Siedzę na sofie, w piżamie, bez porannej toalety, głodna i spragniona, a na dodatek czuję silne parcie na pęcherz. Siedzę tak już jakiś czas, nie wiem ile dokładnie bo nie mam pod ręką zegarka. Chciałabym się ruszyć, wstać, ogarnąć nieład jaki mnie otacza i zaspokoić własne potrzeby. Chciałabym ale nie mogę, bo mej piersi uczepiła się mała „puchata” kuleczka.

Ta mała puchata kuleczka, to moja córka. Dziś kończy jeden miesiąc – dokładnie 24 stycznia, o godzinie 15.40 przyszła na świat i wywróciła mi go do góry nogami, zupełnie jak mój pierworodny syn, pięć lat temu! Tak więc, po raz drugi w moim życiu, tak mała istotka sprawia, że to JA dostosowuję się do niej, a nie ona do mnie. Dziwne, co? Przecież powinno być na odwrót, w końcu to ONA zjawiła się nagle u mego boku. To ona powinna uszanować mój styl życia, obowiązki i czas wolny, ale gdzie tam! Ta mała bździągwa ma to w nosie i perfidnie wymusza na mnie porzucenie dotychczasowego trybu, na rzecz jej skromnej osoby.

Oczywiście udaje jej się to bez większych problemów, wystarczy jeden gest, jedno miauknięcie i już stoję na baczność, gotowa spełniać jej zachcianki. Niestety nie ma tutaj miejsca na żadne „ale” bo wszelkie protesty oraz prośby by dała mi choć chwilę, wprawiają ją w złość, żeby nie powiedzieć agresję – gdybyście słyszeli jak potrafi głośno krzyczeć, czerwieniąc się przy tym niemiłosiernie i zapowietrzając! Strach się bać!

Tak więc ona woła, ja biegnę. Generalnie nie ma wielkich wymagań (póki co!). Zwykle żąda bym podała jej pierś, przewinęła i przytuliła. Niby niewiele, ale potrafi totalnie zdezorganizować cały dzień i skutecznie pozbawić już i tak mocno okrojonego, czasu wolnego. A żeby było ciekawiej w takim systemie działa 24h/dobę, więc nawet w nocy nie zna dla mnie litości – co odbija się na mojej twarzy i samopoczuciu. Ale cóż, chciałam to mam! Trzeba to przetrwać, kiedyś wyrośnie…. Za jakieś kilka lat?! 😉

W ciągu ostatnich czterech tygodni dowiedziałam się, że przy braku dostatecznej ilości snu można całkiem normalnie funkcjonować, co prawda trochę jak zombi, ale można. Nauczyłam się też wiele rzeczy robić jedną ręką, łamiąc przy tym tezę mojego dziadka, która prawi, że „jedną ręką to się d*pę podciera!”. Fakt faktem, bywa mi wybitnie niewygodnie i ciężko, ale są również tego plusy – moje mięśnie niemal nieustannie pracują (!) dzięki czemu mogę sobie skrócić bądź nawet odpuścić wieczorny trening z „chodakiem” czy inną Anką.

W ciągu tych kilku tygodni, okazało się też, że dom z kilkoma pokojami, jest zupełnie niepotrzebny czteroosobowej rodzinie, bo wszyscy mieścimy się, czytaj – śpimy, w jednym pokoju. To dobra wiadomość dla tych, którzy żyją w ciasnych mieszkaniach, marząc o większym metrażu. Gwoli ścisłości, nie ciśniemy się w jednej małej sypialni ze względów oszczędnościowych – żeby było nam cieplej, a dlatego, że naszemu starszakowi zrobiło się żal. On sam, a my razem. Kiedy więc pewnej nocy obudziło mnie jego szlochanie owiane poczuciem samotności, zaprosiłam go do nas i tak już został. Ciekawe kiedy wróci do siebie? Nie żeby mi to przeszkadzało, wszak i tak się nie wysypiam. Jednak jak już mogę na chwilę zmrużyć oko nocną porą, fajnie by było móc ułożyć się w dogodnej pozycji, niekoniecznie przylegając do kogoś niczym sardynka w puszce.

