie i okładam czoło, pachwiny i wnętrze nadgarstka, bo tu znajdują się naczynia krwionośne, którymi ochoczo popłynie w głąb organizmu wychłodzona krew. Koleżanka zdradziła mi inny sposób, żeby dziecko nie odczuwało takiego dyskomfortu, przykładam do ciała chusteczki nawilżane. Są chłodne, dobrze absorbują ciepło ciała i nic z nich nie ścieka. Jedyny minus – szybko się nagrzewają i często trzeba je wymieniać. A niektóre (zależy od firmy) mogą zostawiać lekko klejący się film na skórze.

3. Chłodząca kąpiel

Tego z kolei ja nie lubię, bo trudno nakłonić dziecko z 40 stopniami gorączki na “relaks” w wannie o 3 nad ranem. Woda powinna być kilka stopni niższa, niż temperatura ciała dziecka. Ja robię to na czuja, tak, by dziecko czuło się komfortowo. Woda nie może być zimna, bo to prosta droga do szoku termicznego. Pozwalam się chłopcom taplać w wodzie kilkanaście minut, aż gorączka nie spadnie. Nie zdarzyło się, by chłodząca kąpiel nie zadziałała. Jej minus? Trudno nakłonić dziecko do spania po zabawach w wannie 😛 Wiele mam obawia się, że chłodniejsza kąpiel może przeziębić dziecko, ale szczerze powiem, że nigdy mi się to nie zdarzyło.

4. Przepajanie dziecka

Gorączkujące dziecko musi mieć stale wodę lub inny napój do picia. Podczas gorączki malec się poci, co w wyjątkowych sytuacjach może doprowadzić nawet do odwodnienia. Szczególnie, gdy dużo płacze. Na początku pilnuję, by woda była pod ręką, a mniej więcej w trzeciej dobie, jeśli gorączka się przedłuża, sięgam po elektrolity z apteki, żeby uzupełnić to, co uciekło z organizmu wraz z potem.

5. Nieprzegrzewanie dziecka

Nie nakrywam dzieci kołdrą po czubek nosa przy gorączce. Dbam o to, by miały na sobie lekkie piżamki z oddychających materiałów, a temperatura w pokoju nie była zbyt wysoka. Obowiązkowo wietrzę pokój przed snem.

Kiedy do lekarza? *

Pamiętajcie, że o gorączce mówimy, gdy temperatura ciała przekracza 38 stopni Celsjusza (38,5 – w odbycie). Nie ma sensu stosowanie powyższych środków w stwierdzonym stanie podgorączkowym. Ale jest kilka kryteriów, które świadczą o tym, że nie tylko leki, ale i wizyta u lekarza staje się koniecznością.

Jednym z czynników decydujących o konieczności wizyty u lekarza jest wiek dziecka. Każdego gorączkującego noworodka i małe niemowlę (poniżej 3. m. ż.) powinien obejrzeć lekarz. Jeżeli temperatura ciała niemowlęcia między 3. a 6. miesiącem życia przekracza 38,5, to również konieczna jest konsultacja lekarska.

U dzieci powyżej 6. miesiąca życia, dotychczas zdrowych, można początkowo (3–5 dni) ograniczyć się do podawania leków przeciwgorączkowych (w odpowiedniej dawce) i obserwacji, pod warunkiem, że zachowanie, wygląd, sposób oddychania, łaknienie nie budzą naszego niepokoju. U każdego gorączkującego dziecka należy wykonać badanie ogólne moczu. Gorączka może być jedynym objawem zakażenia układu moczowego, a jest to stan, który wymaga zastosowania odpowiedniego leczenia (antybiotykoterapii).

Odrębną grupę stanowią dzieci z chorobami przewlekłymi, hospitalizowane lub leczone antybiotykiem w okresie poprzedzającym gorączkę. U tych dzieci badanie lekarskie powinno odbyć się wcześniej. Podobnie należy postąpić z dziećmi, u których pojawią się jakiekolwiek niepokojące objawy (wymioty, zmiana wyglądu, zachowania, sposobu oddychania dziecka lub inne, które zaniepokoją rodziców).

Jeżeli czas trwania gorączki przekracza 5 dni lub nie ma reakcji na podawane leki przeciwgorączkowe, należy zgłosić się do lekarza, nawet jeżeli stan dziecka nie budzi niepokoju.

* źródło: mp.pl