Wszyscy wiemy, że przed ostrym słońcem lepiej się chronić. Stosujemy kremy z filtrami UV, unikamy opalania w godzinach okołopołudniowych w obawie przed nowotworem skóry oraz przedwczesnym starzeniem się. I bardzo dobrze, ale należy pamiętać, że unikanie jakiejkolwiek ekspozycji na słońce też nam nie służy, bo przecież pod wpływem promieni wytwarzamy w skórze witaminę D. Żadne inne źródło z pożywienia nie jest w stanie nam dostarczyć jej w takiej ilości, jaką wytwarzamy dzięki słońcu.

Poza tym, że warto z głową korzystać ze słońca, nie przesadzając w żadną stronę, dobrze jest również jeść każdego dnia produkty, które wesprą skórę podczas słonecznych dni. Dieta przeciwsłoneczna pomoże chronić zdrowie i wygląd skóry.

Oto wskazane produkty:

1. Marchew

Marchew jest bogatym źródłem beta-karotenu, który chroni skórę przed stanami zapalnymi, opóźnia proces starzenia się oraz nadaje skórze ciemniejszy odcień i chroni przed oparzeniami.

2. Szpinak

Znajdziecie tu dużo koenzymu Q10, który zwalcza wolne rodniki i zabezpiecza skórę przed przedwczesnym starzeniem.

3. Cytrusy

Cytrusy obfitują nie tylko we wzmacniającą witaminę C, ale i limonen, który chroni przed szkodliwym wpływem promieni UV i działa antynowotworowo.

4. Ryby morskie

Ryby morskie oraz len zawierają dużą dawkę kwasów omega 3, które budują odporność skóry na promieniowanie UV, a przy okazji nawilżają ją, łagodzą podrażnienia, regenerują,  poprawiają napięcie i jędrność. Kwasy znajdziecie także w oleju lnianym czy rzepakowym.

5. Pomidory

Pomidory, szczególnie w wersji przetworzonej (koncentrat, ketchup) zawierają dużą ilość likopenu, który wymiata wolne rodniki i zapobiega uszkodzeniom skóry. Likopen znajdziecie także w arbuzach, grejpfrutach i owocach o czerwonej barwie.

6. Winogrona i wino

Zawierają one polifenole, które zmniejszają obrzęki i łagodzą stany zapalne, zmniejszają ryzyko uszkodzeń skóry powstających podczas opalania.

7. Oleje roślinne tłoczone na zimno

Są bogate w witaminę E, która łagodzi podrażnienia i oparzenia słoneczne oraz działa przeciwzapalnie i przeciwobrzękowo, opóźnia przebieg procesów starzenia. Witaminę E zawierają także: produkty pełnoziarniste, migdały, jajka, mleko, zielone warzywa, orzechy laskowe.

Jak widać, wybór jest duży, więc nie będzie żadnego problemu, by każdego dnia dostarczyć skórze cennej, naturalnej ochrony przed negatywnym skutkiem działania słońca.

Wiedziałam! Wiedziałam, że to nie jest wina mojego charakteru, lenistwa, widzimisię, wygodnictwa i kaprysu. Normalnie czułam przez skórę, że jest w tym jakiś głębszy sens. Teraz wiem, że to gen ABCC9 odpowiada za moje specyficzne potrzeby. A dokładniej jedna z odmian owego genu.

No dobra. Tak bardzo specyficzne to one nie są. Może się nimi pochwalić co piąta osoba w Europie. Nie wiem, czemu akurat Europejczyków tak dokładnie przebadali. Może akurat byli pod ręką. W końcu to niemieccy naukowcy dokonali przełomowego odkrycia.

Naukowcy to w ogóle ciekawa grupa społeczna. Nie jedzą, nie śpią, nie mają czasu dla rodziny, tylko zgłębiają mroczne tajemnice czegoś tak małego, że gołym okiem nie widać. Mało tego! Zanim zaczną zgłębiać owe tajemnice, to najpierw wymyślają, że takie coś w ogóle może istnieć, a potem zaczynają szukać! A jak już znajdą, to trzymaj się kto może.

No i ci niemieccy naukowcy odkryli, że istnieje coś takiego jak „gen śpiocha”. Nie, nie wygłupiam się. Mówię serio. Są ponoć osoby (ja do nich na bank należę!), które potrzebują więcej snu niż reszta ludzkiej populacji, a poranna pobudka jest dla nich niczym senny koszmar.

Jeśli nie macie ochoty wierzyć niemieckim naukowcom (no wiadomo, oni w dziejach historii różnych rzeczy się doszukiwali i różne eksperymenty czynili), to może autorytety z Pensylwanii będą bardziej przekonujące? Tamtejsi naukowcy odkryli gen o jeszcze bardziej skomplikowanej nazwie – DQB1*0602. Ich zdaniem ma go co czwarta spacerująca po ziemi osoba. I co się okazuje? Posiadacze owego genu mają krótszą fazę REM, ich sen jest płytszy, budzą się niewyspani i są ogólnie niezadowoleni, że muszą wstać (znowu – wypisz wymaluj ja i moje dziecko).