No ale co zrobić, takie uroki macierzyństwa. Nie da się ich przeskoczyć, trzeba przeżyć.

A teraz wybaczcie, więcej Wam nie zdradzę – co u mnie, bo lewa ręka cierpnie mi już od ciężaru mojej małej dyktatorki, a w prawej dłoni solidnie zdarłam już lakier z paznokci, stukając pospiesznie w klawiaturę. Poza tym, już dawno minęło południe, czas więc wziąć się do roboty, jakiś obiad (spróbować) zrobić, czy coś… 😉  

Wróciłam ze spotkania z nauczycielką przedszkolną Marcina. Większość jego kolegów to obecne 6-latki, które dzięki nowej “dobrej zmianie” pozostaną w przedszkolach. Niemal wszyscy w grupie mają kłopoty z małą motoryką i dojrzałością emocjonalną (radzeniem sobie w trudnych sytuacjach). Brak mi słów.

Motoryka mała to głównie praca rąk i palców, to sprawne trzymanie kredki czy wycinanie nożyczkami po linii. Wiele osób w grupie Marcina, zwłaszcza chłopców ma z tym problem. Małe rączki szybko się męczą. Nie oczekuję, że będą rysować od linijki, ale z tego co pamiętam ze studiów to 6-lalek powinien umieć narysować postać z dużą liczbą szczegółów i wyciąć kwadrat. Lepsze panowanie nad dłonią zapewni dziecku lepszy start edukacyjny.

Sprawdź samodzielność swojego dziecka

Przedstawiam poniżej jeden z punktów testu Oziereckiego (rosyjskiego neurologa), którego pamiętam jeszcze z czasów kiedy studiowałam pedagogikę szkolną i korekcyjną. Za jego pomocą można badać motorykę małą dzieci przedszkolnych i szkolnych. Zadaniem Twojego dziecka będzie rzucanie piłką do celu. Wystarczy, że w odległości 1,5 m ustawisz na wysokości jego klatki piersiowej tarczę (25cm x 25cm) i dasz mu piłkę. Jest tylko jedna zasada. Jeśli rzuca prawą ręką, lewa noga jest lekko wysunięta do przodu i odwrotnie. Chłopcy rzucają 3 razy, a dziewczynki 4 razy na każdą rękę. By zaliczyć zadanie dziecko powinno trafić w tarczę przynajmniej dwa razy dominującą ręką, i raz niedominująca.  

Motoryka mała nie będzie się rozwijać i kształtować jeśli posadzimy dziecko przed ekranem telewizora, lub wręczymy mu komórkę. Ćwiczenie sprawności manualnej to ciężka i długotrwała praca. Jeśli dobrze się zastanowić to wiele zależy od naszego podejścia do dziecka. Nie powinniśmy bronić mu dostępu do nożyczek, pozwolić mu kroić warzywa ostrym nożem i samodzielnie zrobić sobie kanapkę.

Poczucie samodzielności – potrafię zrobić to samemu – wzmacnia samoocenę (a więc dojrzałość emocjonalną). Wiele rzeczy, które chce zrobić dziecko w naszych oczach wydaje się dla niego za trudne. Jeśli 5-6-latek jest żywo zainteresowany pracą obok Ciebie, pozwól mu na to i miej na niego baczenie. Ostrzeż go przed niebezpieczeństwem i pozwól mu poznać smak porażki (czasem też własnej krwi). Tego typu doświadczenia są ważne dla dziecka, ponieważ dzięki nim poznaje, że świat jest nie tylko kolorowy. Reaguj dopiero gdy zauważysz, że sytuacja staje się dla dziecka niebezpieczna. Istotne staje się pytanie: czy TY dasz mu odrobinę samodzielności?

Kolejnym zadaniem z testu Oziereckiego jest test kropkowania (który w rzeczywistości przypomina test kreskowania, ale taka jest nazwa). Zadanie testowe polega na tym, aby podać dziecku kartkę nadrukowaną kratkami o wielkości 1×1 cm. Na hasło start dzieci mają stawiać kreski w każdej rubryce poczynając od górnej lewej strony. Po minucie dziecko może zakończyć. Tę samą czynność dziecko może wykonać drugą ręką dzięki czemu można sprawdzić nie tylko która ręka jest dominująca (lateralizacja), ale też na ile jest dominująca (jaka jest różnica między liczbą kresek postawionych przez lewą a ile przez prawą rękę).

Przed naszymi dziećmi szkoła i wyzwania, które stoją przed ich małymi rączkami. Nauka pisania i czytania wymaga sprawnej koordynacji wzrokowo-ruchowej, dobrze rozwiniętej motoryki małej i dużej. Jeśli usłyszysz czy dowiesz się, że Twoje dziecko ma kłopoty z motoryką małą to nie jest to wyrok. Motorykę małą można trenować i warto to robić od małego.

Chcesz by dziecko odnosiło sukcesy edukacyjne?

• zainwestuj w nie, dając mu choć odrobinę swego czasu i pobaw się razem z nim, porysuj, powycinaj,
• zrób z nim ciastka (pozwól mu wygnieść ciasto),
• pobudujcie z klocków lego (świetnie wzmacniają napięcie mięśniowe w obrębie dłoni),
• pozwól dziecku dla zabawy wykręcić i wkręcić żarówkę (ta czynność wzmacnia mięśnie nadgarstka),
• daj dziecku linijki i pozwól narysować tabelę wyników do gry,
• albo w czasie kąpieli daj niewielki ręcznik i zachęć do jego wyciskania.

To tylko niektóre sytuacje dnia codziennego, w których dzieci mogą rozwijać swoją sprawność manualną. Jeśli macie ciekawe pomysły jak jeszcze można rozwijać sprawność dłoni (i całej ręki) piszcie. Czekamy.

Jestem blogerką i lubię, gdy poruszany przeze mnie temat cieszy się popularnością. Dziś chcę napisać o „czytaniu dzieciom” i mam ogromną nadzieje, że to zagadnienie też jest dla Was ważne i będzie miało „wzięcie”. Mimo tego, że wg badań ponad połowa Polaków w ciągu roku nie czyta ani jednej książki!

Należę do osób, które czerpią wiele radości z czytania. Chwile z książką są dla mnie cudownym relaksem i pozwalają bez względu na okoliczności odprężyć się i przenieść do zupełnie innej rzeczywistości.

Moim marzeniem jest by i mój syn, mimo iż żyje w czasach „tabletowych dzieci”, zawsze chętnie sięgał po książki, dzięki nim kształtował swoją wyobraźnię i wrażliwość, a czytanie kojarzyło mu się ze szczęśliwymi chwilami. Bardzo bym chciała, żeby czytanie było dla niego po prostu ważne!

I chyba jest na dobrej drodze – od zawsze lubił dostawać książki, oglądać obrazki i słuchać, gdy mu się czyta. Bardzo szybko zaczął też samodzielnie czytać i teraz jako sześciolatek „łyka” kolejne lektury.

Myślę, że mogę się z Wami podzielić moimi obserwacjami i doświadczeniem, które zebrałam w kilka wskazówek – Jak nauczyć dziecko kochać książki?

Przykład idzie z góry

Zaczynamy od tego, że sami czytamy. Jeśli Twoje dziecko widzi, że jego rodzice często czytają, to będzie to dla niego naturalna fajna forma spędzania czasu. Jest duża szansa, że sięgnie po książkę odruchowo.