Naukowcy jak to naukowcy. Jak już coś odkryją, to zaraz się zastanawiają, jakby to odkrycie wykorzystać i dzięki temu przedłużyć badania o kilka kolejnych lat. Może nawet jakieś granty na to dostaną, jak dobrze umotywują potrzebę badań? Wyizolowanie genu snu to dla nich za mało. Teraz zamierzają prowadzić badania w celu wyłączania owego genu. Jak im się powiedzie, to może w ogóle nie będziemy potrzebowali snu? Albo będziemy spać tyle, na ile czas nam pozwoli? W sumie byłoby to bardziej sprawiedliwe niż teraźniejsze wyznaczniki długości snu. Tak wiem, natura wie najlepiej i nie powinniśmy w nią ingerować. I wiem też, że wszystko da się wykorzystać w dwojaki sposób. Może uda się ograniczyć ilość snu osoby, która śpi 11 godzin na dobę (ponoć tyle spał Einstein), ale może też uda się „przy okazji” pozbawić snu więźniów i zagonić ich do katorżniczej pracy. No ale… jest ryzyko, jest zabawa. Ja tam nie miałabym nic przeciwko temu, żebym budziła się wyspana i gotowa do pracy. Bo teraz to ten… nawet jeśli budzik obudzi mnie o nieludzko wczesnej szóstej rano, to mój mózg i tak nie podejmie pracy umysłowej przed dziesiątą. Normalnie tracę cztery godziny!

Tak więc, jeśli trafi się jakaś grupa naukowców, która zechce na mnie poeksperymentować, to ja jestem jak najbardziej za. Jeśli im się uda, to będę bardziej produktywna (nie mam nic przeciwko!), a jeśli zrobią coś odwrotnie, to przynajmniej wyśpię się za wszystkie czasy.

​

Okres letni obfituje w zdradliwe rośliny, które kuszą pięknie wyglądającymi owocami. Pewnie nieraz słyszeliście o tym, że jakaś roślina jest niebezpieczna po spożyciu, tak jak w przypadku konwalii czy pokrzyku wilczej jagody. Zjedzenie trujących owoców to nie jedyne ryzyko dla zdrowia.

Zupełnie innego typu zagrożenie stanowi barszcz Sosnowskiego. Ja bardzo dobrze znam tę roślinę i trzymam się od niej z daleka. Zaraz wyjaśnię dlaczego.

Barszcz Sosnowskiego, zwany inaczej zemstą Stalina, pochodzi z dawnego ZSRR i sprowadzono go do Polski, jako tani sposób wykarmienia zwierząt. To dwuletnia roślina, która w pierwszym rok wzrostu rozwija rozety, a w drugim roku tworzy pędy nasienne, a z nich nasiona. Po etapie owocowania obumiera. Jego wielkie liście od strony wewnętrznej są włochate, podobnie jak pusta w środku łodyga. Kwiatostan tworzą sporej wielkości baldachimy o średnicy nawet 70 cm! Barszcz zwykle osiąga 1,5 m wysokości, ale w Polsce dorasta nawet do 3,5 m, bo tutaj, jak na złość ma idealne warunki do wzrostu. Okres dojrzewania przypada akurat teraz, w lipcu.

Niestety pomysł sprowadzenia barszczu okazał się chybiony. Uprawy zaprzestano, a nawet zabroniono prawnie, ponieważ nie spełniła pokładanych w niej nadziei, a barszcz rozrastał się w sposób niekontrolowany dalej. Przy okazji okazało się, że stanowi on zagrożenie nie tylko przez nadmierną ekspansję w ekosystemie. Barszcz Sosnowskiego wydziela niebezpieczne dla zdrowia olejki eteryczne, tak że w mojej miejscowości, gdzie go nie brakowało, odpowiednie służby wycinały w pień ze dwa lata temu całe połacie. Niestety nasiona są bardzo trwałe i mogą wykiełkować nawet po kilku latach.  

Od barszczu lepiej trzymać się z daleka. Pokrywające roślinę włoski parzą – im wyższa temperatura i wilgotność powietrza, tym większe ryzyko nieszczęścia. Furanokumaryna, substancja wydzielana przez barszcz, pod wpływem działania promieni UVA i UVB związuje się z DNA komórek skóry wywołując silne reakcje fotouczuleniowe, które mogą przybrać charakter oparzeń II i III stopnia z ranami i pęcherzami, tworzyć trudno gojące i zostawiające po sobie blizny. Stan zapalny skóry toczy się kilka dni. Następnie zmiany ciemnieją i utrzymują się nawet przez kilka miesięcy, zachowując nadwrażliwość na światło ultrafioletowe nawet przez kilka lat. Kontakt z rośliną może powodować zapalenie spojówek, a u osób bardziej wrażliwych nawet oparzenie dróg oddechowych. Spożycie rośliny może wywołać stan zapalny przewodu pokarmowego, biegunkę, a w rzadkich przypadkach krwotoki wewnętrzne.

Pierwsza pomoc*

• Pierwsza pomoc po kontakcie z rośliną, gdy nie wystąpiły jeszcze objawy poparzenia, polega na umyciu skóry dużą ilością letniej wody z mydłem.
• W każdym przypadku, niezależnie od stopnia nasilenia objawów poparzenia, należy chronić skórę przynajmniej przez 48 godzin przed ekspozycją na światło słoneczne (nawet jeżeli objawy nie występują).
• Jeżeli pojawiły się pęcherze surowicze, ale nie doszło do ich pęknięcia, można zastosować miejscowo łagodne kremy kortykosteroidowe, np. 1% hydrokortyzon.
• Jeżeli wystąpią objawy, należy obowiązkowo niezwłocznie zgłosić się do lekarza.

*źródło: mp.pl