Dobre początki

Warto zacząć przygodę z książką od książko-zabawek. W sklepach jest ich od groma – wykonane z pianki, tkanin, ceratek – zawierają proste obrazki lub pojedyncze słowa. Czemu służą? Są świetną formą oswajania dziecka z samym kształtem książki i uczą skupiać wzrok na stronach.

Gdy dziecko już siedzi warto z nim przeglądać kolorowe ilustracje, ale i czytać książki z tekstem – maluchy najczęściej uwielbiają krótkie (by nie nadszarpnąć dziecięcej cierpliwości),  wpadające w ucho rymowanki. To moment, gdy książki powinny mieć grube tekturowe kartki, które nie zniszczą się w niezgrabnych małych paluszkach.

Przedszkolaki lubią historie o zwierzętach lub o swoich rówieśnikach. To okres, w którym do wielu książek, na życzenie dziecka, powracamy wielokrotnie czytając je „w kółko”.  

Podczas czytania, pokazywania i objaśniania obrazków niezwykle ważne jest też to, że jesteśmy po prostu blisko siebie.

Na wyciągnięcie ręki

Nie układaj wszystkich książek wysoko na półkach – tam niech stoją te delikatne, a pozostałe niech tworzą podręczną biblioteczkę. Fantastycznie jeśli dziecko będzie miało do nich stały dostęp, także w czasie zabawy. Książeczki śmiało można umieścić na najniższej półce lub nawet na podłodze.

Głośne czytanie

Kolejny krok to czytanie dziecku coraz dłuższych tekstów – szczególnie polecam czytanie wieczorne, przed zaśnięciem. To nasz rytuał, bez którego mój syn nie zaśnie.

Jest to przyjemna chwila, która daje poczucie bezpieczeństwa i miłości, bo codzienne głośne czytanie buduje mocną więź między Tobą a Twoim dzieckiem. Czytaj ciekawie, nie monotonnie: zmieniaj intonację, wczuwaj się w bohaterów i twórz nastrój.

Jeśli masz w domu ucznia, nie popełniaj błędu przestając mu głośno czytać. Gdy dziecko uczy się składać litery, z jednej strony jest to dla niego stres, z drugiej – ćwiczy na prostych nieciekawych tekstach – to moment, kiedy może zrazić się do czytania. Nasza rola w tym by słuchało ciekawych, inspirujących historii, tak by czytanie kojarzyło mu się nadal z radość i prawdziwą przygodą. Więc nawet, jeśli całkiem dobrze radzi sobie z czytaniem, pamiętaj, że  słuchanie książki czytanej przez mamę czy tatę to zupełnie inny wymiar przyjemności. Nie przestawaj nawet, kiedy wydaje Ci się że Twoje dziecko jest już za duże.

Dobry wybór

Podsuwaj dziecku książki, które je zaciekawią – zainteresowania małych ludzi są różne, ale jeśli codziennie czytasz z dzieckiem, to doskonale znasz jego upodobania. Z pomocą mogą też przyjść podpowiedzi w postaci zestawień tytułów dla określonego wieku czytelników. Sięgaj po książki piękne, wartościowe, mądre ale i modne. Oferta książek dla dzieci ma się obecnie lepiej niż kiedykolwiek – naprawdę jest w czym wybierać.

Nie bój się komiksów – wbrew pozorom całkiem w nich sporo tekstu do czytania, a dzieci je uwielbiają. A o to w tym wszystkim chodzi, by czytanie dawało radochę.

Polecam też bardzo audiobooki – słuchając ich książka w tej formie może towarzyszyć dziecku w różnych okolicznościach (podczas podróży, w trakcie zabawy). Dają też możliwość wielokrotnego przesłuchiwania ulubionych fragmentów, a – o czym już pisałam – dzieci to lubią.

A poza tym, chodź razem do biblioteki, odwiedzajcie księgarnie, rozmawiajcie o książkach. Dawaj książki w prezencie – zarówno swojemu dziecku, jak i innym osobom. W ten sposób pokazujesz, że książka to coś wyjątkowego i wspaniałego.